μην σταματάς να λαξεύεις το άγαλμά σου
Πλωτίνος
Εργαστήρι
Άρχισες δουλειά με το είναι σου
μικρός ακόμα
απαίδευτος
κι έπιασες να εργάζεσαι
πάνω στη πέτρα της ύπαρξης
με βλέμμα άδολο
με πνεύμα αμόλυντο
κι είχες για πρότυπό σου
μια αξόδευτη ψυχή
πώς να την προτυπώσεις
πώς να την αποδώσεις
ανάγλυφη
στερεωμένη
εύμορφη
απρόσμικτη
τις λέξεις έψαχνες
τα εργαλεία
διάβασες
μελέτησες
μόχθησες
ξενύχτησες πάνω
από ηρώων φωτιές
και ποιητών κραυγές
νύμφες χόρευαν
στο αρχαίο σου δάσος
και στάλαζαν οι ουρανοί
του κόσμου σου
οιμωγές Τιτάνων
και του Προμηθέα
το κοχλασμένο αίμα
απρόσιτος
θα πει κανείς
έγγλυφος
στο δώμα του εαυτού σου
όνειρος θεός
και δαιμόνων βλέμμα
αρπάχτηκες στου Χρόνου τις πόρπες
και αμάθητος που ήσουν
γκρεμίστηκες στα Τάρταρα
της ξιπασιάς σου
αλλά δεν έσβησες εκεί
ανάμεσα στις Άρπυιες
και στις Γραίες του Άδη
είχες στο νου σου
έν’άγαλμα
να φτιάξεις
με τα ίδια σου τα χέρια
ικέτεψες το Διόνυσο
κρασί ν’αρμέξει απ’τον παγκόσμιο πόνο
είχες μαζί σου την Εκάτη
κι αγνώριστος κυκλοφορούσες
νύχτες
στις ερημιές του νου…
σηκώθηκες
οι φλεγμονές σου
έχυναν πύο
τα μάτια σου
δάκρυζαν αίμα
κι όμως
σηκώθηκες
είχες ψυχή
ούρλιαζες
είχες μνήμη
και θυμήθηκες
είχες περπατησιά
και βάδισες
τη σκοτεινή ατραπό σου…
ορθώθηκες
έπιασες πάλι τη δουλειά
στο εργαστήρι του Ανθρώπου
ξανάρθες
αυτό το πρόπλασμα
σε περίμενε
ατελείωτο
λειψό
δεν είχες θάρρητα
να το κοιτάζεις
δεν είχες τόση ανάσα
για να το ζεστάνεις
κι όμως
σιγά σιγά
οι συλλαβές γυρίζαν
οι φθόγγοι
οι λέξεις
σχηματίζονταν ξανά
ερχόσουν πάλι
επέστρεφες
το φως που αρνήθηκες
εδώ είναι πάντα
δώσε στον κάθε χτύπο
του σφυριού
το χτύπο της καρδιάς σου
με το Αιώνιο συντονίσου
άλλο απ’αυτό δεν έχεις
αγάπησέ το!
Και το άγαλμα του είναι σου
ως το τέλος
Λάξευσέ το!
Φεβ 2010
10 σχόλια:
...τα ποιήματά σου δεν ευνοούν τα σχόλια και τα πολλά λόγια και ίσως αυτό ακριβώς να είναι Ποίηση...γεμίζεις το ποτήρι και πίνεις στην υγειά του Φίλου...
Σ΄ευχαριστώ Φίλε!
δεν ξέρω αν θα περίμενα ωραιότερο σχόλιο φίλε μου... στην υγεια μας λοιπόν!!
Σμιλεύω την καρδιά μου
να τη πλάσω προσπαθώ,
στο φως του ήλιου.
Όμως πονάει η σμίλευση
το σκάλισμα ματώνει,
μα πρέπει να γενεί,
κι ανάγλυφη να αναπαυτεί
μεσ΄ του κορμιού
το ανήμπορο κουφάρι......
ναι φίλε dromea, η σμίλευση πονάει... αλλά τούτος ο πόνος μετράει ένα προς ένα όλα τα γνωρίσματα του λαξευμένου ειναι στην κάθε του αναφορά και, τελικά, στην κάθε του... αλήθεια... σ'ευχαριστώ...
dimitrisp(σε χρονο ενεστωτα)
εγκρίνω και επαυξάνω!
Υ ψ ώ ν ω το ποτήρι μου, Νημερτή!
Όποιος και να 'σαι
π ί ν ω στην υ γ ε ι ά Σ Ο Υ!
στην υγειά σου και σένα Γκούφη! όμορφα να... τα πίνω με τόσο σπουδαίους φίλους!
καλησπερα καλε μου φιλε!
ειναι καπως δυσκολο να εκφρασω την εικονα που δημιουργηθηκε στο μυαλο μου διαβαζοντας το γραπτο σου,
ειναι σαν ενας κιονας που στεκεται καταμεσης της ερημου, δωρικος κιονας, που αλλαζει η επιφανεια του
τη μια ειναι λεια και στιλπνη, την αλλη τραχια και φαγωμενη απ τον αερα κα την βροχη
στεκεται λοιπον καταμεσης της ερημου, τον βλεπεις κι απορεις τι γυρευει εκει,
πλησιαζεις, κοντα του κοπαζει κι η ζεστη και το κρυο, νομιζεις πως εισαι σ ενα πελωριο αορατο κηπο, νιωθεις την δροσια και την φρεσκαδα του,
στεκεσαι πλαι στον κιονα κι εκει που σου φαινεται ξεκαρφωτος,
νομιζεις πως ο κιονας ειναι τμημα ενος ναου που δεν μπορεις με τις αισθησεις να ψηλαφισεις, ν αφουγκραστεις , να δεις
αλλα παιρνεις ορκο οτι υπαρχει κι ο κηπος κι ο ναος
διαβαινεις για λιγο την πυλη του ναου, η νομιζεις πως την διαβαινεις,
πιθανον να ειναι αυταπατη,
πιθανον να ειναι παγιδα,
χιλια πιθανον
αλλα δε σε νιαζει, τουλαχιστον για λιγο δε σε νιαζει
μεγαλη χαρα μουδωσε το γραπτο σου, αισθηση ενοτητας, πληροτητας,
αξιας και νοηματος
τι υπέροχη εικόνα! φίλε μου ΛΕΤ μόνο εσύ θα μπορούσες να την φιλοτεχνήσεις... αισθάνομαι το ρίγος αυτής της προσέγγισης... μοιάζει με τα σουρεαλιστικά παραμύθια και τις παραβολές του Εσωτερισμού... μα τούτο το σκηνικό έχει μια ιερότητα παιδική, έχει ένα ξάφνιασμα, μια αποκαλυπτική δροσιά... η αύρα σου έχει μεταμορφώσει τούτο το ιστολόγιο φίλε μου, σ'ευχαριστώ...
Άδειες διατυπώσεις
φωνής ψιθύρισμα.
Βάλθηκες ν’ αρθρώσεις
στου καιρού το γύρισμα
τα παράπονά σου,
μα το ανάστημά σου
στων θεών το Άπειρο
βήμα είναι ανάπηρο,
της ισορροπίας στερείται
την ικανότητα.
Πέφτεις και σηκώνεσαι
άγγελος και υψώνεσαι
από ονείρων νήματα
και των θεών τα βήματα
ιχνηλατείς μ’ αστάθεια,
μα κερδίζεις τη συμπάθεια
αγέννητου πόνου.
Εύθραυστη η ύπαρξη
σ’ ανυποψίαστου φόνου
την αβίαστη πράξη.
Αιτία συγκίνησης,
ίσως μιας νέας εκκίνησης,
με μια δύναμη αλήθειας
σ’ ένα πλήθος παρανοήσεων.
Στο χάος των επινοήσεων
βαφτίζεσαι θεός
κι εκείνο το ψιθύρισμα
απ’ το παράπονό σου
στου καιρού το γύρισμα
ύστατη κραυγή
μπρος το θάνατό σου.
Στο νήμα της προσπάθειας ακροβατώ κι εσύ μου τείνεις το χέρι.. όχι σε μένα.... στη δόλια ψυχή μου, που παλεύει με τα θηρία μέσα στο εργαστήρι της ύπαρξης....
Κάκια σε καλωσορίζω στην Περιοχή Μ, στην οποία εισήλθες με την ευαίσθητη ματιά σου, την εξαιρετική γραφή σου και με τίμησες ιδιαίτερα... έχω να σκεφτώ πολύ πάνω σε τούτους τους στίχους που αφιέρωσες στο Εργαστήρι... σ'ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου