Το Βλέμμα και ο Ιερός Όφις…

Αποσπάσματα από επιστολές ενός διδασκάλου στο μαθητή του

…Με ρωτάς για τη μνήμη και διαπιστώνω πως έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε. Γιατί συνδέεις κι εσύ τη μνήμη με το συναίσθημα κι αυτό μοιάζει με το μηχανισμό όταν συνδέει το φαγητό του ένας εκπαιδευμένος σκύλος με την εντολή του αφεντικού του για να φάει. Ή σα να χρειάζεται ένα τραγούδι ή μια παλιά φωτογραφία να αποτελέσει αγωγό για να αναδυθεί μνημονικό περιεχόμενο που μας θλίβει και μας μελαγχολεί.

Χρειάζεται να εργαστούμε πολύ και οφείλουμε να ξεκινήσουμε με τις αισθήσεις. Γιατί αν δεν εμπειρωθείς την υλακή ενός λύκου την πανσέληνο δεν μπορείς να είσαι σίγουρος πως είναι πανσέληνος. Νομίζεις πως είναι αλλά δεν είναι. Πρέπει όχι μόνο να δεις τη σελήνη αλλά να ρωτήσεις και το λύκο! Όχι μόνο να τον ακούσεις. Να ακούσεις, να δεις, να θυμηθείς… και μετά να κυνηγήσεις το λύκο και να τον πιάσεις… με κίνδυνο της ζωής σου όμως… της ζωής σου όπως την ξέρεις και έχεις καλοβολευτεί ως σήμερα βέβαια… Στην περίπτωσή μας, αν δεν είσαι πολεμιστής, ο λύκος θα σε κατασπαράξει. Σε αντίθετη περίπτωση θα έρθει στα πόδια σου και θα σε υποδεχθεί με την ήρεμη αυτοπεποίθηση ενός αδελφού. Όχι σαν ψωριάρικο σκυλί που θα σου γλείφει τα χέρια. Ο λύκος έχει την αξιοπρέπεια ενός αδελφού στην ατραπό και πάντοτε θα τον αντιμετωπίζεις ανάλογα…

…Η όραση έχει μνήμη και η μνήμη έχει όραση. Και η αφή έχει μνήμη καθώς και η μνήμη έχει αφή. Το ίδιο συμβαίνει με όλες τις αισθήσεις. Η μνήμη είναι τόσο ζωντανή όσο δυνατές είναι οι αισθήσεις. Η μνήμη δεν θυμάται απλές, θολές φιγούρες. Η μνήμη πεινάει, διψάει, αγχώνεται. Η μνήμη ιδρώνει, στενάζει και φοβάται. Η μνήμη αγγίζει, οσφραίνεται, βλέπει ολοκάθαρα και μπορεί να ακούσει και το παραμικρό. Η μνήμη έχει ό,τι έχεις εσύ τώρα αλλά και πολύ δυνατότερο. Επειδή όμως κοιμάσαι εσύ κοιμάται κι αυτή. Αν μπορούσες να έχεις τη μνήμη των Μυστών θα τρόμαζες, θα έκανες πίσω. Αλλά στον Μύστη η διαδικασία της ανάμνησης δεν έχει να κάνει με νοσταλγία και καημό για τα περασμένα. Είναι ενσωματωμένη στη ροή του είναι-ικού χρόνου που είναι εκεί πάντα και ταυτόχρονα, δεν είναι πουθενά. Η μνήμη για τον Μύστη δεν είναι φορτίο αλλιώς θα κατέρρεε μονομιάς. Είναι ένα σύμπαν ύπαρξης και το βιώνει με τον απόλυτο έλεγχο που έχει διδαχθεί να έχει σε κάθε τι. Εφόσον δεν υπάρχει τεμαχισμένος χρόνος για τον Μύστη, χτες, σήμερα αύριο κλπ, δεν έχει νόημα να ανασύρει κάτι από το χτες. Ζει το αιώνιο τώρα με την κυριολεξία της λέξης και αυτό από μόνο του είναι τρομακτικό.

…Μην βλέπεις τις αισθήσεις ως μοναχικούς πολεμιστές, ως ξεχασμένους ακρίτες κάποιων φυλακίων. Είναι μέλη μιας πανίσχυρης ομάδας που έχει σκοπό και στόχο και αποστολή…

Να ξέρεις ότι οι αισθήσεις δεν εργάζονται ποτέ για τη λήθη. Εργάζονται για την ανάμνηση, την αλήθεια και την αφύπνιση. Έργο δύσκολο και ενεργοβόρο. Έργο καθαρά μυητικό. Έργο για λίγους και αφοσιωμένους. Γιατί σε αυτό το έργο δεσμεύεις όλη σου την ενέργεια και δεν μπορείς να κάνεις πίσω…

…Οι αισθήσεις συμμαχούν πάντοτε. Είναι μια μικρή αδελφότητα. Μια άρρηκτη και συμπαγής μικρή κοινότητα. Η κάθε μια προστατεύει τις άλλες και όλες μαζί εργάζονται για τον κοινό σκοπό: Το Βλέμμα. Που είναι η Υπεραίσθηση που αγκαλιάζει όλες τις άλλες και έχει όλες τις ποιότητες και τις δυνάμεις τους. Μύηση λοιπόν σημαίνει να πειθαρχήσεις όλες τις αισθήσεις σου για να γεννήσουν το Βλέμμα. Ο Μύστης δεν έχει ανάγκη από καμιά άλλη αίσθηση. Ζει σε έναν άλλο ‘κόσμο’. Εκεί υπάρχει μόνο το Βλέμμα. Θυμήσου τον Ηράκλειτο. Τι λέει για τους αφυπνισμένους. Ενώ οι κοιμισμένοι ζουν ο καθένας στο δικό του κόσμο, οι μυημένοι ζουν στον κοινό τόπο του Βλέμματος. ‘Βλέπουν’ τα ίδια με μια έννοια και ο Ηράκλειτος ήταν μύστης και δεν μπορούσε παρά να μιλά για όσα έβλεπε εκείνος. Όχι πια με τις προηγούμενες αισθήσεις του αλλά με το Βλέμμα.

Αυτός ήταν ο σκοπός των αρχαίων Μυστηρίων, όλων των Εσωτερικών Σχολών (όπως του Πυθαγόρα ας πούμε) και είναι ως σήμερα όπου καίει ακόμα το Ιερό Πυρ των Μυστηρίων. Ο σκοπός δεν ήταν μονάχα η Γνώση. Ο Μύστης εξερχόμενος των Μυστηρίων και μετά από μακρόχρονη εργασία με τον εαυτό του αφυπνιζόταν. Περνούσε στην άλλη διάσταση του Ηράκλειτου. Θα ρωτήσει κάποιος, χρειάζονταν όλοι τα Μυστήρια; Όχι βέβαια. Υπήρχαν άνθρωποι που ήταν ήδη αφυπνισμένοι. Αναφέραμε τον Ηράκλειτο, υπήρξαν κι άλλοι, τους περισσότερους δεν θα τους μάθουμε ποτέ. Υπάρχουν ολόγυρά μας. Δεν είναι πολλοί αλλά υπάρχουν. Ζουν μια ήσυχη, αθόρυβη ζωή. Δεν ενοχλούν, δεν φλυαρούν, δεν θορυβούν, δεν απασχολούν τον Τύπο ή τους συνανθρώπους τους. Δεν μεγαλαυχούν, δεν δοξολογούν το εγώ τους, δεν αναζητούν υμνωδούς για να αθανατίσουν την ασήμαντότητά τους. Οι Μύστες δεν είναι ανασφαλή ανθρωπάκια που κλαψουρίζουν με την άδικη μοίρα, είναι αληθινοί πολεμιστές και αρκεί μονάχα ένα τους βλέμμα για να σε απολιθώσει. Όμως γενικά είναι άγνωστοι, απόμακροι και απομονωμένοι. Αυτοθέλητα. Στην ουσία είναι αθέατοι. Γιατί οι άλλοι τους βλέπουν με τα σάρκινα μάτια τους. Με την συνήθη και συμβατική όρασή τους. Έχουν λάθος γυαλιά, δεν μπορούν να δουν τίποτα πέρα απ’τη μύτη τους. Κι έτσι είναι ‘αόρατοι’ και συνήθως εργάζονται ήσυχοι για έναν ιερό σκοπό. Μιαν αποστολή που δεν την ξέρουμε, δεν την αποκαλύπτουν αλλά κάποτε γίνεται γνωστή σε όλους. Με κάποιον τρόπο.

…Θυμήσου και τους Μύστες αδελφούς της Αιγύπτου όταν φορούσαν το στέμμα με το φίδι, το ιερό τους φίδι που ήταν με ανασηκωμένο το κεφάλι στο μέτωπό τους. Οι βασιλείς εθεωρούντο μυημένοι και φορούσαν το στέμμα αυτό ενώ κρατούσαν το μαστίγιο και το σκήπτρο. Η μύηση για τους Αιγύπτιους σήμαινε να αποκτήσεις το Βλέμμα. Δεν τους ενδιέφερε τίποτε άλλο από την επίγεια ζωή. Οι Αιγύπτιοι δεν άφησαν κανένα πολιτισμό όπως τον αντιλαμβανόμαστε σήμερα. Δεν άφησαν λογοτεχνία και θέατρο και μουσική. Εργάζονταν για το Ιερό και το Αχανές που το βίωναν στην κυριολεξία κάθε στιγμή της σύντομης ζωής τους και ήξεραν πως θα το νιώθουν για πάντα. Στην αιωνιότητα.

…Συνδέεις τώρα όλα αυτά με τον Όφι των πρωτοπλάστων… βλέπεις που όλα συνομιλούν μεταξύ τους… γιατί τι άλλο θα μπορούσε να προσφέρει το Αχανές παρά το Βλέμμα; Οι πρωτόπλαστοι εξορίστηκαν επειδή άρχισαν να βλέπουν… Ο Αδάμ ήταν γυμνός αλλά δεν το ‘έβλεπε’, δεν το γνώριζε. Ξαφνικά απέκτησαν ορίζουσες και συντεταγμένες. Έπαψαν να είναι κοιμισμένοι, σε μια μαυλιστική αιωνιότητα και ζωντάνεψαν, έγιναν κύριοι του εαυτού τους… Η ‘εξορία’ τους είναι η αφύπνιση, η απομάκρυνση από τη λήθη… Όσο δεν γνωρίζεις ολοκληρωτικά ποιος είσαι, τι είσαι, τι μπορείς να είσαι, είσαι εν ύπνω… κοιμάσαι όρθιος καθώς λέγανε οι παλιοί. Και είχαν δίκιο…

Φέρνεις στο νου σου το Μάτι του Ρα… ή τον Παντεπόπτη Οφθαλμό… σωστά συνδέεις όλα αυτά με όσα σου γράφω… Θυμήσου ακόμα για να δεις την ενότητα των αρχαίων αδελφών στις διδασκαλίες της Ατραπού τον Παντοκράτορα στις βυζαντινές εκκλησίες, το περίφημο Τρίτο Μάτι στους Βουδιστές που συμβολίζει ο χιλιοπέταλος λωτός… το τέλος της μυητικής διαδρομής είναι το άνοιγμα του Τρίτου Ματιού, στο μέτωπο… Ο φωτισμένος τότε (σιντάρτα, Βούδας) αποσύρεται από τον κόσμο αυτό και εισέρχεται στον κόσμο των μυστών… 

όλοι παντού είπαν τα ίδια πράγματα με άλλες λέξεις…