Πιλάτος

Η αλήθεια είναι πικρή...

στυφή και άνυδρη

και δε θα σε ωφελήσει

να την γευτείς

πριν μάθεις λοιπόν τι περιέχει

μάθε πρώτα τι γεύση έχει...

 

αυτή πρέπει να ήταν η απάντηση

που έδωσε ο Ιησούς στο θρασύ Ρωμαίο

που τον κοιτούσε σαν ενοχλητικό εξωγήινο

αναρωτώμενος ποια κακή μοίρα τον είχε

ξαποστείλει στις εσχατιές της αυτοκρατορίας

να προσπαθεί να διοικήσει έναν λαό περίεργο

εσωστρεφή, καχύποπτο αλλά και πεισματικά περήφανο

με χιλιάδες εμμονές, μονόχνωτο και δύσθυμο

αλλά και με μια ιδιόμορφη, σχεδόν εξωφρενική

μονιστική και αντίληψη του κόσμου και της ζωής...

 

με το χρόνο να μην είναι κυκλικός

αλλά γραμμικός...

 

με τη Φύση να μην είναι Μητέρα

αλλά Πόρνη...

 

με το Τώρα να μην έχει αξία

αλλά το Ερχόμενο...

 

με τη Νύχτα να μην είναι υπόσχεση

αλλά κρυπτική μοιχαλίδα...

 

με το θάνατο να μην είναι διαδικασία

αλλά όνειδος...

 

με την ηδονή να μην είναι φιλόξενη αγκαλιά

αλλά σκοτεινός πόθος...

 

με το πόλεμο να μην είναι ένα δυναμικό αεί

αλλά ένα στατικό νυν...

 

με το αίμα να μην ξεπλένει ποτέ

αλλά μονάχα να στιγματίζει...

 

που το σώμα δεν έχει πνεύμα

αλλά το πνεύμα έχει σάρκα...

 

που το κακό δεν έχει τίποτε καλό

αλλά το καλό εγκυμονεί πάντα το κακό...

 

και η Ρώμη είχε την απαίτηση τούτοι οι παράξενοι

ερημίτες των πόλεων να 'κυβερνηθούν' υπάκουα,

φιλήσυχα και ειρηνικά...

 

ο Επαρχος είχε σίγουρα μεγάλη δόση ειρωνείας

περιφρόνησης και απορίας στο βλέμμα του

αντικρίζοντας έναν ακόμη μυστικιστή Διδάσκαλο

αυτού του τρομερού λαού

που δεν έδειχνε ίχνος φόβου μπροστά στον Ρωμαϊκό Αετό

απλά εμφανή σημεία κόπωσης από την εξάντληση,

το ξυλοδαρμό, τις ταλαιπωρίες και τους εξευτελισμούς

από τους Σαχρεντίν, τους 'αδελφούς του' που

τον είχαν κιόλας δικάσει και καταδικάσει σε θάνατο...

 

πως να επικοινωνήσεις μ'ένα τέτοιο άνθρωπο

τι να του πεις και τι να τον ρωτήσεις

κι αν τον ρωτήσεις

τι σόι απάντηση να προσδοκάς...

 

είναι αυτές οι συγκλονιστικές στιγμές

οι στιγμές του Ιστορικού Σταυρού

οι μοναδικές στιγμές που συναντώνται

σε μια κορυφαία 'διάδραση'

ο Αρχαίος Κόσμος με το Νυν και Αεί των Εσχάτων...

η Παλαιά, σκουριασμένη και αρχέγονη σκόνη

με το Σάρωθρο που θα την βάλει στη γωνία...

η Σιδηρά και Κραταιά Τάξις

με τη Ρομφαία που θα την ξεκοιλιάσει...

ο Μυθικός Κόσμος των Οριζοντίων Ανθρώπων

με τον Πνευματικό Κόσμο των Καθέτων Ανθρώπων...

η ξεροκεφαλιά του Ηράκλειτου

με το πείσμα της πίστης του Παύλου...

η παιγνιώδης έπαρση του Σωκράτη

με τον ανηδονικό ασκητισμό του Αντωνίου...

η βλάσφημη φλογέρα του Πάνα

με το αυστηρό Βυζαντινό Μέλος...

η φωτεινή αισιοδοξία της πλούσιας Κορίνθου

με την χλομή και στεγνή λειτουργικότητα της Ιερουσαλήμ...

 

όλα τούτα ανταμώνουν

και σταυρώνονται τούτη τη στιγμή

που ο Πιλάτος αντικρίζει τον Ναζωραίο

και δεν υποψιάζεται φυσικά τον Χριστό

που κρύβεται μέσα του...

 

κι αποφασίζει να τον ρωτήσει

'τι είναι η αλήθεια'...

 

                                                     

                                                                                                            Αύγουστος 08

Israel Regardie

 

« Η μεσαία στήλη»

  

Επιλεγμένα αποσπάσματα

 

 …Η Μαγεία σαν πρακτικό σύστημα δεν σχετίζεται τόσο πολύ με την ανάλυση, όσο με το να φέρει σε εκδήλωση τα δημιουργικά και ενστικτώδη τμήματα του ανθρώπου. Εάν η ανάλυση στοχεύει στην αποδοχή του ασυνείδητου και στη δυναμική του συνύπαρξη με το συνειδητό, τότε η Μαγεία μπορεί να θεωρηθεί μια τεχνική αντίληψης των βαθύτερων πεδίων του ασυνείδητου. Πρόκειται για πεδία δύναμης και αντίληψης των οποίων η αξία δεν μπορεί παρά να γίνει αμυδρά κατανοητή μέσω της ενατένισης των θρησκευτικών μορφών του παρελθόντος.

Σε ορισμένες σχολές Μαγείας, στις οποίες οι τελετές μύησης τελούνταν από Μύστες που γνώριζαν τέλεια από πολύ παλιά τη χρησιμοποιούμενη τεχνική, η μύηση αναπαριστούσε το θάνατο του ανώτερου Εαυτού και την αναγέννησή του μέσω ενός τεχνικού συστήματος Μαγείας και Διαλογισμού. Έτσι ο ανώτερος Εαυτός συμβολιζόταν στις μεγαλύτερες θρησκείες με μια ιερή μορφή  -έναν άνθρωπο που σχεδόν πάντα παρουσίαζαν ως τον Υιό του Θεού. Η ουσία των ηθικών διδαγμάτων αυτών των συστημάτων είναι η ανάπτυξη του Υιού μέσα μας. "Εκτός εάν ο Χριστός είναι γεννημένος μέσα σου..." "Κοίταξε μέσα, εσύ είσαι ο Βούδας"...

 ...Έτσι στη σχολή του Φρόιντ συναντάμε τη βασική έννοια της λίμπιντο, της οποίας ο ορισμός δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη σεξουαλική ορμή. Υπάρχει επίσης ένας κάπως ευρύτερος χωρισμός της ψυχικής δραστηριότητας σε κατηγορίες, όπως είναι η τριάδα: "Εκείνο", "Εγώ", "Υπερεγώ".

Στο σύστημα που εισηγήθηκε ο Δρ. Κ.Γκ.Γιούνγκ, συναντάμε και πάλι την ιδέα της λίμπιντο. Μόνο που εδώ δεν ορίζεται ως σεξουαλικότητα, αλλά έχει μια πλατύτερη φιλοσοφική σημασία, ως προς το ολικό ποσό της ψυχικής ενέργειας και ζωτικότητας που εκφράζεται σαν ένστικτο, επιθυμία και λειτουργία. Οι ικανότητες του νου περιγράφονται σύμφωνα με ένα τετραπλό πρότυπο, που λειτουργεί με θετικό ή με αρνητικό τρόπο. Πρόκειται για το συναίσθημα, τη σκέψη, την αίσθηση, και τις διαισθητικές λειτουργίες της ψυχής όπου η καθεμία είναι επιδεικτική μιας παθητικής ή μιας ενεργητικής ανταπόκρισης και εξαρτάται από το εάν το άτομο είναι εσωστρεφές ή εξωστρεφές. Το ίδιο το Ασυνείδητο θεωρείται πως έχει διπλή όψη. Το ένα τμήμα του έχει προσωπικό και ατομικό χαρακτήρα, ενώ το άλλο αποτελεί ένα μικρό μέρος εκείνου του τεράστιου ρεύματος δύναμης, αρχετύπων και εικόνων, το οποίο ονομάζεται Συλλογικό Ασυνείδητο. Πρόκειται για ένα παγκόσμιο και ενιαίο υπόστρωμα, που είναι κοινό για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μπορεί να θεωρηθεί ως το ιστορικό φόντο, μέσα από το οποίο όλες οι ψυχές και οι συνειδήσεις διάβηκαν και αναπτύχθηκαν. Αποτελεί την αρχέγονη βάση από όπου προήλθε η ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία κάθε φυλής, λαού και πολιτισμού. Είναι αυτό που οι αλχημιστές αποκαλούν Ανιμα Μούντι...

Μια μαθήτρια του Γιούνγκ, η Τζόαν Κόρι (Joan Corrie) συγγραφέας του έργου «Το Αλφάβητο της ψυχολογίας του Γιούνγκ», λέει τα ακόλουθα:

"Η άνιμα έχει επαφή με τα αντικείμενα της εσώτερης πραγματικότητας -τις εικόνες του συλλογικού ασυνείδητου- όπως η περσόνα συνδέεται με τα αντικείμενα της εξωτερικής πραγματικότητας. Η άνιμα είναι μια αρχετυπική μορφή, που θα μπορούσε σχεδόν να περιγραφεί ως το καταστάλαγμα των μακροχρόνιων εντυπώσεων του άνδρα περί γυναίκας -όχι οι συνειδητές εκλογικευμένες ιδέες του, αλλά το ασυνείδητα κληρονομημένο καλούπι, του οποίου εκείνη αποτελεί τη μήτρα"...

...Ανέκαθεν υπήρξε ένα αξίωμα του μαγικού συστήματος που αναφέρει πως όταν μια οντότητα σε φυσικό επίπεδο είναι ενεργητική, τότε σε πνευματικό επίπεδο είναι παθητική και το αντίστροφο. Σε πολλές απόκρυφες εργασίες συναντάμε την εξής δήλωση: "Άντρας ονομάζεται το θετικό μέλος των δύο φύλων. Στην πραγματικότητα μόνο το φυσικό του σώμα είναι θετικό. Το αιθερικό του σώμα είναι καθαρά αρνητικό...Από την άλλη, ενώ συνήθως υποτίθεται ότι από τα δύο φύλα το θηλυκό είναι το αρνητικό, στην πραγματικότητα το φυσικό του σώμα είναι αρνητικό, γιατί το αιθερικό του είναι ενεργητικό, αποτελώντας τον πραγματικό δημιουργικό πόλο των δύο φύλων".  Εύκολα μπορεί να αναγνωριστεί ότι κάθε άτομο είναι ερμαφρόδιτο από ψυχολογική άποψη...

 ...Ίσως, λοιπόν, θα έπρεπε να είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε ότι πέρα από το συνειδητό νου -τον οποίο ως τώρα εκλαμβάναμε σαν τη μόνη πραγματικότητα- υπάρχει μια απέραντη περιοχή έμπνευσης και ομορφιάς, η οποία είναι η εσωτερικά αγνή ουσία του νου. Εάν μπορούσαμε να ανοίξουμε τον εαυτό μας ή να αποκτήσουμε πλήρη συνειδητότητα αυτής της ουσίας ώστε να μπορέσει το περιεχόμενό της να αναδυθεί στη συνείδησή μας δίχως καμιά διαστρέβλωση, θα αρχίζαμε να αντιλαμβανόμαστε όσο ποτέ πριν την αληθινή φύση της ζωής και των προβλημάτων της.

"Σε μια τέτοια περίπτωση", παρατηρεί ο Γιούνγκ στο «Δύο Δοκίμια στην Αναλυτική Ψυχολογία», το "Ασυνείδητό μας παρέχει αυτή την προώθηση και βοήθεια, την οποία η όμορφη Φύση είναι πάντα έτοιμη να προσφέρει άφθονα στον άνθρωπο. Το Ασυνείδητο κλείνει μέσα του την εν δυνάμει σοφία που είναι εντελώς απρόσιτη για τη συνείδηση...δημιουργεί και αυτό μελλοντικούς συνδυασμούς όπως και η συνείδησή μας, μόνο που είναι πολύ ανώτεροι των συνδυασμών της συνείδησης, τόσο στον εξευγενισμό όσο και στο εύρος τους. Επομένως το Ασυνείδητο μπορεί να είναι ένας απαράμιλλος οδηγός για τον άνθρωπο".

Όταν εγκαθιδρυθεί μια τέτοια συνειδησιακή κατάσταση και καθετί που προηγούμενα ήταν ασυνείδητο μεταφερθεί στη σφαίρα της συνείδησης, τότε ολόκληρη η ζωή αλλάζει και εξελίσσεται, ενώ πριν αποτελούσε αντικείμενο φόβου και τρόμου. Σχεδόν κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του κάποιο αίσθημα κατωτερότητας και ανασφάλειας. Όλοι ψάχνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να υψωθούν πάνω από την κατωτερότητά τους και να ανακαλύψουν κάποιο ασφαλές στήριγμα που να μπορούν να καταφύγουν. Μόνο όταν φτάσουμε στην αντίληψη της "αγνής ουσίας του νου" είναι δυνατό να εξαφανιστεί στη πράξη το αίσθημα κατωτερότητας και να αποκατασταθεί το αίσθημα της ασφάλειας. Τότε θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τη ζωή και τους συνανθρώπους μας...

 Μέσα στο σύμπαν υπάρχουν αρχέτυπες εικόνες -συγκλίνοντα σημεία που λειτουργούν σαν τερματικά ή σταθμοί δύναμης, μέσα από τους οποίους ρέει το ρεύμα της ζωής αναβλύζοντας από την πηγή, ώστε να μπορεί να αφομοιωθεί από τις χαμηλότερες μορφές ζωής. Τα αρχέγονα αυτά αρχέτυπα του Συλλογικού Ασυνείδητου είναι οι ψυχικές "μορφές με τις οποίες οι επαναλαμβανόμενες προγονικές εμπειρίες διαμόρφωσαν τον τυπικά ανθρώπινο τρόπο αντίληψης". Μιλώντας γενικά, αυτά τα αρχέτυπα, ο πρώτος ανθρώπινος ορισμός για τις πολλαπλές δυνάμεις της φύσης, συνιστούν όλα όσα εννοεί η Μαγεία με τους Θεούς, τους Αρχαγγέλους και τους Αγγέλους...

 Άρα μια αγγελική ύπαρξη μπορεί να οριστεί σαν κοσμική δύναμη, της οποίας ο φυσικός φορέας εκδήλωσης στην ψυχική συνείδηση είναι μια μορφή δημιουργημένη από την ανθρώπινη φαντασία...

 *  *  *

Οξύ

Αυτός είναι ένας άρρωστος κόσμος

Χτυπάς τη γροθιά σου στο μαχαίρι και δεν ματώνεις

Γλείφεις το πύο απ’τα τραύματά σου

κι είναι γλυκό σαν μέλι

Θυμάσαι ό,τι σε πλήγωσε και δεν πονάς

Αυτός είναι ένας αλλοιωμένος κόσμος

Παντού μάτια δίχως βλέμματα

Παντού χέρια δίχως αγγίγματα

Παντού αρτηρίες δίχως αίμα

Έχεις παρελθόν

Και ξέρεις πως είσαι ζωντανός

Αγγίζεις το καρπό του έρωτά σου

Και αναρωτιέσαι για τη πηγή του φθόνου

Κλείνεσαι σε ένα δωμάτιο προσευχών

Και εύχεσαι να σε ραβδίσει ο χρόνος

Με το φραγγέλιο της απάθειας

Ένας πικρός καφές

Δεν είναι δηλητήριο

Ένα βλέμμα απόρριψης

Δεν είναι η μοναξιά…

Αυτός είναι ένας σκοτωμένος κόσμος

Σκίζεις τις φλέβες σου

Δεν έχεις αίμα

Οξύ τρέχει απ’το σώμα σου

Δεν το καταλαβαίνεις πια

Πόσο πολύ έχεις πεθάνει…

31-10-2006