‘ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ’ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ. Είναι εδώ. Σημερινός, συγκαιρινός, σύγχρονος, ενεργός. Η ανθρωπότητα τον προετοίμαζε στα σπλάχνα της για δεκαετίες. Ίσως για αιώνες. Και τώρα τον εξαπολύει όπως κάποτε την πανούκλα και πιο πρόσφατα, το AIDS. Ο ελευθέρως καλπάζων ολετήρ σε όλη του τη μεγαλοπρεπή φρίκη. Είναι ακμαίος, άλκιμος, σθεναρός και αν όχι εσθλός, σίγουρα θαλερός και παλλόμενος. Ο α-σχεσιακός, απόλυτα πολυ-επαφικός άνθρωπος ζει ανάμεσά μας. Μέσα μας. Παντού. Και δημιουργεί. Τι; Την εξάλειψη όσων απέμειναν για να θυμίζουν πως κάποτε υπήρχε σ’ αυτόν τον μπλε πλανήτη ανθρωπότητα. Ανθρωπότητα ονείρων, οραμάτων, πολιτισμών, επιτεύξεων. Ανθρωπότητα όρθιων ανθρώπων, όρθιων κεφαλιών, όρθιων βλεμμάτων. Ανθρωπότητα του βλέμματος. Κι όλο αυτό πρέπει να σβήσει.
Κι αυτό, βεβαίως, θα γίνει. Σύντομα, μέσα σε μια, το πολύ δυο γενιές. Θα γίνει ολοκληρωτικά. Εσωτερικά και εξωτερικά. Όπως μέσα έτσι και έξω. Όπως άνω έτσι και κάτω…
Για πολλούς αιώνες είχαμε ξεγελαστεί. Όλοι μας. Ποιητές, φιλόσοφοι, παπάδες, αγρότες, τεχνητάδες. Ναυτικοί, νοικοκυρές, στρατιώτες, εσωτεριστές. Άπαντες και απαξάπαντες. Είχαμε βυθιστεί στη ραστώνη των… σχέσεων. Κάποιος μας είχε κάνει μάγια. Από την αυγή της ανθρωπότητας. Από τον Αδάμ κιόλας. Έστω από την εποχή του Νώε. Κάποιος μας είχε ρίξει κάτι στο νερό, στο χυλό και στο κουρκούτι. Κάποιος μας είχε πείσει ότι όλα είναι σχέσεις. Το κάθε τι, το μικρό και το μεγάλο. Το ασήμαντο και το σπουδαίο. Το έλασσον και το μείζον, καθώς θα λέγανε και οι σπουδαγμένοι άλλων εποχών. Και όλοι είχαμε φάει το μήλο όπως η Χιονάτη και δηλητηριαστήκαμε. Πέσαμε σε λήθαργο και ματαίως αναμέναμε το πριγκιπόπουλο να έρθει να μας φιλήσει και να πάρουμε τα πάνω μας. Μόνο τα κάτω μας παίρναμε. Επί αιώνες. Και το παραμύθι συνεχιζόταν. Και πλούταινε και βάθαινε. Σχέση με το μέσα μας, σχέση με το έξω μας, σχέση με τα ποτάμια, τις ραχούλες, τα δεντράκια. Σχέση με το γείτονα, σχέση με τη γειτόνισσα, σχέση με τα έμψυχα, τα άψυχα. Σχέση με το χρόνο, με τον πόνο, με το άσχημο και το ωραίο. Σχέση με το Θεό ακόμη και με το διάβολο (έξω από δω βεβαίως!). Σχέσεις παντού ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχουν σχέσεις. Σε κενό αέρος ας πούμε ή στο μαύρο κι άραχλο σύμπαν. Σχέση με τα συναισθήματά μας, με τις σκέψεις μας, με τη ‘σκιά’ μας. Σχέση με το στομάχι μας, τους νεφρούς και τα προϊόντα του μεταβολισμού μας.
Δεν ήταν απλώς μάγια αυτά… ήταν η μεγαλύτερη συνωμοσία που υπήρξε ποτέ σε τούτο το μοναχικό, δύσμοιρο και αεί περιστρεφόμενο πλανήτη… η μεγάλη συνωμοσία των σχέσεων ενάντια στην… εξέλιξή μας!
Και τι καταφέραμε;
Μια τρύπα στο νερό και μάλιστα τόσο μεγάλη που το νερό κοντεύει πλέον να εξαφανιστεί από τον ωραίο και πάλαι δροσερό μας πλανήτη. Τρύπα στο κεφάλι μας, στη σκέψη μας και στις… σχέσεις μας. Και όχι μόνο μια τρύπα. Τρύπες πολλές, μεγάλες και μικρές. Ό,τι εισέρχεται εξέρχεται… κι εμείς τενεκέδες αγάνωτοι… χιλιοτρυπημένοι.
Ναι, αλλά τι καταφέραμε όσο κοιμόμασταν όπως η αγνή Χιονάτη τον ύπνο των μακάρων;
Να φτιάξουμε επιστήμες… να γίνουμε πολλοί… να είμαστε καλά, γεροί και δυνατοί μέχρι να ψοφολογήσουμε… να γαμ… μέχρι να πεθάνουμε σε βαθύ γήρας και να αναμένουμε το γέρας… ποιο θα είναι αυτό; Η μετά θάνατον ζωή; Μα ζούμε ήδη πολύ εδώ… σκυλοβαρεθήκαμε να ζούμε… και σασπένς; Μεδέν!
Ναι, γίναμε πολλοί… πάρα πολλοί και δεν χωράμε!
Και μέχρι να πάρουν το πάνω χέρι οι τρισκατάρατοι του Διαφωτισμού και δήθεν πρόμαχοι της ‘ελεύθερης σκέψης και βούλησης του ανθρώπου’, ψευτοεπαναστάτες κομπλεξικοί, υπήρχε και μια Ιερά Εξέταση και έβαζε κάποια πράγματα στη θέση τους! Η Εκκλησία ήξερε τη δουλειά της και κράταγε λογαριασμό. Όπου σήκωνε κεφάλι ο θρασύς, το έκοβε. Όπου ξεμύτιζε ο εξυπνάκιας με το τηλεσκόπιο, τον έκαιγε. Όπου έβγαζε γλώσσα ο αλητήριος με τα μαθηματικά και τις αστρονομίες, τον έστελνε στο διάστημα να τα εξετάσει όλα εκ του σύνεγγυς. Ήξευρε τι έκαμνε η Εκκλησία.
Γιατί η Εκκλησία απεχθανόταν τις σχέσεις και τους ‘σχεσιακούς’. Όταν ξέρεις ποιος είσαι, τι είσαι και τι θέλεις, δεν δημιουργείς ‘σχέσεις’. Δεν απλώνεις τα κουλά σου πιο κει απ’ όπου τάχθηκες. Η Εκκλησία ήξερε τι θα πει να είσαι ακεραιωμένος, αυτάρκης, ενδοτραφής και αναφής. Πάει να πει ότι η Εκκλησία ήξερε κι εμείς δεν ξέραμε και όταν σηκώσαμε κεφάλι και τηλεσκόπια μας πήρε ο διάολος.
Αρχίσαμε να σχετιζόμαστε… με το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον. Με το σύμπαν, τα άστρα, τους πλανήτες. Με τους γύρω, τους μέσα και τους έξω. Το παρατραβήξαμε και κάποια στιγμή πιστέψαμε ότι γίναμε οι μεγάλοι αυτόνομοι, αυτοδύναμοι και παντοδύναμοι κυρίαρχοι του Κόσμου! Φυσικοί και Κοσμολόγοι, Γιατροί, Δόκτορες και Βιολόγοι. Επιστήμονες με ύφος και το αλάθητο στα χείλη και το φρύδι σηκωμένο με ειρωνεία στον αναλφάβητο.
Οι σχέσεις… αυτές φταίνε για όλα…
Και τη χαριστική βολή την έδωσε εκείνος ο τρελός με το σφυράκι… ο Σιγιμούνδος και όσοι τον ακολούθησαν… μας έβαλε όλους σε έναν καναπέ κι άρχισε ο λήρος και το κουβεντολόι… και τελειωμό δεν είχαν οι ‘ελεύθεροι συνειρμοί’ και οι ερμηνείες των ονείρων… τα καθάρματα οι γονείς φταίνε για όλα, όσα απώθησα στην εφηβεία, ο τρόμος της ενηλικίωσης… η κακούργα η κενωνία φταίει για όλα, η απόρριψη από τη γειτόνισσα, το κουλούρι που δεν μου αγόρασε η μαμά στην αγορά… ο στρατός, η εκκλησία, το κράτος φταίνε για όλα… ο γάμος, η φθορά του έρωτα, η μοχθηρή Σκιά, το Μεγάλο Στόμα φταίνε για όλα… και το ότι είμαι θνητός… ευάλωτο αχυράκι που το ταξιδεύει ο άνεμος δώθε κείθε… βόγκηξαν οι καναπέδες και στέναξαν τα γκρούπ θέραπις… όλα στο φως, όλα στο τραπέζι… όλα τα σφάγνω, όλα τα μαχαιρώγνω… και το μεγάλο και υπέροχο Αίνιγμα της Ζωής; Πήγε περίπατο… Και το Κεκρυμμένο Μυστήριο του Βίου; Μας τελείωσε…
Και οι σχέσεις; Αυτές ήδη αποτελούν έκθεμα στο Μουσείο της Ανθρώπινης Ανοησίας. Ο άνθρωπος του μέλλοντος είναι… τώρα.
Και είναι πολυ-επαφικός, μούλτι-διαδραστικός και έξτρα ούλτρα ρηχοεπιφανειακός… τα βάθη δεν χρειάζονται… οι σχέσεις δεν χρειάζονται… ο άλλος δεν χρειάζεται… αρκετά μας μόλυναν οι άλλοι… μέσα από τις σχέσεις κινδυνεύεις όπως με τον ιό της γρίπης… δεν φαίνεται το χάλι σου στην αρχή αλλά σιγά σιγά η μόλυνση προχωράει, η νόσος ανθίζει σαν ζόμπι τριαντάφυλλο μέσα σου, το ανοσοποιητικό σου σύστημα καταρρέει… η λύση δεν είναι ‘καλύτερες και υγιείς σχέσεις’ και άλλα των πρωινάδικων… η λύση είναι επαφές ‘ραν έντ γκαν’… η λύση είναι ‘χτύπα και φεύγα’… και άραγε ο άνθρωπος δεν είναι πλέον ‘ον ευθύνης;’ Ποτέ δεν ήταν… προσποιείτο ότι ήταν… έπαιζε ρόλους, φορούσε μανδύες, δυστυχούσε αιχμάλωτος… ήλθεν η απελευθέρωσις και τα σόσιαλ μίντια –δόξα στο Γιαραμπή- έδειξαν το δρόμο… Γίνε αυτό που πάντα ήθελες… ανώνυμος, απρόσωπος, πολυώνυμος, πολυπρόσωπος… γίνε αυτό που δεν είναι… αυτό που δεν σχετίζεται, δεν εμπλέκεται, δεν αιχμαλωτίζεται…
Γίνε, βίωσε και φεύγα… στο επόμενο προφίλ σε περιμένει μια νέα συναρπαστική περιπέτεια… ένα άλλο παράλληλο, υπέροχο σύμπαν…
Ο άνθρωπος του επόμενου αιώνα είναι τώρα…
Και η λέξη είναι παρακαλώ μπορεί να αρχίσει να ξεθωριάζει…
Humanity #21: Victim
