Οι λέξεις, το φαντάζομαι συχνά, είναι μικρά σπίτια με κελάρι και σιταποθήκη. Η κοινή σημασία ζει στο ισόγειο έτοιμη πάντα για ‘εξωτερική συναλλαγή’ με τους άλλους, δίχως καμιά δυσκολία, με την προϋπόθεση να μην ονειροπολεί κανείς από τους συναλλασσόμενους. Όταν ανεβαίνουμε τα σκαλιά στο σπίτι της λέξης, από σκαλί σε σκαλί αφαιρούμε. Όταν κατεβαίνουμε στο κελάρι, ονειρευόμαστε, χανόμαστε στους μακρινούς διαδρόμους μιας αβέβαιης ετυμολογίας, αναζητούμε μέσα στις λέξεις θησαυρούς ανεύρεστους. Το ανέβασμα και το κατέβασμα μέσα στις ίδιες τις λέξεις, συνιστά τη ζωή του ποιητή. Το να ανέβει πολύ ψηλά, το να κατεβει πολύ χαμηλά επιτρέπεται στον ποιητή που ενώνει το γήινο με το ουράνιο. Μονάχα ο φιλόσοφος θα είναι καταδικασμένος από τους ομότιμούς του να ζει παντοτινά στο ισόγειο;
Gaston Bachelard, Η ποιητική του χώρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου