Ρώμος Φιλύρας [ποίημα δημοσιευθέν στο περιοδικό Το 3ο Μάτι (τ.3, Μάρτιος 1936)]
"...Στο μικρό πεζό, ημερολογιακού χαρακτήρα, ο Ρώμος Φιλύρας γράφει: ‘Διασκέλισα το κατώφλι του [ψυχιατρείου] σα νεκρός, όπως θα διασκέλιζα με ακέραιες τις αισθήσεις μου το κατώφλι του Άδη. Οι νοσοκόμοι και οι γιατροί με τις λευκές καμιζόλες που κατέβαιναν στα εξώθυρα να με παραλάβουν και με εψαχούλευαν με το βλέμμα τους, ένα βλέμμα μέχρι οστέων εξεταστικό και διασκεδαστικό, που μου ξήλωνε ραφή προς ραφήν- κρακ, κρακ, κρακ- σαν το τρυπάνι του νεκροσκόπου το πετσί και τα κόκκαλα και μου αναμόχλευε με τη λεπτή ερευνητική του αιχμή την καρδιά και την κόγχη του εγκεφάλου, μου έκαναν την εντύπωσιν –το θυμάμαι σα να’ναι τώρα- λευκοπτερύγων αγγέλων νεκροπομπών, που με εζύγιζαν στην τρομερή φλωροζυγαριά της αδυσώπητης κρίσεως, σε ποιο τάχα κύκλο του καθαρτηρίου ή της κολάσεως θα έπρεπε να με κατατάξουν’ (Γιάννης Δάλας, Ρώμος Φιλύρας. Μια παρουσίαση από τον Γιάννη Δάλα, εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 1999).
...Απ τον Οκτώβριο του 1927 ο Ρώμος Φιλύρας νοσηλεύόταν στο Δρομοκαΐτειον Ψυχιατρείον, όπου τον επισκέπτονταν ‘αρκετοί λόγιοι’. Μια μαρτυρία, που καταγράφτηκε μετά το θάνατο του ποιητή, ανήκει στον Αστ. Κοββατζή: ‘Τον θυμάμαι σαν και τώρα, υπαρκτόν και απίθανο, να χάνεται με νευρικές κινήσεις μέσα στους μπλαβούς ίσκιους των πεύκων, δίχως σκοπό, δίχως ελπίδα σωτηρίας, δίχως παρηγοριά. Και πίσω να μένει σε κάθε βήμα του ένα τρομαχτικό ερωτηματικό προς τη φύση και τις μυστικές της δυνάμεις: Γιατί τόση εγκατάλειψη και άλλες φορές τόσος εξευτελισμός και τόση σκληρότητα προς το αγαπημένο ον του Θεού που περιπλανιέται μοναχό του και αβοήθητο στον μεγάλο και ανεξήγητο αυτόν κόσμο; Σιγά –σιγά, συνήθισε στην απομόνωση και την εγκατάλειψη, ήταν ευχαριστημένος και ώρες ολόκληρες καθόταν ακουμπισμένος στον κορμό ενός πεύκου, σαν κάτι να συλλογιόταν ή σα ν’αφουγκραζόταν τις μυστικές ομιλίες των δέντρων’..."
Πηγή: Elena Sartori, Το περιοδικό ‘Το 3ο Μάτι’ (1935-1937)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου