Παρόντες
Είμαστε άνθρωποι
Μες στη συμπόνια μας
Στριμωγμένοι ήχοι των πόλεων
Στοιβαγμένοι μετανάστες φόβοι
Από τις μαύρες χώρες της καρδιακής ανατολής
Αλλοτριωμένοι
Ζωντανοί ωστόσο
Και άλκιμοι εισέτι
Χαμογελαστοί…
Όπως οι γαμπροί
Και οι νύφες
Λίγο πριν παραδοθούν
Ευδαίμονες
απ’τον μυητικό τεμαχισμό τους
Στα ‘έσονται εις σάρκαν μίαν’
Άηχα φιλιά τους…
Είμαστε άνθρωποι
Μες στα παλτά μας
Κουρνιασμένοι οι ερωδιοί
Και οι παραδείσιοι παπαγάλοι
Όλων των παιδικών βιβλίων μας
Όλων των εφηβικών ονείρων μας
Όλων των νεανικών σκοταδιών μας
Όλων των ενήλικων θανάτων μας…
Και πάνω από τα κλουβιά
Με τα πρησμένα οικόσιτα κουνέλια
Που θα κακοποιήσουν τα υπέρβαρα παιδιά μας
Εμείς χαράζουμε οδούς
Και ορθώνουμε οικοδομήματα
Τέλειας βιοκλιματικής απόδοσης
Ώστε το ψύχος της ζωής μας
Να ισορροπείται έντεχνα
Και υπέροχα
Από την θέρμη
Των ευφυών κατασκευών μας
Είμαστε
Ωστόσο
Άνθρωποι
Και αρνητές μελίρρυτοι
Των πιο γενναιόφρονων
Από τις μοναχικές προκρούστιες
Ευχές μας
Οδεύουμε υπερήφανοι
Τυφλοί από πάντα
Αλλά ευθυτενείς
Στη προγραμματισμένη καύση μας
Παρόντες
Πρώτη μας φορά
Συνειδητοί…
Ιαν 2010
8 σχόλια:
Από τη γέννηση ως το θάνατό μας ονομαζόμαστε άνθρωποι, όμως τι είμαστε πραγματικά;
Νομίζω ότι δίνουμε ελάχιστη σημασία στην ουσία της ύπαρξης.
Πόσο κούφια, πόσο άγονα κρατιόμαστε απασχολημένοι. Πόσο κίβδηλο παραμύθι, πόσο εικονικό κουβάρι ξετυλίγουμε. Γιατί ψεύτικα μάς πληροφόρησαν, ψεύτικα μάς φαντασίωσαν, μπούρδες τα πρότυπα, μπούρδες τα ιδανικά που μάς εγχείρισαν. Πρωταπριλιάτικη φούσκα η ευημερία μας, παχύδερμη και ανάλγητη η σωτηρία μας. Αμελητέα πλέον η αγωνία μας, αλλοιωμένα πλέον τα όνειρά μας.
Σώσιμο; Λύτρωση; Ίσως, αν αναζωπυρωθούμε, αν ψωμιστούμε με εσωτερικό γνώρισμα, αν συγχρωτιστούμε με βάρδους, με αοιδούς, με ποικιλόχρωμους γενεσιουργούς, αν γίνουμε πολέμιοι με όπλο το όργωμα του πνεύματός μας, με ασπίδα την εμβρυακή ποθητή απομόνωσή μας, αν σταματήσουμε τα λόγια, αν χρησιμοποιήσουμε το χρόνο μας σαν μποναμά.
Από τις σημειώσεις μου.
είμαστε άνθρωποι?
με ίσκιους μοιάζουμε
τις περισσότερες φορές
σκοτεινοί
σιωπηλοί
και
φοβόμαστε το φως
κι εκεί
γενναιόδωροι κοινωνοί
της μοναχικής μας "αγάπης"
που έτσι μόνο εμείς ορίσαμε
και πόσο στ' αλήθεια
πόσο μοναχική είναι
Νημερτή μου,
λες: "μετανάστες φόβοι"
Θέλω να τους στείλω όλους..μετανάστες και να μη γυρίσουν πίσω με κομπόδεμα για μόνιμη εγκατάσταση..
Λες:
"Άηχα φιλιά"
και είναι τόσο χάρτινα και τόσο γλιστερά σαν φίδια παγωμένα..
Τούτα τα..φοβάμαι!
Και:
"Είμαστε άνθρωποι
Μες στα παλτά μας"
Προτείνω να βγάλουμε τα παλτά, μ όλο το ρίσκο που έχει η υγρασία στα κόκκαλα. Ίσως μας δει και πλησιάσει η Άνοιξη..λέω..
Χριστός Ανέστη και Χρόνια σου Πολλά κι Αληθινά Φίλε μου.
Είμαστε άνθρωποι αλλά όχι Ανθρωποι Κυκλοδίωκτον... οφείλουμε επιείκεια στον άνθρωπο... καθώς λέει και ο διδάσκαλος Λιαντίνης -το παραθέτω στη δεξιά στήλη- ο άνθρωπος είναι το τραγικότερο πλάσμα του σύμπαντος... μα για να έχουμε επιείκεια θα πρέπει να διαθέτουμε μυητική ετοιμότητα... ευρυγώνια όραση...
σ'ευχαριστώ...
'αν ψωμιστούμε με εσωτερικό γνώρισμα' γράφεις φίλη μου Χάνη και με κέντρισαν οι λέξεις σου... ναι... δεν υπάρχει άλλος δρόμος... ο εύκολος είναι η σκέδαση στο 'έξω'... το κάνουμε πολύ συχνά ίσως... ο δύσκολος είναι το 'ένδον σκάπτε'... δεν το αποτολμούμε συχνά...
δεν ξέρουμε ίσως τι χάνουμε από το φόβο αυτό...
σ'ευχαριστώ πολύ!!!
Έθεσες το ζήτημα της 'μοναχικής αγάπης' φίλη μου Σιλένα και αποτελεί μια ιλιγγιώδη προβληματική... διότι είναι ένα σχήμα οξύμωρο -πως νοείται μοναχική η αγάπη;- και από την άλλη πραγματική και εφηρμοσμένη δράση... χαίρομαι που με έθεσες στον κύκλο αυτών των σκέψεων... να΄σαι καλά...
Ναι, να βγάλουμε τα παλτά μας Ρεγγίνα μου... κεντρικό σημείο αυτό... Πολλές Ευχές και από μένα όμορφη ψυχή!
Λόγος σιγόπυρος, αυτός ο Λόγος σου, όπως οι καθημερινοί λόγοι του μοναχικού πλήθους που περπατά ψιθυριστά στις αστικές λεωφόρους, ίσως Λόγος ανιχνευτικός, για το τί κρύβεται "μέσα στα παλτά μας"..αυτή μόνο η εικόνα ενός αμυντικού φόβου.."στοιβαγμένοι μετανάστες φόβοι", όμως χουχουλισαμένοι φόβοι, μια νηφάλια πτώση και ανησυχητικά βλέμματα στα οικόσιτα όντα που είμαστε και θρέφουμε όπως εμάς.."οικόσιτα κουνέλια", μέσα σε διαμερίσματα με πιεσμένα νευρωτικά παιδιά, μέσα σε οικοδομήματα (μικρή ενοχική δήλωση φίλε μου;) που χτίζουμε υπο τέλειας οικολογικάς συνθήκας..τυφλοί πάντοτε, σε νεωτερικό ενσυνείδητο λήθαργο, να καιόμαστε σε "προγραμματισμένη καύση", ακριβώς έτσι το φαντάζομαι, αρκει φίλε μου να μην ξεχάσουμε τις αιφνίδιες καύσεις, το εξαίφνης..το Εξαίφνης! αδελφικά..
Στη προγραμματισμένη καύση μας
Παρόντες
Πρώτη μας φορά
Συνειδητοί…
υπεροχο...
ίσως θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς φίλε μου Ιωάννη ότι και στην προγραμματισμένη καύση μας δεν είμαστε συνειδητοί... ούτε κι εκεί, ούτε και την ύστατη ώρα... κι εκεί, 'αντιδρώ' και λέω πως οι αιφνίδιες καύσεις που αναφέρεις έχουν τη θέση τους... μόνο μπροστά στο ύστατο μπορεί να ορθωθεί η εγρήγορση και να διακόψει την 'βυθιότητά' μας... μπορεί άραγε; η αίσθησή μου είναι πως μπορεί...
σε χαιρετώ κι εγώ αδελφικά!
Ελη καλησπέρα! Καιρό είχα να δω κάποιο σχόλιό σου. το χαίρομαι και σ'ευχαριστώ πολύ!
Δημοσίευση σχολίου