Ολική Επαναφορά

Είμαστε το περιεχόμενο της μνήμης μας;

Έχουμε όντως παρελθόν ή είμαστε απλά ό,τι ‘αποφασίσουμε’ πως είμαστε;

Πίσω από τις σπουδαίες ταινίες sci fi πάντα κρύβονται μεγάλες πένες. (Ο μέγιστος Χ.Φ. Λάβκραφτ, ο Φ. Λάιμπερ, ο Φ. Ντίκ, ο Ρ. Χάουαρντ, κ.ά). Και τα μεγάλα ερωτήματα, έχουν πάντοτε κεντρομόλο και όχι φυγόκεντρη τροχιά.

Δεν είμαστε ένας κόσμος. Είμαστε πολλοί. Σε όλη μας τη ζωή παλεύουμε να εναρμονίσουμε τα πολλαπλά ‘σώματά’ μας, όπως είχαν αναφέρει χιλιάδες χρόνια οι Ουπανισάδες, οι Βέδες, οι αρχαίοι Κώδικες, τα Μείζονα Μυστήρια. Όταν οι πολλοί γίνουν ένας, τότε τα ερωτήματα σιωπούν. Η εναρμόνιση έχει επιτύχει. Ο άνθρωπος από τεμάχια και θραύσματα αποτελεί ένα θαυμαστό ενιαίο όλο… τον σφαίρο άνθρωπο…

Με αφορμή και μόνο την πολύ καλή ταινία… και την διερώτηση ενός συγγραφέα – στοχαστή (του Φ. Ντικ) που δεν υπήρξε απλά ένας ‘παραμυθάς’ στην εξω-διάσταση αλλά ένας ανιχνευτής άλλων δρόμων… που μάλλον τους περιέχουμε όλοι… εκείνος απλά, τους αποτύπωσε και στο χαρτί…

Σε όλη τη ταινία ο πρωταγωνιστής (Κόλιν Φάρελ) αναζητά την ταυτότητά του. Τις ‘αληθινές’ του μνήμες, την αληθινή του ζωή. Η αγωνία είναι έκδηλη, η δράση συνεχής. Ένας Οδυσσέας σε μια μετα-γκόθικ version που δεν μπορεί να ησυχάσει αν δεν πατήσει το πόδι του στην Ιθάκη του.

Σε κάποια σκηνή, έχει έναν διάλογο με τον αρχηγό της Αντίστασης – πάντα θα υπάρχει μια καταπιεστική εξουσία, από την οποία υπέφερε και ο ίδιος ο Ντικ και μια οργανωμένη Αντίσταση που θα θεωρείται τρομοκρατία - κι ο δεύτερος του λέει πως ‘το παρελθόν είναι ένα κατασκεύασμα του νου’.

Και ο νους, τίνος κατασκεύασμα είναι;