Κοπτήρες
Εσύ σακάτη
γέρο εσύ…
γείρε ν’ακούσεις
το παφλασμό του αρχαίου
αρχειοθετήθηκε για σένα
από το αβυσσαλέο σκότος
κι είχε στοργικά σκεπάσει τη δολιότητά του
το Ον εκείνο
που φοβάσαι να ονειρευτείς…
δόντια
κοπτήρες φονικούς
έχει φυτέψει στο κορμί σου
ψάξε
έχεις δυο μάτια αναδευτήρες
έχεις δυο πόδια ξύλινα
έχεις δυο χέρια πρησμένα υποσχέσεις
και ανασαίνεις το ρόγχο της αποδρομής…
Ο άνθρωπος μπροστά στο θεόρατο τοίχο…
Δεν γύρισε το βλέμμα
Δεν άπλωσε τα χέρια
Δεν έκανε τον παραμικρό μορφασμό
Είχε στυλώσει το βλέμμα του στην απόλυτα –αφύσικα- επίπεδη και γυαλιστερή επιφάνεια που ορθωνόταν μπροστά του… άπειρη σε πλάτος, άπειρη σε ύψος…
Το σώμα του ευθυτενές
Τα χέρια κολλημένα στα πόδια
Η μύτη του σε απόσταση χιλιοστών από την παράξενη αυτή όρθια επιπεδότητα…
Εδώ καλούμαι να σκεφτώ
Είπε
Εδώ καλούμαι να σταθώ…
Θα απαλλοτριώσω το χρόνο
Είπε
Και ό,τι απορρίψω ως περίττωμα
Θα είναι η βεβαιότητά μου
Πως είμαι ζωντανός
… ψάξε λεπρέ
τους σάπιους σου κοπτήρες
ψάξε τρελέ
έρχεται Εκείνο
που δεν αντέχεται η μορφή Του
έρχεται Αυτό
που δεν μετριέται στο τώρα
έρχεται όμως
και είναι αληθινό…
Δεν εμπιστεύομαι το χτύπο της καρδιάς μου
Δεν εμπιστεύομαι το βουητό στ’αυτιά μου
Δεν υπάρχω ως προς εμένα
Θέλω να υπάρχω απλά
Σα να μην έχει αυτό καμιά επίδραση στο μυαλό μου…
Χάνομαι;
...γείρε να νιώσεις
το αγριεμένο αίμα σου
θέλει να σε σκοτώσει
θέλει να σε φορτώσει ενοχές ζωής
κι έτσι
ανυποψίαστο
πως βρήκες το παιδί του ανθρώπου
και το φιλοξενείς γλυκά
στο νησί της Μέδουσας
θα σε μαχαιρώσει
και θα σκορπίσει όλες σου τις πρόστυχες ματιές
στον ωκεανό της Αφροδίτης…
Είμαι άραγε πραγματικά όρθιος;
Αν με δει κανείς διαφορετικά ίσως να μην είμαι
Ίσως απλά να έχω την ψευδαίσθηση της βαρύτητας
Τα πόδια μου μεταφέρουν το φορτίο μου στο χώμα
Το κεφάλι μου δεν πρήζεται από το αίμα
Αυτό με βεβαιώνει άραγε πως είμαι όρθιος;
Τρελαίνομαι;
Ο τοίχος είναι νεκρός
Εγώ είμαι ζωντανός
Τι άποψη άραγε να έχει επ’αυτού… ο τοίχος;
Θέλω να ξεσπάσω σε τρανταχτά γέλια
Είμαι μια κουκίδα
Μπροστά σε ένα απλωμένο επίπεδο σεντόνι
Που ξεφύτρωσε μπροστά μου από το πουθενά
Και αναρωτιέμαι…
Αν σκέφτεται…
Θέλω να πεθάνω από τα γέλια
Ίσως αυτός ο ήχος
Αυτή η δόνηση
Να τον ευαισθητοποιήσει
Και να με αφήσει να περάσω… από μέσα του…
Θέλω να διπλωθώ από τα γέλια
Είμαι σίγουρος
Είμαι σίγουρος…
Μετά από αυτό το καταραμένο πράγμα
Ακολουθούν κι άλλα…
Αμέτρητα
Αμέτρητα
Αναρίθμητα!!!
Θέλω να γεμίσω το σύμπαν από τα γέλια μου!!
… ήσουν αιδοίο
κι έγινες φαλλός
επηρμένε!
δεν σε φοβίζει το Ον
ούτε η σκιά σου
εκτάθηκες στο επίπεδο
πάνω
και κάτω
δεξιά
και αριστερά
τα χρονοκύτταρά σου
των πνευμόνων οι κυψέλες σου
έγιναν ένα με το ένα
έγιναν τίποτα στο τίποτα
χαμογελάς;
δεν σε βλέπω
πονάς;
δεν είχες το δικαίωμα…
αρνήθηκες την άρνησή σου;
κάνε με υπερήφανο!
Αν δεν υπάρχεις
πώς να σε πιω ξανά;
Μαρ2010
5 σχόλια:
Καλε μου φιλε δεν ξερω αν αυτο που σε λιγο θα αποτυπωσω σε τουτες εδω τις λιγοστες γραμμες ταιριαζει με το αριστουργημα που πριν λιγο αντικρησαν τα ματια της ψυχης μου,
ομως πρεπει να σου πω οτι καθ'ολη τη διαρκεια της αναγνωσης μου,
αισθανθηκα πως εχω να κανω με μια δημιουργια εντελως αλλοκοσμη,
φερμενη μεσα απο τις σελιδες του Poe κ του Lovecraft...
Ενα κραμα που θα μπορουσε να'ταν κ σπονδη ακομα σ'αυτους τους μεγαλους-κατ'εμε τουλαχιστον-δημιουργους!
Σ'ευχαριστω που μεσα απο σενα γινομαι κ εγω οσο μπορω καλυτερος ειλικρινα...
Καλο σου βραδυ.
Νημερτή . . .
φίλε nefesch η αλήθεια είναι πως με αιφνιδίασε τούτη η υψίστη τιμή να συγκριθώ, έστω και καθ'υπερβολήν με τους μεγάλους δασκάλους και αγαπημένους μου αδελφούς -όπως και δικούς σου απ'όσο αισθάνομαι- που ανέφερες... δεν το τολμώ καν να το σκεφτώ... τολμώ να σου πω μονάχα πως με ζέστανε πολύ η σκέψη σου... αληθινά με διαπέρασε... σ'ευχαριστώ!!
-------------------------------
ναι Γκούφη μου... εδώ είμαι... σ'ακούω... πάντα σ'ακούω...
αν δεν υπαρχει κατι ως προς τον εαυτο του θα πρεπει να υπαρχει τουλαχιστον ως προς κατι αλλο
ως προς ενα παρατηρητη ας πουμε που κι αυτος πρεπει να οριστει σε χωρο και χρονο
κι ολο αυτο ειναι, οπως το βλεπω, ο τοιχος που περιγραφεις καλε μου φιλε
ισως η μη θεαση ειναι η μονη δυνατη εκδοχη, μια κατασταση εθελουσιας τυφλοτητας
απ την αλλη νομιζω πως η αξια των γραπτων σου δεν εχει να κανει με λογικοφανεις προσεγγισεις
τα γραπτα σου κανουν τη "δουλεια" τους ησυχα, ησυχα, ανοιγουν δρομους κι επανερχονται σ ανυποπτο χρονο, διχως να ζηταν την παραμικρη προσπαθεια κατανοησης κι ερμηνειας
μου είχε λείψει ο λόγος σου, η σκέψη σου, η εσωτερικότητα και η οξυδέρκειά σου αγαπημένε φίλε ΛΕΤ... την αγάπη μου!
Δημοσίευση σχολίου