Ο άνθρωπος
Πύρινο κλάσμα του ήλιου
Έβγαζε κάθε πρωί την καρδιά του
Και την έτρωγε
Και τ’απογεύματα
Κλεινόταν στο μοναχικό του δώμα
Κι άφηνε να ξεχυθεί απ’το στόμα του
Ένας καινούργιος ουρανός
Ο άνθρωπος που αγόρασε τον ήλιο
Με αντίτιμο το αίμα του
Κάθε πρωί
Έπινε όλη τη θάλασσα
Και όταν πέθαινε το φως κάθε που βράδιαζε
Άνοιγε τα πόδια του
Κι εκσπερμάτωνε ξανά
Και ξανά
Τον εαυτό του…
Όταν τον βρήκαν
Τυμπανιαίο πτώμα
Ένα πρωινό βροχής
Είπαν
Ερχόταν ο καιρός
Ν’αφανίσει αδελφός
Τον αδελφό…
Ιαν2011
3 σχόλια:
στ' αλήθεια δεν κατάλαβαν και έτσι είπαν για κείνον που αγόρασε τον ήλιο, πληρώνοντας με ρανίδες αίματος το αντίτιμό του;
ή μήπως εγώ δεν κατάλαβα και θέλω την βοήθειά σου μυστικέ και μυστικό μου;
ο άνθρωπος
ουρανός
ο άνθρωπος
αρπακτικό
ο πρώτος ονειρεύεται
ο δεύτερος καταπίνει
ο πρώτος δίνει
ο δεύτερος κατακρημνίζει
ο πρώτος ...είναι ακόμα
ο δεύτερος ...
σιωπή
από τη στιγμή που κάποιος εκσπερματώνει τον εαυτό του, εγωικά, αυτιστικά και μηχανιστικά, ο 'θάνατός' του δεν είναι πραγματικός... εκείνος που εκσπερματώνει τον εαυτό του είναι ταυτισμένος με τον ίδιο το θάνατο... με μια άλλη έννοια, το σημάδι του Κάιν σηματοδοτεί την απαρχή της κτηνωδίας στο ανθρώπινο γένος...
ποιος διανοείται να ανακυκλώνει χωρίς να μοιράζεται;
ποιος απαξιώνει την κοινωνία φωτός κρατώντας το φως για την δική του 'αθανάτιση';
καλησπέρα Βικ μου... δεν ξέρω αν σε 'φώτισα'...
μήπως η σιωπή είναι επειδή συντελείται ακόμα η αργή μεταβολική διεργασία της 'αναερόβιας χώνευσης'; καλησπέρα Σιλένα μου!
Δημοσίευση σχολίου