Horror vacui

 

 

Σ

ε αυτή τη διάσταση που έχει κατισχύσει η σιωπή, όλα εργάζονται πια ένα αλλόκοτο φως. Κι αυτή αναδεικνύεται και πάλλεται ως η μοχθηρή ομορφιά τους. Καθώς τούτη η σιωπή δεν μοιάζει με καμιά άλλη που γνώρισε ποτέ έλλογο ον, είναι ταυτόχρονα δεσμός και ελευθερία, νόσος και θεραπεία, οίηση και ταπεινότητα. Σε τούτη τη διάσταση που τρόμος του κενού έχει αντικατασταθεί μέσα από μια μετουσίωση και μεταστοιχείωση σε τρόμο της απουσίας του κενού, όλα μοιάζουν να συνομιλούν με όλα. Συνομιλούν όμως μονάχα μέσα στον πανικό της φανέρωσής τους. Και η φανέρωσή τους, μέσα σε αυτό το αλλόμορφο φως που δεν είναι λευκό αλλά υποκρίνεται θαυμάσια τη λευκότητα και την ενδύεται χωρίς καμιά ενδοστρέφεια αλλά με την πεποίθηση και την βεβαιότητα του θριαμβευτή, ανάβει και σβήνει, έρχεται και φεύγει, απλώνεται και συρρικνώνεται. Διαρκώς. Σε μια ατελεύτητη διαλεκτική του κενού και της απουσίας του κενού.

Κανείς δεν θα γνωρίζει σε λίγο ποιο είναι τι και πώς γεννήθηκε το κάθε τι. Αυτός είναι ο υπέρτατος τρόμος. Να απολέσεις όλες τις αναφορές σου.

Κι αυτή είναι η ύστατη και υπέρ-ύστατη ελευθερία. Να ελευθερωθείς από τις αναφορές σου.

Και κανείς δεν θα μάχεται πια σε λίγο για τις πτυχώσεις του Αχανούς που κάποτε ρυτίδωναν την ύπαρξη με ρίγη ομορφιάς. Ομορφιά θα είναι πια το απόλυτο κενό.

Και κανείς δεν θα μπορεί να δει αλλιώς, να θαυμάσει αλλιώς, να απορήσει αλλιώς, να ερωτευτεί αλλιώς, να πεθάνει αλλιώς.

Άλλωστε ο θάνατος θα είναι σε πλήρη συμφωνία με την μεταξίωση των αξιών και την εγκαθιδρυμένη και ιερή και όσια κενότητα, η πλήρης και απόλυτη και οντική κατάφαση πως ο τρόμος του κενού αφανίστηκε.

Και τίποτε δεν μπορεί να πλημμυρίσει τον χώρο και τον χρόνο άλλο από το κενό.

Και τα πάντα, το κάθε τι ξεχωριστά μα και όλα σε μια αρμονική συμφωνία, θα ανασαίνουν ελεύθερα, ηδονικά, στους λυγρούς αιώνες που αργοσέρνονται, την υπο-μηδαμινότητά τους… την ασημαντότητά τους, την ουδενότητά τους… την ανυπαρξία τους… την υπέροχη και όλβια και λιπαρή ανυπαρξία τους...

Ο Ν. Καζαντζάκης για τον Φ. Νίτσε...

 

Νίκος Καζαντζάκης, Ταξιδεύοντας - Αγγλία

'Άδης και Διόνυσος είναι το ίδιο...'

 

 

Γ. Σεφέρης, Ημερολόγιο Καταστρώματος Γ΄

 

ο ποιητής και ο Άλλος...

 

Charles Baudelaire
Η Παρισινή ανία ή μικρά ποιήματα σε πεζό
μετ: Γ. Σπανός

 

 

 

Στο τέλος, έτσι ή αλλιώς, όλα θα γίνουν ένα σύμβολο...

Και τότε... δεν θα μπορεί να σε αγγίξει κανείς..

Και τότε δεν θα μπορεί να σε προσβάλλει κανείς...

 

Και πρώτιστα ο ίδιος ο εαυτός σου...

 

Με κοίταξε στα μάτια και είπε

…δεν μπορούσα ποτέ να κατέχω… να έχω τίποτε… από παιδί… δεν ήθελα να διαχειρίζομαι… να είμαι εγώ υπεύθυνος για οτιδήποτε… μα, ακόμα κι αν ήθελα, δεν μπορούσα… ήμουν ανίκανος να κατέχω… ήθελα μόνο να βιώνω… δεν ήξερα τότε τι σημαίνει να βιώνει κανείς μια στιγμή, ένα πάθος, ένα τραύμα, μια γέννηση ή ένα θάνατο… ούτε και σήμερα ξέρω τα όρια των λέξεων και των εννοιών τους… ξέρω μονάχα πως δόθηκα ολόψυχα στο να βιώνω…

…κι όταν κανείς θέλει να αρμέγει άπειρο από το Άπειρο, δεν έχει ενέργεια, δεν έχει νου, δεν έχει χρόνο για να κατέχει το παραμικρό…

 

Με κοίταξε στα μάτια και είπε

…πρέπει να γυρίσουμε στα πρωτογενή ερωτήματα αδελφέ μου… οφείλουμε να επιστρέψουμε σε εκείνα που ποδοπατήσαμε και σύραμε μαζί μας όπως κάνει η χελώνα με το φαγητό της… να επιστρέψουμε στα πρωτεϊκά σύμπαντα των στοιχείων πριν αυτά γίνουν συνθέσεις, σύμπλοκα και κρύσταλλοι… πριν σκοτώσω είχα τα χέρια μου άδεια, πριν τρέξει το αίμα είχα τον ορίζοντα καθαρό, πριν δω τον Άβελ να σωριάζεται, κρατούσα το όπλο, πριν σταυρώσω τον αδελφό μου, πήγαμε μαζί μια βόλτα σε έναν ελαιώνα… καταλαβαίνεις;

…να γυρίσουμε στα αφελή ερωτήματα που έχουμε ‘απαντήσει’, που βιαστήκαμε –από ποιον και γιατί; - να κλείσουμε, να ξεμπερδεύουμε μαζί τους… έχω σκέψεις, έχω συναισθήματα, φοβάμαι, οργίζομαι, ερωτεύομαι, ονειρεύομαι, είμαι μόνος… μόνος είμαι… ό,τι κι αν κάνω, όπου κι αν πάω… πριν φύγω όμως θέλω ένα καθαρό βλέμμα, ένα όμορφο πρωινό χωρίς εκκρεμότητες, ένα χάδι χωρίς προσδοκίες, έναν έρωτα χωρίς το αίμα της εκδίκησης, ένα απόγευμα χωρίς τον εφιάλτη της νύχτας…

…γύρισέ με στα πρώτα ερωτήματα αδελφέ μου…

Με κοίταξε στα μάτια και είπε

… τι σημασία έχουν όλα αν σε όλα έχουμε εμείς την μέγιστη σημασία; Έξω από μας υπάρχει ένα ολόκληρο στερέωμα δυνατοτήτων… τι σημασία έχει αν νοηματοδοτείς εσύ αδελφέ μου τον κόσμο μέσα από τον ουρανό κι εγώ από τη γη… στο ενδιάμεσο της μικρο-ύπαρξης γεννιούνται και πεθαίνουν όλα…

…έρχονται μέρες που θα σε αναζητήσω και δεν θα υπάρχεις…

…με συγχωρείς που τόσες φορές με αναζήτησες εσύ και η φωνή σου έμεινε μετέωρη…

…ίσως να σε άκουγα και φοβόμουν να απαντήσω…

“Checkmate”
sur

να τα βλέπεις όλα σα για πρώτη φορά...

 

Νίκος Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο

υπάρχεις ακόμα εσύ και ανασαίνεις…

 

Η συγκίνηση δεν έχει μόνο μνημονικά χαρακτηριστικά… Η συγκίνηση είναι ο αιφνιδιασμός του αληθινού απέναντι στην προσαρμογή… στην οποιαδήποτε προσαρμογή… πρώτιστα στην προσαρμογή στο ευτελές, το εφικτό, το προσηνές, το απτό… τίποτε δεν μπορεί να αναχαιτίσει την κεραύνια δράση του αληθινού απέναντι στο κίβδηλο… όσο κι αν κρύβεσαι, η συγκίνηση θα σε κεραυνοβολήσει, θα σε κλονίσει, ίσως και να σε σκοτώσει…

Κίνδυνος!

Κάποτε έβλεπες αλλά τώρα έχεις τυφλωθεί… η λάσπη και η ιλύς του ερπετώδους, του γλοιώδους, του εδαφιαίου σε οτιδήποτε ολόγυρά σου έχει επικαθίσει στα βλέφαρά σου… κι αυτά με το χρόνο βάρυναν, έκλεισαν τα μάτια σου, στόμωσαν το νου σου, πάχυναν την καρδιά σου…

Σέρνεσαι…

Έρπεις…

Βολεύτηκες…

Έμαθες να βολεύεσαι στο χειροπιαστό, το γειτνιάζον, το εύχρηστο…

Έμαθες να βολεύεσαι και ο εαυτός σου θνήσκει… ο πολεμιστής εντός σου αργοπεθαίνει όχι από το γήρας αλλά από αηδία, πλήξη, νωχέλεια, ακηδία… ο κάποτε εύστροφος, αιχμηρός, αινιγματώδης, βρυαρός εαυτός σου, θνήσκει…

Γιατί έμαθες να βολεύεσαι… στο φτηνό, το ‘οκαζιόν’, το πρόσφορο…

Όμως η συγκίνηση σε ξεβολεύει…

Η συγκίνηση μοιάζει με τον χείμαρρο που ορμά ξαφνικά μια μέρα στη λασπώδη αμμουδιά που σαπίζεις και σε ξεπλένει…

Κίνδυνος!

Η συγκίνηση μοιάζει με τον καθαρό, παγωμένο άνεμο που χιμάει από ψηλά και σου αφαιρεί το νοσηρό μανδύα της νοητικής θαλπωρής σου…

Η συγκίνηση μοιάζει με την έξοδο από το υγρό σπήλαιο στο ηλιόλουστο ξέφωτο… το σώμα σου μουδιάζει από το σοκ, τα κύτταρά σου τρέμουν από το ρίγος… ο θάνατος χάνει τη μάχη, η ζωή σε ραπίζει, δίνει ξανά χρώμα στα μάγουλά σου, θαλερότητα στο βήμα σου, βλέμμα στα μάτια σου…

Κίνδυνος!

Φως, πόλεμος, ρίγος και ενθύμηση…

Ενθύμηση και κίνδυνος!

Ότι ακόμα στις κόγχες του προσώπου σου εδράζονται οφθαλμοί αθανασίας…

Ότι στις κόγχες του είναι εδράζονται ηλιαίοι πυρήνες αιωνιότητας…

Ότι στις κόγχες των ονείρων σου υπάρχεις ακόμα εσύ και ανασαίνεις…

όταν άλλοι δεν έλεγαν παρά μόνο φλυαρίες...

 

…Το αν στην ιστορία της ελληνικής φιλοσοφίας, εκτός απ’τον Αναξαγόρα, δεν συναντούμε ίχνη δηλωτικά μιας καθαρής λογικής θεολογίας, τούτο δεν οφείλεται στο ότι οι αρχαίοι φιλόσοφοι εστερούντο πνεύματος ή οξυδέρκειας για να εξυψωθούν με τη θεωρία στη θεολογία αυτή, τουλάχιστο με μια εντελώς λογική υπόθεση. Τι πράγμα θα ήταν πιο εύκολο, τι το φυσικότερο, από τη σκέψη που παρουσιάζεται μόνη της στην καθένα, να παραδεχθεί αντί για απεριόριστους βαθμούς τελειότητας, στις διάφορες αιτίες του κόσμου, μια μοναδική λογική αιτία που να έχει κάθε τελειότητα; Αλλά νομίζω πως τα κακά (vebel) στον κόσμο, ήσαν πολύ σοβαρές αντιθέσεις, στο να παραδεχθούν μια τέτοια υπόθεση. Έδειχναν λοιπόν πνεύμα και οξυδέρκεια ακριβώς σε τούτο: στο ότι δηλ. δεν επέτρεπαν στον εαυτό τους μια τέτοια υπόθεση και προσπαθούσαν να βρουν ανάμεσα στις φυσικές αιτίες την πρωταρχική. Όταν όμως ο ευφυής αυτός λαός προόδευσε τόσο, ώστε να παραγματεύεται φιλοσοφικά ακόμα και τα ηθικά αντικείμενα, που σχετικά με αυτό το θέμα άλλοι λαοί δεν έλεγαν παρά μόνο φλυαρίες, τότε μονάχα νοιώσανε μια νέα ανάγκη, μια ανάγκη πρακτική που τους έδειξε με ορισμένο τρόπο την έννοια του πρωταρχικού όντος. Σε τούτο ο θεωρητικός λόγος δεν ανακατεύτηκε παρά μόνο για να στολίσει μια έννοια που δεν γεννήθηκε στην περιοχή του, και να την ενισχύσει με μια σειρά από επικυρώσεις παρμένες από τον φυσικό κόσμο…

Immanuel Kant, Kritik Der Praktischen Vernunft [Κριτική του Πρακτικού Λόγου] (1788)

Παραφύλαξη και καθημερινή ζωή...

 

Απόσπασμα από το άρθρο «Καταστασιακοί και Καστανέντα» του Χρήστου Μόρφου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ανοιχτή Πόλη», τ. 29

Σύμφωνα με τους πολεμιστές του Δον Χουάν υπάρχουν τρεις τύποι προσοχής. Ορίζουν την Προσοχή ως ‘την τιθάσευση και την αύξηση της συνείδησης μέσω της διαδικασίας της ζωής’. 

Οι τρεις τύποι προσοχής είναι αντίστοιχα η πρώτη, η δεύτερη και η τρίτη προσοχή. 

«Η πρώτη προσοχή στον άνθρωπο είναι η ζωώδης συνείδηση, που, μέσα από την διαδικασία της εμπειρίας, αναπτύχθηκε σε μια περίπλοκη, ιδιαίτερα εύθραυστη ικανότητα που αντιμετωπίζει τον καθημερινό κόσμο από όλες τις αναρίθμητες απόψεις του. Με άλλα λόγια, όλα όσα μπορεί να σκεφτεί κανείς, αποτελούν μέρος της πρώτης προσοχής. Η πρώτη προσοχή είναι όλα όσα είμαστε σαν συνηθισμένοι άνθρωποι. Λόγω του απόλυτου ελέγχου της στην ζωή μας, η πρώτη προσοχή είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που έχει ο μέσος άνθρωπος. Ίσως μάλιστα να είναι και το μοναδικό μας πολύτιμο πράγμα» (Κάρλος Καστανέντα, Εσωτερική Φλόγα ). Η πρώτη προσοχή έχει να κάνει με όλα όσα είμαστε σε θέση να επιλέξουμε σαν άτομα. Δηλαδή, αναφέρεται στις ανθρώπινες επιλογές. Έχουν σχέση με το επίπεδο του καθημερινού εύρους μας. Το γνωστό. 

Η δεύτερη και η τρίτη προσοχή δεν θα μας απασχολήσει στα πλαίσια του παρόντος σημειώματος. Απλά θα αναφέρω ότι η δεύτερη προσοχή έχει σχέση με τις ανθρώπινες δυνατότητες. 

«Ο πολεμιστής δε σκύβει το κεφάλι του σε κανέναν. Όμως ταυτόχρονα δεν επιτρέπει σε κανέναν να σκύψει το κεφάλι του σ' αυτόν. [...] Γνωρίζω μόνο την ταπεινότητα του πολεμιστή, κι αυτό δε θα μου επιτρέψει ποτέ να γίνω αφέντης κανενός.» (Δον Χουάν - Καστανέντα) 

Όλα τα μέλη της ομάδας των μάγων διδάσκονταν δύο και μόνο τέχνες. Την τέχνη της παραφύλαξης και την τέχνη του ονειρέματος. Οι παραφυλάσσοντες, αυτοί που ασκούν την τέχνη της παραφύλαξης, είναι αυτοί που δέχονται την ορμή του καθημερινού κόσμου. «Οι παραφυλάσσοντες είναι οι γνώστες της ελεγχόμενης τρέλας όπως οι ονειρευτές είναι οι γνώστες του ονειρέματος. Με άλλα λόγια, η ελεγχόμενη τρέλα είναι η βάση για την παραφύλαξη, ακριβώς όπως τα όνειρα είναι η βάση για το ονείρεμα. Ο Δον Χουάν είπε ότι γενικά μιλώντας η μεγαλύτερη επίτευξη του πολεμιστή στην δεύτερη προσοχή είναι το ονείρεμα και στην πρώτη προσοχή η μεγαλύτερη επίτευξή του είναι η παραφύλαξη» (Κάρλος Καστανέντα, Το Δώρο του Αετού). 

Προφανώς, εδώ θα μας απασχολήσει μόνο η πρώτη προσοχή, δηλαδή, η παραφύλαξη και οι παραφυλάσσοντες, γεγονός που μας θέτει μπροστά σε ένα πρόβλημα ορισμών ή μάλλον απόδοσης κάποιων όρων στα ελληνικά. 

Ο Καστανέντα χρησιμοποιεί τους όρους stalk, stalking και stalker. Ας ανοίξουμε ένα λεξικό: stalk: 1. περπατώ με αργά αγέρωχα βήματα/με μεγάλες δρασκελιές. 2. (μεταφορ.) προχωρώ αμείλικτα. 3. πλησιάζω (θήραμα) αθόρυβα, καταδιώκω ή παρακολουθώ αθέατος, παραφυλάω, -ing hοrse (μεταφ.) δούρειος ίππος, πρόσχημα, -er (ουσ.) κυνηγός. 

Ο Δον Χουάν λέει: «μερικοί μάντεις έχουν αντιρρήσεις για τον όρο παραφύλαξη (stalking), το όνομα όμως αυτό βγήκε γιατί υποδηλώνει λαθραία συμπεριφορά. Ονομάζεται ακόμα και τέχνη της κλοπής, αλλά ο όρος είναι ανεπιτυχής. Εμείς λόγω του αντιμιλιταριστικού μας χαρακτήρα την αποκαλούμε τέχνη της ελεγχόμενης τρέλας. Εσύ μπορείς να την λες όπως σου αρέσει. Εμείς, όμως, θα συνεχίσουμε με τον όρο παραφύλαξη, μια και είναι πιο εύκολο να λέμε κυνηγός, από το παράξενο κατασκευαστής ελεγχόμενης τρέλας» (Κάρλος Καστανέντα, Η Δύναμη της Σιωπής). 

Σε ένα ελληνικό λεξικό μπορούμε να βρούμε μια σωρεία επεξηγήσεων για το ρήμα «παραφυλάσσω (–άγω, –άω): επί στρατιωτών: φρουρώ αγρύπνως, είμαι φρουρός, φρουρώ υπέρ το κανονικόν, προστατεύω, υπερασπίζω, προσέχω–επιτηρώ τις κινήσεις ενός, ενεδρεύω–παραμονεύω, διαφυλάττω– διατηρώ τι μετά προσοχής και επιμελείας, είμαι προσεκτικός, αγρυπνώ». μια απλή σύγκριση μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το ρήμα παραφυλάω είναι πλησιέστερα στην έννοια του stalk, και συνεπώς θα χρησιμοποιούμε τους όρους παραφυλάω (stalk) και παραφύλαξη (stalking). Τέλος, η σωστή απόδοση του όρου stalker θα ήταν «ο παραφυλάσσων», θα προτιμήσουμε όμως τον όρο «κυνηγός» (ο ασκών την τέχνη της παραφύλαξης) για λόγους απλότητας μιας και τον προτιμούν οι περισσότεροι μεταφραστές του Καστανέντα, μερικοί από τους οποίους έχουν χρησιμοποιήσει και τους όρους «καταδιώκω, καταδίωξη, διώκτης» που μάλλον βρίσκονται εκτός κλίματος. Γι’ αυτό λίγη προσοχή με τους όρους όταν διαβάζετε Καστανέντα δε βλάπτει. 

«Η παραφύλαξη είναι ο έλεγχος της συμπεριφοράς. Η τέχνη της παραφύλαξης είναι η τέχνη της χρησιμοποίησης της συμπεριφοράς με καινούργιους τρόπους για συγκεκριμένους σκοπούς. Η κανονική συμπεριφορά των ανθρώπων στην καθημερινή μας ζωή αποτελεί ρουτίνα. Κάθε συμπεριφορά έξω από την ρουτίνα δημιουργεί ένα ασυνήθιστο αποτέλεσμα σ' ολόκληρο το είναι μας» (Κάρλος Καστανέντα, Η Δύναμη της Σιωπής). 

Μέσα στην τέχνη της παραφύλαξης υπάρχει μια τεχνική που οι μάντεις χρησιμοποιούν κατά κόρον: η ελεγχόμενη τρέλα. Την εφαρμόζουν με όλα και με όλους του καθημερινού κόσμου, ακόμα και με τον εαυτό τους (Κάρλος Καστανέντα, Η Δύναμη της Σιωπής). Η ελεγχόμενη τρέλα δεν είναι ένας τρόπος για να ξεγελούν ή να τιμωρούν ανθρώπους ή να νοιώθουν ανώτεροι από αυτούς. Δε σημαίνει να εξαπατάς τους ανθρώπους. Σημαίνει ότι οι πολεμιστές εφαρμόζουν τις εφτά βασικές αρχές της τέχνης της παραφύλαξης σε οτιδήποτε κάνουν, από τις πιο ασήμαντες πράξεις μέχρι τις καταστάσεις ζωής και θανάτου. Είναι η τέχνη της ελεγχόμενης απάτης, η τέχνη της υποκρισίας. Η προσποίηση πρέπει να είναι τόσο καλή που κανείς να μη μπορεί να την ξεχωρίσει από την αλήθεια. Η ελεγχόμενη τρέλα δεν είναι μια άμεση απάτη, αλλά ένας εκλεπτυσμένος, θεατρικός τρόπος να είσαι χωρισμένος από τα πάντα ενώ ταυτόχρονα αποτελείς αναπόσπαστο κομμάτι τους (Κάρλος Καστανέντα, Η Δύναμη της Σιωπής). 

Στην ελεγχόμενη τρέλα πρέπει να μπορεί κανείς να γελάει με τον ίδιο του τον εαυτό… Η ευχαρίστηση, η χαρά της ζωής, η ξέφρενη απόλαυση τσακίζουν το καβούκι, (την θωράκιση του Β. Ράιχ)… Κάτω από το καβούκι όλα είναι τρωτά. Το μόνο που απομένει, λοιπόν, είναι η παιχνιδιάρικη λύση του «να κάνεις πώς...». να παίζεις ύπουλα με τους ρόλους. 

Ατομικά, επομένως και με τρόπο μεταβατικό, πρέπει να μάθουμε πώς να θρέφουμε τους ρόλους μας χωρίς ποτέ να τους σιτεύουμε σε βάρος μας.

«Να απορρίπτεις καθετί που δεν είναι αναγκαίο. Μη μπλέκεις τα πράγματα. Να επιδιώκεις να είσαι απλός. Χρησιμοποίησε όλη την συγκέντρωση που διαθέτεις για να αποφασίσεις αν θα μπεις ή όχι στην μάχη, γιατί κάθε μάχη είναι μάχη για την ίδια την ζωή. Ένας πολεμιστής πρέπει να είναι πρόθυμος και έτοιμος να δώσει την τελευταία του μάχη εδώ και τώρα. Αλλά όχι με έναν άτακτο τρόπο.» (Δεύτερη και τρίτη αρχή της παραφύλαξης) 

Υετός

 

Ένιωσα τα χέρια σου

ζεστό ποταμό

να χύνεται στο είναι μου…

όλα όσα βρήκε

τα παρέσυρε

φύλλα ξερά

από σκέψεις

άκληρες

νεκρά λουλούδια

άγονων στοχασμών

αιώνων σκόνη

άνυδρο φως

αποκαΐδια μοναξιάς

πατημασιές θανάτου…

όλα που συνάντησε

και τράβηξε μαζί του

ένιωσα το βλέμμα σου

πύρινο υετό

ανάσα δράκου

ηφαιστείου βρυχηθμό

σου είπα

μην με λυπηθείς!

στο πέρασμά σου

να γυμνωθώ

λυτρωτικά

όλα μου τα σώματα

ανάλωσε

ώσπου σε μένα

σε περιμένω!

φτάσε!

να βιώσω το ήπαρ της ψυχής μου

ζωντανό…

ύστερα από τόσες ζωές που χάλασα

το απόλυτο τώρα

διάπυρος

στο αεί

φιλοξενώ…

Εγώ νομοθέτησα ώστε το αληθινό να θεωρείται και ωραίο...

 Πτυχώσεις του Ιερού…

 

 

Ο Δημήτριος, γιος του Αρτεμίδωρου, ο επονομαζόμενος και Θρασέας, από τη Μαγνησία του Μαιάνδρου [απευθύνει] στην Ίσιδα την παρακάτω προσευχή. Ό,τι ακολουθεί αντιγράφηκε από μια στήλη στη Μέμφιδα, που βρίσκεται μπροστά  στο ναό του Ηφαίστου.

Εγώ, η Ίσιδα είμαι η βασίλισσα ολόκληρης της οικουμένης.

Εκπαιδεύτηκα από τον Ερμή και μαζί με τον Ερμή ανακάλυψα τη γραφή, τόσο την ιερατική, όσο και τη δημώδη, ώστε να μη καταγράφονται τα πάντα με τα ίδια γράμματα.

Εγώ έδωσα τους νόμους στην ανθρωπότητα και όσα νομοθέτησα κανείς δεν μπορεί να τα αλλάξει.

Εγώ είμαι η πρεσβύτερη κόρη του Κρόνου. Εγώ είμαι η σύζυγος και αδελφή του βασιλιά Όσιρι.

Εγώ είμαι αυτή που ανακάλυψε για χάρη των ανθρώπων τους καρπούς της γης.

Εγώ είμαι η μητέρα του βασιλιά Ώρου.

Εγώ είμαι αυτή που ανατέλλει στον αστερισμό του μεγάλου Κυνός.

Εγώ είμαι αυτή που επικαλούνται ως θεά οι γυναίκες.

Για μένα οικοδομήθηκε η πόλη της Βουτούς.

Εγώ διαχώρισα τη γη απ’ τον ουρανό.

Εγώ δίδαξα [στους ανθρώπους] την πορεία των άστρων. Εγώ καθόρισα την τροχιά του Ήλιου και της Σελήνης.

Εγώ εφηύρα τα έργα της ναυτοσύνης.

Εγώ ισχυροποίησα το δίκαιο.

Εγώ επέτρεψα τη σύζευξη άνδρα και γυναίκας. Εγώ καθόρισα οι γυναίκες να φέρνουν στο φως το βρέφος τους σε δέκα μήνες.

Εγώ έθεσα νόμους ώστε τα παιδιά να φροντίζουν τους γονείς τους. 

Εγώ όρισα τιμωρίες για εκείνους τους γονείς που δεν δείχνουν στοργή στα παιδιά τους.

Εγώ, μαζί με τον αδελφό μου τον Όσιρι, έθεσα τέλος στην ανθρωποφαγία.

Εγώ αποκάλυψα στους ανθρώπους τις μυστηριακές τελετές.

Εγώ τους δίδαξα να αποδίδουν τιμές στα αγάλματα των θεών. Εγώ ίδρυσα ιερά για τους θεούς.

Εγώ κατέλυσα τα τυραννικά πολιτεύματα.

Εγώ σταμάτησα τους φόνους.

Εγώ ανάγκασα τους άνδρες να σέβονται τις γυναίκες.

Εγώ έκανα το δίκαιο ισχυρότερο από το χρυσό και το ασήμι.

Εγώ νομοθέτησα ώστε το αληθινό να θεωρείται και ωραίο.

Εγώ εφηύρα το συμβόλαιο του γάμου.

Εγώ δημιούργησα τις γλώσσες των Ελλήνων και των βαρβάρων.

Εγώ φρόντισα να διακρίνεται εκ φύσεως το καλό απ’ το κακό.

Εγώ δεν θέσπισα τίποτα φοβερότερο απ’ τον όρκο.

Εγώ παρέδωσα αυτόν που άδικα επιβουλεύεται κάποιον στα χέρια εκείνου που άδικα τον επιβουλεύονται.

Εγώ τιμωρώ εκείνους που διαπράττουν αδικήματα.

Εγώ επέβαλα δια νόμου την ελεημοσύνη για τους ικέτες.

Εγώ τιμώ αυτούς που υπερασπίζονται τον εαυτό τους έχοντας το δίκιο με το μέρος τους.

Μέσα από μένα θριαμβεύει η δικαιοσύνη.

Εγώ είμαι η βασίλισσα των ποταμών, των ανέμων και της θάλασσας.

Κανένας δεν δοξάζεται χωρίς τη συγκατάθεσή μου.

Εγώ εξουσιάζω τον κεραυνό.

Εγώ γαληνεύω και ταράζω τη θάλασσα.

Εγώ βρίσκομαι στο φως του ήλιου. Εγώ εποπτεύω την ηλιακή τροχιά.

Ό,τι κι αν θελήσω, αυτό αμέσως πραγματώνεται.

Μπροστά μου υποχωρούν τα πάντα.

Εγώ απελευθερώνω τους δεσμώτες.

Εγώ είμαι η βασίλισσα της ναυτιλίας. Εγώ, όταν το θελήσω, ακινητοποιώ τα πλοία.

Εγώ έκτισα τα τείχη των πόλεων.

Εγώ είμαι αυτή που ονομάζεται Θεσμοφόρος

Εγώ ανέδυσα στο φως τα νησιά απ’ το βυθό.

Εγώ εξουσιάζω τις βροχές.

Εγώ νικώ την ειμαρμένη. Σ’ εμένα υπακούει η μοίρα.

Χαίρε, Αίγυπτε, εσύ που με ανέθρεψες.

 

Αρεταλογία Κύμης

Κύμη Αιολίδας, 1ος αιώνας μ.Χ.

 

Μετάφραση: Ε. Φάσσα