Περιοχή Μ

Αιώνας

Αιώνα μου
Θηρίο μου
Στα μάτια ποιος μπορεί
Να σε κοιτάξει
Και με το αίμα του να δέσει
Των δυο αιώνων σπόνδυλους;
Το αίμα - τέκτονας αναβλύζει
Από των γήινων πραγμάτων τον λαιμό
Κι ο ρόγχος το σπαρτάρισμα αρχίζει
Στο κατώφλι των νέων ημερών.

Από τη ζωή αρπάζεται η πλάση
Τη ραχοκοκκαλιά θα πρέπει να μεταφέρει
Και κάτι το αόρατο παίζει
Με τον κυματισμό των σπονδύλων.
Σα γλυκό τράγανο παιδιού -
Ο αιώνας της παιδικής χώρας
Θυσία και πάλι σαν αμνός
Στο βρέγμα γίνεται της ζωής.

Από τη σκλαβιά για να βγει ο αιώνας
Κι ο νέος κόσμος να προβάλει
Του γόνατου οι ροζιασμένες μέρες
Με φλάουτο ας τυλιχθούν.
Είν' ο αιώνας που το κύμα καν' ν' αφρίζει
Με την ανθρώπινη τη θλίψη
Η Εχίδνα αναπνέει στο χορτάρι
Το μέτρο του αιώνα του χρυσού.

Πάνω π' ανθίζουν τα μπουμπούκια
Πετάγεται το βλαστάρι τρυφερό
Είν' όμως τσακισμένη η ραχοκοκκαλιά σου
Γλυκιέ, θλιμμένε μου αιώνα.
Μ' αμήχανο χαμόγελο
Κοιτάζεις προς τα πίσω, σκληρός κι αδύναμος
Σαν ένα ευλύγιστο θεριό,
Στα ίχνη π' άφησαν τα χέρια τα δικά σου.

Οσίπ Μαντελστάμ

О́сип Мандельшта́м

Μετ. Δ.Τριανταφυλλίδη

Πηγή: http://www.e-poema.eu/print.php?id=77&eidos=poem