Πέδιλα
Τα πέδιλα στο χώμα
Αφημένα
Το ένα μακριά μου
Το άλλο δίπλα μου
Τα πόδια μαζεμένα
Το βλέμμα στο άπειρο
Η καρδιά στο στέρνο
Μέσα
Ακόμη
Ο ήλιος
Κρεουργεί πάλι το στερέωμα
Η σελήνη
σιωπηλή
ή απλά νυσταγμένη
Τα πέδιλα
Έχουν αποτυπώματα
Που αύριο θα λείπουν
Σκέφτομαι
Πως γίνεται μονάχα τα δικά σου
Να μην σβήνουν ποτέ…
Ο ήλιος
Σακατεύει τον εαυτό του
Και παλεύει να βγει απ’το βλέμμα μου
Εσύ
Παλεύεις μέσα μου να μείνεις…
τα λόγια σου
αθανάτισαν στα νύχτια δάχτυλα
ένα προς ένα
όλα μου τα σώματα…
άλλο ένα βράδυ
μακελειού έρχεται…
Σεπ 2009
6 σχόλια:
Μια απείθαρχη περπατησιά πάνω σε έναν δρόμο στρωμένο από τα μύρια βήματα των περαστικών..
Δυο χέρια ανάτασης δυνατής που δεν ζητούν όμως ικεσία ή του καιρού την δικαίωση..
Φορές ανεξήγητης έλλειψης …φορές μανιακής αναζήτησης…
να είναι εκείνο που συμπληρώνει όχι το κενό ..όχι …
το φως της ψυχής στο σκοτάδι…μακριά απ όλα που βαραίνουν…
Να ξεχωρίζει ..την ύλη ..που την βαφτίζει άφθαρτη , αθάνατη
σαν τη στιγμή των δυο μόνο…που θέλουν να κρατήσει μέχρι το ξημέρωμα..
Μόνοι..και έτοιμοι σαν στιγμή να γευτούν τα χρόνια..
Και είναι εκείνο που δεν σβήνει η μνήμη ποτέ !!!!!
Την πιο γλυκιά μου καλημέρα
"Τα πέδιλα
Έχουν αποτυπώματα
Που αύριο θα λείπουν
Σκέφτομαι
Πως γίνεται μονάχα τα δικά σου
Να μην σβήνουν ποτέ…"
να είναι η μετριοφροσύνη μας; Ή, η ανάγκη μας να έχουμε κάτι έξω από ΄μας πιο μεγάλο;...
Σε φιλώ, αδερφέ μου!!!
"πώς γίνεται μονάχα τα δικά σου
Να μην σβήνουν ποτέ..."
κι όμως γίνεται, έτσι απλά γιατί είναι αποτυπώματα ψυχής κι όχι πάνω σε πέδιλα αφημένα! γίνεται γιατί ο νους μηχανοραφεί ερήμην μας, κι η απουσία ξέρει πως μπορεί καλά να μας ελέγξει και νικητής να βγεί...
καλό σου απόγευμα Νημερτή, πάντα τα γραπτά σου με γοητεύουν
Φίλη μου Δέσποινα, καλησπέρα... διαβάζω και ξαναδιαβάζω όσα μου έγραψες και μένω εκστατικός... αισθάνομαι πως για κάποιο λόγο που μονάχα εσύ γνωρίζεις, τούτο το ποίημα σε κέντρισε... μου άρεσε πολύ ιδιαίτερα τούτο...
'Να ξεχωρίζει ..την ύλη ..που την βαφτίζει άφθαρτη , αθάνατη
σαν τη στιγμή των δυο μόνο…που θέλουν να κρατήσει μέχρι το ξημέρωμα...'
θερμά σ'ευχαριστώ... με ταρακούνησες...
ίσως να είναι όλα αυτά μαζί αλλά και κάτι ακόμα Πυρφόρα μου... κείνο που θα έπρεπε να είναι το αποτέλεσμα της ενδοβολής γίνεται αντικείμενο προβολής... τούτη η αναστροφή έχει το κόστος της... την αγάπη μου αδερφή μου αγαπημένη!!!
ίσως ο νους να επιθυμεί την απουσία κάθε αποτυπώματος, κάθε ίχνους... ίσως πάλι να μην είναι ικανός να τα αξιολογήσει... τούτα τα ίχνη είναι αρχαιότερα από κείνον... σ'ευχαριστώ πολύ Σιλένα μου...
Σκέφτομαι
Πως γίνεται μονάχα τα δικά σου
Να μην σβήνουν ποτέ…
Να είναι ο νους ή η ψυχή που δεν αφήνει τ αποτυπώματα να σβήσουν;
Δεν είναι μόνο αυτά που μένουν αναλλοίωτα μέσα μας .... τα χνάρια δεν πονάνε ταξιδευτή....
Τα ταξίδια τους πονάνε...
Σε φιλώ....
Νερένια μου, επειδή μονάχα φτωχές υποθέσεις μπορώ να κάνω -κι αυτές πάλι ο νους τις επεξεργάζεται- για το πως 'λειτουργεί' η ψυχή, κείνο που βιώνω είναι πως τα ίχνη έχουν τη δυναμική τους... είναι σύμβολα διάπυρα, είναι χαίνουσες πληγές... όμως, ένα ίχνος έχει και μια ακόμη προβολική που με ενδιαφέρει. Κι αυτή είναι το νοηματικό του και όχι το ενεργειακό του περιεχόμενο... ένα αποτύπωμα, θέλω να πω -μάλλον το επιχειρώ, άγνωστο αν το καταφέρω- έχει τη διατρητική ικανότητα της σφαίρας που διαπερνά τις όποιες θωρακίσεις και υπονομεύει τον συνεκτικό ιστό της αναμνησιακής ανάδευσης... είναι σα να ικανοποιείται η προσωπικότητα από την αφαίρεση -προς στιγμήν- του προσώπου και αρκείται στην αποκωδικοποίηση του παραχθέντος υλικού αλλά με τις παροντικές ορίζουσες... αυτό δεν συμβάλλει στην εδραίωση του 'μυθικού' ως πραγματικού; και δεν καθυστερεί την απεμπλοκή από το ολοκληρωμένο βίωμα;
... φαντάζομαι δεν έγινα κατανοητός αλλά στην ουσία, αυτό που θέλω να πω είναι πως αν το ίχνος αποτελεί ένα link με το παρελθοντικό ενεργό πάντως ακόμη υλικό, το επανανοηματοδοτεί κάθε φορά που κάνουμε 'χρήση' αυτού του link... κι έτσι, ο ίδιος ο νους ανακατασκευάζει το βιωμένο χθες και το μετατρέπει σε ένα αλλοιωμένο τώρα...
σ'ευχαριστώ για την αφορμή να εκδιπλώσω κάποιες -μάλλον ομιχλώδεις- σκέψεις...
Δημοσίευση σχολίου