ΕΠΑΙΤΗΣ
Τι ζήτησα;
Χωρίς ήττα να γράφεται η ζωή μου
μ’ ένα χαμόγελο που θ’ άνθιζε μα δεν
κυμβαλίζον αιθέρας
κρούει τις θύρες της ψυχής
φτερουγίζω μακριά ψηλά φτερουγίζω
σαφώς ηλιόγδαρτη
φυλάω τα περάσματα
όσο αντέξω όπως αντέξω
άνεμους φίδια όρνια
π’ άτσαλα συνωστίζονται
στην πλάτη και στο στήθος
αγέλες ανθρωπόλυκων
φόβο οσμίζονται
αθροίζουν βοές υπόκωφες
δυσθυμίες γεννήτριας δακρυφόρου
αποπλέω για λίγο
εκτός πεδίου διαφυγής
μοναδικός ορίζοντας
ένα παράθυρο κλειστό
μια χτισμένη πόρτα
μια καρέκλα κενή δυο καρέκλες κενές
ανατομία
κενού απόλυτου
Χωρίς ήττα να γράφεται η ζωή μου
μ’ ένα χαμόγελο που θ’ άνθιζε μα δεν
κυμβαλίζον αιθέρας
κρούει τις θύρες της ψυχής
φτερουγίζω μακριά ψηλά φτερουγίζω
σαφώς ηλιόγδαρτη
φυλάω τα περάσματα
όσο αντέξω όπως αντέξω
άνεμους φίδια όρνια
π’ άτσαλα συνωστίζονται
στην πλάτη και στο στήθος
αγέλες ανθρωπόλυκων
φόβο οσμίζονται
αθροίζουν βοές υπόκωφες
δυσθυμίες γεννήτριας δακρυφόρου
αποπλέω για λίγο
εκτός πεδίου διαφυγής
μοναδικός ορίζοντας
ένα παράθυρο κλειστό
μια χτισμένη πόρτα
μια καρέκλα κενή δυο καρέκλες κενές
ανατομία
κενού απόλυτου
τα δάχτυλά μας ξεχασμένα στο τραπέζι.
από ΛΥΧΝΟ ΚΑΙΟΜΕΝΟ
9 σχόλια:
Oραιος και επικαιρος προβληματισμος...
απιστευτο........εχω μεινει....οχι αστεια..
το τελος....ανατριχιαζω...
Πληγωμενε Προμηθεα.....
δεν έχω να πω πολλά η ποίηση σου,το μιλάει.. σεβασμός!
το έχω ξαναπεί...
ότι λαμπει
το φωτίζεις
ακόμη περισσότερο!!!
καλό σου βράδυ!
μ' άφησες να βρω φωλιά και γλυκά να κουρνιάσω στην Μ.Περιοχή. Μην με διώξεις ποτέ αγαπημένε, δεν θα 'χω που ν' αφήσω της ψυχής τα ίχνη...
σ' ευχαριστώ για την υπέρτατη τιμή.
αγέλες ανθρωπόλυκων
φόβο οσμίζονται
αθροίζουν βοές υπόκωφες
Πάντα έτσι γινόταν, πάντα έτσι γίνεται και θα γίνεται...
Ο φόβος μας, λουκούλλειο γεύμα για άλλους...
Απλά άσε πίσω ότι φοβάσαι , φτερά έχεις... οσμίσου το μέλλον ...
Τα δάκτυλα να δέσουν όχι ξεχασμένα, αλλά ζωντανά...
Τα φιλιά μου...
τρομακτικό κενό
εφιαλτικό αδιέξοδο
ξεχασμένες προσδοκίες
πάνω στο τραπέζι
που στρώθηκε για δυο
και δεν έχει κανέναν!
εξαιρετικό
Μα...
πιο όμορφα απ' όλα τα άνθη ανθίζουν τα.... Ητα..
πότισέ τα με υγρασίες Ποιητικής αμφιβολίας...
και επέτρεψέ τους ν' αναρριχηθούν στην καταφαση του Χαμόγελου που αναζητά ο στίχος....
Λάτρεψα τα Ήτα της Ήττας μου,
περισσότερο από τα Νι της Νικηφόρας μου μάχης...
Εμπέδωσα το λάθος που με καταδίκασε να ζω στη σκιά του παραξενου φυτού,
κι όμως εκεινο τοίδιο φυτό, με προστάτευσε από τις ριψοκίνδυνες ενθρονίσεις στην ευθραυστη Βεβαιότητα...
τα φιλιά μου..... γραμμούλες στο Ήτα της πολύτιμης Ηττας μου....
φίλοι μου
μαχαιρη
Ελη
Χάρη Ελευθεριάδη
Δεσποινα
Καπετάνισσα
Σιλένα
Κάκια
ήθελα να σας ευχαριστήσω για τα λόγια σας... και να ευχαριστήσω περισσότερο τη Βίκυ (Λύχνο Καιόμενο) γιατί με την αφορμή του εξαίσιου αυτού πονήματός της έδωσε την ευκαιρία να ανταμώσουμε εσωτερικά... χαίρομαι που μέσα από τα ιστολόγια μας δίνεται αυτή η σπουδαία ευκαιρία... να γνωρίζουμε πτυχές και όψεις του είναι όλων όσων ανήκουν στην 'αδελφότητα' των εργατών της γραφίδας... ανήσυχων και ευαίσθητων ανθρώπων που επικοινωνούν ελεύθερα με το έργο τους, τη σκέψη τους, τη ψυχή τους...
και χαίρομαι διπλά που μπορώ να φιλοξενώ τέτοια αποστάγματα αλήθειας...
να΄στε όλοι καλά!
Δημοσίευση σχολίου