Περιοχή Μ

Η φλόγα του μοναχικού κεριού… (επιλεγμένα)

‘Φοβάμαι… τι θα πει φοβάμαι;’, αναρωτήθηκε.

‘Σκέφτομαι… τι θα πει σκέφτομαι;’, είπε μέσα του.

‘Αγαπώ… τι θα πει αγαπώ;’, απόρησε.

Την είδε να έρχεται κοντά του. Είδε το χαμόγελό της στα μάτια της, είδε τον ήλιο να απλώνεται γλυκά στο δέρμα της. Είδε τα δάχτυλά της να αναταράζουν τις αφέλειες των μαλλιών της. Είδε το κορμί της να εναρμονίζεται με τους χτύπους της καρδιάς του… είδε τον εαυτό του να καθρεφτίζεται στη κάθε της κίνηση.

Είδε τη κίνηση!

Η κίνηση αυτή μιλούσε για χωρισμό…

Κι εκεί ένιωσε το Όλο να αφομοιώνει το Τίποτα

Και ο ήχος τούτης της αφομοίωσης τον σκέδασε στο άπειρο…

‘Σήμερα θα σας μιλήσω για κάτι εντελώς Άγνωστο!’, τους είπε και όλοι απόρησαν.

‘Πως μπορούμε να μιλήσουμε για το Άγνωστο;’, ρώτησε κάποιος.

‘Το Άγνωστο δε μπορεί να ειδωθεί’, προέτρεξε κάποιος άλλος.

‘Το Άγνωστο είναι ανυπέρβλητο’, δογμάτισε ένας τρίτος.

Εκείνος επέμεινε: ‘Σήμερα θα σας μιλήσω για το Άγνωστο!’

‘Για το Σύμπαν;’, φώναξε ένας.

‘Για το Θεό;’, ένας άλλος.

‘Για το θάνατο;’, ένας τρίτος.

Εκείνος είπε:

‘Σήμερα θα σας μιλήσω για τον εαυτό…’

‘Θέλω να σ’αγαπήσω’, της είπε αλλά δεν την κοιτούσε στα μάτια. ‘Θέλω να σ’αγαπήσω αλλά δεν μπορώ. Εάν σ’αγαπήσω θα χαθώ. Εάν σ’αγαπήσω θα διαλυθώ σ’εσένα. Αν σ’αγαπήσω θα χάσω το κέντρο μου…’

Εκείνη παρέμενε σιωπηλή.

Εκείνος της άγγιξε δειλά το χέρι.

‘Δεν… δεν ξέρω αν μπορείς να με καταλάβεις…’

‘Όχι’, του είπε κοφτά, ‘εσύ θέλεις να με καταλάβεις… και όλο τούτο είναι απλώς η εκσπερμάτιση ενός τυχοδιώκτη’, είπε και τον εγκατέλειψε.

‘Ο Κρισναμούρτι τι θα έλεγε αν με έβλεπε από μια μεριά;’, αναρωτήθηκε με πικρό χαμόγελο… ‘είμαι μόνος και αισθάνομαι σα να έχω γεφυρώσει το τίποτα με το τίποτα… ο Κάρλος Κ. τι θα έλεγε αν με έβλεπε;’, είπε ξανά στο καθρέφτη…

Το χέρι του άγγιξε το ψυχρό υλικό που αντανακλούσε το είδωλό του.

‘Αλλά είμαι εγώ το τίποτε και εγώ είμαι κι αυτό που θα το πληρώσει…’ είπε ξανά, άκουσε τη φωνή του και χαμογέλασε.

‘Είσαι ένας γενναίος άνθρωπος’, του είπε. ‘Ένας γενναίος και ελεύθερος άνθρωπος. Γι’ αυτό και μπορείς να την αγγίξεις. Μπες στο κόσμος της παράδοσης και αγκάλιασέ την. Είσαι ένας τολμητίας της Ποίησης. Θα βρεις την ουσία της αν την αγκαλιάσεις ΟΛΟΚΛΗΡΗ!’.

‘Δεν σε καταλαβαίνω’, απάντησε.

‘Κάνε το μεγάλο άλμα στο κενό και μη φοβάσαι αν θα γκρεμιστείς. Βρες το σώμα, βρες το χώρο, βρες το κενό και… πήδα’, του απάντησε και του χαμογελούσε.

‘Εγώ θα είμαι στην άλλη όχθη και θα σε περιμένω’.

‘Εσύ;’

‘Εγώ, είμαι παντού και έχω χτίσει τα φτερά σου’

‘φοβάμαι’

‘τι θα πει φοβάμαι;’

‘σκέφτομαι’

‘τι θα πει σκέφτομαι;’

‘αγαπώ’

‘τι θα πει αγαπώ;’