Οξύ
Αυτός είναι ένας άρρωστος κόσμος
Χτυπάς τη γροθιά σου στο μαχαίρι και δεν ματώνεις
Γλείφεις το πύο απ’τα τραύματά σου
κι είναι γλυκό σαν μέλι
Θυμάσαι ό,τι σε πλήγωσε και δεν πονάς
Αυτός είναι ένας αλλοιωμένος κόσμος
Παντού μάτια δίχως βλέμματα
Παντού χέρια δίχως αγγίγματα
Παντού αρτηρίες δίχως αίμα
Έχεις παρελθόν
Και ξέρεις πως είσαι ζωντανός
Αγγίζεις το καρπό του έρωτά σου
Και αναρωτιέσαι για τη πηγή του φθόνου
Κλείνεσαι σε ένα δωμάτιο προσευχών
Και εύχεσαι να σε ραβδίσει ο χρόνος
Με το φραγγέλιο της απάθειας
Ένας πικρός καφές
Δεν είναι δηλητήριο
Ένα βλέμμα απόρριψης
Δεν είναι η μοναξιά…
Αυτός είναι ένας σκοτωμένος κόσμος
Σκίζεις τις φλέβες σου
Δεν έχεις αίμα
Οξύ τρέχει απ’το σώμα σου
Δεν το καταλαβαίνεις πια
Πόσο πολύ έχεις πεθάνει…
31-10-2006
1 σχόλιο:
"Μακάριοι αυτοί που κατορθώνουν
να μεταφράσουν τον προσωπικό τους πόνο
σε πόνο συμπαντικό."
ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ
Υ.Γ.: Μακάριοι μεν, λειψοί δε.
Δημοσίευση σχολίου