Η σχέση, λέω καμιά
φορά, είναι στάση και όδευση. Είναι μια πορεία αλλά με σημεία στάθμευσης και
εποπτείας. Εάν τρέχεις διαρκώς, δεν βλέπεις… ακούς μονάχα την ανάσα σου και
νιώθεις το βροντοχτύπημα του είναι σου στις φλέβες σου. Κι επειδή δεν βλέπεις,
δεν σκέφτεσαι κι επειδή δεν σκέφτεσαι, δεν στοχάζεσαι… κι επειδή δεν στοχάζεσαι
κάποια στιγμή αποξενώνεσαι από τους ίδιους τους καρπούς της όποιας σχέσης… δεν έχεις
πια σχέση… είναι ένας κυνηγημένος…
Λέω ακόμα πως δέχομαι
τέσσερα στάδια… επαφή – σχέση – συνάντηση – διύπαρξη… τούτος είναι ο δικός μου
στοχασμός… η επαφή δίνει την κεραύνια εκκίνηση, η σχέση εργάζεται στους τρεις
άξονες της δι-εαυτικής συνθήκης του επικοινωνείν (σώμα, νους, πνεύμα) και
έπειτα ακολουθεί η συνάντηση… το μεγαλειώδες και συγκλονιστικό δι-αγαπάν που
ενώνει οργανισμικά τους ανθρώπους σε χαμηλά και υψηλά επίπεδα… χωρίς συνάντηση
δεν έχει κανένα νόημα η δυαδικότητα, το σχήμα καταρρέει σαν χάρτινος πύργος,
φλεγόμενος μάλιστα… ο άνθρωπος γίνεται ερειπιώνας, ζει σε μια δηλητηριασμένη
ατμόσφαιρα, αναπνέει τα τοξικά γαστρικά υγρά του και… πεθαίνει…
Δεν συζητώ καν τη δι-ύπαρξη
γιατί εκεί έχουμε άλλης τάξης μεγέθη… έχουμε άλλες ενέργειες, έχουμε το
ορθάνοιχτο βλέμμα, τον συντονισμό με το Ρυθμό, την συνοδοιπόρευση με τη Ροή, τη
βαθιά μύηση στα έγκατα του ζην… η μόνη γλώσσα που μπορεί να περιγράψει, ίσως, τις
δυναμικές και τα σύμπαντα της διύπαρξης είναι βέβαια η ποιητική… ούτε η
επιστημονική, ούτε η θεολογική, ούτε η φιλοσοφική… όλες τούτες είναι φτωχά
υποσύνολα της ποιητικής γλώσσας…
Όμως τι σημαίνει η ‘χρήση’
του άλλου;
Σημαίνει ότι ο άλλος ακυρώνεται
εξ αρχής, δεν αποτελεί πρόσωπο και εξυπηρετεί ως ‘χαρτοπετσέτα’ συναισθηματική
ή σωματική ή διανοητική τις ανάγκες μου. Η συνθήκη είναι τόσο συνηθισμένη που
δεν χρήζει καν περιγραφής.
Η από-προσωποποίηση
του άλλου είναι ένας ευφυής ελιγμός του όλου τραυματισμένου οργανισμού για να
αντέξει τις δυναμικές μιας πιθανής επαφής και αργότερα ‘σχέσης’. Εάν αποδεχθώ
τον άλλο ως πρόσωπο, ως το όλον που είναι –αυτονοήτως και αδιαπραγμάτευτα-
τούτο σημαίνει πως πρέπει κι εγώ να προτείνω το δικό μου πρόσωπο. Η επαφή δεν
απαιτεί πρόταση, απαιτεί την κατανάλωση πρωτεικών ενεργειών που αν δεν
εκτονωθούν απειλείται η ίδια η συγκρότηση του αρμολογημένου όντος. Η σχέση όμως
απαιτεί την πρόταση. Την κίνηση προς τον άλλο… την ίδρυση μιας συνεργασίας
εμπιστοσύνης, την αμοιβαία εκχώρηση ζωτικών χώρων… εάν ο άλλος είναι πρόσωπο
αναγκάζομαι να αποκαλύψω και το δικό μου.
Προτιμότερο για
πολλούς να μην το πράξουν. Κι έτσι απελπισμένα και με αβυσσαλέα δίψα, αναζητούν
τον άλλο ως τροφή, εργαλείο, μηχανή ικανοποίησης αναγκών… κι αυτό το κάνουν
επειδή λιμοκτονούν… όταν η πείνα κορεσθεί ικανοποιητικά ο άλλος παύει να έχει
λόγο ύπαρξης… στην ουσία αποτελεί εμπόδιο… είναι μια χρησιμοποιημένη
χαρτοπετσέτα και κανείς δεν κρατά στις αναμνήσεις του χαρτοπετσέτες…
Λέω λοιπόν, η σχέση
είναι στάση και όδευση… διαρκής παρατήρηση, εποπτεία… το συναίσθημα με την
πλημμυρική αρχαιώνια δράση του τα θολώνει όλα… ο νους όμως παραμένει εν
εγρηγόρσει… δεν έχω διαλέξει τυχαία τις λέξεις που συνθέτουν από έναν άλλο, προσωπικό
δρόμο το όνομά μου…
Νους ΗΜΕΡαυγής Τάνυσις
Ηθείου Σώματος… (ΝΗΜΕΡΤΗΣ)
Γιατί ο νους οφείλει
να οδηγεί το άρμα… όχι το άρμα το νου…
