Άγνοια
Άγνοια
στοργική μητέρα
πόσο με προστάτευες
(η ανοησία με ψυχοπέμπει
η απτοησία μου, έστω)
εσύ μεγάλωσες μεσ'στη καρδιά μου
και κατασπάραξες τόσο χρόνο!
Σου παραδίδω έναν άνθρωπο
κομμάτιασέ τον!
Σου παραδίδω ένα όνειρο
θρυμμάτισέ το!
Σκληρή, άτεγκτη Άγνοια
φρονίμεψε τον πειρατή που με κυκλώνει
σμπαράλιασε το λιγοστό μου φως
σ'ένα κελί από σκιές ανήκω
Άγνοια, φόνισσα
στόχευσέ με πάλι
είμαι ένα σκάλισμα στο θρόνο σου
και στο βωμό σου ολοκαύτωμα
Σου παραδίδω έναν έρωτα
φόνευσέ τον!
Σου παραδίδω έναν Ονειρευτή
κρυφά
κι επιδέξια
μακέλεψέ τον!
3 σχόλια:
Έναν ύμνο να θυμηθώ να γράψω για την απτοησία...
Με μια μικρή δόση νοθείας στη βια
θα 'θελα τ' όνομά μου να 'ταν Άγνοια...
Γκούφη... πόσο μεγάλο τόλμημα είναι τούτο... μα έχω καταλάβει ότι η ψυχή σου αναζητά το Μεγάλο και το Οριακό...
Δημοσίευση σχολίου