Μια μέρα ήμουνα νέος κι έφυγα μονάχος
στην τύχη περπατώντας έχασα το δρόμο μου
πλούσιος ένιωσα καθώς αντάμωσα ένα φίλο
γιατί ο άνθρωπος παρηγοριά στον άνθρωπο είναι.
Μια μέρα έτσι γι’αστείο, στα χωράφια απίθωσα
τα ρούχα μου σ’ένα κουρελιασμένο σκιάχτρο
ντυμένο, λες δούκας ήταν αληθινός
ενώ ο γυμνός άνθρωπος είν’ένα τίποτα.
Το φλούδι και το ξύλο του για τίποτα δεν κάνουν
δίχως αγάπη ο άνθρωπος σαν τούτο το δέντρο είναι.
Γιατί τάχα να φυτοζωεί ακόμη;
Δαδί από το δαδί ανάβει και φλογίζει
Φωτιά από τη φωτιά γεννιέται
Ο άνθρωπος ζεσταίνεται από τον άνθρωπο
με λόγο από το στόμα του.
Τον άλαλο κανείς δεν τον σιμώνει
(Ισλανδικό ποίημα
Στροφές από τον Όντιν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου