"Όλοι είναι ομόφυλοι, όλοι είναι αδέλφια..."

Αυτά γράφονταν τον 4^ο αιώνα μ.Χ.

Τα αφιερώνω σε κάποιους ιδιαίτερα ‘θρησκευόμενους’ που τις Κυριακές σταυροκοπιούνται κατ’επίδειξιν υπό τα αιώνια βλέμματα των εικονιζομένων αγαπημένων τους αγίων στους ιερούς ναούς και τις Δευτέρες εκστομίζουν ρυπογόνες φράσεις μισαλλοδοξίας και κτηνωδίας.

Χωρίς φωτογραφία… δεν χρειάζεται… η ανθρώπινη ανάγκη δεν έχει ανάγκη υποστήριξης οπτικών εφέ…

«Υπάρχει άραγε χειρότερο πράγμα από το να εμπορεύεται κανείς την ανάγκη του διπλανού του και να παζαρεύει τις συμφορές των αδελφών του; Υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να συμπεριφέρεται κανείς με αχαλίνωτη απανθρωπιά, φορώντας μάλιστα το προσωπείο της φιλανθρωπίας και να απλώνει το χέρι για να σπρώξει στο γκρεμό αυτόν που χρειάζεται βοήθεια; […]. Δεν φρίττεις άνθρωπε, δεν κοκκινίζεις από ντροπή όταν χαρακτηρίζεις κακούργο αυτόν που παλεύει για το ψωμί του; Ακόμη κι αν είναι, αξίζει να βοηθηθεί, αφού πιέζεται από την πείνα τόσο πολύ, ώστε αναγκάζεται να κάνει τέτοια πράγματα. Της δικής μας ωμότητας είναι το έγκλημα αυτό. Επειδή δεν είμαστε διατεθειμένοι να δίνουμε εύκολα, αναγκάζονται οι εξαθλιωμένοι να επινοούν μύριες πονηριές, ώστε να ξεγελάσουν την απανθρωπιά μας και να μαλακώσουν τη σκληρότητά μας […]. Και μάλιστα, ο πραγματικός κακούργος είσαι εσύ, διότι, παρόλο που έρχεσαι συχνά στην εκκλησία και ακούς τα κηρύγματά μου, όμως στην αγορά προτιμάς το χρήμα, τις ορέξεις σου και τις μάταιες παρέες από τις δικές μου προτροπές. Την ώρα του εκκλησιασμού εμφανίζεσαι ταπεινός, , κατόπιν όμως γίνεσαι θρασύς, ωμός και απάνθρωπος…»

Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος, Ότι ουκ ακίνδυνον τοις ακροαταίς το σιγάν τα λεγόμενα εν εκκλησία / Εις την προς Ρωμαίους. Ομιλία ιδ΄

«Αν χτυπήσει την πόρτα σου κάποιος που πασχίζει να αντιμετωπίσει την ανάγκη του, μη ζυγίσεις τα πράγματα με ανώμαλο τρόπο. Μην πεις δηλαδή, ‘αυτός είναι φίλος, είναι ομόφυλος, με έχει ευεργετήσει παλιότερα, ενώ ο άλλος είναι ξένος, αλλόφυλος, άγνωστος’. Αν κρίνεις άνισα ούτε εσύ θα ελεηθείς. Μία είναι η ανθρώπινη φύση. Και ο ένας και ο άλλος είναι άνθρωπος. Κοινή είναι και στους δυο η ανάγκη, κοινή η φτώχεια. Πρόσφερε και στον αδελφό και στον ξένο. Στο μεν αδελφό σου μην γυρίσεις την πλάτη, τον δε ξένο κάν’τον αδελφό σου. Ο Θεός θέλει να στηρίζεις τους αναγκεμένους, κι όχι να κάνεις διακρίσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Δεν θέλει να δίνεις στον ομόφυλο και να διώχνεις τον ξένο. Όλοι είναι ομόφυλοι, όλοι είναι αδέλφια, όλοι είναι παιδιά ενός πατέρα. Υπάρχει κόσμος που τον ξερίζωσε κάποια συμφορά και δεν του έχει απομείνει τίποτα παρά μόνον η ψυχή και το σώμα του. Εμείς όμως, όσοι έχουμε γλυτώσει άγευστοι συμφορών, ας μοιραστούμε με εκείνους την ευημερία μας. Ας αγκαλιάσουμε τους αδελφούς μας που μόλις και μετά βίας έχουν διασωθεί».

Μ. Βασίλειος, Περί ελεημοσύνης λόγος δ΄, εκλεχθείς δια Συμεών

Και τα δυο αποσπάσματα όπως τα παραθέτει ο Θανάσης Παπαθανασίου στο βιβλίο του Ο Θεός μου ο αλλοδαπός, Ακρίτας, 2018