Αποχαιρετώντας...

Δεν είναι εύκολο, καθόλου εύκολο κάτω από τα μαύρα σύννεφα ενός θανάτου να γράψει κανείς οτιδήποτε… νιώθω όμως ότι χρωστάω δυο λόγια απλά, σε αυτό τον ωραίο άνθρωπο, το Νίκο Γιαννούκο, το σύζυγο της Λίτσας Λεμπέση, που τον γνώρισα μόλις το 2010. Που ναι μεν είχε συμπληρώσει εννιά δεκαετίες ζωής αλλά το τέλος του ήταν μάλλον απρόβλεπτο και ‘άγριο’… και συντομεύτηκε, αισθάνομαι από την ελεεινή κατάσταση των ελληνικών ‘κασονομείων’ που αντιμετωπίζουν τους υπέργηρους ανθρώπους ως βάρη περιττά και ως… πορτοφόλια βέβαια που καλό είναι να ανοίξουν διάπλατα για να κάνουν Χριστούγεννα και πρωτοχρονιά οι διάφοροι… τέλος πάντων… κάποια άλλη φορά αυτά…

Το Νίκο Γιαννούκο, ‘κυρ Νίκο’ όπως τον έλεγα, τον γνώρισα μέσα από την συνεργασία που είχα για ένα διάστημα με την Λ. Λεμπέση. Ένας άνθρωπος που αμέσως έκανε αισθητή και φωτεινή την παρουσία του γιατί δεν του έλειπε ο σαρκασμός και ο αυτοσαρκασμός, τα συνεχή πειράγματα, τα αστεία και η κωμώδηση των πάντων… ακόμα και των ‘σοβαρών’ και ‘σκοτεινών’… είχαμε αναπτύξει πολλές συζητήσεις, φιλοσοφικές, πολιτικές… πάντα πρόθυμος και ευδιάθετος, μου έλεγε τις εμπειρίες του από την κατοχή και τον εμφύλιο που τον βρήκε στρατευμένο, την κατάσταση της Ελλάδας εκείνων των 'πέτρινων' χρόνων και χίλια δυο άλλα που ρουφούσα σαν σφουγγάρι. Γιατί ο τρόπος του ήταν γλυκύς και η αφήγησή του ενδιαφέρουσα και κάποιες φορές συναρπαστική.

Σκέφτηκα πολλές φορές να του ζητήσω να τον ηχογραφήσω στις αφηγήσεις του από όσα έζησε ιδιαίτερα στα χρόνια της κατοχής και λίγο μετά, με τον δικό του, ζεστό τρόπο… είχα ετοιμάσει και τον recorder στο μυαλό μου… μονάχα που η γνωστή… ακηδία αυτών των ενεργειών που έρχεται μαζί με το ‘άστο, άλλη φορά, έχουμε καιρό’ μετατρέπει την εμπειρία σε άγχος που μάλλον τελικά θέλεις να αποφύγεις… μικρή ίσως σημασία έχουν όλα αυτά… ο κυρ Νίκος έζησε μια γεμάτη ζωή, πλούσια και ενδιαφέρουσα, αυτό έχει σημασία…

Και τώρα που θα λείψει πολύ ο αγαπημένος σύντροφός της, η Λίτσα Λεμπέση θα δοκιμαστεί όσο ποτέ, είναι βέβαιο… γιατί τα χρόνια ήταν πάρα πολλά, ασύλληπτο για μένα να έχεις κλείσει μισό αιώνα ζωής πλάι σε έναν άνθρωπο… και όχι μόνο τα χρόνια ήταν πολλά… και όλα όσα βιώθηκαν, όλα όσα πλέον θα περνούν από το μυαλό της και θα την φορτίζουν…

Αποχαιρετώντας έναν ωραίο άνθρωπο δεν αρμόζουν μίζερες σκέψεις. Μονάχα το ανάστημα ορθωμένο, το βλέμμα στον ορίζοντα, η καρδιά να χτυπάει δυνατά και η σκέψη ρωμαλέα και απείθαρχη να τα γκρεμίζει όλα και να τα χτίζει απ’την αρχή…

Και να μην αφήνει ίχνη... ούτε εκκρεμότητες...