Κάκια Παυλίδου, Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου, άνεμος εκδοτική, 2012
Λίγα είναι πια τα βιβλία που
μπορούν να με απορροφήσουν, να με κερδίσουν… αυτό το καλοκαίρι μελετώ ποιήματα της
Κάκιας Παυλίδου και απολαμβάνω
το ταξίδεμα… είναι σημαντικό αυτό… ναι, αισθάνομαι πως πια είναι το πιο
σημαντικό… να απολαμβάνουμε αυτό που κάνουμε, αυτό που διαβάζουμε… η γραφή της Κάκιας
είναι απαιτητική, είναι ‘ζόρικη’, σε θέλει έτοιμο να αναμετρηθείς μαζί της…
αλλά έχει και ανάσες, μυρωδιές, παλμό, όνειρο… νομίζω πως έχει κάτι περισσότερο
ακόμα, είναι γραφή κυτταρική, στοιχειακή, πρωτεϊκή, ενεργειακή… δεν βγαίνει
μονάχα απ’το μυαλό και την καρδιά της, βγαίνει από τα απόκρυφα στρώματα της προ-κατακλυσμιαίας
φωνής της… λες και υπάρχει εντός της μια περιοχή ανεξάντλητης ενέργειας και από
αντλεί και μ’αυτή αρδεύει τους ποιητικούς αγρούς της… γραφή σαν ανθρώπινη, σαν
γυναικεία ανάσα, κάποιες φορές αρχέγονη, άγρια, θυελλική, άλλες φορές πιο ‘σπλαχνική’,
πιο ήρεμη… πάντα όμως πλούσια, πάντα πολυεπίπεδη, απειρόμορφη… και η γλώσσα της…
δεν ξέρεις αν το εύκρατο θα υπερισχύσει ή αν το τροπικό θα σε ξελογιάσει… είναι
μια έκπληξη… κάθε σελίδα και μια νέα πρόκληση…
