Αν δεν ξέρεις που πηγαίνεις,
όλοι οι δρόμοι είναι λάθος
(Κινέζικη
–ίσως- παροιμία)
Δ
|
όθηκε η αφορμή για το θέμα που θέλω να
συζητήσουμε σήμερα από μια τηλεοπτική εκπομπή…»
«Παρήγορο…»
«Ποιο;»
«Ότι η τηλεόραση μπορεί ακόμη να φιλοξενεί
εκπομπές που δίνουν αφορμές για στοχασμό»
«Ναι… ήταν μια εκπομπή που αναφερόταν στα
διάφορα πνευματικά μονοπάτια της ανθρωπότητας μέσα στην ιστορία… θρησκείες,
δόγματα, θεωρήσεις κλπ… το βασικό ερώτημα που μάλλον ήταν και ο άξονας της
εκπομπής ήταν: πώς μπορώ να ξέρω ότι έχω διαλέξει τον ορθό δρόμο; Υπάρχουν
τόσες πολλές ‘παγίδες’… χιλιάδες δρόμοι και χιλιάδες παγίδες… και ο χρόνος που
έχω δεν είναι απεριόριστος… μια ζωή λίγων χρόνων… αν διαλέξω το λάθος μονοπάτι,
πάει, χάνονται όλα…»
«Και η μόνη ελπίδα η… μετενσάρκωση έτσι; Σε
χίλιες ζωές θα τους έχεις διαβεί όλους… Ας επανέλθουμε στο θέμα μας»
«…ναι… έτσι λοιπόν μέσα από την σύντομη έστω
και πολύ συνοπτική περιήγηση σε πολλές πνευματικές προτάσεις από την αρχαιότητα
ως σήμερα, η εκπομπή θέλησε να απαντήσει στο ερώτημα…»
«Αλλά δεν
απάντησε»
«Την έχεις δει;»
«Όχι… αλλά πώς θα μπορούσε να απαντήσει;»
«Ναι… φυσικά… η κεντρική ιδέα ήταν πως δεν
υπάρχει ‘ορθό’ μονοπάτι… για όλους… υπάρχει αυτό που εμείς διαλέγουμε… ή
αφήνουμε και πάμε στο επόμενο…»
«Ωραία εκπομπή! Τόσος κόπος για να σε αφήσει
στο κενό… ή μάλλον με την αίσθηση του κενού… και πριν ήσουν στο κενό αλλά μετά
την εκπομπή το συνειδητοποιείς κιόλας…»
«Ναι… κάπως έτσι… το κενό…»
«Όπως με τα καρτούν… θυμάσαι μια παλιά
συζήτηση για τα καρτούν;»
«Δεν είμαι βέβαιος… εσύ έχεις πολύ καλύτερη
μνήμη…»
«Πάντα οι ήρωες των παλιών τουλάχιστον
καρτούν, έπαιρναν φόρα και δεν τους σταματούσε τίποτα όταν κυνηγούσαν κάτι ή
τους κυνηγούσε κάποιος… όπως όταν το κογιότ κυνηγάει το road runner… ξαφνικά περνάει το
χείλος ενός γκρεμού, προχωράει μερικά μέτρα, βρίσκεται στο κενό αλλά δεν
πέφτει…»
«Α, ναι…»
«Πότε πέφτει;»
«…»
«Όταν συνειδητοποιεί
ότι βρίσκεται στο κενό…»
«Ναι… έχεις δίκιο… μετά πέφτει μολύβι και
σκάει κάτω…»
«Ακριβώς… έχει πολύ ενδιαφέρον το σημείο
αυτό της μετεώρισης όμως… έχει
πνευματική σήμανση… οι δημιουργοί αυτών των καρτούν ήταν αρκετά ψαγμένοι…»
«Δεν την ανακαλώ αυτή τη συζήτηση… κρίμα… θα
πρέπει να είχε ενδιαφέρον…»
«Ναι… και σε χαλαρό κλίμα… απόδειξη πως και
μια πνευματική συζήτηση μπορεί να είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Διόλου βαρετή,
‘βαριά’ και μονότονη…»
«Ώστε λες πως η εκπομπή ήταν μια τρύπα στο
νερό;»
«Όλες οι τηλεοπτικές παραγωγές δεν ξεχνούν
ποτέ το μέσο που τις φιλοξενεί. Όποια καλά κίνητρα κι αν έχει ο δημιουργός,
απευθύνεται στη μάζα. Λυπούμαι που χρησιμοποιώ τη λέξη. Κάποια στιγμή που το
πράγμα ‘βαραίνει’ ή κάνει ‘κοιλιά’ θα πρέπει να το γυρίσει, να το αλαφρώσει. Ή
απλά, να περάσει στο επόμενο… έτσι, η τηλεόραση λειτουργεί πάντα οριζόντια… σε
αντίθεση με την εσωτερική αναζήτηση που λειτουργεί κυρίως κάθετα…»
«Σε ρηχά νερά δηλαδή η εκπομπή…»
«Ένιωσες κάτι διαφορετικό;»
«Όχι… το επιβεβαιώνω… όμως ο άξονας του
προβληματισμού παραμένει… αν έχεις διάθεση να το συζητήσουμε λίγο…»
«Το πώς επιλέγει κανείς τον ορθό πνευματικό
δρόμο;»
«Ναι…»
«Μάλιστα… να ένα θέμα που μπορεί να
απασχολήσει έναν άνθρωπο… για σαράντα ή πενήντα χρόνια…»
«Με διάθεση είσαι απόψε…»
«Μα, δεν αστειεύομαι… τι περιμένεις να σου
πω; Θυμήθηκα όμως ένα μικρό χωρίο από τον Ιωάννη… μάλιστα από την αρχή της Α’
Επιστολής…»
«Με συγχωρείς… για την Καινή Διαθήκη λες;»
«Πήρες μπρος…»
«Μην αρπάζεσαι… δεν είναι καθόλου ο τομέας
μου…»
«Συνεχίζω… Μισό λεπτό να το θυμηθώ… Ὅ ἧν ἀπ᾿ ἀρχῆς, ὃ ἀκηκόαμεν, ὃ ἑωράκαμεν τοῖς
ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὃ ἐθεασάμεθα καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν, περὶ τοῦ λόγου τῆς
ζωῆς·…»
«!!!...Μετάφραση;»
«Αληθινά χρειάζεται μετάφραση;»
«Θα βοηθούσε…»
«Απόδοση λοιπόν… Για Αυτόν που υπήρχε από την αρχή, που Τον ακούσαμε, που Τον είδαμε από
πολύ κοντά, με τα μάτια μας τα ίδια και τα χέρια μας Τον ψηλάφησαν, για Τον
Λόγο τής ζωής… εδώ χρειάζεται προσοχή μια φράση ειδικά… καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν…»
«Ναι…»
«Πήρες λίγο μπρος στην αρχή αλλά… βρήκαμε
ανηφόρα…»
«Θέλω να πω…»
«Αυτό που κάνει εντύπωση εδώ είναι ότι οι
σωματικές αισθήσεις χρησιμοποιούνται ως προαπαιτούμενο
της πνευματικής εμπείρωσης… ἀκηκόαμεν,
ἑωράκαμεν, ἐθεασάμεθα… ἐψηλάφησαν… Δεν προκαλεί έκπληξη ότι ο κατεξοχήν
θεολογών εκ των ευαγγελιστών απευθυνόμενος σε αδελφούς διαφόρων εκκλησιών
ξεκινάει από τη δύναμη του αισθητού,
των βιολογικών οργάνων;»
«Ναι… βέβαια… μα, το θέμα αυτό είναι πολύ
εξειδικευμένο… δεν…»
«Δεν ξέρεις που θέλω να το πάω… φοβάσαι ότι
απομακρύνθηκα από τον πυρήνα…»
«Δηλαδή…»
«Μα ποιος άλλος είναι ο πυρήνας φίλε μου
αγαπημένε αν όχι το να ψηλαφήσεις τον
δρόμο; Πώς αλλιώς μπορείς περισσότερο να βεβαιωθείς για την ορθότητα μιας
επιλογής αν όχι με τις φυσικές σου αισθήσεις; Εγώ μάλιστα θα προσέθετα και
άλλες…»
«Δηλαδή;»
«Ότι αυτόν τον δρόμο τον γεύτηκα, τον
ένιωσα, τον έφαγα, τον ήπια, τον δοκίμασα… κοιμήθηκα μαζί του και ξύπνησα μαζί
του… δεν ακολούθησα έναν δρόμο που με παράτησε, με εγκατέλειψε, με ‘άδειασε’
κατά το χυδαϊστί λεγόμενο… τον γεύτηκα με όλες μου τις αισθήσεις… είναι κάτι
που έχω εμπειρωθεί σωματοπνευματικά… αλλιώς δεν αξίζει τίποτε, επιστρέφεται
στην αντιπροσωπεία…»
«Ναι… βέβαια… όμως…»
«Είσαι μπερδεμένος… Δεν αναφέρομαι μονιστικά
στο χριστιανικό δρόμο… μην με παρεξηγήσεις… δανείστηκα ένα χωρίο από τον Ιωάννη
γιατί ταιριάζει με το ερώτημά σου… μπορεί αυτός ο δρόμος να είναι η τέχνη, η
επιστήμη, ο χορός, η ποίηση, η μουσική, η λογοτεχνία, ο εσωτερισμός… δεν ξέρω… θυμάσαι
τον ‘δρόμο με καρδιά’…»
«Του Δον Χουάν!»
«Ξεφτέρι μου… μόλις πήγαμε στα νεοεποχίτικα
δούλεψες διπλό τούρμπο!»
«Μα, τον έχω μελετήσει, το ξέρεις…»
«Τι λέει λοιπόν ο Δον Χουάν Μάτους στον
Καστανέντα;»
«Λέει περίπου το εξής… Πως ο κάθε δρόμος
είναι ένας δρόμος και αν χρειαστεί μπορείς να τον εγκαταλείψεις… δεν είναι
ντροπή… διαλέγεις έναν άλλο… πριν διαλέξεις τον μελετάς, τον δοκιμάζεις όσες
φορές χρειαστεί… διαλογίζεσαι επ’αυτού… ο δρόμος είναι εκεί, περιμένει… εσύ δεν
έχεις χρόνο δυστυχώς…»
«Σωστά… λέει κι άλλα φυσικά και κάπου λέει
για την καρδιά…»
«Βέβαια… πως το μόνο ερώτημα που θέτεις πριν
στον εαυτό σου είναι, έχει αυτός ο δρόμος
καρδιά; Αν έχει είναι καλός, αν όχι, είναι άχρηστος…»
«Ο Δον Χουάν δεν θέτει λοιπόν το ζήτημα του
σκοπού. Που οδηγεί αυτός ο δρόμος ή ο
άλλος… γιατί άλλωστε λέει πως…»
«Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο πουθενά…»
«Σημασία έχει να έχει καρδιά η ατραπός που βαδίζεις
και όχι που θα σε βγάλει»
«Έτσι ακριβώς… Καμιά σχέση με τη χριστιανική
‘τεθλιμμένη’ οδό κλπ…»
«Ας μην μπούμε στη συγκρητική τώρα… ο Ιησούς
από μια άποψη Τολτέκικη ήταν επίσης ένας Μάγος-Πολεμιστής, ένας Σαμάνος, μέσα
από άλλες ορίζουσες όμως, κάτι που φυσικά δεν γίνεται αποδεκτό από την Εκκλησία
και σωστά κατά τη γνώμη μου… το κάθε τι λειτουργεί στο χώρο του, στο πλαίσιό
του, στις αναφορές του… ας μην τα βάζουμε όλα στο μίξερ…»
«Ναι… όπως έγινε με τη Νέα Εποχή θέλεις να
πεις;»
«Ε, φυσικά… όπως ανακάτευαν τα ψυχοτρόπα
φάρμακα και τα ναρκωτικά έτσι ανακάτεψαν θρησκείες, φιλοσοφίες και μαγείες και
τι προέκυψε στο τέλος;»
«Hangover…»
«Πολύ σωστός είσαι… ανέβηκες με ντεμαράζ στο
τέλος…»
«Νομίζω πως κάπου μάς έβγαλε η σημερινή μας
συνάντηση…»
«Το περισσότερο ήταν πως χάρηκα που σε
ξανάδα μετά από καιρό…»
«Κι εγώ…»
«Το δεύτερο είναι να πετάξεις την τηλεόραση
ή να τη δωρίσεις σε κάποιον που τη θέλει ή τη χρειάζεται…»
«Μα…»
«Εντάξει, δες Μουντιάλ πρώτα και μετά…»
«…»
«Το τρίτο είναι πως η ίδια η Ανάγκη δεικνύει, σημαίνει… η Ανάγκη ή αν
θέλεις, το Άνυσμα της Ανάγκης… Όμως γι’αυτό θα μιλήσουμε σε άλλη μας
συνάντηση…»
«Μα, θα ήθελα τώρα… ακούγεται ενδιαφέρον… μια
τζουρίτσα έστω…»
«Μέχρι να τελειώσει το Μουντιάλ θα έχεις
υιοθετήσει όλη τη γηπεδική διάλεκτο…»
«Θέλω να πω… έχει πράγματι ενδιαφέρον…»
«Γι αυτό και δεν πρέπει να εξαντληθεί στο…
πρώτο τεύχος…»
«Εντάξει… Θα τα ξαναπούμε λοιπόν…»
***
