… Ποτέ δεν κοίταξες μέσα σου στον εαυτό σου να δεις ποιος είσαι. Δεν γνωρίζεις καν τον τρόπο να κοιτάξεις μέσα σου. Αυτή η εικόνα που σού έφτιαξαν είναι ψεύτικη, επειδή κανένας άλλος δεν μπορεί να ξέρει ποιος είσαι και κανένας άλλος δεν μπορεί να σου πει ποιος είσαι. Μόνο εσύ μπορείς να βρεις ποιος είσαι, μόνο σ΄ εσένα είναι διαθέσιμη η εσωτερική σου πραγματικότητα και σε κανέναν άλλο. Μόνο εσύ μπορείς να βρίσκεσαι εκεί. Την ημέρα που θα καταλάβεις, ότι η ταυτότητά σου είναι ψεύτικη, πως είναι ένα συνοθύλευμα από γνώμες, που έχεις μαζέψει από άλλους, τότε κάτσε σιωπηλά και σκέψου ποιος είσαι. Θα εμφανιστούν πολλές ιδέες. Απλά παρατήρησε από πού έρχονται και θα μπορέσεις να βρεις την πηγή. Τα περισσότερα έρχονται απ΄ την μητέρα σου περίπου 80%, κάτι απ΄ τον πατέρα σου, κάτι απ΄ τους δασκάλους σου στο σχολείο, κάτι έρχεται απ΄ τους φίλους σου και κάτι απ΄ την κοινωνία. Παρατήρησε, τίποτα δεν έρχεται από σένα, ούτε καν το 1%. Την ημέρα που καταλαβαίνεις αυτό αρχίζεις να ψάχνεις για μία τεχνική, για μία μέθοδο, ώστε να μπορέσεις να μπεις μέσα στην ύπαρξή σου, ώστε να μπορέσεις να γνωρίσεις με ακρίβεια και ουσιαστικά ποιος είσαι στ΄ αλήθεια. Μία απ΄ αυτές τις μεθόδους είναι ο διαλογισμός.

     Ποιος ο λόγος να ρωτάς τους άλλους για σένα; Και ποιον να ρωτήσεις; Οι άλλοι είναι τόσο αδαείς, όσο είσαι κι εσύ. Δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους. Πως μπορούν λοιπόν να γνωρίσουν εσένα; Απλά δες πως λειτουργούν τα πράγματα. Έχεις εξαπατηθεί, είσαι ριγμένος, ζεις μέσα στα ψέματα. Εκείνοι που σ΄ εξαπάτησαν πιθανότατα να μην το έκαναν συνειδητά. Μπορεί να εξαπατήθηκαν κι αυτοί από άλλους. Ο πατέρας σου, η μητέρα σου, οι δάσκαλοί σου, όλοι έχουν εξαπατηθεί απ΄ τους δικούς τους. Έτσι έχουν εξαπατήσει κι εσένα. Θα κάνεις κι εσύ το ίδιο με τα δικά σου τα παιδιά;

     Σ΄ ένα καλύτερο κόσμο, όπου οι άνθρωποι δεν θα κοιμούνται όρθιοι και θα είναι στοιχειωδώς έξυπνοι και αρκετά συνειδητοί, θα διδάσκουν στο παιδί, ότι η ιδέα τής ταυτότητας που γνωρίσαμε στην εποχή μας είναι ψεύτικη: «Χρειάζεται, θα στη δώσουμε, είναι για λίγο, μέχρι ν΄ ανακαλύψεις εσύ τον εαυτό σου και το ποιος είσαι». Πρέπει να πας εσύ και να σκάψεις βαθιά μέσα σου, στην ύπαρξη.

Η ταυτότητά που σου δώσανε δεν είναι η πραγματικότητά σου. Και όσο συντομότερα ανακαλύψεις το ποιος είσαι, τόσο το καλύτερο για σένα. Η προσωπικότητα είναι ψεύτικη, είναι δανεική· η ατομικότητα και η αυθεντικότητα είναι αληθινές. Όσο συντομότερα μπορέσεις να εγκαταλείψεις την ψεύτική σου ταυτότητα, τόσο το καλύτερο, επειδή εκείνη τη στιγμή θα γεννηθείς στ΄ αλήθεια και θα γίνεις πραγματικά αυθεντικός, αληθινός. Μόνο τότε θα γίνεις άνθρωπος…

OSHO ‘Διαλογισμός, ταξίδι στο εδώ και τώρα’

…

Γενναία η ψυχή

που διεκδικεί τη στιγμή της

απ'το χρόνο

Γενναία η καρδιά

σφυρηλατημένη
στο διάπυρο κάλλος του Ερωτα

Γενναίος ο στοχασμός

που αποπειράθηκε

να χρωματίσει τη ζωή με διέξοδα

Γενναία η τέχνη

που στεφάνωσε την ανδρεία της

με λευκά χαμόγελα παιδιών

Γενναία η βροχή

που δεν λυπάται κάθε πρωινό

να μεταμορφώνεται σε Ανοιξη

Γενναία η νύχτα

που δε φοβάται κάθε αυγή

να ντύνεται ήλιος νικηφόρος

Γενναία η ανάσα

που δεν σταμάτησε ποτέ

σημαίες του αύριο

να κυματίζει στις νεανικές φωνές

...

Γενναία η ελπίδα

που δεν κοιμάται

στιγματισμένη απ'την ευχή μονάχα

Γενναία τα καλοκαίρια

που πλένουν στις έρημες θάλασσες

όλα τα κρίματα κι όλες τις διαψεύσεις

Γενναία η εποχή

που μίζερη δε στάθηκε

σε σκυλευμένα προσωπεία

και σε Μεσσίες ανέπαφους

Γενναία η δημιουργία

που δε σεβάστηκε

τα είδωλα και γκρέμισε

τα μαυσωλεία των εξαγνισμένων προσευχών

Γενναία η φύση

που απ'την ουσία εξαρτήθηκε

κι απ'τη κλειστοφοβία των λεπρών ιδεών

άνωθεν γεννήθηκε

Γενναία η ποίηση

που έμαθε ν'αναζητά

του ανθρώπου τη χλωμή ματιά

και της αινέσεώς του

τη ματαιοδοξία

…

Γενναίος κι εκείνος που ερωτεύτηκε

που μέσα στο θάνατό του ονειρεύτηκε

άλλες ζωές

κι έζησε μέσα σ'αυτές

ακέραιες δόξες

…

Γενναίοι

από εμάς οι πιο λυπημένοι

πως έχουν την σκιά φροντίδα

και δε φοβούνται τη σημασία των λέξεων

Γενναίοι

από εμάς οι πιο ρωμαλέοι

πως περπάτησαν ως τα πέλαγα

της απτοησίας

κι έκαναν σπίτι τους

την ίδια τη θνητή τους φύση

Γενναίοι από εμάς

οι πιο μεγάλοι ουτοπιστές

πως ξέρουν τι υπήρχε χτες

κι ακόμα αναρωτιούνται

τι υπάρχει αύριο

Γενναίοι από εμάς

οι πιο σκλαβωμένοι

πως οι αλυσίδες τους

έχουν τους κρίκους τους χρυσούς

και οι ανάσες τους

έχουν την ιερότητα της θλίψης

Γενναίοι από εμάς

όλοι οι αντάρτες

των αναβάσεων στις ανύπαρκτες κορυφές

πού'χουν ανακαλύψει

οι επιβήτορες των αιώνων

Γενναίοι

όσοι από εμάς

εμάς αρνήθηκαν

κι έγιναν το Τώρα

κι έγιναν το Αυτό

κι έγιναν το Αόρατο

κι έγιναν μέσα στο Αθάνατό τους

η πιο όμορφη

η πιο τρωτή

κι αγαπημένη φθορά...

Γενναίο το βήμα που εργάζομαι

κάθε πρωί να σκέφτομαι

πως τάχα υπάρχω...

1997

Κάκια Παυλίδου "Ο ποιητής"

Κάκια Παυλίδου, Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου, άνεμος εκδοτική, 2012

Λίγα είναι πια τα βιβλία που μπορούν να με απορροφήσουν, να με κερδίσουν… αυτό το καλοκαίρι μελετώ ποιήματα της Κάκιας Παυλίδου και απολαμβάνω το ταξίδεμα… είναι σημαντικό αυτό… ναι, αισθάνομαι πως πια είναι το πιο σημαντικό… να απολαμβάνουμε αυτό που κάνουμε, αυτό που διαβάζουμε… η γραφή της Κάκιας είναι απαιτητική, είναι ‘ζόρικη’, σε θέλει έτοιμο να αναμετρηθείς μαζί της… αλλά έχει και ανάσες, μυρωδιές, παλμό, όνειρο… νομίζω πως έχει κάτι περισσότερο ακόμα, είναι γραφή κυτταρική, στοιχειακή, πρωτεϊκή, ενεργειακή… δεν βγαίνει μονάχα απ’το μυαλό και την καρδιά της, βγαίνει από τα απόκρυφα στρώματα της προ-κατακλυσμιαίας φωνής της… λες και υπάρχει εντός της μια περιοχή ανεξάντλητης ενέργειας και από αντλεί και μ’αυτή αρδεύει τους ποιητικούς αγρούς της… γραφή σαν ανθρώπινη, σαν γυναικεία ανάσα, κάποιες φορές αρχέγονη, άγρια, θυελλική, άλλες φορές πιο ‘σπλαχνική’, πιο ήρεμη… πάντα όμως πλούσια, πάντα πολυεπίπεδη, απειρόμορφη… και η γλώσσα της… δεν ξέρεις αν το εύκρατο θα υπερισχύσει ή αν το τροπικό θα σε ξελογιάσει… είναι μια έκπληξη… κάθε σελίδα και μια νέα πρόκληση…  

Strange, τ.58, Σεπ2003

αναδημ. από περ. Χρονικά (έκδοση του Κ.Ι.Σ.), Μάιος -Ιούνιος 2010

Τα πορτοκάλια πέσαν στο χώμα.

Οι γριές τα μαζεύουν.

Εγώ τον ήλιο.

Διακοφτό, 25.ΙΙΙ.82

Γκρέμισαν τους ελληνικούς ναούς.

Τ’άλλο πρωινό προσευχηθήκαμε

μπροστά σε μια μαργαρίτα.

Διακοφτό, 25.ΙΙΙ.82

Κάθισε στα γόνατά μου

το μικρό φεγγάρι.

Μου χτενίζει το μουστάκι.

Διακοφτό, 25.ΙΙΙ.82

Μεγάλες νύχτες θερινές.

Οι ξυλοκόποι κάνουν έρωτα

με τα κομμένα δέντρα.

Διακοφτό, 25.ΙΙΙ.82

Με τους κροτάφους στις παλάμες του. Κι όμως

η θάλασσα περίμενε μπρος στο παράθυρό του

να του χαμογελάσει.

Διακοφτό, 25.ΙΙΙ.82

Μαρμάρινε Άγνωστε Στρατιώτη, αν δεν ήσουν ωραίος

αν δεν ήσουν γυμνός δε θα ξέραμε

γιατί σου καταθέτουν τόσα στεφάνια.

Διακοφτό, 25.ΙΙΙ.82

Ακούω τις νύχτες

να κηρύττουν τον έρωτα

τα βατράχια

Διακοφτό, 27.ΙΙΙ.82

Συνάντησα και πάλι στο Καρλόβασι τον Πυθαγόρα.

Δάσκαλε –του είπα – ποιος είναι ο αριθμός μου;

Κοίταξε τ’άστρα. Το 9 –μου είπε.

Αθήνα, 31.ΙΙΙ.82

Γ.Ρίτσος 3x111 Τρίστιχα Κέδρος 1987

‘…και τρείς χιλιάδες χρόνια αν μέλλεις να ζήσεις και δέκα χιλιάδες φορές τόσα, ένα μόνο να μην ξεχνάς, ότι κανείς δεν χάνει άλλη ζωή από εκείνη που ζει. Ούτε άλλη ζει παρά εκείνη που χάνει. Άρα στο ίδιο καταντά και η μακρύτερη και η συντομότερη ζωή. Το παρόν είναι ίσο για όλους, ώστε κι εκείνο που χάνει ο καθένας είναι ίσο μ’εκείνο που χάνουν οι άλλοι…

            …του ανθρώπινου βίου η διάρκεια είναι στιγμή, η ύλη ρευστή, η αίσθηση αμυδρή, όλου του σώματος η σύσταση φτιασμένη για να σαπίσει. Η ψυχή είναι σβούρα. Η τύχη δεν προβλέπεται και η φήμη δεν κρίνεται. Με λίγα λόγια, του σώματος όλα ποταμός και της ψυχής όνειρο και φαντασία. Ο βίος πόλεμος κι επιδρομή από ξένους και η φήμη μετά θάνατο, λήθη. Τι λοιπόν μπορεί να μας οδηγήσει; Ένα και μόνο, η φιλοσοφία…

            …κι απάνω απ’όλα, τον θάνατο με ήρεμη γνώμη να τον περιμένει, όχι ως άλλο τι παρά ως διάλυση των στοιχείων, από τα οποία κάθε ζώο συνίσταται. Αν λοιπόν, για τα στοιχεία χωριστά, δεν είναι τίποτα το φοβερό ακατάπαυστα να μεταβάλλονται σε κάτι άλλο γιατί να φοβάται κανείς τη μεταβολή και τη διάλυση του συνόλου; Είναι πράμα φυσικό και κακό δεν έρχεται από τη φύση…

            …από τις πρώτες αρχές που πρέπει να μελετήσεις, είναι αυτές οι δυο: η μια, ότι τα πράγματα τα εξωτερικά δεν θίγουν την ψυχή αλλά μένουν εκεί που είναι, ακίνητα και οι ενοχλήσεις προέρχονται μόνο από την εσωτερική μας γνώμη. Η άλλη, ότι όλα αυτά, όσα βλέπεις, ταχύτατα θα μεταβληθούν και θα παύσουν να υπάρχουν. Και τις μεταβολές που έτυχε να δεις εσύ ο ίδιος, έχε τις πάντα στο νου σου. Ο κόσμος αλλαγή. Ο βίος ιδέα…

            …την αυγή, όταν με δυσκολία σηκώνεσαι, πρόχειρη να είναι η σκέψη ότι για ανθρώπου έργα σηκώνομαι. Λοιπόν, τι δυσανασχετώ, αφού πηγαίνω να κάνω εκείνα που εξαιτίας των επλάσθηκα και που γι αυτά έχω βγει στο κόσμο; Ή μήπως εδημιουργήθηκα με σκοπό να μένω ξαπλωμένος στα στρώματα και να σιγοζεσταίνομαι; -΄Ναι αλλά αυτό είναι πιο ευχάριστο΄. -Λοιπόν, για να ευχαριστιέσαι γεννήθηκες; Και όχι για να παράγεις και να ενεργείς;…

            …ο θάνατος, ανάπαυση από αισθητικές εντυπώσεις, από ορέξεις που σε τραβολογούν σαν νευρόσπαστο, από πνευματικούς περισπασμούς κι από υποδούλωση στη σάρκα…

            …πόσο διεφθαρμένος και υποκριτής εκείνος που λέει: ΄Εγώ αποφάσισα να σου φερθώ με ειλικρίνεια’. Τι κάνεις άνθρωπέ μου; Αυτό δεν χρειάζεται να το λες από πριν. Στην πράξη θα φανεί. Στο μέτωπο πρέπει να είναι γραμμένο, ν’αντηχεί αμέσως στη φωνή, ευθύς στα μάτια να εκφράζεται, όπως στη ματιά του ερωμένου διακρίνει αμέσως την αγάπη εκείνος που αγαπιέται…’

Μάρκου Αυρήλιου Εις εαυτόν