[Σοφοίς χρώ]... ως πότε;

Αυτός εδώ ο τόπος που εμείς οι… φρέσκοι ζούμε και αναπνέουμε, κάνουμε τα πρώτα μας βήματα, σπουδάζουμε, ερωτευόμαστε, παντρευόμαστε, κάνουμε παιδιά και τα μεγαλώνουμε με διαρκείς αυτοσχεδιασμούς αλλά στην καλύτερη περίπτωση με περίσσεια αγάπης, στη χειρότερη κακοποιώντας τα σωματοπνευματικώς, γερνάμε και πεθαίνουμε, δεν ήταν πάντοτε ένας τόπος φαιδρότητας, ανοησίας και κάθε λογής τενεκέδων ξεγάνωτων και βλακο-χαζο-ηλίθιων που παρελαύνουν νυχθημερόν από τους δέκτες τηλεοράσεων ή τα σόσιαλ ή δεν ξέρω από που αλλού διαμορφώνοντας συνειδήσεις και επηρεάζοντας τάσεις, μόδες και όλα τα σχετικά και συνήθως ελεεινά.

Κάποτε ζούσαν και δρούσαν και δίδασκαν γίγαντες σε αυτόν τον τόπο. Γίγαντες που θεμελίωσαν αυτό που σήμερα αποκαλείται ‘δυτικός τρόπος ζωής’, ή ελληνορωμαϊκό μοντέλο διοίκησης και χάραξαν νοοτροπίες, φιλοσοφικές οδούς και ατραπούς, φιλοτέχνησαν στερεώματα και σύμπαντα αξεπέραστου κάλλους.

Και ευτυχώς, μπορεί ακόμα, αν κανείς πνίγεται από τη δυσοσμία ή την βλακεία που τον περιζώνει και του σφίγγει σα θηλιά το λαιμό, να κάνει μια βουτιά σε τούτο τον ωκεανό σοφίας και να… ξεπλυθεί.

Ως πότε όμως; 

 

 

Ιωάννη Στοβαίου, Ανθολόγιον [Σωσιάδου των επτά σοφών υποθήκαι]

 

"η πιο μικρή άβυσσος είναι αυτή που δυσκολότερα γεφυρώνεται..."

Το Νυχτερινό Τραγούδι

 

Είναι νύχτα: τώρα μιλούν πιο δυνατά όλες οι αναβρύζουσες ψυχές. Και η ψυχή μου είναι μια αναβρύζουσα ψυχή.

Είναι νύχτα: Τώρα μόνο ξυπνούν όλα τα τραγούδια των ερωτευμένων. Και η ψυχή μου είναι το τραγούδι ενός ερωτευμένου.

Κάτι ανειρήνευτο κι ασώπαστο είναι μέσα μου. Θέλει να ξεσπάσει. Μια λαχτάρα γι’αγάπη είναι μέσα μου, που η ίδια μιλά τη γλώσσα της αγάπης.

Είμαι φως: αχ, να ήμουν νύχτα! Μα η μοναξιά μου είναι τ’ότι είμαι περιζωσμένος από φως.

Αχ, να’μουν σκοτεινός και νυχτερινός! Πόσο θα’θελα να πιω απ’τους μαστούς του φωτός!

Ακομα και τα ίδια εσάς θα ήθελα να ευλογήσω, ω μικρά σπιθιριστά αστέρια και φωτεινά σκουλήκια εκεί πάνω! – και θα’μουν μακάριος από το φως που θα μου χαρίζατε.

Μα ζω μέσα στο δικό μου φως, καταπίνω πάλι τις φλόγες που ξεπηδούν από μέσα μου.

Δε γνωρίζω την ευτυχία εκείνου που παίρνει. Και πολλές φορές ονειρεύτηκα πως η κλεψιά θα πρέπει να είναι ευδαιμονικώτερη απ’το πάρσιμο.

Φτώχεια μου είναι το να μην ξεκουράζεται ποτέ το χέρι μου από το να δωρίζει. Φθόνος μου είναι το να βλέπω μάτια γιομάτα αναμονή και τις φωτισμένες νύχτες του πόθου.

Ω δυστυχία όλων των δωρητών! Ω σκοτείνιασμα του ήλιου μου! Ω επιθυμία της επιθυμίας! Ω ακόρεστη και μέσα στον κόρο πείνα!

Παίρνουν από μένα: μα αγγίζω και τις ψυχές τους; Μια άβυσσος είναι ανάμεσα στο Δίδω και στο Παίρνω. Και η πιο μικρή άβυσσος είναι αυτή που δυσκολότερα γεφυρώνεται.

Μια πείνα γεννιέται από την Ομορφιά μου: θα ήθελα να κάνω κακό σε κείνους που φώτισα, θα ήθελα να ληστέψω εκείνους που τους έκανα δώρα: έτσι πεινώ την κακόα.

Να τραβώ πίσω το χέρι μου, όταν μου δίνετε το χέρι σας. Να κοντοστέκομαι σαν τον καταρράκτη που κοντοστέκεται και στο πέσιμό του: έτσι πεινώ την κακία.

Τέτοιες εκδικήσεις στοχάζεται η αφθονία μου: τέτοιες δολιότητες αναβρύζουν από τη μοναξιά μου.

Η ευτυχία μου να δωρίζω πέθανε από το να δωρίζω, η αρετή μου κουράστηκε και η ίδια από την αφθονία της.

Αυτός που δωρίζει πάντα, κινδυνεύει να γίνει ξεδιάντροπος. Αυτός που μοιράζει πάντα, κάνει κάλους στα χέρια και στην καρδιά από το πολύ μοίρασμα.

Από τα μάτια μου δεν αναβρύζουν πια δάκρυα μπροστά στη ντροπή αυτών που γυρεύουν. Το χέρι μου έγινε πολύ σκληρό για το τρεμούλιασμα των γιομάτων χεριών.

Τι έγιναν τα δάκρυα των ματιών μου και το χνούδι της καρδιάς μου;  Ω μοναξιά όλων των δωρητών! Ω σιωπή κάθε φωτοδότη!

Πολλοί ήλιοι κυκλοφέρνουν στο έρημο διάστημα: σε κάθε τι που είναι σκοτεινό μιλούν με το φως τους, σε μένα δε μιλούν!

Ω τούτη δω είναι η εχθρότητα του φωτός προς κάθε τι που δίδει φως: ανήλεα ακολουθεί την τροχιά του.

Άδικος ως τα βάθη της καρδιάς του προς κάθε τι που δίδει φως, παγερός προς όλους τους ήλιους. Έτσι οδοιπορεί κάθε ήλιος.

Θύελλας όμοιοι πετούν οι ήλιοι μέσα στην τροχιά τους, αυτή’ναι η πορεία τους. Την ανηλεή θέλησή τους ακολουθούν, αυτή’ναι η παγερότητά τους.

Ω, μόνον εσείς, ω Σκοτεινοί, ω Νυχτερινοί, είστε εκείνοι που δημιουργούν θερμότητα από κάθε τι που δίδει φως! Ω, μόνον εσείς πίνετε γάλα και δροσιά απ’τους μαστούς του φωτός!

Αχ, πάγος είναι γύρω μου, το χέρι μου καίγεται αγγίζοντας στο παγερό! Αχ, μέσα μου είναι μια δίψα που λαχταρά τη δική σας!

Είναι νύχτα: μα πρέπει να’μαι φως! Και δίψα για το νυχτερινό! Και μοναξιά!

Είναι νύχτα: σαν πηγή αναβλύζει τώρα η επιθυμία μου – και διψά να μιλήσει.

Είναι νύχτα: τώρα μιλούν πιο δυνατά όλες οι αναβρύζουσες πηγές. Και η ψυχή μου είναι μια αναβρύζουσα πηγή κι αυτή.

Είναι νύχτα: τώρα μόνον ξυπνούν όλα τα τραγούδια των ερωτευμένων. Και η ψυχή μου είναι το τραγούδι ενός ερωτευμένου.

Έτσι τραγούδησεν ο Ζαρατούστρα...

 

Φρ. Νίτσε, Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα

(μετ: Άρης Δικταίος)

 

Curvaceousness by Shihya Kowatari

Πέντε άξονες...

 

Πέντε άξονες ενηλικίωσης του ανθρώπου

• ο κύκλος επιτίθεται στη γραμμή
• η άνοδος είναι η θέα του ανάποδα κρεμασμένου
• το βλέμμα διασώζει ό,τι ο χρόνος αποβάλλει
• το συναίσθημα είναι το χθες της σκέψης
• η αντίληψη κατασκευάζεται

Πέντε αρχές του Αχανούς που κληροδοτούνται στον άνθρωπο

• η εντροπία είναι το ψεύδος που δοξολογεί η ποίηση
• το πραγματωμένο εν δεν μερίζεται
• οι μυητικές ορίζουσες είναι εγγενείς στον άνθρωπο
• ο ενιαυτός είναι η περίοδος ολοκλήρωσης και αποκατάστασης κάθε ευγενούς δοκιμασίας
• ο σοφός που μιλά ακόμη δεν είναι στην τελευταία του βαθμίδα

Πέντε αφορισμοί σωματικής νοημοσύνης

• το σώμα εργάζεται το υπόρρητο γνώναι
• το σώμα εμπεριέχει όλες τις ενδεχομενικότητες συν κάτι ακόμα
• το σώμα φιλοξενεί τις προ-εννοιολογημένες εμπειρώσεις
• το σώμα αποφασίζει και καθορίζει το βέλτιστο για τους άλλους φορείς
• η αγάπη είναι κυτταρικός ιμπεριαλισμός

Πέντε ελιγμοί εσωτερικής δράσης

• το Ανοίκειο δεν είναι ενδεχόμενο, είναι αναδυόμενη δι-αντίληψη
• το πεπερασμένο σε κάθε ειναιική δράση δεν γεννιέται στο είναι
• το ιερό είναι απρόσιτο, αναφές και απρόσβλητο
• το ερωτικό γεγονός είναι η παγκόσμια και καθολική αρχή που διέπει το κάθε τι
• η διαμερισματοποίηση αντίκειται σε κάθε έννοια ενικότητας και είναι εχθρός της αρμονίας

Untitled No. 4733 Art Print by Miki Meir Levi

Το σβήσιμο…

Καμιά φορά, στις συνθήκες του βαθύτερου πόνου, στα σκοτάδια της πιο αιχμηρής μοναξιάς, κείνης της μοναξιάς που σε αφανίζει και σε ρουφάει, σκέφτομαι πως δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο Σιντάρτα Γκαουτάμα, ο Βούδας, ξεκίνησε την αναζήτηση του Αληθινού, δηλαδή εκείνου που δεν το φθείρει ο χρόνος, που δεν είναι μια σκιά, μια δρομαία ανάμνηση, ένα φάντασμα, όπως εκείνο του πατέρα του Άμλετ που το διέλυε η αυγή σαν καπνό, ξεκίνησε λοιπόν την μεγάλη του προσωπική αναζήτηση από το σοκ που υπέστη στη θέα του πόνου. Του πόνου, της αρρώστιας, των γηρατειών, του θανάτου. Και ολόκληρο το μεγαλοπρεπές οικοδόμημα της βιοφιλοσοφικής οδού που ανακάλυψε και ίδρυσε, ξεκινά με μια φράση, ένα αφορισμό συγκλονιστικό: Τα πάντα είναι πόνος…

Γιατί είναι πόνος ο έρωτας αλλά και το τέλος του έρωτα.

Είναι πόνος η γέννηση ενός παιδιού που θα μεγαλώσει, θα αναχωρήσει, θα ακμάσει, θα πεθάνει.

Είναι πόνος η ασθένεια αλλά και η ελπίδα για ίαση.

Είναι πόνος ως και η χαρά γιατί σύντομα θα τελειώσει.

Είναι πόνος το ξημέρωμα γιατί δεν αργεί η επόμενη νύχτα.

Είναι πόνος το τρυφερό άγγιγμα γιατί αφήνει πίσω του τη δίψα της εγκατάλειψης.

Είναι πόνος η θυσία γιατί απαιτεί όλη μας την ακεραιότητα.

Είναι πόνος η αφοσίωση γιατί προϋποθέτει ένα επίπεδο αντίληψης που έχει κατακτηθεί με πόνο.

Είναι πόνος η πνευματική πραγμάτωση γιατί οδηγεί στη θέαση της τραγικότητας του ανθρώπου.

Είναι πόνος ως και η μυητική αφύπνιση γιατί σε οδηγεί στην μεγαλύτερη και πιο αβάσταχτη μοναξιά, τη Μοναξιά της Επίγνωσης.

Είναι πόνος η ζωή γιατί διαρκώς σου υπενθυμίζει το θάνατο.

Είναι πόνος ως και ο ίδιος ο πόνος…

Ο Σιντάρτα είδε το αδιέξοδο στις ανθρώπινες προσπάθειες να υπερβούμε τον πόνο με διαφυγές. Διασκεδάσεις, γλέντια, έρωτας, εξουσία, πόθος για υλικά αγαθά. Παντού το μερικό, το πρόσκαιρο, το φθαρτό, το πεπερασμένο. Και είδε τη ματαιότητα σε κάθε τι. Ακόμα και στις θρησκείες, στα δόγματα, στις φιλοσοφίες. Όλα καταλήγουν στο μηδέν, στο μεγάλο ή μικρό Τίποτα, στο αδιέξοδο…

Είδε πως το να πιστεύεις είναι κι αυτό μια διαφυγή. Και το να μην πιστεύεις σε τίποτε είναι μια διαφυγή από όλες τις άλλες διαφυγές.

Είδε πως και η αφοσίωση στα πνευματικά δεν είναι καλύτερη από την αφοσίωση στα υλικά. Καταφυγές και πρόσκαιρα σωσίβια από τον πόνο.

Είδε πως και η ζωή του πολεμιστή είναι γεμάτη εφήμερη δόξα και ατελείωτο πόνο.

Και η ζωή του ιερέα είναι γεμάτη από αναρίθμητες τελετές, τυπικά, ιερουργίες και επικλήσεις μόνο και μόνο για να επιτυγχάνεται η ύστατη απόδραση, η λήθη.

Και η ζωή του φιλοσόφου είναι γεμάτη νοητικά παιγνίδια, όμορφες κατασκευές του νου αλλά βαθιά δυστυχία και εσωτερική ερημιά.

Και η ζωή του καλλιτέχνη είναι ένας αδιάκοπος πόλεμος ενάντια στον εαυτό, τις συναισθηματικές εκρήξεις, τις μορφές του ασυνειδήτου, τον πόνο.

Και η ζωή ενός απλού ανθρώπου δεν έχει λιγότερο πόνο. Όσα δημιουργεί με τα χέρια του ή το μυαλό του είναι καταδικασμένα να αφανιστούν από τη μαύρη τρύπα του Αιώνιου. Τίποτε δεν διαρκεί, δεν ανθίζει για πολύ, όλα μαραίνονται, ασχημαίνουν, τελειώνουν.

Ο Σιντάρτα αναζήτησε εκείνο που δεν πεθαίνει ποτέ, εκείνο που δεν εξαρτάται από το χρόνο, που δεν έχει χθες, σήμερα, αύριο. Που δεν είναι σκέψη γιατί η σκέψη είναι ένα κανάτι που κάθε μέρα έχει και άλλο περιεχόμενο. Που δεν είναι αίσθημα γιατί αυτό φουντώνει στο λεπτό και εκρήγνυται και ύστερα σε αφήνει πιο μόνο από ποτέ. Που δεν είναι κτίσμα, ύλη, αντικείμενο, χρυσός ή πλούτη ‘γιατί αν η καρδιά σου είναι όπου είναι το αντικείμενο’, είσαι δέσμιος, αιχμάλωτος της χειρότερης μορφής, όπως είχε τονίσει και ο Ναζωραίος.

Που δεν είναι ούτε αντίληψη γιατί αυτή αλλάζει.

Που δεν είναι γνώση γιατί αυτή διαψεύδεται.

Που δεν είναι τίποτε από όσα μπορώ με τα χέρια, τα μάτια, το μυαλό ή τη φαντασία μου να επινοήσω καθώς αύριο θα τα γκρεμίσω και θα φτιάξω άλλα.

Και τότε…

Τότε, μέσα από την προσωπική και κοπιαστική του αναζήτηση, που δεν έχει σημασία πως και πότε και που έγινε, απελευθερώθηκε από όλα!

ΕΙΔΕ, ΑΝΤΙΛΗΦΘΗΚΕ ΚΑΙ ΒΙΩΣΕ ολοκληρωτικά, σε ένα είδος εμπειρίας που δεν το ξέρουμε και οι λέξεις αδυνατούν να περιγράψουν, το σβήσιμο (Νιρβάνα) όλων και εκείνο που απέμεινε ήταν εκείνο που δεν φθείρεται, δεν γερνάει, δεν πεθαίνει…

Καμιά φορά, στις στιγμές της απόλυτης ερημιάς, του τρομακτικού υπαρξιακού ψύχους, σκέφτομαι πως αυτό είναι ο Παράδεισος που ανακάλυψε ο Σιντάρτα. Το σβήσιμο όλων και η γέννηση μιας Αλήθειας που είναι… τι να είναι άραγε;

Ίσως γι’αυτό ο Αδάμ δεν είχε αντιληφθεί ότι ήταν γυμνός πριν ‘φάει’ από τον καρπό ‘της γνώσης του Καλού και του Κακού’, της γνώσης ότι η ζωή είναι πόνος, μοναξιά, κόπος, ματαίωση, διάψευση, ακύρωση, συντριβή, ένα τελευταίο χαμόγελο και θάνατος.

Ίσως γιατί τούτη η γύμνια του ήταν η απόλυτη επίγνωση της μικρότητάς του απέναντι στο Αδήριτο, το Νομοτελειακό, το Τετελεσμένο…

Και όταν έφυγαν από τον Παράδεισο, εκείνος και η Εύα, το μόνο που πήραν μαζί τους ήταν ο πόνος…

 

Και η εποχή του Οφιόμορφου ανθρώπου ανατέλλει…

 

Αυτοί που τον έχουν ήδη ετοιμάσει χαμογελούν σαδιστικά από μακριά και κάνουν νεύματα και χειρονομίες άσεμνες και ξερνούν χυδαιότητα και κυνισμό.

 

Ο κόσμος που θα έρθει θα είναι ένα ντελίριο κυνισμού. Σε κάθε τι, ως και την ελάχιστη λεπτομέρεια, την πιο κρυφή, την πιο αθέατη.

 

Αυτοί που απεργάζονται την αποκτήνωση, την αποθηρίωση των ανθρώπων, το προσκύνημα, την υποδούλωση, την αφαίμαξη, την απόλυτη κένωση… είναι ήδη εδώ…

 

Πάντοτε ήταν… ποτέ δεν έφυγαν… μονάχα που σε κάποιες εποχές ανάσας κρύβονταν, λούφαζαν σε τρύπες, οργάνωναν την επιστροφή τους…τη δυναμική, κυριαρχική, εκδικητική επιστροφή τους…

 

Κι όλοι εμείς τους βλέπαμε, τους νιώθαμε, τους ξέραμε αλλά δεν κάναμε το παραμικρό για να τους αντιμετωπίσουμε… γιατί με μια έννοια τους περιείχαμε, τους νταντεύαμε σαν παιδιά μας, τους κανακεύαμε με παραμύθια… τους ποτίζαμε με ιχώρ και γάλα της ψυχής μας…

 

Ήμασταν οι ξενιστές της ίδιας μας της φρίκης…

 

Και τώρα οι ρόλοι άλλαξαν ξανά…

 

Και η εποχή του Οφιόμορφου ανθρώπου ανατέλλει…

 

Κι εμείς έκπληκτοι, αδρανείς και αθωράκιστοι…

 

Ως την αυγή ενός άλλου ήλιου… αυτή τη φορά όχι με δάνειο φως… αλλά δικό μας!

Ίσως… 

Foto: http://albertoparada.electrofolio.com/en/c42/The-dawn-of-man#/gallery.4.People

Η μόνη νοητική εποπτεία...

 

Έθεσα τις προάλλες το ερώτημα στον εαυτό μου, έτσι, κατά το δίδαγμα του μεγάλου Σταγειρίτη –ή Σταγιρίτη κατά μια εσχάτως εμφανισθείσα γραφή-, ‘νόησις νοήσεως νόησις’, για να μη μένει αδρανής ο νους πάει να πει και να ψάχνει συνεχώς τον εαυτό του, να έχει τροφή, να μην πεινάει, να έχει δουλειά, να μην τεμπελιάζει… έβαλα λοιπόν το ερώτημα, ‘ποια είναι άραγε η νοητική εποπτεία που έχει να επιδείξει, να εμφανίσει ο μετα-μετα νεωτερικός άνθρωπος;’. Κι αυτό ερμηνεύεται και αναλύεται στα μέρη του, έχουν οι σημερινοί καιροί, οι ‘μοδέρνοι’ κάποια ισχυρή νοητική εποπτεία για να καμαρώνουν και να παραδώσουν με περηφάνια στις επόμενες γενιές; Πάει αυτό να πει, αν θέλει κάποιος να μνημονεύει άλλους διδασκάλους, πιο κοντινούς μας, έχουμε σήμερα κάποιο αρχέτυπο ανθρώπου έστω κατασκευασμένου, έστω φιλοτεχνημένου ήρωα λογοτεχνικού αλλά γεννημένου μέσα απ’τη φθορά και το αιώνιο μαζί, την εργασία του χρόνου, της σαρκο-πνευματικής ζωής και ζύμωσης, της καθόδου στο ενθάδε και της ύψωσης μετά στα στερεώματα της αθανάτισης; Ενός ανθρώπου που έπειτα θα ακολουθήσουν στ’ αχνάρια του οι επόμενοι, θα κρίνουν, θα επικρίνουν, θα μελετήσουν, θα υμνολογήσουν, θα αμφισβητήσουν, θα πασχίσουν να ξεπεράσουν; Έχουμε κάποιαν τέτοια νοητική εποπτεία λοιπόν ή είμαστε βυθισμένοι σε έναν οκνηρώδη ύπνο και βουλιάζουμε σε έναν πνευματικό λασπώνα και κουτουλάμε από χαζομάρα ο ένας πάνω στην άγνοια του άλλου;

Θα πει κάποιος, και ποιες ήταν οι νοητικές εποπτείες των αλλοτινών καιρών για τις οποίες ανέβαιναν στα βράχια οι μακρυμάλληδες ασάνδαλοι προφήτες και ούρλιαζαν στο στερέωμα ή κάθονταν στις σκιές και τραγουδούσαν οι βάρδοι ή μελαγχολικοί ποιητές με την αναιμία στα μάγουλα έγραφαν σονέτα και ωδές; Ποιοι ήταν εκείνοι οι αρχάνθρωποι και πρωτάνθρωποι που στοίχειωναν κάποτε τα όνειρά μας και φούσκωναν τα στήθια μας και έτρεχε ποταμός το δάκρυ όταν οι ποιητές απάγγελναν τις αράδες με τα κατορθώματά τους στις γιορτές και στις συνάξεις των ανθρώπων;

Ήδη με όσα γράφω σε όλους αναδύονται αμέσως οι μορφές, τα πρόσωπα, οι ιστορίες, οι νέκυιες, οι άθλοι, οι περιπέτειες, στον πάνω και στον κάτω κόσμο. Ο Ηρακλής, ο Προμηθέας –κάπου εγώ τον είπα Προμυθέα και μερικοί έξυναν την κεφαλή τους αλλά δεν είναι για τούτη την ανάρτηση- ο Ορφέας, ο Οδυσσέας, ο θεοείκελος Αχιλλέας, η Πηνελόπη, η Ωραία Ελένη που κάποτε βγήκε να περπατήσει στα τείχη της Τροίας και οι γέροντες έτριβαν τα μούσια τους και τρέχανε τα σάλια τους, ο Εμπεδοκλής, ο σκοτεινός Ηράκλειτος, ο Σωκράτης ο κακομούτσουνος που δεν άφηνε κανέναν στην ησυχία του, η Διοτίμα, το άλτερ έγκο του, ο Διογένης ο Κυνικός με το πιθάρι του, ο Αλέξανδρος ο δικέρατος, η φοβερή εκείνη γυναίκα η μάνα του η Ολυμπιάδα, ο Επίκουρος, ο σακατεμένος ο Επίκτητος που από δούλος έγινε πρίγκιπας των στοχασμών… λαχάνιασα και δεν έγραψα παρά ελάχιστους και είναι μακρύς ο δρόμος… κάνω ένα άλμα να μην βαρεθεί κανείς… ο Πλωτίνος, η Υπατία, μου έρχεται στο νου ο Κων/νος Παλαιολόγος πάνω στα τείχη να βλέπει τα μιλιούνια των Οθωμανών και των Βασιβουζούκων να έχουν σκυλιάσει και να ουρλιάζουν από κάτω κι εκείνος να παρακαλάει κάποιον να του πάρει το κεφάλι, ο Δον Κιχώτης με τη Δουλτσινέα του, ο αναποφάσιστος Αμλέτος, ο Οθέλλος με την καρδιά που άχνιζε από το πάθος… κι έρχομαι στα πιο οικεία μας, τα κοντινά μας… ο λόρδος Βύρων που ζήλεψε τα βαλτοτόπια του Μεσολογγιού κι ήρθε να χάσει την ευγενική ψυχή του για τον αγώνα του ανθρώπου απέναντι στην τυραννία και το παράλογο, ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Ανδρούτσος, ο κάθε επώνυμος και ‘ανώνυμος’ ήρωας και ηρωίδα του πιο ωραίου Αγώνα που αθανατίζει τα κόκαλα, τις μνήμες, τα πρόσωπα, τις πράξεις, τα χαμόγελα και γίνονται τραγούδια και έρωτες και η ψυχή αναρριπίζεται και ξεσηκώνεται και θέλει να ξεκορμίσει η καρδιά, να σπάσει τα φράγματα, να βροντοχυπάει στον αέρα, πιο πέρα ακόμα, στο άπειρο!

Είπα λοιπόν τους λίγους, τους ολίγιστους… πρόσωπα και εποπτείες… άνθρωποι που γεννήθηκαν με σάρκα και οστά, έζησαν και πρόκοψαν ή ήταν γεννήματα μυαλών και φαντασίας αλλά επιδράσαν στους αιώνες μέσα, μπήκαν στα μυαλά και στα σπίτια των ανθρώπων, γίνανε λογοτεχνία, φιλοσοφία, παραμύθια της γιαγιάς ή μύθοι που δεν τελειώνουνε ποτέ και πάντα αρχίζουν… γιατί ο μύθος που κάποτε τελειώνει παύει να είναι μύθος και γίνεται ιστορία ή αφήγηση και δεν με βασανίζει πια αλλά με τέρπει και με χαλαρώνει, να πέσω να κοιμηθώ.

Είπα τους λίγους, μια χούφτα και από το δικό μας σύμπαν… δεν είπα τόσους και τόσες όλης της ανθρωπότητας… πόσους θυμάμαι, δεν τολμώ να αναφέρω, όλοι τους ξέρουμε, κάθε τόσο τους βλέπουμε σε ταινίες, τους ακούμε, τους διαβάζουμε, ταξιδεύουμε μαζί τους, χαιρόμαστε και λυπόμαστε για τα όσα έπαθαν.

Και σήμερα;

Σήμερα μελαγχολώ και που το γράφω αλλά αντί για ήρωες και ιππότες και ποιητές και βάρδους και φιλοσόφους και ασκητές και ουρανοδρόμους, τη μόνη νοητική εποπτεία που βρίσκω να έχουμε σκαρώσει και την καμαρώνουμε είναι… το ζόμπι!

Δεκαετίες τώρα το μόνο ήρωα που κάναμε αστέρι φωτεινό στο σκοτεινό μας ουρανό είναι το δυστυχισμένο αυτό πλάσμα που αρνείται να πεθάνει και περπατάει σαν σπασμένη κούκλα και τρώει μυαλά και μας κυνηγάει στον ύπνο και στον ξύπνιο μας.

Το ζόμπι.. πληθυντικός τα ζόμπια…

Αναρίθμητες ταινίες, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου… και μια ολόκληρη εξελικτική ζομπολογία και ζομπο-θεολογία και ζομπο-ανθρωπολογία έχει αναπτυχθεί που ο Δαρβίνος θα έσκαγε απ’τη ζήλια του.

Ταινίες, βιβλία, τηλεοπτικές σειρές, φιλοσοφήματα, ιστορήσεις, εκατομμύρια δολάρια για να στερεωθεί και διαιωνιστεί το αρχέτυπο του… απέθαντου και αρνησιθάνατου… του αείνεκρου και νεκροζώντανου… της προσβολής της Δημιουργίας… της βλασφημίας των Γραφών… σε κάποια ταινία ο Ιησούς ανασταίνεται μεν αλλά ως ζόμπι και αρχίζει να τρώει τους Ρωμαίους… όλη η Ιερουσαλήμ ζομποπλημμυρίζει… μια πρωτότυπη νέο-αποκαλυπτική εσχατολογική απόδοση της Ογδόης Ημέρας που θα έκανε τους Πατέρες να τρέχουν και να μη φτάνουν…

Τόσο έχουν εθιστεί από τις ‘αποκαλυπτικές’ ταινίες οι παγκόσμιοι θεατές που σχεδόν περιμένουν την ημέρα που θα ξυπνήσουν και θα υπάρχουν ειδήσεις για έναν ιό που μεταδίδεται ταχύτατα με το δάγκωμα και μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζόμπι… προφυλαχτείτε, πάρτε τα μέτρα σας, κλειδωθείτε στα σπίτια σας, μην βγαίνετε στους δρόμους… κι αν συναντήσετε κανένα από δαύτα μπροστά σας, πάρτε του το κεφάλι… αλλέως δεν πεθαίνει το βδέλυγμα του σατανά!

Αυτή είναι η μόνη νοητική εποπτεία που αξιωθήκαμε σαν μοδέρνος πολιτισμός να ακεραιώσουμε και αρτιώσουμε και παραδώσουμε στα παιδιά μας.

Αν δεν έχουν γίνει… ήδη ζόμπι και βλέπουν το ένα το άλλο με παράξενο, μαύρο βλέμμα και αβυσσαλέα πείνα…