Πράγματι λοιπόν η διαφορά μεταξύ συγκέντρωσης και προσοχής
είναι ανάλογη με αυτήν μεταξύ δραστηριότητας
και δράσης… Και η σημασία στο
περιεχόμενο των λέξεων δεν προκύπτει από απλή ιδιοτροπία – αν και αυτή μάλλον
έχει το ρόλο της επίσης – αλλά από το γεγονός της ίδιας της αυτοπαρατήρησης και
της διαρκούς ενδοσκόπησης… τα αποτελέσματα είναι πάντοτε θεαματικά και ενίοτε
σοκαριστικά… διότι όπου υπάρχει η δράση
και η προσοχή είσαι παρών… όπου υπάρχει η δραστηριότητα και η συγκέντρωση,
ένα μέρος από σένα είναι παρόν και όλος ο υπόλοιπος δραματικά απών…
Και μετά τρέχεις να συμμαζέψεις τα ασυμμάζευτα…
Διότι συγκέντρωση, για να δοθεί ένα παράδειγμα, είναι να
κρατάς ένα μικρό φακό στο χέρι και να εστιάζεις στη μικρή γωνιά του πίνακα που
θέλεις να σου αποκαλυφθεί… προσοχή είναι να έχει φωτιστεί όλος ο χώρος και να
απολαμβάνεις το κάθε τι με απόλυτη διαύγεια… τέτοια και τόση που να σε πιάνει…
πονοκέφαλος…
Και δραστηριότητα είναι να έχεις προπονηθεί αρκετά και
επίπονα για να καταφέρεις να ολοκληρώσεις μια μηχανιστικά επαναλαμβανόμενη
δουλειά την οποία τελικά κάποτε, θα κάνεις στην εντέλεια… έτσι ώστε όλοι θα σε
θαυμάζουν για την αρτιότητα της εργασίας σου… κι όμως, στον παραμικρό
αιφνιδιασμό βρίσκεσαι ξανά στο μηδέν σαν πρωτάρης ανόητος και πασχίζεις να
καταλάβεις τι πήγε στραβά… δεν πήγε κάτι στραβά, απλά πήγε κάτι αλλού, πήγε αλλιώς κι εσύ δεν είσαι έτοιμος για το αλλιώς… αυτό βρίσκεται στην περιοχή της δράσης…
Όμως, για να λέμε και την αλήθεια, το να βρίσκεσαι συνεχώς σε
κατάσταση πλήρους προσοχής είναι εξαιρετικά ενεργοβόρο και τρομακτικά
κοπιαστικό… έτσι προπαγανδίζει ο νους τουλάχιστον που είναι μεν εργατικός και
φιλόπονος αλλά μονάχα στις περιοχές όπου αναγνωρίζει και αποδέχεται…
διαφορετικά αρνείται να συνεργαστεί και επιστρατεύει το μεγαλύτερο όπλο του για
να σε σταματήσει από το άλμα… το φόβο…
Το να είσαι διαρκώς σε κατάσταση προσοχής σημαίνει ότι είσαι διαρκώς ερωτικός… σε ερωτική σχέση με κάθε τι, με όλα, κάθε στιγμή…
πάλλεσαι και ακτινοβολείς καθώς είσαι πλήρης ενέργειας και η επίγνωσή σου ‘χτυπάει
κόκκινο’… ο μέσος ‘καθημερινός’ άνθρωπος μπορεί να το αντέξει για λίγες ώρες ή
λίγες μέρες… μερικοί για λίγους μήνες… ποιος μπορεί να το αντέξει για πάντα;
Αυτός άλλωστε θα ήταν ο ορισμός της αθανασίας σε ποιοτικό επίπεδο… μια ημέρα σε κατάσταση απόλυτης
προσοχής ισοδυναμεί με μερικά χρόνια συμβατικής και ‘νορμάλ’ κατάστασης σαν
αυτή που ζούμε… όταν έχεις εισέλθει στην διάσταση αυτή, ο χρόνος παύει, η σκέψη
παύει, όλα ακυρώνονται και συνεπώς δεν είσαι νέος ή γέρος, παιδί ή ενήλικας,
σοφός ή ανόητος, γνώστης ή βλαξ… είσαι
και αυτό αρκεί… ως και η γλώσσα ακυρώνεται και κανείς δεν μπορεί να σου ‘μεταφράσει’
το βίωμα… ένα υπέροχο δράμα!
Κάποιες ελάχιστες φορές όλο τούτο το επισκεπτόμαστε… ή μάλλον
μας επισκέπτεται… και όπως έναν συναρπαστικό επισκέπτη ο νους κάποιες φορές
φροντίζει να τον κακολογήσει όταν αυτός φύγει από το σπίτι και να μας επαναφέρει
‘στην τάξη’, έτσι συμβαίνει και με ό,τι μας έδωσε ή μας έδειξε το αληθινό
περιεχόμενο της ζωής… θα συκοφαντηθεί τόσο πολύ μετά από τον εισαγγελέα δίωξης βιωμάτων αλήθειας ώστε
θα βρεθούμε… απολογούμενοι… γιατί ανοίξαμε στον αντιπαθητικό επισκέπτη την
πόρτα; Γιατί αφεθήκαμε να μας ταξιδέψει σε άλλες πραγματικότητες; Δεν
καταλάβαμε ότι ήταν ένας μεταμφιεσμένος τρομοκράτης; Γιατί δεν ακούμε το νου που
πάντα μας προστατεύει και μας προφυλάσσει από τους παρείσακτους με τα αγγελικά
πρόσωπα αλλά τις βόμβες κάτω απ’τη μασχάλη;
Για τους... νομιμόφρονες είναι ο βίος το λοιπόν…
Η ζωή είναι για τους ‘ανυπάκουους’ τολμητίες… επαναστάτες,
ανατροπείς, 'τρομοκράτες'… δεν θα τα χαλάσουμε εκεί… από λέξεις είμεθα εν αφθονία…
Altamash Urooj
