Τόση σιωπή…

Σ’αυτή την ερημική στάση βρισκόμουν

και το ρολόι μου κοιτούσα ανυπόμονος

κάποιες φιγούρες γύρω μου

άνθρωποι

κτήρια

σκιές

επινοήθηκαν για λίγο

κι ύστερα σβήσαν...

στη στάση αυτή περίμενα το επόμενο λεωφορείο

καπνίζοντας

κι εσύ στεκόσουν δίπλα μου

όπως πάντα

και ο καπνός σε διαπερνούσε

γύρω μου παρουσίες

και κάποια μουσική από ένα αυτοκίνητο

δε τη θυμάμαι...

στη στάση αυτή

το λεωφορείο αργούσε

η νύχτα ερχόταν

ο ήλιος είχε κοιμηθεί

από ώρα πια

τα χέρια μου κοιτούσα

τα δάχτυλα κρατούσαν το τσιγάρο

κι εσύ χαμογελούσες δίπλα μου

και η σκέψη μου σε ανάσταινε

όλο και πιο στέρεη

όλο και πιο ζωντανή

όπως πάντα...

κάποιο μικρό παιδί ήρθε κοντά μου

κάτι μου είπε

το μικρό του χέρι είδα απλωμένο

και στο βλέμμα του

μια μελαγχολική, βουβή ικεσία

πέταξα το τσιγάρο

δραπέτευσα απ’το χρόνο

σου ξέφυγα για μια στιγμή

για να χαμογελάσω

σε τούτο το παιδί

του έδωσα λίγα χρήματα

δε θυμάμαι

γιατί’χα ανάγκη ένα χαμόγελο

έστω κι από έναν άγνωστο

λίγο στο πρόσωπο το άγγιξα

και ανατρίχιασα

που άγγιξα τόση μοναξιά

σε τούτο το προσωπάκι...

είδα το λεωφορείο να’ρχεται

ανάσανα βαθιά

το παιδί δεν είχε ακόμη φύγει

κοιτούσε στη μικρή του χούφτα τα λεφτά

δεν είπε τίποτα

και γω μπήκα στο άδειο λεωφορείο

μα όταν ξεκίνησε

άδειασα το βλέμμα μου

έξω απ’το παράθυρο

τα μάτια μου υγράνθηκαν

πόνεσα τόσο πολύ

σκέφτηκα

“πως μπορεί

πως γίνεται

τόση σιωπή

να την χωράει ένα παιδί…”

Δευτέρα 16/11/98

Στο πέρασμα της σιωπής…

 

Στον Κήπο των Ευχών…

Θα ξεκινήσω με κάτι απλό

είπε ο Ανάντα

θα ξεκινήσω με κάτι που έχω

που, έστω, νομίζω ότι έχω

θα ξεκινήσω με κάτι που μου δόθηκε

με το χέρι μου

με το πόδι μου

με τη μύτη μου

με τα στήθη μου

με το σώμα μου

με αυτό που αγγίζω

με αυτό που βλέπω

τον πρώτο καιρό θα ασχοληθώ με αυτό που βλέπω

τον υπόλοιπο, εκείνο που με βλέπει θα ασχοληθεί με μένα

αν είμαι τυχερός

και ευλογημένος…

 

Στο Δωμάτιο των Αναμνήσεων…

Θα ασχοληθώ με τις διαστάσεις μου

είπε ο Ανάντα

είμαι άραγε πολύ μικρός;

για κείνο το μυρμήγκι

είμαι τεράστιος

αλλά για τον ελέφαντα

είμαι μικρός και ασήμαντος

για τις ρυτίδες του χρόνου

είμαι πολύ συμπαγής

αλλά ενώπιον των χιλιάδων ενσαρκώσεων της θλίψης

είμαι ένα μικρό υποσύνολο του τίποτα

τον πρώτο καιρό θα ασχοληθώ με τις διαστάσεις μου

και μετά

εκείνο που δεν έχει διαστάσεις

θα ασχοληθεί με μένα

αν είμαι τυχερός

αν είμαι ευλογημένος…

 

Στην Αίθουσα των Παρορμήσεων…

Θα ασχοληθώ με το λόγο

είπε ο Ανάντα

είναι άραγε σημαντικό να μιλάμε

τόσο πολύ;

είναι αναγκαίο να αναλύουμε, να τεμαχίζουμε, να διασπάμε…

συνεχώς, όλο και περισσότερο

όλο και βαθύτερα

όλο και τελειότερα…

όλες αυτές οι λέξεις

όλα αυτά τα βιβλία

όλη αυτή η φλυαρία…

κι αν ο λόγος μου είναι ένα τεμαχισμένος

μήπως είναι επειδή είμαι έτσι κι εγώ;

τον πρώτο καιρό θα ασχοληθώ με το λόγο

και μετά εκείνο που δεν τεμαχίζεται

που δεν διαλύεται

που δεν αναλύεται

θα ασχοληθεί με μένα

αν, φυσικά, είμαι τυχερός

αν είμαι ευλογημένος…

 

Στο Δωμάτιο του Κενού…

Θα ασχοληθώ με τη σκέψη μου

είπε ο Ανάντα

είναι απαραίτητο να σκέπτομαι

τόσο πολύ;

είναι προνόμιο ή κατάρα

να είμαι γεμάτος από τα νέφη

εκατομμύριων στοχασμών

και χιλιάδων σκέψεων;

και αν μπορώ να σταματήσω τη σκέψη

και αποφασίσω να δράσω

τι με σταματάει;

μήπως μια άλλη σειρά σκέψεων;

τον πρώτο καιρό

θα ασχοληθώ με τη σκέψη

και μετά εκείνο που είναι έξω από τη σκέψη

και πέρα από τη σκέψη

θα ασχοληθεί με μένα

αν είμαι βέβαια τυχερός

και ευλογημένος…

 

Στο Πέρασμα της Σιωπής…

Θα μελετήσω τη σιωπή

ανάσανε ο Ανάντα

η σιωπή είναι ο κύκλος

και χάραξε στην άμμο το σχήμα

στη μέση ο άνθρωπος

και έφτιαξε μια κουκίδα

γύρω από τον άνθρωπο

όλα ετούτα που βλέπουμε

όλα ετούτα που αισθανόμαστε

αναστέναξε ο Ανάντα

έξω από τον κύκλο

όλα εκείνα που φοβόμαστε

όλα εκείνα που αρνιόμαστε

και έσφιξε τη γροθιά του

λέω απόψε

να μελετήσω μονάχα τη σιωπή

δάκρυσε ο Ανάντα

και χαμογέλασε στον κάθε μαθητή ξεχωριστά

και ύστερα εκείνο

που είναι και σιωπή

και ανάσα

και φόβος

και άρνηση

και θέση

και αγάπη

ίσως να θελήσει να με αγγίξει

αν είμαι τυχερός

αν είμαι ευλογημένος

και φίλησε τους μαθητές του

τους αγαπημένους του

έναν προς έναν

και τους αποχαιρέτησε…

 

Σεπ 2009

Nocturne
Η Πολωνέζα με αναγκάζει
να αρπάξω από το χρόνο
ό,τι του έχει απομείνει
για μένα
και ο Σοπέν που στερεώθηκε απόψε
στη βραδιά μου
μελαγχολικά αλλά και γενναία
με συντροφεύει
γιατί μόνος
φοβάμαι να αναμετρηθώ ξανά μαζί σου...
μόνος του πριν
τώρα μαζί με τον τρελό Ούγγρο
τον Φραντζ Λιστ
με εκτελούν από τα πλήκτρα ενός πιάνου
που λες και επιπλέει στη πιο όμορφη θάλασσα
και πιο καταραμένη
να είμαι ενάντια στο Πρώτο
δεν πάει να πει πως έχω συμμαχήσει
με το Ύστερο...
κι ύστερα
για να με αποτελειώσουν
Nocturne...
σε κάθε ηχοδιάστημα
σε κάθε αρμό της ψυχής μου
σε κάθε αρμονική του βλέμματός μου
ο πλεονασμός αν δεν μπορεί να με διασώσει
το υπερτροφικό εγώ μου
είναι γιατί άγγιξε η Νύχτα το είναι μου
και είχε τη μορφή σου
θα παραιτηθώ οριστικά
από την φιλόδοξη περπατησιά της λησμοσύνης
θέλω να αισθάνομαι την ένταση της προσμονής
ακόμη και στη νωχελική ανάσα
του κάθε λεπτού που πεθαίνει
όχι,
με τη συνενοχή μου
δε θα ξεχαστείς...
Σάββατο, στο λυκόφως του 2008

να είσαι μακριά από τον κόσμο και όμως να τον ζεις…

Τον Τζίντου Κρισναμούρτι τον σκεφτόμουν πάντα σαν ένα καλό φίλο, ένα αληθινό αδελφό, μια ψυχή που μπορεί να συνηχείται με τη δική μου, μια καρδιά που μπορεί να πάλλεται αρμονικά με τη δική μου, έναν άγνωστο που έγινε κάποτε ο πιο δικός μου, έναν δάσκαλο που αισθανόμουν τις πλατιές φτερούγες του να μην καλύπτουν την ανοησία μου και τις διαφυγές μου αλλά να είναι ένας καθρέφτης για να δω ότι έχω και’γω φτερούγες αλλά δεν το ξέρω και που αρκεί απλά να επιχειρήσω να τις ανοίξω κάποια στιγμή για να ανιχνεύσω το στερέωμα του ελεύθερου ανθρώπου...

Τον αγάπησα τον Τζίντου πριν καν τον διαβάσω. Όπως αγαπά κανείς έναν άνθρωπο που συναντά κάποια περίεργη όσο και οριακή στιγμή στη ζωή του και μέσα από αυτή τη συνάντηση απελευθερώνεται, αποδεσμεύεται, μπορεί να ανοιχτεί στους πελώριους ορίζοντες της Ελευθερίας και να αναπνεύσει ξανά…

Σε κείνες τις στιγμές τις ‘ζόρικες’, τις στενόχωρες, τις μουτζουρωμένες από τις βαριές ανάσες και τη δύσπνοια, συναντήθηκα με το λόγο, τη σκέψη, τη ψυχή και το μυαλό του όμορφου αυτού ανθρώπου και αμέσως με κέρδισε, με αγκάλιασε, με στήριξε. Όχι με φτηνές παρηγόριες, όχι με ανέξοδες κουβέντες, όχι με κατηχήσεις και κοινοτοπίες. Μα με το ρωμαλέο λόγο του ελεύθερου αναζητητή, την υγιή σκέψη του υψιπέτη νου, τη πεντακάθαρη ματιά του ‘καινού’ ανθρώπου…

Και τούτη η συνάντηση ήταν μαζί και μια έκρηξη, μια βόμβα στα θεμέλια της κοιμισμένης μου συνείδησης που έσκασε και δεν άφησε τίποτε όρθιο… ευτυχώς! Και από κείνη τη στιγμή είμαι βαθιά και ουσιαστικά ερωτευμένος μαζί του…

23 χρόνια πέρασαν από τότε που μια από τις ευγενέστερες ψυχές που σαρκώθηκαν πάνω σ’αυτό το ταλαιπωρημένο πλανήτη, πέταξε ξανά μακριά, πίσω, στο παλάτι του Βασιλιά Πατέρα, στα Ηλύσια Πεδία, στον Παράδεισο, στο πιο όμορφο χρονοτόπο που υπάρχει…

23 χρόνια και δεν τον έχω ξεχάσει ούτε στιγμή, πολλές φορές τον μνημονεύω, υπάρχουν βδομάδες που τον σκέφτομαι συνέχεια, που θάθελα να μπορούσα να του μιλήσω, να τον συμβουλευτώ, έστω κι αν δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να το βιώσω αυτό στη ζωή μου…

Ξέρω πως δεν κατέκτησα ούτε στο ελάχιστο τις απρόσιτες κορυφές στις οποίες εκείνος με απλότητα, ηρεμία και άνεση εγκαταβιούσε από μικρό παιδί, κι όμως, μπόρεσα να κλέψω κι εγώ κάποιες μυρωδιές, κάποιες λίγες εικόνες ονειρικές, κάποιες εμπειρίες και συγκινήσεις συγκλονιστικές. Και αυτό αρκούσε για να μου αλλάξει και να μου χαράξει για πάντα τη ζωή από κει και πέρα…

Αγαπημένε Τζίντου –δεν τολμώ να σε αποκαλέσω Δάσκαλο γιατί δεν σου άρεσε – θέλω απλά και μόνο να σου πω ένα μεγάλο, ένα ωκεάνιο Ευχαριστώ! Για όλα όσα μου έδειξες, για την συντροφιά που μου κράτησες στον τραχύ ανάβατο της πνευματικής μου ενηλικίωσης, για το ζεστό χαμόγελο του αδελφού που ένιωθα πάντα να με ενθαρρύνει στις συχνές μου πτώσεις, στις πολλές μου αδυναμίες.

Σε αγαπώ πάντα, σε έχω αγκαλιάσει στην ύπαρξή μου, ίσως να σε συναντήσω κάποια άλλη μέρα κάπου αλλού αφού σ΄αυτή τη ζωή δεν ευλογήθηκα να σου κρατήσω έστω για λίγο το χέρι και να μοιραστούμε μια αιώνια στιγμή σιωπής…

Κλείνω με κάποιες δικές σου υπέροχες φράσεις από το Ημερολόγιό σου που λάτρεψα και τις αντέγραψα και έτσι χειρόγραφες τις παραθέτω…

Πέδιλα

Τα πέδιλα στο χώμα

Αφημένα

Το ένα μακριά μου

Το άλλο δίπλα μου

Τα πόδια μαζεμένα

Το βλέμμα στο άπειρο

Η καρδιά στο στέρνο

Μέσα

Ακόμη

Ο ήλιος

Κρεουργεί πάλι το στερέωμα

Η σελήνη

σιωπηλή

ή απλά νυσταγμένη

Τα πέδιλα

Έχουν αποτυπώματα

Που αύριο θα λείπουν

Σκέφτομαι

Πως γίνεται μονάχα τα δικά σου

Να μην σβήνουν ποτέ…

Ο ήλιος

Σακατεύει τον εαυτό του

Και παλεύει να βγει απ’το βλέμμα μου

Εσύ

Παλεύεις μέσα μου να μείνεις…

τα λόγια σου

αθανάτισαν στα νύχτια δάχτυλα

ένα προς ένα

όλα μου τα σώματα…

άλλο ένα βράδυ

μακελειού έρχεται…

Σεπ 2009

Προχωρημένη αποσύνθεση

...και μην νομίζετε

πως πέρασαν πολλοί αιώνες

από τότε που γεννήθηκα

κάποιες φορές μονάχα

έχω μια περίεργη αίσθηση συγγένειας

μ’ ένα νεκρό σκύλο

πεταμένο στην άκρη του δρόμου

σε προχωρημένη αποσύνθεση

από τις άδειες του κόγχες

βλέπω τον κόσμο

κι από το βρόμικο σάπιο τομάρι του

ανασαίνω ό,τι απόμεινε

ως θριαμβικός συμβιβασμός

όλων των ζωντανών

με τις σκιές τους...

6-11-2007

Αρχαία φωτιά

Είδα στα μάτια σου

μι’αρχαία φωτιά

υπήρχαν δάκρυα από πέτρα

και πεθαμένο φως

και χρώματα αλλόκοτα, σκληρά

που λες και πριόνιζαν

το πρωινό σου βλέμμα

είδα στα μάτια σου

να γεννιούνται νέοι άνθρωποι

φριχτές ανταύγειες από άρρωστο πηλό

κόσμοι νυχτόφωτοι

και ήλιοι μεθυσμένοι από μοναξιά

σε σύμπαντα βασανισμένα

είδα στα μάτια σου

μυστικές πνοές παιδιών

και απ'τη ψυχή σου

ένιωσα να με καίει

μια προσευχή

κι ένας πένθιμος λυγμός

και σου’ δωσα την ιερή μου υπόσχεση

πως αν ψελλίσεις στο επόμενο

πυρετωμένο όνειρό σου

τ’όνομά μου

θα σε κρατήσω από το χέρι σου σφιχτά

ο τελευταίος ήλιος θα είναι φίλος

κι όχι εχθρός

και η τελευταία αυγή σου

θα έχει τη ξεκούραση

και τη δροσιά

απ΄τα φιλιά μου…