Ευχαριστώ τον φίλο Αντίνοο

CHEFGUEVARA ANTINOUS

https://mewe.com/profile/5ca481a252db682c218b1bd3

Στη σκιά των γιγάντων…

Η συγκίνηση δεν έχει μόνο μνημονικά χαρακτηριστικά… Η συγκίνηση είναι ο αιφνιδιασμός του αληθινού απέναντι στην προσαρμογή… στην οποιαδήποτε προσαρμογή… πρώτιστα στην προσαρμογή στο ευτελές, το εφικτό, το προσηνές, το απτό… τίποτε δεν μπορεί να αναχαιτίσει την κεραύνια δράση του αληθινού απέναντι στο κίβδηλο… όσο κι αν κρύβεσαι, η συγκίνηση θα σε κεραυνοβολήσει, θα σε κλονίσει, ίσως και να σε σκοτώσει…

Κίνδυνος!

Κάποτε έβλεπες αλλά τώρα έχεις τυφλωθεί… η λάσπη και η ιλύς του ερπετώδους, του γλοιώδους, του εδαφιαίου σε οτιδήποτε ολόγυρά σου έχει επικαθίσει στα βλέφαρά σου… κι αυτά με το χρόνο βάρυναν, έκλεισαν τα μάτια σου, στόμωσαν το νου σου, πάχυναν την καρδιά σου…

Σέρνεσαι…

Έρπεις…

Βολεύτηκες…

Έμαθες να βολεύεσαι στο χειροπιαστό, το γειτνιάζον, το εύχρηστο…

Έμαθες να βολεύεσαι και ο εαυτός σου θνήσκει… ο πολεμιστής εντός σου αργοπεθαίνει όχι από το γήρας αλλά από αηδία, πλήξη, νωχέλεια, ακηδία… ο κάποτε εύστροφος, αιχμηρός, αινιγματώδης, βρυαρός εαυτός σου, θνήσκει…

Γιατί έμαθες να βολεύεσαι… στο φτηνό, το ‘οκαζιόν’, το πρόσφορο…

Όμως η συγκίνηση σε ξεβολεύει…

Η συγκίνηση μοιάζει με τον χείμαρρο που ορμά ξαφνικά μια μέρα στη λασπώδη αμμουδιά που σαπίζεις και σε ξεπλένει…

Κίνδυνος!

Η συγκίνηση μοιάζει με τον καθαρό, παγωμένο άνεμο που χιμάει από ψηλά και σου αφαιρεί το νοσηρό μανδύα της νοητικής θαλπωρής σου…

Η συγκίνηση μοιάζει με την έξοδο από το υγρό σπήλαιο στο ηλιόλουστο ξέφωτο… το σώμα σου μουδιάζει από το σοκ, τα κύτταρά σου τρέμουν από το ρίγος… ο θάνατος χάνει τη μάχη, η ζωή σε ραπίζει, δίνει ξανά χρώμα στα μάγουλά σου, θαλερότητα στο βήμα σου, βλέμμα στα μάτια σου…

Κίνδυνος!

Η σκιά τούτων των γιγάντων δεν είναι σκοτεινή, ομιχλική, νοσηρή, υδαρής…

Η σκιά τούτων των γιγάντων είναι ενθύμηση…

Φως, πόλεμος, ρίγος και ενθύμηση…

Ενθύμηση και κίνδυνος!

Ότι ακόμα στις κόγχες του προσώπου σου εδράζονται οφθαλμοί αθανασίας…

Ότι στις κόγχες του είναι εδράζονται ηλιαίοι πυρήνες αιωνιότητας…

Ότι στις κόγχες των ονείρων σου υπάρχεις ακόμα εσύ και ανασαίνεις…

Πάντα ὁ δρόμος μέσ᾿ στὰ μάτια του
κ᾿ ἡ λάμψη ἀπ᾿ τὴ φωτιὰ
ποὺ καταλύει
τὴ νύχτα.
Γυρίζει μόνος
στὰ χέρια τοῦ κλαδὶ ἀπὸ ἐλιὰ
γεμάτος πόνο χάνεται στὰ δειλινὰ
αἰσθάνεται
πὼς ὅλα χάθηκαν.
Μὴν τοῦ μιλᾶτε εἶναι ἄνεργος
τὰ χέρια στὶς τσέπες του
σὰν δυὸ χειροβομβίδες.
Μὴν τοῦ μιλᾶτε δὲ μιλοῦν στοὺς καθρέφτες.
Ἄνθη τῆς λεμονιᾶς
λουλούδια τοῦ ἀνέμου
στεφάνωσέ τον Ἄνοιξη
τὸν κλώθει ὁ θάνατος.

Νίκος Καρούζος, "Εικόνα".
(απόσπασμα)

Ευχαριστώ το φίλο CHEFGUEVARA ANTINOUS

https://mewe.com/profile/5ca481a252db682c218b1bd3

Η πορεία δεν τελειώνει ποτέ...

Όλοι οι δρόμοι που κατά καιρούς οι αυτόφωτοι έχουν δώσει στην ανθρωπότητα, δεν είναι κάτι που πρέπει και μπορούν όλοι να ακολουθούσουν. Κάνεις πραγματικά αυτόφωτος, δεν θεώρησε ότι ένας είναι ο δρόμος και όλοι πρέπει να τον ακολουθούσουν, διότι γνώριζαν την διαφορετικότητα, το επίπεδο και τις εκδοχές, που η κάθε ανθρωπινή ύπαρξη έχει. Το ιερό καθήκον τους ήταν και είναι να γνωστοποιήσουν στην ανθρωπότητα, ο καθένας με τον τρόπο του, τις επιλογές και τις προοπτικές που έχει ο ανθρώπινος νους. Η κάθε ανθρωπινή οντότητα με την μοναδική κάθε φορά έμφυτη ουσία της, έλκεται από κάποια από τις προοπτικές. Είναι στη φύση του καθένα να ακολουθεί το φως που δύναται να αναγνωρίσει, την οικεία εκδοχή του πραγματικού του είναι. Το ύψιστο δώρο αλλά και ταυτόχρονα υποχρέωση, της δημιουργίας στον άνθρωπο, είναι ότι δύναται να έχει μέσα στην πολυπλοκότητα της σύνθεσης του, την συνειδητή επιλογή της εξέλιξης του. Αυτός είναι ο βασικός κορμός της ελεύθερης βούλησης που κατέχει ο άνθρωπος. Όλα τα υπόλοιπα έμβια, υποτάσσονται ασυνείδητα στο συλλογικό υποσυνείδητο και στους νομούς του εξελικτικού γίγνεσθαι της πλανητικής σφαίρας. Η πορεία δεν τελειώνει ποτέ. Οι δρόμοι πολλοί, αλλά δεν είναι οι δρόμοι αυτοσκοπός. Οι αυτοσκοποί εφησυχάζουν, παρέχουν ασφάλεια αλλά και παγιδεύουν τον νου σε αδιέξοδα. Δεν είναι αυτοσκοπός η αρετή, η γνώση, η σοφία, η σωφροσύνη, η ανδρεία, η οσιότητα, οι τέχνες, η φιλοσοφία, η επιστήμη. Είναι δρόμοι, είναι μηχανισμοί, είναι τρόποι για την πορεία. Αυτοσκοπός στην σφαίρα ύπαρξης του χωροχρόνου αυτού, είναι η ζωή και η αρμονία της με το γίγνεσθαι. Είναι η αρμονική άνθιση της ζωής στη μεγίστη δυνατή προοπτική της. Η αλήθεια και η πραγματικότητα μπορεί να είναι μια, ο δρόμος όμως όχι. Δεν μπορεί να είναι, διότι δεν θα υφίσταται η συνειδητή ελευθερία και ο ενθουσιασμός της αναγνώρισης της ζωής.

Αναδημοσιεύω: από τον Sakis Magos
https://mewe.com/profile/5c5866b4de360b26b808c69b

Ποιος θα είναι ο κόσμος που έρχεται;

Αυτοί που τον έχουν ήδη ετοιμάσει χαμογελούν σαδιστικά από μακριά και κάνουν νεύματα και χειρονομίες άσεμνες και ξερνούν χυδαιότητα και κυνισμό.

Ο κόσμος που θα έρθει θα είναι ένα ντελίριο κυνισμού. Σε κάθε τι, ως και την ελάχιστη λεπτομέρεια, την πιο κρυφή, την πιο αθέατη.

Αυτοί που απεργάζονται την αποκτήνωση, την αποθηρίωση των ανθρώπων, το προσκύνημα, την υποδούλωση, την αφαίμαξη, την απόλυτη κένωση…

είναι ήδη εδώ…

Πάντοτε ήταν… ποτέ δεν έφυγαν… μονάχα που σε κάποιες εποχές ανάσας κρύβονταν, λούφαζαν σε τρύπες, οργάνωναν την επιστροφή τους…

τη δυναμική, κυριαρχική, εκδικητική επιστροφή τους…

Κι όλοι εμείς τους βλέπαμε, τους νιώθαμε, τους ξέραμε αλλά δεν κάναμε το παραμικρό για να τους αντιμετωπίσουμε… γιατί με μια έννοια τους περιείχαμε, τους νταντεύαμε σαν παιδιά μας, τους κανακεύαμε με παραμύθια… τους ποτίζαμε με ιχώρ και γάλα της ψυχής μας…

Ήμασταν οι ξενιστές της ίδιας μας της φρίκης…

Και τώρα οι ρόλοι άλλαξαν ξανά…

Και η εποχή του Οφιόμορφου ανθρώπου ανατέλλει…

Κι εμείς έκπληκτοι, αδρανείς και αθωράκιστοι…

Ως την αυγή ενός άλλου ήλιου… αυτή τη φορά όχι με δάνειο φως… αλλά δικό μας!

Ίσως… 

Foto: http://albertoparada.electrofolio.com/en/c42/The-dawn-of-man#/gallery.4.People