Κάποια στιγμή το Άπειρο επιλέγει...

 

Ο Διδάσκαλος τους κοίταξε όλους…

έναν προς έναν…

πολύ προσεκτικά…

Κάποια στιγμή το Άπειρο επιλέγει

Δεν είσαι εσύ που θα γραπώσεις αστρόσκονη για να την κάνεις σάρκα

Είναι η Materia Prima που θα σε διαλέξει

Για να την κάνεις Έρωτα

Ο Διδάσκαλος κοίταξε τον Ιωάννη

Δεν είναι τα βήματα του μελαγχολικού ποιητή

Να περπατήσουν σ’όλο τον κόσμο

Η πυρετώδης νηνεμία που φωλιάζει σε τούτο το παιδί

Έχει καταρριχήσεις μετρημένες μέσα της

Και αν το νυν δεν τραγουδηθεί ως αεί

Απ’τα χείλη των χοϊκών

Το νερό δεν θα γίνει ποτέ κρασί…

Κάποια στιγμή ο Αρχαίος των Ημερών εκπνέει

Κάποτε αγαπούσες τον ύπνο κάτω απ΄τις υποσχέσεις

Κάποτε έπλενες τα πόδια των αδελφών σου

Και αγρόν αγόραζες

Την ώρα που οι σάλπιγγες σε καλούσαν

Έπαιξες με τους πεσσούς

Την ίδια σου την ύπαρξη

Έχασες

Και ο μανδύας του Δικέρατου

Σε διώκει ακόμα

Ο Διδάσκαλος κοίταξε τον Ιάκωβο

Οι αδελφοί των Ιερών κι οι παλαιοί νομομαθείς

Έχουν τη φορεσιά τους ρυπαρή

Μα τιμημένη

Έχει αποστολή ο Φύλακας

Μένει στέρεος σε κείνο που περιγράφει το βλέμμα

Εδραίος μένει ο λογισμός

Και η καρδιά ατάραχη

Αλλιώς

Το πνεύμα αγκυρώνεται στο σκότος

Και αποσπάται το θνήσιο βλέμμα

Απ΄το απεριχώρητο…

Κάποια στιγμή ο Φονιάς του Χρόνου γονιμοποιεί τον εαυτό του

Αν έχεις ήπαρ από εφιάλτες

Και φλέβες από προσευχές λεπρών

Κείνο που θα μεταβολίζεις πάντα

Θα είναι η αδικαίωτη ανάσα σου

Τα χέρια σου δεν μπορούν ν’αγκαλιάσουν

Κείνη τη πρώτη μέρα

Που εξορίστηκες απ΄τον Κήπο

Και κατήλθες στο προγεφύρωμα του πόνου…

Ο Διδάσκαλος κοίταξε το Σίμωνα

Ο άνθρωπος δεν έχει α κεφαλαίο

Αλλιώς είναι απρόσιτος βράχος

Κοφτερός

Και μόνον οι μυστικοί τολμούν την ανάβαση

Κι ας χάσουν όλο τους το αίμα

Ο άνθρωπος έχει ακόμα το α του μικρό

Θέλει τη σάρκα για να ηρεμεί το νου

Θέλει το νύχτιο πόθο για να ονειρεύεται

Θέλει το γνωστό

Για να μπολιάζει το Άγνωστο

Στα έγκατα του είναι του

Κάποια στιγμή το Άπειρο επιλέγει

Και αλίμονο αν η φωνή του έχει περισσότερη φωτιά

Απ΄τη ματιά του

Κι αλίμονο αν στο Σπήλαιο του Δράκου

Πλησιάσεις ανυπόδητος, γυμνός

Χωρίς τις ημέρες σου

Χωρίς την ιαχή σου…

Και δίνει τα κλειδιά

Σε κείνον που το χαμόγελο

Δεν έχει χαρακωθεί ακόμα

Απ’το Άμορφο του Αιώνιου…

Σε κείνον

Που άντρας γεννήθηκε

Για να πεθάνει παιδί…