Μέσα μου
είσαι πάντα εκείνο το κορίτσι
Που γνώρισα
πλάι στον έφηβο σχίνο
Κείνο το
περίεργο γέλιο σου
Που
αιχμαλώτιζε ως και το χρόνο
Κείνο το
άδολο άγγιγμά σου
Μέσα μου
είσαι πάντα ένα απρόσιτο ναι
Κι ένα
διάπυρο όχι
Δίπλα σε
κείνο το μικρό μαστιχόδεντρο
Που
μοσχοβόλαγε όταν του μιλούσες
Στη παραλία
που πρωτόδαμε την αυγή ενός νέου κόσμου
Που ποτέ δεν
ανέτειλε…
Κι εκείνος ο
ανήλικος σχίνος
Δάκρυζε κάθε
φορά και πιο γοερά
Καθώς τον
πλήγωνε η απληστία των ανθρώπων
Και
γιατρευόταν μονάχα όταν τον άγγιζες εσύ…
Μέσα μου
είσαι πάντα ένας ήλιος νικηφόρος
Ένα δροσερό
σεντόνι
Στον
μεσημεριάτικο καύσωνα της Οφιούσας
Κείνο το
καλοκαίρι που δεν το διαδέχθηκε ποτέ
Κανείς
χειμώνας
Γιατί δεν το
επιτρέψαμε εμείς…
Έφυγες βέβαια
Καθώς το
όφειλες στην ειμαρμένη
Στη Δύναμη
και στην Ανάγκη
Ναι, τώρα το
ενστερνίζομαι
Αλήθεια στο
λέω…
Το σχιναράκι
στέκει μόνο
Και κλαίει
πάντα όταν το πληγώνουν
Κι όσο κι αν
το αγγίζω εγώ
δεν λέει να
συνέλθει
σε κάποιο
άλλο σύμπαν μοσχοβολάει
ένας άλλος
καρπός της Αρχαίας Μάνας
κι έχει ένας
άλλος χρονομέτρης τα σταθμά σου
και ο Θεός
λυπάται τον κόσμο
και δεν τον
αφανίζει…
Μάης 2009
