Θέτω το ερώτημα όμως γνωρίζω πως πρόκειται στην ουσία για κάτι άλλο. Πρόκειται για αίνιγμα.
Το
αίνιγμα έχει θαυμαστές ομοιότητες με έναν κώδικα. Έναν κώδικα όμως
ξεχωριστό που κανείς ή δεν μπορεί ή δεν θέλει να σπάσει. Η παραβίαση του
κώδικα ισοδυναμεί με λύση του αινίγματος αλλά και με κάτι ακόμη. Το
πρόβλημα της μεταγραφής του νοήματός του.
Τούτο σημαίνει ευθύνη. Και βούληση για αληθινή δράση.
Τι είναι ο ποιητής για τον κόσμο;
Αν δεν ανήκει σε αυτόν τον κόσμο το ερώτημα δεν συνιστά αίνιγμα. Είναι απλά ένα περιττό φορτίο και με ευχαρίστηση αποβάλλεται.
Αν ο ποιητής ανήκει σε αυτόν τον κόσμο το αίνιγμα διαλάμπει, έχει ζωή, ανασαίνει. Και αναμένει το λύτη.
Τι είναι ο ποιητής για τον κόσμο;
Η ιστορία δεν διευκολύνει τον ποιητή.
Ο χρόνος είναι εχθρός του ποιητή κι ακόμα εχθρός του είναι ο ορίζοντας. Οποιοσδήποτε ορίζοντας.
Οι αφηγήσεις δεν διευκολύνουν τον ποιητή.
Οι ιστορήσεις, τα λογοτεχνήματα, οι θεωρήσεις.
Οτιδήποτε προβάλλει τον εαυτό του ή οτιδήποτε κραυγάζει την κατασκευή ενός εαυτού.
Ο εαυτός δεν διευκολύνει τον ποιητή.
Συνεπώς,
ακόμη κι αν απαντηθεί το ερώτημα, κανείς δεν μπορεί να το μεταγράψει.
Αν το δούμε διαφορετικά, πιο εξυπηρετικά με μια έννοια, η μεταγραφή του
νοήματος έχει ήδη αποβληθεί από τον κόσμο.
Ο κόσμος 'δεν έχει ανάγκη' τον ποιητή.
Αλλά λιμοκτονεί για την ποίηση.
Εκείνο
που πυργώνεται με συμπαγή βεβαιότητα εμπρός μου είναι η αλήθεια του
ποιητή. Χωρίς αυτόν ο κόσμος δεν μπορεί να μοιράσει τον εαυτό του. Χωρίς
αυτόν ο κόσμος μοιάζει με έναν τυφλό που προσποιείται ότι βλέπει ώσπου
να πέσει στο χαντάκι. Δεν είναι η ντροπή της πτώσης. Είναι το όνειδος
της αποκάλυψης.
Η αλήθεια του ποιητή, λοιπόν, τι παράδοξο, μεταγράφεται.
Έχει ρυθμό και δόνηση, έχει αίμα και ρίγος.
Χωρίς το ρίγος της κάθε στιγμής δεν αρδεύεται η αιωνιότητα.
Ο
ποιητής γεννιέται με το ρίγος και το μεταδίδει αφειδώλευτα. Πάντα, για
όσο ζει, για όσο αναπνέει. Ακόμα κι όταν δεν ζει. Όταν μνημονεύεται ή
όταν καταδικάζεται.
Τι είναι ο ποιητής για τον κόσμο;
Το αίνιγμα επιστρέφει σε κείνον που το έθεσε.
Κάθε φορά που ακυρώνεις τον ποιητή μέσα σου, χλευάζεις το αιώνιο στο αίμα σου.
Κάθε φορά που σκοτώνεις τον ποιητή, κλείνεις το στόμα και τη μύτη σου για να μην ανασαίνεις.
Κάθε φορά που αρνείσαι το βλέμμα στον ποιητή, το στρέφεις στον εαυτό σου.
Τι είσαι εσύ για τον κόσμο;
