Περιοχή Μ

Χτες βράδυ σκεφτόμουν

αν ήσουν ποταμός

θα’θελα να ήμουν ξαπλωμένος

στις όχθες σου

να σε ακούω

να σου μιλάω

να σε θαυμάζω

κείνο το αιώνιο που αναβλύζει

απ΄τις όλο έρωτα

αναταράξεις σου

να μπορεί ελάχιστα να με δροσίζει

κείνο το αειδίνητο

που σπαταλιέται υπέροχα

στη κοίτη σου

να με μαυλίζει

κι ύστερα

αν με καλούσες

αν το ήθελες

να έμπαινα μέσα σου

να αφεθώ στην αγκαλιά σου

να οσμιστώ το αρχαίος σου ρίγος

ν’απλωθώ

ως τις εξωτικές σου χώρες

η ροή της αδαπάνητης νιότης σου
να με πλουτίσει

να με σκανδαλίσει

η κρεολή  

ανυπότακτη υδατοχαίτη σου

κι ύστερα θα ποθούσα

να μου χαρίσεις

κείνο το χιλιάκριβο δώρο

να με καλέσεις στα μυστικά

τα πιο βαθιά σου δώματα

ν’αρμονιστώ

με το αεί σου

ν’αναλωθώ

ένα να γίνω

με το ολοφώτεινο

χαμόγελό σου

ανέστιος κάποτε

τώρα πια όλβιος

να διαιτώμαι

στα κρυφά παλάτια σου

απ’την αθανασία σου

ως τα πιο μύχια της ψυχής μου

ποτισμένος

γενναιόδωρα κερασμένος

να υμνωδώ στα εγκατά σου

το αείρροο

ατελεύτητό σου…