Τόπος μυστηρίων...

 

Τόπος μυστηρίων δεν είναι ο τόπος των θεών ούτε και των ανθρώπων.

Είναι το αλχημικό εργαστήρι των προ-αιώνιων μεταλλάξεων

των ‘μολύβδινων’ ανθρώπων σε ‘χρυσούς’.

Είναι το εργοτάξιο των ατελών που εφελκύονται από την εντελέχεια του είναι.

Και σφυρηλατούν το πεπρωμένο τους μέσα από την Δύναμη και την Ανάγκη.

Είναι ο ιδεο-τόπος της σκληρής Ειμαρμένης, η διάσταση της δι-ύπαρξης των θνητών

και των αθανάτων, των βροτών και των άμβροτων.

Εκεί που το ελευθερώνομαι προϋποθέτει το ελεύσομαι

αλλά και η ίδια η δι-έλευση των μυστών πραγματώνεται έξω

από τον ιστορικό χρόνο και γίνεται μυστική γεωδαισία.

Στους αναρίθμητους αιώνες, στο αεί και στο πάντα.

Η Ελευσίνα έχει το μέγιστο προνόμιο να έχει στη ράχη της

αχνάρια ιεροφαντών, μυστών  και ακόμα αχνίζει το ιερό της χώμα

από τις επικλήσεις και τις ψυχικές δονήσεις όλων εκείνων

που ερωτεύτηκαν παράφορα το υπέρ-λογο

και πάσχισαν να το ιχνεύσουν, να το τοπογραφήσουν, να γίνουν οικέτες του.

Η Ελευσίνα δεν είναι μονάχα ο Ροδώνας της Ποίησης

αλλά το 16πέταλο χρυσό της ρόδο, η Μεγάλη Μητέρα,

πάντα θα είναι η ενεργειακή ασπίδα εκείνων

που αψήφησαν τη φθορά και λάτρεψαν το Απόλυτο.

Η Ελευσίνα δεν συγχωρεί το μερικό, το αδύναμο, το πεπερασμένο.

Απαιτεί βηματισμό εσωτερικών πολεμιστών και ιαχές ερωτόπληκτων θεομανών.

Η Ελευσίνα ζυγιάζει στο ντελικάτο στάχυ της, το θερμό του πολέμου

με το δροσερό της αιώνιας νιότης της Τέχνης, το ψεύδος του θανάτου

με την ψευδαίσθηση της ζωής,

το ρέον της σκέψης με το συμπαγές της δράσης, το θαρραλέο

με το στοχαστικά σταθερό και βρίσκει πάντα το ‘μέτρον’

το άριστον για την περιπέτεια του ανθρώπου.

Αν ο θεός αεί γεωμετρεί όπως θα έλεγε ο κάθε Πυθαγόρειος

από την εποχή του Ομακοείου και μετά, για να περπατήσεις

στις μυστικές ατραπούς της Κόρης,

θα πρέπει να έχεις ξεπεράσει κι αυτήν ακόμα την έννοια του θεού,

των υπερουράνιων υπάρξεων, της ίδιας της Ύπαρξης…

Στην Ελευσίνα ο φιλόσοφος γίνεται ξανά παιδί και ο ιεροφάντης

τον παίρνει απ’το χέρι για τα Καταβάσια. Και ο ποιητής γίνεται

ιχνηλάτης του Ονείρου και αφήνεται στις ανάσες της Γης

για να επιστρέψει στην πρωτοπηγή όλων, την Materia Prima.

Και στον Κυκεώνα, σάρκες, ψυχές και πνεύματα, πυρπολούνται

από μια Φωτιά που δεν θα σβήσει ποτέ. Και θα πυροδοτεί την κάθε ματιά,

το κάθε νεύμα. Ως και την μυητική Σιγή.

Αυτήν που περιέχει, όπως το ιερό ρόδο,

το εν και το τίποτα αέναα να ερωτοτροπούν.

Στο κέντρο

 

Απλά εξωτερικεύω, είπε

Ό,τι με προίκισε η νύχτα

Θέλεις λοιπόν

να δεις το ρίγος;

Χάραξε έναν κύκλο από φως

Μέσα σ’ένα σκοτεινό δωμάτιο

Και βάλε μέσα του

έναν άνθρωπο

Στο κέντρο

Έτσι, στο κέντρο…

Σαν προβολέα να το φανταστείς

Που σημαδεύει μια ψυχή

Έναν προβολέα που κάποτε ήταν δυνατός

Έτσι είπε

Κάποτε ήταν δυνατός…

Κι αυτό το φως…

Από πού έρχεται άραγε;

Ποιος το γεννάει;

Ποιος το στέλνει;

Αυτός που αναρωτιέται

Είναι ακόμα ζωντανός

Αυτός που θ’ απαντήσει…

Και σιώπησε…

Man In a Circle Art Print by Inge Schuster

επάνω και από τη φύση ακόμη…

  

Τ

ίνος θα του πήγαινε άπλαστες ορεινές μάζες, σωριασμένες τη μια πάνω στην άλλη σε δεινή αταξία με τις πυραμίδες τους από πάγο ή τη θολή ανταριασμένη θάλασσα κλπ. να τα αποκαλέσει υψηλά; Όταν όμως το θυμικό, με το να αφήνεται θεωρώντας την κρίση του, και αδιακρίτως της μορφής που αυτή παίρνει, να το παρασύρουν η φαντασία κι ένας λόγος, ο οποίος συνδεόμενος με τη φαντασία χωρίς συγκεκριμένο σκοπό, δεν κάνει άλλο από το να την επεκτείνει, [όταν λοιπόν με τον τρόπο αυτό το θυμικό], βρίσκει όλη την ισχύ της φαντασίας κατώτερη των ιδεών της, τότε κρίνοντας αισθάνεται ήδη εξυψωμένο… Με αυτό τον τρόπο η φύση στην αισθητική μας κρίση δεν κρίνεται υψηλή ως υποβάλλουσα τάχα φόβο αλλά επειδή ανακαλεί μέσα μας την ικανότητά μας (η οποία δεν είναι φύση) να βλέπουμε όλα όσα μας μέλλον (αγαθά, υγεία και ζωή) ως μικρά και συνεπώς τη δύναμή της (στην οποία υποτασσόμαστε ως προς αυτά τα πράγματα) για μας και την προσωπικότητά μας ανεξαρτήτως αυτών ως κράτος στο οποίο δεν είναι ανάγκη να υποταχθούμε, εάν διακυβεύονται ύψιστες αρχές μας καθώς και η τήρηση ή η καταπάτησή τους. Έτσι, η φύση ονομάζεται εδώ υψηλή επειδή εξυψώνει τη φαντασία στην παράσταση τέτοιων περιπτώσεων στις οποίες το θυμικό μπορεί να αισθητοποιήσει στον εαυτό του το ύψος του οικείου του προορισμού επάνω και από τη φύση ακόμη…

 Immanuel Kant, Κριτική της Κριτικής Ικανότητας

(οι επισημάνσεις δικές μου)

 

Ο Καντ ‘βλέπει’ τη θύελλα που έρχεται και που σάρωσε τα πάντα στον αιώνα που τον διαδέχθηκε και που διαρκεί ως και σήμερα όσον αφορά στην επικράτηση του θυμικού στην κρίση και αξιοδότηση του Υψηλού… για το νεωτερικό και τον μετανεωτερικό άνθρωπο, εμάς δηλαδή, αυτό έφτασε στα ακροσύνορά του κι έγινε αντικειμενικότητα τέτοια που να μην χρειάζεται πια κατηγορίες και κατηγορήματα ούτε υποκείμενα και αντικείμενα… απλά, υφίσταται, δρα ως δύναμη της φύσης και καθορίζει με άλογο τρόπο τα πάντα… με έναν λόγο απλό, μας πήρε και μας σήκωσε κάποτε σε όλους τους τομείς και σήμερα παλεύουμε να μαζέψουμε τα αμάζευτα…