Σύμβολα

Στο πεδίο της συμβολικής όλα συνδέονται. Ο κόσμος των συμβόλων υφίσταται και εν ενεργεία και εν δυνάμει. Μας ‘υπενθυμίζει’ διαρκώς ότι όλα, τα πάντα στον ορατό και αόρατο, κτιστό και άκτιστο κόσμο συνδέονται. Μικρόκοσμος και μεγάκοσμος. Ύλη και Πνεύμα. Και το χρυσό νήμα που τα διέπει όλα είναι ο Χρόνος. Γι’αυτό και τα σύμβολα δεν έχουν χρονισμό, δεν είναι ‘μολυσμένα’ απ’το χρόνο. Η σκέψη είναι μολυσμένη απ’το χρόνο. Αλλά όχι ο νους. Το βίωμα, όχι το γίγνεσθαι, η σάρκα, όχι η σάρκωση.

Τα σύμβολα ‘σημαίνουν’ την ενότητα αλλά δεν μας αποκαλύπτουν τη λειτουργική της ενότητας, πολύ δε λιγότερο της ενικότητας. Γιατί αυτό είναι το έργο του Μύστη. Ήταν σε όλες τις εποχές, είναι και σήμερα. Μπορεί οι δρόμοι να διαφέρουν, τα μέσα, οι ορίζουσες. Όμως αυτά είναι τα επιφαινόμενα… ‘εκείνο που αναπαύεται και ανασαίνει στα αρχαία βάθη’ δεν άλλαξε. Δεν γέρασε, δεν πέθανε, δεν αποχώρησε. Εμείς αποχωρήσαμε, εμείς του γυρίσαμε την πλάτη.

Αλλά, τι ‘περίεργο’… κάθε φορά που ακούμε μια θεία μελωδία, διαβάζουμε ένα υπέροχο ποίημα, θαυμάζουμε την αρμονία ενός γλυπτού… κάτι ταράσσεται εντός μας. Κάτι αφυπνίζεται, κάτι προσπαθεί να μας ‘μιλήσει’… για λίγο μένουμε με την αίσθηση της αβεβαιότητας, του φόβου ακόμα. Όμως αν αφεθούμε στο κάλεσμά του συγκλονιστικά πράγματα συμβαίνουν… και ίσως ακόμα, αλλάζει η ζωή μας…

Τα σύμβολα δεν υπάρχουν για να φανερώνουν αλλά για να κρύπτουν… το κάνουν γιατί κάθε Μητέρα προστατεύει τον Υιό της και κάθε Πατέρας τον Οίκο του… ας το αναλογιστούμε αυτό… για να είμαστε πιο επιεικείς απέναντι όχι μονάχα σε εκείνο που ‘κρύπτεσθαι φιλεί’ αλλά περισσότερο στον εαυτό μας…

Η κλέφτρα…

Ωραιότατες σκηνές του συγχρόνου νεοελληνικού κοινωνικού βίου μετά των αναλόγων ψυχο-ηθογραφικών παρατηρήσεων.

Σε κάποιο όχημα γραμμών ‘τρόλεϊ’ σε κεντρικό σημείο του Πειραιά. Ώρα σχετικώς πρωινή, ο κόσμος αρκετός, οι περισσότεροι των επιβατών μέσης και μεγάλης ηλικίας. Ευρίσκομαι όρθιος, απέναντι από την μεσαία πόρτα, πλάι στο παράθυρο. Ως συνήθως, είμαι βυθισμένος σε σκέψεις, καταγραφές, απογραφές, σημειώσεις, στοχασμικές διαδρομές. Γύρω μου ένας όμιλος συνανθρώπων μου. Αίφνης αναταραχή. Κάποιος ‘μικρός το δέμας’ κύριος διαπληκτίζεται και χτυπά μια ξανθομαλλούσα κυρία, μέσης ηλικίας η οποία τον κοιτά έκπληκτη αλλά με ένοχο βλέμμα. Ο κύριος αυτός της δίνει απανωτές ‘γρονθο-σπρωξιές’ στην πλάτη και στα χέρια και την ‘κατσαδιάζει’ εμβριμώμενος. Η γυναίκα απολογείται σε γλώσσα που δεν κατανοώ, ουκρανικά ή ρωσικά ίσως. Γρήγορα αποκαλύπτεται ότι ο συνεπιβάτης μας συνέλαβε την κυρία με την ξανθή κώμη να προσπαθεί ανοίγοντας το φερμουάρ της τσάντας κάποιας άλλης κυρίας να ‘σουφρώσει’ το όποιο πολύτιμο περιεχόμενο ήθελε ανιχνεύσει. Η αναταραχή εκτείνεται και οξύνεται και ο κοντόσωμος άντρας επιτιμά και καθυβρίζει την παρολίγον κλέφτρα με πολλούς χαρακτηρισμούς, όχι ιδιαίτερα πρωτότυπους. ‘Παλιογυναίκα’, ‘βρωμιάρα’, ‘θα στο κόψω το χέρι’, κ.α. Την δε γυναίκα που σχεδόν έπεσε θύμα της ‘αλαφροχέρας’ αλλοδαπής δεν την καλοείδα, δεν την θυμάμαι. Καταγράφω διαλόγους, ρήσεις, αφορισμούς, εκφωνήματα, βλέμματα, κουνήματα κεφαλών, κ.α. Αυτά που πρωτογενώς με ενδιαφέρουν, ομολογώ.

Φτάνουμε στην επόμενη στάση. Ο ‘σωτήρ’ σπρώχνει ‘καροτσάκι’ και εκβάλλει περίπου ‘κλωτσηδόν’ την αλλοδαπή εκ του οχήματος ενώ στα μάτια όλων οπωσδήποτε και τα δικά του έχει κερδίσει τουλάχιστον είκοσι πόντους σε ύψος.

Η κλέφτρα του τρόλεϊ είναι πλέον εκτός, το όχημα συνεχίζει την πορεία του προς την Μαρίνα Ζέας. Δι’ ολίγον επικρατεί μια αμήχανη σιωπή λες και απηλλάγημεν από κάποια συμφορά, μια πανώλη, μια φυσική καταστροφή η οποία αντιμετωπίστηκε επιτυχώς και τώρα αναλογιζόμαστε ‘τι θα μπορούσαμε να έχουμε πάθει’.

Και αμέσως μετά αρχίζουν τα ‘ωραία’. Αυτά που αγαπώ από νέος να καταγράφω. Η κοινωνική ‘βοή’. Η οποία μπορεί να χωριστεί σε κάποια σχεδόν διακριτά στάδια. Το πρώτο στάδιο: η ηρωοποίησις. Το κοινό επιδαψιλεύει τιμάς και ‘στεφανώνει’ τον ενεργό πολίτη και γενναίο υπερασπιστή των συνανθρώπων του. ‘Μπράβο σου!’, ‘Ευτυχώς που την είδε…’, ‘Μωρέ πώς την τσάκωσε;’, ‘Είστε αξιέπαινος!’, κλπ. Στάδιο δεύτερο: Ο αρχικώς μετριόφρων και σεμνοπρεπής ήρως απολαμβάνων τους επαίνους περνά ταχέως αλλά ‘με στυλ’ στην αυτο-δοξολογία περιγράφοντας με ‘ανατριχιαστικές’ λεπτομέρειες το ‘τι’ και ‘πώς’ του γεγονότος που όσο πάει και λαμβάνει αφύσικες διαστάσεις. ‘Την έκοψα εγώ απ’την αρχή’, ‘…και βλέπω που λες το χέρι της να τραβάει το φερμουάρ… ωπ!, άστο κάτω μωρή!’, ‘τις ξέρω εγώ όλες αυτές, δεν την άφηνα από το μάτι μου σου λέω…’, ‘νόμιζε ότι δεν την έβλεπα, αμ δε!’, κλπ. Οι συνεπιβάτες συναινούν με κινήσεις κεφαλής και βλέμματα γεμάτα νόημα. Στάδιο τρίτο: Γενικότερες κοινωνιολογικές και πολιτικές τεκμηριώσεις και αποφάνσεις με ιστορικές και βιωματικές θεμελιώσεις [αυτά είναι τα ‘ωραία’]: ‘Γεμίσαμε πια απατεώνες…’, ‘Παλιογυναίκες… το πίστευες εσύ ότι αυτή…’, ‘Κουβαλιούνται ως εδώ και μας κατακλέβουν’, ‘Ρωσίδα ήταν;’, ‘Την είδες που ζητούσε και τα ρέστα;’, ‘Μωρέ της έδωσε και κατάλαβε, έτσι θέλουν όλοι αυτοί, ξύλο και μπουντρούμι’, ‘Βρε τι ωραία ήταν η Ελλάδα κάποτε…’, ‘Αν υπήρχε ένας αστυνομικός σε κάθε λεωφορείο θα σου έλεγα εγώ…’, ‘Ο Τσίπρας φταίει’, ‘Ο Γιωργάκης φταίει’, ‘Όλοι φταίνε’…

Κατέβηκα κι εγώ στην επόμενη στάση από το ακόμη πολύβουο και ‘σοκαρισμένο’ όχημα με ένα ελαφρύ μειδίαμα. Ο τελευταίος ισοπεδωτικός αφορισμός με ακολουθούσε ακόμη στα πρώτα μου βήματα καθώς περπατούσα με αργά βήματα στο παραλιακό μέτωπο μπροστά από τα πολυτελή γιωτ…

Όλοι φταίνε…

Το τρίτο πληθυντικό πρόσωπο πάντα βολικό σε τέτοιες περιπτώσεις, σκέφτηκα…

Άδακρυς μάχη

Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσες να με δεις

υπήρξα αόρατος για σένα

μιλούσα όταν κρυβόσουν στη σιωπή

κι όταν γεννούσες το χτες

στο σήμερα ερχόμουν

έτσι κι αλλιώς δεν ζητούσες να με δεις

στους αποθέτες των ονείρων ανταμώθηκαν μονάχα

σαν δειλοί προδότες

οι ψυχές μας

σκιές αγγιγμάτων

αλκυονίδες νύχτες

μέλαινας ευχής

ικετήριες ματιές

το σκοτάδι

δεν πολεμιέται

από πέτρινα σώματα

και δεν λυγίζει το βδελυρό στερέωμα

μπροστά σε τρέσαντες οπλίτες

έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσες τίποτε να δεις

άδακρυς μάχη

μα έτσι ή αλλιώς

το τίποτε μονάχα

ικανώθηκες να δεις…

"Όλοι είναι ομόφυλοι, όλοι είναι αδέλφια..."

Αυτά γράφονταν τον 4^ο αιώνα μ.Χ.

Τα αφιερώνω σε κάποιους ιδιαίτερα ‘θρησκευόμενους’ που τις Κυριακές σταυροκοπιούνται κατ’επίδειξιν υπό τα αιώνια βλέμματα των εικονιζομένων αγαπημένων τους αγίων στους ιερούς ναούς και τις Δευτέρες εκστομίζουν ρυπογόνες φράσεις μισαλλοδοξίας και κτηνωδίας.

Χωρίς φωτογραφία… δεν χρειάζεται… η ανθρώπινη ανάγκη δεν έχει ανάγκη υποστήριξης οπτικών εφέ…

«Υπάρχει άραγε χειρότερο πράγμα από το να εμπορεύεται κανείς την ανάγκη του διπλανού του και να παζαρεύει τις συμφορές των αδελφών του; Υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να συμπεριφέρεται κανείς με αχαλίνωτη απανθρωπιά, φορώντας μάλιστα το προσωπείο της φιλανθρωπίας και να απλώνει το χέρι για να σπρώξει στο γκρεμό αυτόν που χρειάζεται βοήθεια; […]. Δεν φρίττεις άνθρωπε, δεν κοκκινίζεις από ντροπή όταν χαρακτηρίζεις κακούργο αυτόν που παλεύει για το ψωμί του; Ακόμη κι αν είναι, αξίζει να βοηθηθεί, αφού πιέζεται από την πείνα τόσο πολύ, ώστε αναγκάζεται να κάνει τέτοια πράγματα. Της δικής μας ωμότητας είναι το έγκλημα αυτό. Επειδή δεν είμαστε διατεθειμένοι να δίνουμε εύκολα, αναγκάζονται οι εξαθλιωμένοι να επινοούν μύριες πονηριές, ώστε να ξεγελάσουν την απανθρωπιά μας και να μαλακώσουν τη σκληρότητά μας […]. Και μάλιστα, ο πραγματικός κακούργος είσαι εσύ, διότι, παρόλο που έρχεσαι συχνά στην εκκλησία και ακούς τα κηρύγματά μου, όμως στην αγορά προτιμάς το χρήμα, τις ορέξεις σου και τις μάταιες παρέες από τις δικές μου προτροπές. Την ώρα του εκκλησιασμού εμφανίζεσαι ταπεινός, , κατόπιν όμως γίνεσαι θρασύς, ωμός και απάνθρωπος…»

Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος, Ότι ουκ ακίνδυνον τοις ακροαταίς το σιγάν τα λεγόμενα εν εκκλησία / Εις την προς Ρωμαίους. Ομιλία ιδ΄

«Αν χτυπήσει την πόρτα σου κάποιος που πασχίζει να αντιμετωπίσει την ανάγκη του, μη ζυγίσεις τα πράγματα με ανώμαλο τρόπο. Μην πεις δηλαδή, ‘αυτός είναι φίλος, είναι ομόφυλος, με έχει ευεργετήσει παλιότερα, ενώ ο άλλος είναι ξένος, αλλόφυλος, άγνωστος’. Αν κρίνεις άνισα ούτε εσύ θα ελεηθείς. Μία είναι η ανθρώπινη φύση. Και ο ένας και ο άλλος είναι άνθρωπος. Κοινή είναι και στους δυο η ανάγκη, κοινή η φτώχεια. Πρόσφερε και στον αδελφό και στον ξένο. Στο μεν αδελφό σου μην γυρίσεις την πλάτη, τον δε ξένο κάν’τον αδελφό σου. Ο Θεός θέλει να στηρίζεις τους αναγκεμένους, κι όχι να κάνεις διακρίσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Δεν θέλει να δίνεις στον ομόφυλο και να διώχνεις τον ξένο. Όλοι είναι ομόφυλοι, όλοι είναι αδέλφια, όλοι είναι παιδιά ενός πατέρα. Υπάρχει κόσμος που τον ξερίζωσε κάποια συμφορά και δεν του έχει απομείνει τίποτα παρά μόνον η ψυχή και το σώμα του. Εμείς όμως, όσοι έχουμε γλυτώσει άγευστοι συμφορών, ας μοιραστούμε με εκείνους την ευημερία μας. Ας αγκαλιάσουμε τους αδελφούς μας που μόλις και μετά βίας έχουν διασωθεί».

Μ. Βασίλειος, Περί ελεημοσύνης λόγος δ΄, εκλεχθείς δια Συμεών

Και τα δυο αποσπάσματα όπως τα παραθέτει ο Θανάσης Παπαθανασίου στο βιβλίο του Ο Θεός μου ο αλλοδαπός, Ακρίτας, 2018

Η μόνη νοητική εποπτεία…

Έθεσα τις προάλλες το ερώτημα στον εαυτό μου, έτσι, κατά το δίδαγμα του μεγάλου Σταγειρίτη –ή Σταγιρίτη κατά μια εσχάτως εμφανισθείσα γραφή-, ‘νόησις νοήσεως νόησις’, για να μη μένει αδρανής ο νους πάει να πει και να ψάχνει συνεχώς τον εαυτό του, να έχει τροφή, να μην πεινάει, να έχει δουλειά, να μην τεμπελιάζει… έβαλα λοιπόν το ερώτημα, ‘ποια είναι άραγε η νοητική εποπτεία που έχει να επιδείξει, να εμφανίσει ο μετα-μετα νεωτερικός άνθρωπος;’. Κι αυτό ερμηνεύεται και αναλύεται στα μέρη του, έχουν οι σημερινοί καιροί, οι ‘μοδέρνοι’ κάποια ισχυρή νοητική εποπτεία για να καμαρώνουν και να παραδώσουν με περηφάνια στις επόμενες γενιές; Πάει αυτό να πει, αν θέλει κάποιος να μνημονεύει άλλους διδασκάλους, πιο κοντινούς μας, έχουμε σήμερα κάποιο αρχέτυπο ανθρώπου έστω κατασκευασμένου, έστω φιλοτεχνημένου ήρωα λογοτεχνικού αλλά γεννημένου μέσα απ’τη φθορά και το αιώνιο μαζί, την εργασία του χρόνου, της σαρκο-πνευματικής ζωής και ζύμωσης, της καθόδου στο ενθάδε και της ύψωσης μετά στα στερεώματα της αθανάτισης; Ενός ανθρώπου που έπειτα θα ακολουθήσουν στ’ αχνάρια του οι επόμενοι, θα κρίνουν, θα επικρίνουν, θα μελετήσουν, θα υμνολογήσουν, θα αμφισβητήσουν, θα πασχίσουν να ξεπεράσουν; Έχουμε κάποιαν τέτοια νοητική εποπτεία λοιπόν ή είμαστε βυθισμένοι σε έναν οκνηρώδη ύπνο και βουλιάζουμε σε έναν πνευματικό λασπώνα και κουτουλάμε από χαζομάρα ο ένας πάνω στην άγνοια του άλλου;

Θα πει κάποιος, και ποιες ήταν οι νοητικές εποπτείες των αλλοτινών καιρών για τις οποίες ανέβαιναν στα βράχια οι μακρυμάλληδες ασάνδαλοι προφήτες και ούρλιαζαν στο στερέωμα ή κάθονταν στις σκιές και τραγουδούσαν οι βάρδοι ή μελαγχολικοί ποιητές με την αναιμία στα μάγουλα έγραφαν σονέτα και ωδές; Ποιοι ήταν εκείνοι οι αρχάνθρωποι και πρωτάνθρωποι που στοίχειωναν κάποτε τα όνειρά μας και φούσκωναν τα στήθια μας και έτρεχε ποταμός το δάκρυ όταν οι ποιητές απάγγελναν τις αράδες με τα κατορθώματά τους στις γιορτές και στις συνάξεις των ανθρώπων;

Ήδη με όσα γράφω σε όλους αναδύονται αμέσως οι μορφές, τα πρόσωπα, οι ιστορίες, οι νέκυιες, οι άθλοι, οι περιπέτειες, στον πάνω και στον κάτω κόσμο. Ο Ηρακλής, ο Προμηθέας –κάπου εγώ τον είπα Προμυθέα και μερικοί έξυναν την κεφαλή τους αλλά δεν είναι για τούτη την ανάρτηση- ο Ορφέας, ο Οδυσσέας, ο θεοείκελος Αχιλλέας, η Πηνελόπη, η Ωραία Ελένη που κάποτε βγήκε να περπατήσει στα τείχη της Τροίας και οι γέροντες έτριβαν τα μούσια τους και τρέχανε τα σάλια τους, ο Εμπεδοκλής, ο σκοτεινός Ηράκλειτος, ο Σωκράτης ο κακομούτσουνος που δεν άφηνε κανέναν στην ησυχία του, η Διοτίμα, το άλτερ έγκο του, ο Διογένης ο Κυνικός με το πιθάρι του, ο Αλέξανδρος ο δικέρατος, η φοβερή εκείνη γυναίκα η μάνα του η Ολυμπιάδα, ο Επίκουρος, ο σακατεμένος ο Επίκτητος που από δούλος έγινε πρίγκιπας των στοχασμών… λαχάνιασα και δεν έγραψα παρά ελάχιστους και είναι μακρύς ο δρόμος… κάνω ένα άλμα να μην βαρεθεί κανείς… ο Πλωτίνος, η Υπατία, μου έρχεται στο νου ο Κων/νος Παλαιολόγος πάνω στα τείχη να βλέπει τα μιλιούνια των Οθωμανών και των Βασιβουζούκων να έχουν σκυλιάσει και να ουρλιάζουν από κάτω κι εκείνος να παρακαλάει κάποιον να του πάρει το κεφάλι, ο Δον Κιχώτης με τη Δουλτσινέα του, ο αναποφάσιστος Αμλέτος, ο Οθέλλος με την καρδιά που άχνιζε από το πάθος… κι έρχομαι στα πιο οικεία μας, τα κοντινά μας… ο λόρδος Βύρων που ζήλεψε τα βαλτοτόπια του Μεσολογγιού κι ήρθε να χάσει την ευγενική ψυχή του για τον αγώνα του ανθρώπου απέναντι στην τυραννία και το παράλογο, ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Ανδρούτσος, ο κάθε επώνυμος και ‘ανώνυμος’ ήρωας και ηρωίδα του πιο ωραίου Αγώνα που αθανατίζει τα κόκαλα, τις μνήμες, τα πρόσωπα, τις πράξεις, τα χαμόγελα και γίνονται τραγούδια και έρωτες και η ψυχή αναρριπίζεται και ξεσηκώνεται και θέλει να ξεκορμίσει η καρδιά, να σπάσει τα φράγματα, να βροντοχυπάει στον αέρα, πιο πέρα ακόμα, στο άπειρο!

Είπα λοιπόν τους λίγους, τους ολίγιστους… πρόσωπα και εποπτείες… άνθρωποι που γεννήθηκαν με σάρκα και οστά, έζησαν και πρόκοψαν ή ήταν γεννήματα μυαλών και φαντασίας αλλά επιδράσαν στους αιώνες μέσα, μπήκαν στα μυαλά και στα σπίτια των ανθρώπων, γίνανε λογοτεχνία, φιλοσοφία, παραμύθια της γιαγιάς ή μύθοι που δεν τελειώνουνε ποτέ και πάντα αρχίζουν… γιατί ο μύθος που κάποτε τελειώνει παύει να είναι μύθος και γίνεται ιστορία ή αφήγηση και δεν με βασανίζει πια αλλά με τέρπει και με χαλαρώνει, να πέσω να κοιμηθώ.

Είπα τους λίγους, μια χούφτα και από το δικό μας σύμπαν… δεν είπα τόσους και τόσες όλης της ανθρωπότητας… πόσους θυμάμαι, δεν τολμώ να αναφέρω, όλοι τους ξέρουμε, κάθε τόσο τους βλέπουμε σε ταινίες, τους ακούμε, τους διαβάζουμε, ταξιδεύουμε μαζί τους, χαιρόμαστε και λυπόμαστε για τα όσα έπαθαν.

Και σήμερα;

Σήμερα μελαγχολώ και που το γράφω αλλά αντί για ήρωες και ιππότες και ποιητές και βάρδους και φιλοσόφους και ασκητές και ουρανοδρόμους, τη μόνη νοητική εποπτεία που βρίσκω να έχουμε σκαρώσει και την καμαρώνουμε είναι… το ζόμπι!

Δεκαετίες τώρα το μόνο ήρωα που κάναμε αστέρι φωτεινό στο σκοτεινό μας ουρανό είναι το δυστυχισμένο αυτό πλάσμα που αρνείται να πεθάνει και περπατάει σαν σπασμένη κούκλα και τρώει μυαλά και μας κυνηγάει στον ύπνο και στον ξύπνιο μας.

Το ζόμπι.. πληθυντικός τα ζόμπια…

Αναρίθμητες ταινίες, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου… και μια ολόκληρη εξελικτική ζομπολογία και ζομπο-θεολογία και ζομπο-ανθρωπολογία έχει αναπτυχθεί που ο Δαρβίνος θα έσκαγε απ’τη ζήλια του.

Ταινίες, βιβλία, τηλεοπτικές σειρές, φιλοσοφήματα, ιστορήσεις, εκατομμύρια δολάρια για να στερεωθεί και διαιωνιστεί το αρχέτυπο του… απέθαντου και αρνησιθάνατου… του αείνεκρου και νεκροζώντανου… της προσβολής της Δημιουργίας… της βλασφημίας των Γραφών… σε κάποια ταινία ο Ιησούς ανασταίνεται μεν αλλά ως ζόμπι και αρχίζει να τρώει τους Ρωμαίους… όλη η Ιερουσαλήμ ζομποπλημμυρίζει… μια πρωτότυπη νέο-αποκαλυπτική εσχατολογική απόδοση της Ογδόης Ημέρας που θα έκανε τους Πατέρες να τρέχουν και να μη φτάνουν…

Τόσο έχουν εθιστεί από τις ‘αποκαλυπτικές’ ταινίες οι παγκόσμιοι θεατές που σχεδόν περιμένουν την ημέρα που θα ξυπνήσουν και θα υπάρχουν ειδήσεις για έναν ιό που μεταδίδεται ταχύτατα με το δάγκωμα και μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζόμπι… προφυλαχτείτε, πάρτε τα μέτρα σας, κλειδωθείτε στα σπίτια σας, μην βγαίνετε στους δρόμους… κι αν συναντήσετε κανένα από δαύτα μπροστά σας, πάρτε του το κεφάλι… αλλέως δεν πεθαίνει το βδέλυγμα του σατανά!

Αυτή είναι η μόνη νοητική εποπτεία που αξιωθήκαμε σαν μοδέρνος πολιτισμός να ακεραιώσουμε και αρτιώσουμε και παραδώσουμε στα παιδιά μας.

Αν δεν έχουν γίνει… ήδη ζόμπι και βλέπουν το ένα το άλλο με παράξενο, μαύρο βλέμμα και αβυσσαλέα πείνα…

Φωτομορφές

Δεν υπάρχει μονάχα η συνωμοσία του σκότους… υπάρχει και η ‘εφεδρεία’ του φωτός… και αυτή δεν τη βιώνεις ‘αντιθετικά’ ή ‘αποφατικά’ ή αντίδρομα. Είναι μια ‘ησυχαστική’ ιδιότητα, θα έλεγα καλύτερα ποιότητα μιας βαθύτερης περιοχής μας… από κει ίσως να γεννιέται αυτό που προσπάθησε να περιγράψει ως ‘ανοίκειο’ κάποτε ο Φρόυντ μα στην κατοπτρική του υπόσταση… το φροϋδικό ανοίκειο είναι η ανάδυση μιας ενοχλητικής ‘οντότητας’ ψυχικού περιεχομένου, τούτο που αναφέρω εγώ είναι η έκχυση και διάχυση μιας ίσως κυτταρικής ‘φωτομορφής’…

Οι φωτομορφές είναι τα γλυκά, παιγνιώδη τέκνα του στοχασμού μας. Με την ιδιαιτερότητα ότι τα γεννά η ‘απαθής’, η πλήρως ατάραχη παρατήρηση. Είναι οι υπερασπιστές των κάστρων και οι πολεμιστές των βασιλείων του αγαθού εντός μας. Είναι τα υπέροχα και όμορφα παιδιά του πρωτογενούς υλικού, του ονειρικού υλικού του είναι μας.

Όταν αφηγείται κανείς, πέφτει σε ένα είδος διαλογισμού. Χάνεται, αφήνεται, παραδίνεται στο ταξίδι του λόγου, των εικόνων, των αναμνήσεων, της φαντασίας. Εκεί θα βρει συμμάχους τούτες τις φωτομορφές… εκεί θα βρει τους καλούς νάνους και τις χαρούμενες νεράιδες, τα σκανταλιάρικα ξωτικά και τα στοιχειακά της φύσης που δεν θα τον εμποδίσουν μα θα τον συνδράμουν στο έργο του. Κι όταν γράφει ή δημιουργεί σε οποιονδήποτε τομέα φαντάζομαι, το ίδιο γίνεται… το σκοτάδι αποσύρεται γιατί είναι η ώρα του φωτός…

Τα παιδιά το ξέρουν καλά όλο τούτο… όλοι μας το ζήσαμε μα ίσως το έχουμε ξεχάσει… τα νιώθαμε όλα αυτά τα ‘πλάσματα’, σχεδόν τα αγγίζαμε. Γιατί τα παιδιά είναι πλάσματα της καθαρής δράσης και όπου υπάρχει καθαρή δράση, το σκοτάδι δεν έχει χώρο να απλώσει ρίζες και να σκοτεινιάσει ουρανούς.

Μα δυστυχώς δεν μπορούμε να ‘αφηγούμαστε’ διαρκώς… δεν μπορούμε να είμαστε διαρκώς στις υψηλής και αμόλυντης ενέργειας περιοχές της δράσης. Είμαστε και ελλόγιμα, περίσκεπτα και νεφελώδη όντα. Έχουμε υπαρκτικά ερωτήματα άλυτα και γόρδιους δεσμούς ένα σωρό μπροστά και μέσα μας…

Όμως το ξέρουμε…

Κάθε φορά που ανοιγόμαστε λιγάκι, που επιτρέπουμε στον εαυτό μας το ταξίδεμα αυτό, οι φωτομορφές είναι εκεί… πάντα θα είναι… μας περιμένουν… μας απλώνουν το χέρι, μας χαμογελούν και μια γλυκιά θέρμη απλώνεται στο είναι μας…

Θυμόμαστε ότι είμαστε ζωντανοί…

Και χαμογελάμε… 

A Stranger In the Light Art Print by Helle Lorenzen