Τι μας έδωσε ο χρόνος;
μας πήρε σάρκα για να μας δώσει γνώση,
μας πήρε αίμα για να μας δώσει συνειδητότητα,
μας πήρε όνειρα για να μας δώσει φόβο…
για να μας προσφέρει μια στάλα όρασης
μας γέμισε ρυτιδιασμένα βλέφαρα
για να μας δώσει μια σταγόνα ομορφιάς
μας κέρασε αλλοιωμένα κορμιά
για να μας επιστρέψει μια αχτίδα ελπίδας
μας έπνιξε σ’ένα ωκεανό απόγνωσης…
τι μας έδωσε ο χρόνος
όχι ό,τι δεν είχαμε
ό,τι δεν ζητήσαμε
όχι ό,τι δεν θελήσαμε
ό,τι δεν ευχηθήκαμε
κουρασμένα χέρια
που κρατούν άλλα κουρασμένα χέρια
ακυρωμένα ταξίδια
κρύους, λερωμένους τοίχους
με ξεθωριασμένα ‘σ’αγαπώ’…
τι μας έδωσε ο χρόνος
που κιόλας δεν είχαμε;…
19/09/2005
5 σχόλια:
Αρχές μας έδωσε, Νημερτή, ο χρόνος.
Και για κάθε αρχή ένα τέλος.
"Τι πήραμε" ρωτώ με τη σειρά μου.
συγνώμη που θα σε ρωτήσω κι εγώ με τη σειρά μου Γκούφη αλλά μήπως δεν... διάβασες το κείμενο; καθώς πιστεύω ότι στο ερώτημά σου απαντάω στο ποίημα, απαντάω φυσικά με τον τρόπο μου... όσον αφορά στις αρχές, αν εννοείς εκκινήσεις, δεν ξέρω αυτό που εντάσσεται στο όλο σκεπτικό...
Αντιλαμβάνομαι από το ύφος σου
πως το σχόλιό μου σε έθιξε.
Απολογούμαι, βέβαια, γι αυτό
αλλά θέλω να συμπληρώσω
πως αν, εκτός των άλλων,
ο χρόνος σου έδωσε θυμό & πίκρα,
ίσως θα έπρεπε να σκεφτείς σοβαρά
την επιστροφή τους.
Σου αξίζουν καλύτερα δώρα
κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Σε αυτό το πάρε-δώσε
τι είμαστε τελικά;
Αρπαχτικά ή Ζήτουλες;
Κουφάρια ή Ψυχές;
Όσον αφορά στις εκκινήσεις,
ίσως δεν εντάσσονται
επειδή μου ταιριάζουν.
καλή μου Γκουφομαγκούφη... δεν εθίγην... αλήθεια στο λέω, καμιά φορά το ύφος μου βγαίνει εις περισσήν περίσσειαν... απλώς... και θυμό έχω και πίκρα και απ'όλα, γιατί να μην έχω δηλαδή, δεν με γέννησε μάνα εμένα; όμως, στο τέλος, δεν έχουμε τίποτα, μα, τίποτα σου λέω...
Εντάξει, λοιπόν.
Άσε με, τουλάχιστον,
πεισματικά & παθιασμένα
να ζήσω την αρχή και την πορεία.
Και όταν έρθει το τέλος
. . . τίποτα
Υ.Γ.:
η εικόνα που έχω για σένα
είναι ανθρώπου
που βιώνει έντονα το συναίσθημά του.
Χαίρομαι!
Δημοσίευση σχολίου