Συγνώμη…

θα πει αφέθηκα

ερωτικός

ξεχωριστός απ’ τη φενάκη

πια

ναι

αλλά βαθιά ως το λαιμό

στα χρέη

μελετούσα πως θα επιστρέψω

και δεν απήλαυσα τη διαδρομή…

Συναρπαστικοί άνθρωποι

Κατόπτρων θραύσματα

Ματώνουν

Μαρία έχω ένα γράμμα

Που δεν σου έδωσα ποτέ

Άννα

Έχω ένα φιλί που αντιστέκεται ακόμα

Τι να το κάνεις όμως;

Κώστα

Δεν είχα τη λέξη συγνώμη τότε

Και δεν την ψέλλισα…

Στη μερικότητα

Που είχα καταδικάσει

Σαν ιδεολογία εχθρική

Κομματιάστηκα

Έψαχνα χρόνια την ετυμολογία της μετάνοιας

Και δεν είχα το περίσσευμα ψυχής
να την υποδεχθεί

Λουκά

Κείνος ο αετός σηκώθηκε χωρίς εμάς

Δημήτρη

Στο μώλο, αργά τις νύχτες

Αν ξαναπάς

Θα περιμένω να σ’ευχαριστήσω

Γιάννη

Δεν σε περίμενα

Έχεις δίκιο

Αλλά βιαζόμουν

Όλους τους θανάτους που μου υποσχέθηκα

Να ζήσω…

Αντώνη

Έλα στο φως

Έστω ένα μελαγχολικό μου απόγευμα

Για να στερεωθώ

Τώρα που αντρειώθηκα λιγάκι

Και καμαρώνω στων φεγγαριών

Που καμώνονται τους ήλιους

Το δάνειο φως

Κι έχω φωνή
ολότελα δική μου

Κι έχω επιτέλους

Βλέμμα!

Μαιος2010

ΤΟ ΑΔΡΑΝΕΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ

 Στέκω εδώ, γονατιστός, ευλαβικός προσκυνητής θεών που δεν γνώρισα, που δεν έμαθα να τους λατρεύω, που δεν μου μίλησαν ποτέ, όπως ποτέ δεν μου μίλησε κανείς θεός. Κι όμως, ήρθα γεμάτος με προσδοκία, με μια ψυχή φορτωμένη από ενοχές αλλά και μια καρδιά σταθερή και σίγουρη για αυτό που θέλω να γίνει.

            Άλλος δρόμος δεν μου έχει απομείνει. Από τότε που ήμουν παιδί, πρώτη φορά ένιωσα τη μέγγενη της φριχτής απελπισίας, της ιερής απόγνωσης να με περισφίγγει, να θέλει να με σκοτώσει και σχεδόν να το καταφέρνει.

            Άλλος δρόμος δεν μου έχει απομείνει γιατί, πολύ απλά, δεν υπάρχει.

          Βρίσκομαι εδώ, γονατιστός, μπροστά από τούτο το πανάρχαιο βωμό, θεότητας που δεν καταλαβαίνω, που ίσως να μιλάει κάποια ξεχασμένη, ακατάληπτη γλώσσα, που, είμαι σίγουρος, δεν με περίμενε, όπως κι εγώ δεν περίμενα ποτέ να κάμψω το γόνυ μπροστά σε ένα βωμό που είναι γεμάτος από άγνωστα σύμβολα, πανάρχαια σύμβολα που δεν καταλαβαίνω και που με φοβίζουν λίγο. Κι όμως, τούτοι οι φόβοι, λίγη σημασία έχουν πια, είμαι αποφασισμένος, για πρώτη φορά στη ζωή μου είμαι αποφασισμένος κι όταν ένας άνθρωπος είναι αληθινά αποφασισμένος, δεν γνωρίζει το φόβο κι ούτε που του δίνει σημασία.

            Γιατί όταν είσαι αποφασισμένος, είσαι έτοιμος.

          Κι όταν είσαι έτοιμος, είσαι αληθινά Ακέραιος.

          Είμαι εδώ, γονατιστός και προσεύχομαι, σε κάποιους θεούς που έχουν από αμέτρητους αιώνες λησμονηθεί, αλλά, το ξέρω καλά, δεν έχουν πεθάνει. Υπάρχουν, υπάρχετε, το ξέρω, το νιώθω, είστε ζωντανοί. Ξεχασμένοι, κρυμμένοι σε σπηλιές του χρόνου που σας έκλεισαν κάποτε, παραγκωνισμένοι και αθέατοι, κι όμως το ξέρω καλά, υπάρχετε κι έρχομαι να προστρέξω σε Eσάς. Σε Eσάς που ίσως μπορείτε να με ακούσετε. Σε Eσάς που, ελπίζω να θέλετε να με ακούσετε. Σε Eσάς που...

Είμαστε η φωνή του Απόλυτου

Είσαι μέρος του Σχετικού

Δεν μπορείς να μετέχεις σε κοινωνία μαζί Μας...

            …Στέκω εδώ και τόση ώρα, μπροστά στο πέτρινο αυτό, σκονισμένο από τους αιώνες και τη λήθη βωμό και το σώμα αρνείται να πονέσει, το μυαλό αρνείται να διαφύγει, η ψυχή αρνείται να υπακούσει. Και δεν δίνω σημασία στο χτυποκάρδι που τραντάζει εδώ και ώρα το σάρκινο στήθος. Και δεν ακούω τη φωνή της σύνεσης που εδώ και ώρα ουρλιάζει από κάποιο βαθύ πηγάδι της λογικής. Και δεν με ενδιαφέρει να μπολιάσω τη δειλία μου με την ηθική μου.

            Τούτο μονάχα με νοιάζει.

            Να με ακούσετε που σας μιλώ. Που σας ικετεύω.

            Να με ακούσετε και να σας ακούσω κι εγώ...

Είμαστε οι γιοι του Απροσδιόριστου

Είμαστε οι λάμψεις του Ασχημάτιστου

Έχεις μορφή

Είσαι πεπερασμένος

Πως θα καταφέρεις να Μας χωρέσεις

χωρίς να συντριφτείς;

            Ξέρω τι είναι εκείνο που σας κάνει να διστάζετε. Αλήθεια σας λέω, το ξέρω. Είμαι βλάσφημος. Πάντοτε ήμουν. Βλάσφημος και οπορτουνιστής. Ένας τυχοδιώκτης της πίστης, ένα άθλιο ον με δυο λόγια. Σας χρειάζομαι και θέλω να σας μεταχειριστώ. Κι αν αυτή τη στιγμή, είναι μια σπάνια στιγμή ειλικρίνειας στην ασήμαντη ζωή μου, τούτο δεν αναιρεί όσα έκανα κι όσα δεν τόλμησα να κάνω σε όλο μου το βίο. Κι αν τώρα είναι που ανακάλυψα μέσα από τον πόνο και την απόρριψη τι είναι η ευλάβεια, το δόσιμο, το κομμάτιασμα σε κάτι ανώτερο, σε κάτι πραγματικά μεγάλο, τούτο δεν με απαλλάσσει από δεκαετίες χλεύης και ταΐσματος του Εγώ μου, υπερδιόγκωσης της ματαιοδοξίας μου, παραφουσκώματος της μικρότητάς μου που πίστευα πως είναι τόσο διαφορετική από των άλλων! Πόσο ντρέπομαι τώρα για όλα τα ανόητα πράγματα που πίστευα σαν μοναδικά, άξια και μεγάλα. Πόσο αισχύνομαι για το τι νόμιζα ότι ήμουν, για το ότι είχα κάνει ιδεολογία τον εαυτό μου...

Είμαστε χτισμένοι από υλικά που δεν γνωρίζεις

Είμαστε πλασμένοι κι Εμείς

μα τόσο διάφανοι

και τόσο σκοτεινοί

που εσύ θα τυφλωθείς

νομίζοντας πως Είμαστε Φως!

Θα τ'αντέξεις;

            Στέκω εδώ, και τόση ώρα που προσεύχομαι σε Εσάς, ταυτόχρονα δεν μπορώ να σταματήσω μια άλλη, παράλληλη και υπόγεια λειτουργία του νου μου. Σκέφτομαι, σκέφτομαι συνέχεια, σαν σε πυρετό. Εικόνες και σκέψεις, μια διαδοχή και μια αλληλουχία σαν σουρεαλιστική κινηματογραφική ταινία για άσυλο παρανοϊκών! Μια ψυχοπάθεια, μια σχιζοφρένεια ήταν όλη μου η ζωή. Μια προσπάθεια να μην ουρλιάζω, να μην λυπάμαι, να μην αυτοκτονήσω, να μην πεθάνω κι έτσι να φαίνομαι παντού και πάντα υγιής και ισορροπημένος! Μια ανακύκληση τρέλας που την αποδέχτηκα σαν την μόνη λογική και που με σκότωνε μέρα τη μέρα, όπως σκοτώνει ο καρκίνος, λιώνοντας όχι το σώμα μου αλλά το πνεύμα μου.

            Το πνεύμα μου... Δεν ξέρω πια αν έχω πνεύμα, τι σημαίνει αυτό, για την ακρίβεια, δεν ξέρω πια τι σημαίνει οτιδήποτε.

            Και μέχρι χτες, ούτε που με ενδιέφερε πια.

            Γιατί χτες, αποφάσισα να παίξω το τελευταίο μου χαρτί, να δώσω στον κουρασμένο μου εαυτό την τελευταία του ευκαιρία.

            Χτες αποφάσισα να προσπέσω στα δικά σας πόδια...

Είμαστε κύματα

Είμαστε ύλη

Είμαστε θεωρήματα

Είμαστε μύθοι

Είμαστε ποίηση

Τι ξέρεις εσύ απ'αυτά;

            Έχω αγκαλιάσει εδώ και τόση ώρα, τούτο το παγωμένο βωμό και ανατριχιάζει το κορμί μου μα η ψυχή μου είναι ολοκαύτωμα και ολόκληρος δονούμαι απ'την ανάγκη να σας μιλήσω, να μου μιλήσετε και θα περιμένω. Σας το υπόσχομαι. Ακόμη κι αν παραδώσω εδώ ένα σάπιο κουφάρι, μια χούφτα κόκαλα, θα είναι το ελάχιστο που αξίζετε, το ελάχιστο και το μόνο μαζί που έχω δικό μου και σας το προσφέρω. Άλλο τίποτα δεν μπόρεσα να αποθηκεύσω στην άχρηστη ζωή μου. Κι ο,τι μου απόμεινε, κι αυτό πάλι δεν είναι δικό μου. Τι απέραντη βλακεία! Τούτο που πεθαίνει δεν είναι δικό μου κι εγώ που νόμιζα πως μπορώ να το προσφέρω όπου κι όποτε ήθελα. Δείξτε έλεος και οίκτο σε έναν τσακισμένο νου, σε μια χλωμή ανταύγεια της δημιουργίας σας. Δεν έφταιξε η αμετροέπειά μου, η έπαρση, η φροντίδα της σάρκας, αλήθεια σας το λέω.

Έφταιξε μονάχα το ότι είμαι τόσο μικρός και νόμιζα πως είμαι τόσο μεγάλος.

            Θα μπορέσω άραγε να σας ακούσω ποτέ;

            Θα μπορέσω να αγγίξω τον οίκτο σας;

            Θα μπορέσω να κρυφτώ στις δονήσεις σας;

Κάποτε αγκαλιάσαμε τις μεγαλύτερες προσδοκίες σας

Κάποτε ονειρευτήκαμε το μεγαλύτερο όνειρό σας

Κάποτε ταξιδέψαμε το πιο τολμηρό σας ταξίδι

Κάποτε γαλουχήσαμε την πιο όμορφη ουτοπία σας

Κι Είμαστε εξόριστοι από την πλάνη μας

Κι Είμαστε αφρόντιστοι και περιφρονημένοι

Κι Είμαστε σιωπηλοί και άκαμπτοι

Γιατί σώθηκε ως κι η οργή

Γιατί σιώπησε ως και η λαχτάρα

Γιατί κοιμήθηκε ως και η ενέργεια

Γιατί κουραστήκαμε να σας περιμένουμε

Όλος ο χρόνος σε μια προσευχή

Μα που θα χωρέσεις όλο τούτο το χρέος;

            Είμαι από ώρες, ημέρες και χρόνια εδώ, σ'αυτό το βωμό, γονατιστός και προσεύχομαι, προσεύχομαι συνέχεια και δακρύζω και σπαράζω από την αγωνία να με αγγίξετε, να με ακούσετε, να με λυπηθείτε.

            Είμαι από μήνες και χρόνια αμέτρητα τώρα που σας υμνώ και σας καλώ, σε μια προσπάθεια, απέλπιδα, το ξέρω, να αιχμαλωτίσω λίγη απ'τη δύναμή σας, λίγη απ'τη πνοή σας, μια αχτίδα από το ανέσπερο φως σας.

            Είμαι από χρόνια και αιώνες τώρα εδώ, προσκυνητής και σπασμένος, ένα δέμα από σάρκες και οστά, λίγες σκέψεις και ολόκληρη την μαρτυρική αγωνία να σας δω, να σας κάνω να καταλάβετε, να σας πλημμυρίσω από το τίποτε που είμαι γεμάτος.

            Είμαι από αιώνες εδώ, λυγισμένος, ανήμπορος πια να αρθρώσω λέξεις, φράσεις, να σας ανοίξω άλλο την καρδιά μου, κι ό,τι απόμεινε από την αλαζονεία μου που μαγάρισε τον ιερό βωμό σας που λέω πως θα γίνει το στερνό μου κρεβάτι.

            Και θέλω να σας ευχαριστήσω για τούτη τη σιωπή σας.

            Και θέλω να σας πω ότι είμαι ευγνώμων για τούτη την απουσία σας.

            Και είμαι έτοιμος να παραδώσω ό,τι κάποτε μου εμπιστευτήκατε κι εγώ το λέρωσα, το πρόδωσα και το σκότωσα.

            Κι είμαι έτοιμος να προσευχηθώ ξανά και ξανά, και τα τελευταία μου δάκρυα να γίνουν ένα με το ποτάμι της τιμωρίας ή της λύτρωσης που μου ετοιμάσατε.

            Κι είμαι γι'αυτό ευτυχισμένος που δεν ακούω πια ούτε τον εαυτό μου.

            Κι είμαι περίεργος που τούτη την ώρα δεν ακούω ουράνιες μουσικές ούτε συμφωνίες αγγέλων.

            Κι είναι παράξενο πως ξαφνικά είμαι ένα εντεκάχρονο παιδί ξανά που σκοντάφτει στο κήπο του σπιτιού του, ένα Κυριακάτικο πρωινό και κλαίει γιατί ο πόνος είναι οξύς και του πριονίζει το μυαλό και το αίμα πλένει το χορτάρι και όλα μπλέκονται σε ένα αξεδιάλυτο κουβάρι που δεν μπορώ να πιαστώ απ'την άκρη του γιατί η άκρη του είστε εσείς κι εσάς δεν σας γνώρισα ποτέ.

            Ήρθα αργά

            Κι έτρεξε περισσότερο αίμα σ'εκείνο το χορτάρι απ'όσο δάκρυ σε τούτο το βωμό...

Δεν υπήρξε ποτέ το Ένα ερώτημα

Δεν υπήρξε ποτέ το Ένα αγκάλιασμα

Δεν υπήρξε ποτέ η Μία Αγάπη

Δεν υπήρξε ποτέ η Μία Αυγή

Και δεν υπήρξε ποτέ Ένας βωμός

Ένας άνθρωπος

Μία σωτηρία

Το ξεκίνημα προς κάτι Άγνωστο

Η επιστροφή στην αφετηρία

Δεν υπήρξε ποτέ ο Χρόνος

Ο στοχασμός που να έγινε Έρωτας

Το παθιασμένο σμίξιμο του έρωτα που να έγινε στοχασμός

Δεν υπήρξε ποτέ Ένας Θεός

Προσευχή στον Εαυτό

και στο Αδρανές της Δικαίωσης

μονάχα υπήρξε...

2/1/2000

Foto:

antisymmetry
© Luigi Benedetti

http://1x.com/

Ο άνθρωπος

που ήταν να φέρει τη βροχή

δεν ήταν άγγελος θανάτου

δεν είχε εκστομιστεί

από την μήτρα της Ατης

δεν είχε λύσει τα δεσμά

του Προμηθέα

από τον Καύκασο του Απείρου

υπεράνθρωπος

δεν ήταν

ούτε περπάτησε ποτέ με τους θεούς…

στα χέρια του

αναπαριστούσε

την πρώτη του ανθρώπου αγάπη

και την εμπιστοσύνη μας είχε

στη φαρέτρα του

για να ξορκίζει την αιώνια μοναξιά του

δεν είχαμε άλλο να του δώσουμε

δεν είχαμε άλλο πιο ακριβό

να του κληροδοτήσουμε

μόνος θα έπρεπε να πολεμήσει

να ηττηθεί

ή να νικήσει…

Ο άνθρωπος

που ήταν να φέρει τη βροχή

αδελφός μας ήταν

από τους πιο αγαπημένους

πατέρας

εραστής και ερωμένος ήταν

από κείνους που προικίστηκαν με αθανασία 

από όλους μας

ο πιο καταραμένος…

δεν είχαμε βλέμμα να τον ξεπροβοδίσουμε

δεν είχαμε χέρια να τον αγκαλιάσουμε

δεν είχαμε το αύριο

να τον παρηγορήσουμε…

Ο άνθρωπος που ήταν

κάποια από τις μέρες των αιώνων

να φέρει τη βροχή

έγινε βροχή

κόκκινη σαν το αίμα του

κι έπεσε στα χωράφια της καρδιάς μας

για να τον καλούμε πάντα στα όνειρά μας

και να μας χαμογελά…

Μαης2010

«Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι μη γίνω "ποιητής"
Μην κλειστώ στο δωμάτιο
ν' αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου
κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε
για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα
για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική
και κλειστώ μέσα σε αυτά
για να με τραγουδήσουν.
Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά
τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος
μη με πιάσουν στην κούραση
παπάδες και ακαδημαϊκοί
και πουστέψω
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί
και την καθημερινότητα που συνηθίζεις
σκυλιά μας έχουν κάνει
να ντρεπόμαστε για την αργία
περήφανοι για την ανεργία
Έτσι είναι.
Μας περιμένουν στη γωνία
καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.
Ο Μάρξ...
τον φοβάμαι
το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν
αυτοί οι αλήτες φταίνε
δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό
μπορεί...ε;...μίαν άλλη μέρα...»

Κατερίνα Γώγου