Περιοχή Μ

Ο άνθρωπος

που ήταν να φέρει τη βροχή

δεν ήταν άγγελος θανάτου

δεν είχε εκστομιστεί

από την μήτρα της Ατης

δεν είχε λύσει τα δεσμά

του Προμηθέα

από τον Καύκασο του Απείρου

υπεράνθρωπος

δεν ήταν

ούτε περπάτησε ποτέ με τους θεούς…

στα χέρια του

αναπαριστούσε

την πρώτη του ανθρώπου αγάπη

και την εμπιστοσύνη μας είχε

στη φαρέτρα του

για να ξορκίζει την αιώνια μοναξιά του

δεν είχαμε άλλο να του δώσουμε

δεν είχαμε άλλο πιο ακριβό

να του κληροδοτήσουμε

μόνος θα έπρεπε να πολεμήσει

να ηττηθεί

ή να νικήσει…

Ο άνθρωπος

που ήταν να φέρει τη βροχή

αδελφός μας ήταν

από τους πιο αγαπημένους

πατέρας

εραστής και ερωμένος ήταν

από κείνους που προικίστηκαν με αθανασία 

από όλους μας

ο πιο καταραμένος…

δεν είχαμε βλέμμα να τον ξεπροβοδίσουμε

δεν είχαμε χέρια να τον αγκαλιάσουμε

δεν είχαμε το αύριο

να τον παρηγορήσουμε…

Ο άνθρωπος που ήταν

κάποια από τις μέρες των αιώνων

να φέρει τη βροχή

έγινε βροχή

κόκκινη σαν το αίμα του

κι έπεσε στα χωράφια της καρδιάς μας

για να τον καλούμε πάντα στα όνειρά μας

και να μας χαμογελά…

Μαης2010