«Το
Απόλυτο Τίποτα υπάρχει μέσα στην έννοια της ανυπαρξίας του και διαθέτει
τη μεγαλύτερη οντότητα απ’όλα τα όντα στον κόσμο, ωστόσο, όντας
ανύπαρκτο είναι απλό κι εφόσον όλα τα απλά πράγματα είναι περίπλοκα σε
σύγκριση με την απλότητα, έτσι κι αυτό σε σύγκριση με την οντότητα των
άλλων πραγμάτων, ονομάστηκε Τίποτα ή Απόλυτο Τίποτα… Άγιν»
Δαυίδ μπεν Αβραάμ χα Λαβάν
[Μασορέτ χα Μπερίτ, τέλη 13ου αιώνα]
Ζητήσαμε νερό
από την άγνωστη
Αρχαία Πηγή
και ξαποστάσαμε στο Άφατο
είκοσι χιλιάδες αιώνες αργότερα
κι όμως ακόμη
διψασμένοι σαρκωνόμαστε
Ο Ανεκδήλωτος
πονούσε
εξέπνεε Χώρο
εκσπερμάτωνε Χρόνο
στροβιλιζόταν
τα εβένινα πέπλα Του
μέσα στις εσχατιές Του
εκδίπλωνε
αιμορραγούσε
κύματα Απείρου
και άκτιστο Φως…
Ζηλέψαμε το Ένα
γιατί πολλαπλοί χτιστήκαμε
στο διηνεκές χορεύουμε
του Μοναδιαίου εραστές
την ηδονή του Ακέραιου
στις μνήμες κρατήσαμε
ένας αρχέγονος πόθος
ακόμα καίει τη ψυχή μας
πυρπολημένοι
από γαλαξίες και στερεώματα
φιλοξενούμε ερειπωμένα σύμπαντα
και ρημαγμένους ήλιους
Στη Ρίζα των Ριζών
ο Δίχως Αιτία
ο Άχρονος
εκτάθηκε για τελευταία φορά
πραγματικότητες
αναρίθμητες ουσίες
μουσικές παράξενες
παρανοϊκά ξεσπάσματα
ερωτευμένων άστρων
παραληρήματα φωτιάς
και καταρράκτες Νύχτας
μονομιάς δημιουργήθηκαν
η μπέρτα του Είναι
υπέροχα αναπτύχθηκε
ωκεανοί από Αγάπες
και Αίμα
του Αδάμ-Κάδμου τα οστά
της Εύας οι νευρώνες
αχθοφόροι της σάρκας
εμείς
φύλακες και πολεμιστές
αναπνεύσαμε τη Πρώτη Αυγή…
Εκατομμύρια Χθες
πριν απ’το Αύριο
ικετέψαμε λίγη αθανασία
απ΄τον άσπλαχνο Πατέρα
κι όμως ακόμη
σάρκινοι
φθαρτοί
ενδεείς και πένητες
μανδυοφόροι σεσηπότες μάγοι
και Προμηθείς σακάτηδες
στον Καύκασο του εαυτού
κάθε που ξημερώνει το χαμόγελο
στο ηττημένο πρόσωπό μας
σταυρωμένοι αναλωνόμαστε
και στον αρχαίο μας θάνατο
μυστικά
εμμονικά
κι ερωτικά
ξαναγεννιόμαστε…
Αυγ 2009
