Δάχτυλα
Μου γέρασες πνοή μου
σου χαμογελώ πικρά
με βλέπεις;
μέσα απ’ το θολό σου βλέμμα
αντέχεις ακόμα να με βλέπεις;
κορίτσι των κερασένιων χειλιών
μεθυσμένο μου δέντρο
έχεις για ρίζες
όλες σου τις ματαιώσεις…
ένας Μιθριδάτης πόνος
φιλοξενείται στο υπογάστριο της ψυχής μου
μου γέρασες αιώνα μου
καθώς σε νανούριζα γλυκά
εσύ αργοπέθαινες…
αλλά δεν το’ξερε κανείς μας
Μου γέρασες φωνή μου
σε περίμενα μόνος
κείνο το πρωινό του Αυγούστου
είχα στην αγκαλιά μου
όσο ήλιο είχα καταφέρει να μαζέψω
μικρά λουλούδια
δάκρυα καυτά
κι εκείνο το ακατανόητο βλέμμα
που έχουν οι ετοιμοθάνατοι…
Μέσα στην αρχαία αγκαλιά μου
γέρασες ηδονή μου
και στάζεις μέλι κι αίμα
σώμα το σώμα
φόβο το φόβο
βλέμμα το βλέμμα
διαπερνάς τα δάχτυλά μου…
4 σχόλια:
"αλλά δεν το 'ξερε κανείς μας"
πόσο διαπεραστικό
πόσο ρευστό
πόσο απρόσμενο...
η συνύφανση του έρωτα με την προσπάθεια κατανόησης του κόσμου, εδώ πραγματοποιείται πάνω στην διεργασία της φθοράς, της γήρανσης..Αυτή που περίμενες, μόνος "κείνο το πρωινό του Αυγούστου" αν και είχες αγωνιστεί να μαζέψεις ότι μπορεί να μαζέψει κανείς απ'τον ήλιο, δεν ακολουθεί ποτέ..έτσι αισθάνομαι πως συμβαίνει...οδηγείται κανείς μόνος στη φθορά..μου μετέφερες τη μελαγχολία, ή μηπως προβάλλω πάνω τη δική μου;....χαιρετω αγαπημένε φίλε
Καλησπέρα Σιλένα μου...
έχεις δίκιο... πόσο ρευστό...
σε φιλώ...
Φίλε μου Ιωάννη, η συνύφανση του έρωτα με την προσπάθεια κατανόησης του κόσμου... είναι για μένα η προσωπική περιπέτεια αλλά ίσως και για όλους μας... σιχαίνομαι τις γενικεύσεις αλλά ίσως από το μικρό να μπορεί να γίνει αναγωγή στο όλο... σε χαιρετώ πολύτιμε και αγαπημένε μου φίλε...
Δημοσίευση σχολίου