Ο άνθρωπος
Πύρινο κλάσμα του ήλιου
Έβγαζε κάθε πρωί την καρδιά του
Και την έτρωγε
Και τ’απογεύματα
Κλεινόταν στο μοναχικό του δώμα
Κι άφηνε να ξεχυθεί απ’το στόμα του
Ένας καινούργιος ουρανός
Ο άνθρωπος που αγόρασε τον ήλιο
Με αντίτιμο το αίμα του
Κάθε πρωί
Έπινε όλη τη θάλασσα
Και όταν πέθαινε το φως κάθε που βράδιαζε
Άνοιγε τα πόδια του
Κι εκσπερμάτωνε ξανά
Και ξανά
Τον εαυτό του…
Όταν τον βρήκαν
Τυμπανιαίο πτώμα
Ένα πρωινό βροχής
Είπαν
Ερχόταν ο καιρός
Ν’αφανίσει αδελφός
Τον αδελφό…
Ιαν2011
8 σχόλια:
Τελικά εκ των πραγμάτων με αντίτιμο το αίμα σου κερδίζεις μονάχα την ουσία της μοναχικότητας σου.
Τοσα χρονια Ιστορίας τοσα χρονια πορειας του ανθρωπινου είδους και ακόμα μπουσουλά σα μωρο.
Προαιώνια η εσωτερική μαχη του Κάιν
θα φονεύει τη δυνατοτητα της εξόδου του απο τον κόσμο των σκοταδιών του.
Όσο αφανιζει ο αδερφος τον αδερφο ο Μεσαίωνας θα ανανεώνεται διαρκώς μεσα μας.
Χωρίς γνωση και καταδυση μεσα του δεν υπάρχει περίπτωση κανενας να αναδυθεί στην πρωτη ουσια του δηλ στο φως της επίγνωσης.
Αυτο το κείμενο σε βιντεο σου με ειχε κανει οταν το ειδα να βυθιστω σε μεγαλες σιωπες.
Καλημερα και μια νεα εβδομαδα οσο το δυνατον λιγοτερο ζορικη ευχομαι ολοψυχα. :))
Η Ποίηση!!!
(μου φαίνεται πως δεν χρειάζονται σχόλια)
Αερικό μου, 'προαιώνια η εσωτερική μάχη του Κάιν'... ακόμα χτες έπεσε νεκρός ο αδελφός, ακόμα χτες και το αίμα αχνίζει ακόμα...
σ'ευχαριστώ για το σημαντικό σου σχόλιο...
Meggie μου... ευχαριστώ...
Και όταν δεν θα υπάρχει αδελφός ν'αφανίσει αδελφό,και ένας να μέινει πάνω στην γή,θα συνεχίσει το αυτοκαταστροφικόπ του έργο,να τρώει μόνος τις σάρκες του,αφαιρώντας απο τον πνεύμα του να βρεί λύση στην εξίσωση της ζωής.Γεννημένοι λες και είμαστε με μία κατάρα να ρέει στις φλέβες μας..Καλό σου βράδυ καλέ μου φίλε..
Άλλο ένα απο τα ποιήματά σου που έχουν ριζώσει στην σκέψη μου..
Σ'ευχαριστώ για τις καταβυθίσεις φίλε μου..
Αυτό που ξανα-είδα,ήταν την εσωτερική φύση του κατασπαραγμού, το "γεγονός" της εσωτερικότητας του οντολογικού δράματος..θα ήθελα πραγματικά να σκιαγραφήσω την ποιήσή σου στο σύνολό της ως μια άγρια ανάδυση της εσωτερικής ουσίας του όντος
Τρώγοντας τη σάρκα του, τρώγοντας και το πνεύμα του, φίλε μου ΝΟΣΤΟΣ... Να'σαι καλά...
Κι αυτή η εσωτερική φύση του κατασπαραγμού, το αθέατο αυτού είναι το μείζον... 'άγρια ανάδυση της εσωτερικής ουσίας του όντος'... ίσως τελικά, αυτό να είναι και το 'μεδούλι' της όποιας ποίησης... σ'ευχαριστώ πολύ Ιωάννη... έχω σκέψεις να κάνω...
Δημοσίευση σχολίου