Με κοίταξε στα μάτια και είπε

…δεν μπορούσα ποτέ να κατέχω… να έχω τίποτε… από παιδί… δεν ήθελα να διαχειρίζομαι… να είμαι εγώ υπεύθυνος για οτιδήποτε… μα, ακόμα κι αν ήθελα, δεν μπορούσα… ήμουν ανίκανος να κατέχω… ήθελα μόνο να βιώνω… δεν ήξερα τότε τι σημαίνει να βιώνει κανείς μια στιγμή, ένα πάθος, ένα τραύμα, μια γέννηση ή ένα θάνατο… ούτε και σήμερα ξέρω τα όρια των λέξεων και των εννοιών τους… ξέρω μονάχα πως δόθηκα ολόψυχα στο να βιώνω…

…κι όταν κανείς θέλει να αρμέγει άπειρο από το Άπειρο, δεν έχει ενέργεια, δεν έχει νου, δεν έχει χρόνο για να κατέχει το παραμικρό…

 

Με κοίταξε στα μάτια και είπε

…πρέπει να γυρίσουμε στα πρωτογενή ερωτήματα αδελφέ μου… οφείλουμε να επιστρέψουμε σε εκείνα που ποδοπατήσαμε και σύραμε μαζί μας όπως κάνει η χελώνα με το φαγητό της… να επιστρέψουμε στα πρωτεϊκά σύμπαντα των στοιχείων πριν αυτά γίνουν συνθέσεις, σύμπλοκα και κρύσταλλοι… πριν σκοτώσω είχα τα χέρια μου άδεια, πριν τρέξει το αίμα είχα τον ορίζοντα καθαρό, πριν δω τον Άβελ να σωριάζεται, κρατούσα το όπλο, πριν σταυρώσω τον αδελφό μου, πήγαμε μαζί μια βόλτα σε έναν ελαιώνα… καταλαβαίνεις;

…να γυρίσουμε στα αφελή ερωτήματα που έχουμε ‘απαντήσει’, που βιαστήκαμε –από ποιον και γιατί; - να κλείσουμε, να ξεμπερδεύουμε μαζί τους… έχω σκέψεις, έχω συναισθήματα, φοβάμαι, οργίζομαι, ερωτεύομαι, ονειρεύομαι, είμαι μόνος… μόνος είμαι… ό,τι κι αν κάνω, όπου κι αν πάω… πριν φύγω όμως θέλω ένα καθαρό βλέμμα, ένα όμορφο πρωινό χωρίς εκκρεμότητες, ένα χάδι χωρίς προσδοκίες, έναν έρωτα χωρίς το αίμα της εκδίκησης, ένα απόγευμα χωρίς τον εφιάλτη της νύχτας…

…γύρισέ με στα πρώτα ερωτήματα αδελφέ μου…

Με κοίταξε στα μάτια και είπε

… τι σημασία έχουν όλα αν σε όλα έχουμε εμείς την μέγιστη σημασία; Έξω από μας υπάρχει ένα ολόκληρο στερέωμα δυνατοτήτων… τι σημασία έχει αν νοηματοδοτείς εσύ αδελφέ μου τον κόσμο μέσα από τον ουρανό κι εγώ από τη γη… στο ενδιάμεσο της μικρο-ύπαρξης γεννιούνται και πεθαίνουν όλα…

…έρχονται μέρες που θα σε αναζητήσω και δεν θα υπάρχεις…

…με συγχωρείς που τόσες φορές με αναζήτησες εσύ και η φωνή σου έμεινε μετέωρη…

…ίσως να σε άκουγα και φοβόμουν να απαντήσω…

“Checkmate”
sur

να τα βλέπεις όλα σα για πρώτη φορά...

 

Νίκος Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο

υπάρχεις ακόμα εσύ και ανασαίνεις…

 

Η συγκίνηση δεν έχει μόνο μνημονικά χαρακτηριστικά… Η συγκίνηση είναι ο αιφνιδιασμός του αληθινού απέναντι στην προσαρμογή… στην οποιαδήποτε προσαρμογή… πρώτιστα στην προσαρμογή στο ευτελές, το εφικτό, το προσηνές, το απτό… τίποτε δεν μπορεί να αναχαιτίσει την κεραύνια δράση του αληθινού απέναντι στο κίβδηλο… όσο κι αν κρύβεσαι, η συγκίνηση θα σε κεραυνοβολήσει, θα σε κλονίσει, ίσως και να σε σκοτώσει…

Κίνδυνος!

Κάποτε έβλεπες αλλά τώρα έχεις τυφλωθεί… η λάσπη και η ιλύς του ερπετώδους, του γλοιώδους, του εδαφιαίου σε οτιδήποτε ολόγυρά σου έχει επικαθίσει στα βλέφαρά σου… κι αυτά με το χρόνο βάρυναν, έκλεισαν τα μάτια σου, στόμωσαν το νου σου, πάχυναν την καρδιά σου…

Σέρνεσαι…

Έρπεις…

Βολεύτηκες…

Έμαθες να βολεύεσαι στο χειροπιαστό, το γειτνιάζον, το εύχρηστο…

Έμαθες να βολεύεσαι και ο εαυτός σου θνήσκει… ο πολεμιστής εντός σου αργοπεθαίνει όχι από το γήρας αλλά από αηδία, πλήξη, νωχέλεια, ακηδία… ο κάποτε εύστροφος, αιχμηρός, αινιγματώδης, βρυαρός εαυτός σου, θνήσκει…

Γιατί έμαθες να βολεύεσαι… στο φτηνό, το ‘οκαζιόν’, το πρόσφορο…

Όμως η συγκίνηση σε ξεβολεύει…

Η συγκίνηση μοιάζει με τον χείμαρρο που ορμά ξαφνικά μια μέρα στη λασπώδη αμμουδιά που σαπίζεις και σε ξεπλένει…

Κίνδυνος!

Η συγκίνηση μοιάζει με τον καθαρό, παγωμένο άνεμο που χιμάει από ψηλά και σου αφαιρεί το νοσηρό μανδύα της νοητικής θαλπωρής σου…

Η συγκίνηση μοιάζει με την έξοδο από το υγρό σπήλαιο στο ηλιόλουστο ξέφωτο… το σώμα σου μουδιάζει από το σοκ, τα κύτταρά σου τρέμουν από το ρίγος… ο θάνατος χάνει τη μάχη, η ζωή σε ραπίζει, δίνει ξανά χρώμα στα μάγουλά σου, θαλερότητα στο βήμα σου, βλέμμα στα μάτια σου…

Κίνδυνος!

Φως, πόλεμος, ρίγος και ενθύμηση…

Ενθύμηση και κίνδυνος!

Ότι ακόμα στις κόγχες του προσώπου σου εδράζονται οφθαλμοί αθανασίας…

Ότι στις κόγχες του είναι εδράζονται ηλιαίοι πυρήνες αιωνιότητας…

Ότι στις κόγχες των ονείρων σου υπάρχεις ακόμα εσύ και ανασαίνεις…

όταν άλλοι δεν έλεγαν παρά μόνο φλυαρίες...

 

…Το αν στην ιστορία της ελληνικής φιλοσοφίας, εκτός απ’τον Αναξαγόρα, δεν συναντούμε ίχνη δηλωτικά μιας καθαρής λογικής θεολογίας, τούτο δεν οφείλεται στο ότι οι αρχαίοι φιλόσοφοι εστερούντο πνεύματος ή οξυδέρκειας για να εξυψωθούν με τη θεωρία στη θεολογία αυτή, τουλάχιστο με μια εντελώς λογική υπόθεση. Τι πράγμα θα ήταν πιο εύκολο, τι το φυσικότερο, από τη σκέψη που παρουσιάζεται μόνη της στην καθένα, να παραδεχθεί αντί για απεριόριστους βαθμούς τελειότητας, στις διάφορες αιτίες του κόσμου, μια μοναδική λογική αιτία που να έχει κάθε τελειότητα; Αλλά νομίζω πως τα κακά (vebel) στον κόσμο, ήσαν πολύ σοβαρές αντιθέσεις, στο να παραδεχθούν μια τέτοια υπόθεση. Έδειχναν λοιπόν πνεύμα και οξυδέρκεια ακριβώς σε τούτο: στο ότι δηλ. δεν επέτρεπαν στον εαυτό τους μια τέτοια υπόθεση και προσπαθούσαν να βρουν ανάμεσα στις φυσικές αιτίες την πρωταρχική. Όταν όμως ο ευφυής αυτός λαός προόδευσε τόσο, ώστε να παραγματεύεται φιλοσοφικά ακόμα και τα ηθικά αντικείμενα, που σχετικά με αυτό το θέμα άλλοι λαοί δεν έλεγαν παρά μόνο φλυαρίες, τότε μονάχα νοιώσανε μια νέα ανάγκη, μια ανάγκη πρακτική που τους έδειξε με ορισμένο τρόπο την έννοια του πρωταρχικού όντος. Σε τούτο ο θεωρητικός λόγος δεν ανακατεύτηκε παρά μόνο για να στολίσει μια έννοια που δεν γεννήθηκε στην περιοχή του, και να την ενισχύσει με μια σειρά από επικυρώσεις παρμένες από τον φυσικό κόσμο…

Immanuel Kant, Kritik Der Praktischen Vernunft [Κριτική του Πρακτικού Λόγου] (1788)