Γυρίσαμε στους δικούς μας
ήμασταν πάντα οι άνθρωποι του γυρισμού
φύγαμε
με τα μάτια να κοιτάζουν πίσω…
Οι δρόμοι είχαν σκόρπια γυαλιά
πληγωθήκαμε
ματώσαμε
κάποιοι από μας
ξεψύχησαν προτού καν αντικρίσουν την αυγή
κάποιοι άλλοι
δεν πίστεψαν ποτέ
ότι υπήρχε αυγή
ήλιος
ή ουρανός πάνω απ΄τα κεφάλια τους…
τούτοι επιβίωσαν
στο καθημερινό τους θάνατο
με ρόγχο
τραγουδούσαν με αιμοπτύσεις
γελούσαν με κόκκινα δόντια
με στοχασμούς του Αδη
έσερναν το κάθε τους λεπτό
αλλά επιβίωσαν…
Γυρίσαμε λοιπόν πίσω
στους δικούς μας
ήμασταν πάντοτε οι άνθρωποι της μισής απόφασης
ήμασταν ποτισμένοι ήττα
ήμασταν ξέχειλοι από όνειρα μολυσματικών φιλιών
φύγαμε
με την κρυφή προσδοκία
να μην αντέξουμε όσα μας περίμεναν…
Οι πόλεις είχαν κλειστά παράθυρα
πόρτες σφαλισμένες
έγκλειστες ψυχές
βλέμματα ξένα
κάποιοι από μας έριχναν χώμα στις βιτρίνες
κάποιοι άλλοι έριχναν τις καρδιές τους
κάποιοι έγραφαν με το μαύρο αίμα
απ’τις σκισμένες φλέβες τους
‘είμαστε σαν κι εσάς’
κι έπεφταν στα κατώφλια ξέπνοοι
αλλά χαμογελαστοί…
Έτσι
κάποτε
γυρίσαμε πίσω
ρωτήσαμε για τους αγαπημένους
ρωτήσαμε για τους δικούς
ρωτήσαμε για τους ήλιους που αφήσαμε πίσω
ρωτήσαμε για τις κραυγές που έσταζαν ικεσία
και μας καλούσαν πίσω
ρωτήσαμε
αλλά δεν είχαμε πια φωνή
σάρκα δεν είχαμε
περνούσαμε μέσα από τους ανθρώπους μας
σαν φάσματα
σαν βλάσφημες σκιές
δεν μας έβλεπαν
κανείς τους δεν μας άκουγε
κανείς δεν είχε ούτε μια ρυτίδα
από φίλιο βλέμμα
ή εχθρικό έστω
κι όμως
εμείς γυρίσαμε
εδώ
που πάντοτε ήμασταν
γιατί δεν φύγαμε ποτέ…
Μαρ2010
7 σχόλια:
εκει που μονο η σιωπη βασιλευει καλε μου φιλε,
αυτες οι λεξεις σου
διωχνουν τη ληθη
μερικα γραπτα σου νομιζω πως φτανουν στα ορια αυτου που μπορει να ειπωθει με λεξεις
για κάποιο περίεργο λόγο, όταν έγραφα τούτες τις λέξεις σε σκεφτόμουν φίλε μου ΛΕΤ... ίσως όχι για κάποιο 'περίεργο' λόγο, ίσως η ψυχή να ξέρει, ίσως κάποιος να ξέρει...
Οι πόλεις μας έχουν, φίλε Νημερτή,
κλειστά παράθυρα, πόρτες σφαλισμένες, έγκλειστες ψυχές, βλέμματα ξένα
Τα δικά μας, τα δικά τους, ολονών που είμαστε εδώ αόρατοι, άοσμοι, αέρας...
Με την ψυχή ματωμένη από ανούσιες διαδρομές γιατί πιστέψαμε πως θα ταν αλλιώς ..όμως η σιγουριά του τότε εφερνε τα βήματά μας εκεί που πιστεύαμε πάντα ..άραγε υπάρχει ακόμα ελπίδα ;
Μας θέτεις ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν και σκέψεις που βυθίζεσαι μέσα τους....
Ενα φως να φανεί , ένα κράτημα...
Χάθηκα στις διαδρομές σου....
Με την ψυχή ματωμένη από ανούσιες διαδρομές γιατί πιστέψαμε πως θα ταν αλλιώς ..όμως η σιγουριά του τότε εφερνε τα βήματά μας εκεί που πιστεύαμε πάντα ..άραγε υπάρχει ακόμα ελπίδα ;
Μας θέτεις ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν και σκέψεις που βυθίζεσαι μέσα τους....
Ενα φως να φανεί , ένα κράτημα...
Χάθηκα στις διαδρομές σου....
"εδώ
που πάντοτε ήμασταν
γιατί δεν φύγαμε ποτέ…"
Δεν υπαρχει χειροτερη αισθηση απο το να νιωθεις πως ανηκεις καπου που ομως κατ'ουσιαν δεν ανηκες ποτε...
αυτή είναι η αλήθεια Νέλλυ... χέρια που είναι απλωμένα στο κενό, χείλη που περιμένουν ένα φιλί και πάντοτε αφίλητα μένουν, καρδιές που αναμένουν μια ζεστή αγκαλιά, άνθρωποι που έγιναν φάσματα και νομίζουν πως έχουν σάρκα ακόμη... να σαι καλά...
-----------------------------------
το εσωτερικό μας φως είναι πάντα εκεί φίλη μου Δέσποινα... δεν έχουμε άλλο, ποτέ δεν είχαμε... γυρνώντας στους δικούς μας λησμονήσαμε εμάς...
----------------------------------
φίλε nefesch πόσο δίκιο έχεις... τη καλησπέρα μου...
Δημοσίευση σχολίου