Ο άνθρωπος γεννιόταν και πέθαινε μέσα στο προφανές…
Ο άνθρωπος ανάσαινε στο στοιχειώδες…
Ο άνθρωπος τοπογραφούσε το Γνωστό…
Ο άνθρωπος άνθιζε μέσα στην μοναχική του παράσταση…
Είχε αναλωθεί στην αέναη αρχειοθέτηση
Αρχειοθετούσε τον εαυτό του
Συνεχώς
Συνεχώς
Συνεχώς
Και δεν προχωρούσε, δεν πήγαινε πουθενά
Στην πραγματικότητα
Είχε ακυρώσει κάθε βηματισμό
Είχε απαλλοτριώσει οτιδήποτε διακύβευε το έργο του
Στην πραγματικότητα
Τούτη η αέναη κυκλοτερική επανάληψη της ίδιας λειτουργίας
Τον αφομοίωνε
Τον απομυζούσε
Τον μαράζωνε
Τον κρατούσε ασφαλή…
Ο άνθρωπος ήταν αιχμάλωτος της μόνης φιλοδοξίας του
Να αποτρέψει το άγνωστο
Να αποκλείσει κάθε ξάφνιασμα
Να γίνει η τέλεια μηχανή…
Κι ήταν κοντά
Πολύ κοντά στο να το καταφέρει
Κι όταν τον χτύπησε ο ριπαίος αιφνιδιασμός
Όταν τον πλημμύρισε η θάλασσα του απείρου
Όταν έχασε τις συντεταγμένες του
Όταν οι αγκυρώσεις του στο Γνωστό
Άρχισαν να καταργούνται
Μία μία
Πανικοβλήθηκε
Κι ύστερα
Αισθάνθηκε για πρώτη φορά εντός του
Μια διαφορετική αίσθηση
Μια κίνηση
Μια ζωντανή διεργασία
Άλλαζε
Κι όταν ο αρχειοθέτης πάγωσε
Κι όταν ο δεσμοφύλακας σιώπησε
Κι όταν ο μηχανικός ακινητοποιήθηκε
Ακολούθησε τη ροή
Και άρχισε να βιώνει…
To infinity and beyond
Fabien Bravin
Και άρχισε να βιώνει…
To infinity and beyond
Fabien Bravin
Νοε2010
6 σχόλια:
Ακολούθησε τη ροή
Και άρχισε να βιώνει…
Mακάρι να αλλαζαν ετσι ολοι οι ανθρωποι βαθια μεσα τους...η περιοχη Μ δεν ειναι τυχαια το πιο αγαπημενο μου ιστολογιο.
Όμορφο βραδάκι εύχομαι.!! :))
Αυτό που με κεντρίζει σε αυτό το ποίημα είναι κάτι το οποίο με απασχολεί απο τη στιγμή που άρχισε να με απασχολεί η έννοια του απείρου..και είναι η ενόρασή σου κοινή με τη δική μου, όσον αφορά το εξής:
Δεν υπάρχει κάποια ομαλή διαλεκτική σχέση με το Άπειρο..Το Άπειρο εισβάλλει, θραύει την στερεότητα της συνείδησης, η της εμβιότητας. Αντίθετα απο τις συνηθισμένες διαλεκτικές ενοποιήσεις, εσύ θαρρώ έχεις πάντα στο μυαλό σου την σχέση του "υποκειμένου" με το Άπειρο ως μια ρηξιακή σχέση ενότητα..Αυτή είναι και για μένα, απο μια άλλη ίσως θέση αισθαντικότητας, η αλήθεια της σχέσης, η δύναμή της, η καταστροφική-δημιουργική δύναμη..Το ερώτημα είναι φίλε μου, πως θα αντέξει αυτός ο αναθεματισμένος συν-άνθρωπός και αγαπημένος ίσως συν-τροφος της ζωής, απο κάθε μετερίζι, αυτή τη συσχέτιση..Συνήθως καταφεύγει σε "θεραπείες" παρηγοριάς..Ο "καθημερινός" άνθρωπος της "τοπιογράφησης-αρχειοθέτησης" είναι όπως ξέρεις πρώτος και καλύτερος ο "επιστήμων"..
Αλήθεια τι έγινε, το βρήκαν το σωματίδιο του θεού, θεός φυλάξοι..θα μάθουν τι είναι βαρύτης, δε λέω σημαντικό, και καθαρίσαν!! μετά τους έφταιγε ο Χριστός, ή ον Πλάτων, ή ο Βούδας!
Όλα για την τοπιογράφηση, γνώση του προφανούς και του προφανούς βάθους...
Τι θέλεις και σύ φίλε μου αγαπημένε και τα σκαλίζεις; νομίζεις νοιάζει κανέναν σοφό η αγωνία σου; πάλι καλά που υπάρχεις υπάρχουμε, υπάρχουν και οι αναγνώστες σου και μαλώνουμε φιλιώνουμε, και αγγίζουμε σαν άνθρωποι την αληθινή αγωνία..αν περιμέναμε απο τους γνώστες σωθήκαμε..βέβαια για να είμαστε δίκαιοι βοηθά και το νετ. όμως κανείς δεν θέλει να πιάσει ξανά το Άπειρο όπως λ.χ εσύ πιά..Μοναξιά παντού για τους τολμηρούς..ας συνεχίσουμε όμως..
Θα ενδιαφερόμουν πλέον για μια θεματική κατάταξη των ποιημάτων αυτών, χωρις αρχειοθετικές τάσεις!
Νομίζω σκιαγραφείς μια ποιητική φιλοσοφία και το αντίστροφο που σιγά σιγά αναγνωρίζω πέρα απο το προφανές της ποιοτικό στοιχείο, την ενότητα και την πυκνότητα..Αδελφικά
ίσως Αερικό μου
η αλλαγή να μην είναι η αρχή
αλλά το... τέλος...
όμορφα να περνάς...
Αγαπημένε μου Ιωάννη... όταν έχει κάποιος μεγαλώσει μέσα στον 'θρίαμβο του μετρήσιμου' και ανασαίνει σχεδόν, μέρα νύχτα, το ίδιο του βλέμμα ως 'διαστασιόμετρο', τότε, ή κάποια στιγμή θα απομείνει ένας χωροβάτης να σταθμίζει τα εντός του απορρίμματα -πρώην απορίες- ή, θα αισθανθεί την κίνηση και θα τρέξει προς το Αγνωστο... το κάλεσμα του Αγνώστου με παιδεύει με διάφορες έννοιες -από κινηματογραφικές επιδράσεις, λογοτεχνικές δράσεις ως και ερωτικές- και δεν με εγκαταλείπει... έμαθα να συμβιώνω μαζί του...
έχω την πεποίθηση φίλε μου, πως η αέναη εσωτερική αχειοθέτηση, όταν εξαντλήσει τις εκκρεμότητές της με το χρόνο, απειλεί να σε εκτρέψει στην κατάθλιψη... γιατί φοβόμαστε να βιώσουμε; απαντώ πρόχειρα, επειδή οτιδήποτε δεν είναι μετρήσιμο, είναι ταυτόχρονα και ανύπαρκτο... άπειρα μεγάλο ίσο άπειρα μικρό... άπειρα βαθύ ίσον αόρατο... άπειρα σημαντικό, άρα με περιέχει...
αρνούμαστε να βιώσουμε γιατί δεν θέλουμε τίποτα να μας περιέχει, θέλουμε όλα να τα περιέχουμε εμείς...
όπως, τον 'καταλογραφημένο' εαυτό μας...
συγνώμη για την φλυαρία...
η τελευταία σου φράση με τιμά ιδιαίτερα...
και με συγκινεί...
σ'ευχαριστώ ξανά και ξανά...
μαζί σου έχω κάνει βήματα... τα αναγνωρίζω πλέον...
Νομίζω ότι αυτή είναι η πιο κατάλληλη σε θέμα ανάρτηση για να σου αντιγράψω κάτι που έχω βρει εδώ και πολύ καιρό σχετικά με το Μ.
Δεν ξέρω για ποιο λόγο αυτό το μπλογκ ονομάζεται περιοχή Μ, αλλά βρήκα αυτό:
Tο ΟΜ εκφέρεται με 3 ήχους και μία παύση Α ΟΥ Μ _
Η συνείδηση έχει 4 φάσεις (όσες και οι φάσεις του ΑΟΥΜ_ μαζί με την παύση)
Το Μ είναι η 3η φάση. Η φάση του ανόνειρου ύπνου, του ύπνου από τον οποίον απουσιάζουν τα όνειρα, ο νους και οι επιθυμίες. Είναι ο ύπνος στον οποίον δεν υπάρχουν διαχωρισμοί, ούτε αίσθηση του ευτού. Σε αυτή τη φάση η ακατάπαυστη φλυαρία του Εγώ ησυχάζει. Εδώ βρίσκεται μια αδιατάρακτη γαλήνη, ένα απύθμενο βάθος, μια απέραντη νηφαλιότητα. Το Μ είναι ο παντοδύναμος δημιουργός του σύμπαντος, ο πάνσοφος βασιλιάς που είναι ενθρονισμένος στις καρδιές όλων των όντων, ο δημιουργός όλων των ονείρων. Σε αυτό το σκοτάδι κοιμάται η πηγή και το τέλος των πάντων.
(Η σιγή στο τέλος του διαλογισμού του ΑΟΥΜ δηλώνει σιωπηλά ότι ανανγωρίζουμε ότι εμείς είμαστε αυτή η πηγή.)
Φίλη Κυκλοδίωκτον, πολύ ευγενικό εκ μέρους σου... κάτι είχα πάρει μυρωδιά για το αουμ αλλά οι δικές σου πληροφορίες ήταν πολύτιμες... σ'ευχαριστώ πολύ!!
Δημοσίευση σχολίου