Horror vacui...

 
 

Σ

ε αυτή τη διάσταση που έχει κατισχύσει η σιωπή, όλα εργάζονται πια ένα αλλόκοτο φως. Κι αυτή αναδεικνύεται και πάλλεται ως η μοχθηρή ομορφιά τους. Καθώς τούτη η σιωπή δεν μοιάζει με καμιά άλλη που γνώρισε ποτέ έλλογο ον, είναι ταυτόχρονα δεσμός και ελευθερία, νόσος και θεραπεία, οίηση και ταπεινότητα. Σε τούτη τη διάσταση που τρόμος του κενού έχει αντικατασταθεί μέσα από μια μετουσίωση και μεταστοιχείωση σε τρόμο της απουσίας του κενού, όλα μοιάζουν να συνομιλούν με όλα. Συνομιλούν όμως μονάχα μέσα στον πανικό της φανέρωσής τους. Και η φανέρωσή τους, μέσα σε αυτό το αλλόμορφο φως που δεν είναι λευκό αλλά υποκρίνεται θαυμάσια τη λευκότητα και την ενδύεται χωρίς καμιά ενδοστρέφεια αλλά με την πεποίθηση και την βεβαιότητα του θριαμβευτή, ανάβει και σβήνει, έρχεται και φεύγει, απλώνεται και συρρικνώνεται. Διαρκώς. Σε μια ατελεύτητη διαλεκτική του κενού και της απουσίας του κενού.

Κανείς δεν θα γνωρίζει σε λίγο ποιο είναι τι και πώς γεννήθηκε το κάθε τι. Αυτός είναι ο υπέρτατος τρόμος. Να απολέσεις όλες τις αναφορές σου.

Κι αυτή είναι η ύστατη και υπέρ-ύστατη ελευθερία. Να ελευθερωθείς από τις αναφορές σου.

Και κανείς δεν θα μάχεται πια σε λίγο για τις πτυχώσεις του Αχανούς που κάποτε ρυτίδωναν την ύπαρξη με ρίγη ομορφιάς. Ομορφιά θα είναι πια το απόλυτο κενό.

Και κανείς δεν θα μπορεί να δει αλλιώς, να θαυμάσει αλλιώς, να απορήσει αλλιώς, να ερωτευτεί αλλιώς, να πεθάνει αλλιώς.

Άλλωστε ο θάνατος θα είναι σε πλήρη συμφωνία με την μεταξίωση των αξιών και την εγκαθιδρυμένη και ιερή και όσια κενότητα, η πλήρης και απόλυτη και οντική κατάφαση πως ο τρόμος του κενού αφανίστηκε.

Και τίποτε δεν μπορεί να πλημμυρίσει τον χώρο και τον χρόνο άλλο από το κενό.

Και τα πάντα, το κάθε τι ξεχωριστά μα και όλα σε μια αρμονική συμφωνία, θα ανασαίνουν ελεύθερα, ηδονικά, στους λυγρούς αιώνες που αργοσέρνονται, την υπο-μηδαμινότητά τους… την ασημαντότητά τους, την ουδενότητά τους… την ανυπαρξία τους… την υπέροχη και όλβια και λιπαρή ανυπαρξία τους...