Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι πολύ παράξενοι, είναι η αλήθεια. Οι καλλιτέχνες, οι ποιητές, οι ονειροβάτες, οι άνθρωποι που επισκέπτονται ‘άλλους’ κόσμους στην έμπνευσή τους, στο πυρετικό όραμά τους, στους εφιάλτες τους… στις μυστικές αυτές ονειροχώρες όλα είναι διαφορετικά … οι μορφές, οι βιότοποι, οι σχέσεις των πραγμάτων μεταξύ τους… είναι σύμπαντα εσωτερικά και μαζί απέραντα, αλλόκοτα, μυθικά… η ψυχή ταράζεται, ο νους δοκιμάζεται αλλά το είναι αναγνωρίζει σε τούτες τις εξωχρονικές και αλλοχρονικές πραγματικότητες συγγένειες που η εγρήγορση, η τεμαχισμένη και αλλήθωρη από τη νεωτερική συμπάγεια δεν μπορεί να κατανοήσει. Όλοι οι ξεχωριστοί άνθρωποι σε όλες τις εποχές μίλησαν, έγραψαν, τραγούδησαν, ζωγράφισαν γι’αυτές τις ονειροχώρες… οι παλαιοί διδάσκαλοι και αδελφοί της Ατραπού, κωδικοποιημένα, συμβολικά, κεκαλυμμένα… ο Ηράκλειτος, ο Πυθαγόρας, ο Εμπεδοκλής, ο Πλάτων, ο Ιησούς, ο Μπέικον, ο Σαίξπηρ, οι μεγάλοι αλχημιστές, οι σκοτεινοί Καμπαλιστές, οι χριστιανοί μυστικοί, ο Ιωάννης του Σταυρού, ο Φραγκίσκος της Ασίζης, οι Νηπτικοί Πατέρες, οι μυημένοι ζωγράφοι, ο Ντα Βίντσι, ο Ντύρερ, ο Μιχαήλ Άγγελος, οι διωγμένοι εσωτεριστές φιλόσοφοι και επιστήμονες, ο Τζ. Μπρούνο, ο Γαλιλαίος, οι νεώτεροι, ο Μπλέικ, ο Σαιν Ζερμαίν, οι μέγιστοι ποιητές, ο Πόε, ο Μπωντλαίρ, ο Έλιοτ, οι σύγχρονοι μάγοι, ο Φουλκανέλι, ο Κρόουλι, οι μεγάλοι συγγραφείς του Φανταστικού, ο Μάχεν, ο Ντάνσανυ, ο Λάβκραφτ, ο Λάιμπερ, οι σύγχρονοι αδελφοί και ερευνητές και εξερευνητές του Αγνώστου… αμέτρητοι, εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες…
Ποια είναι η κληρονομιά τους; Κληρονομιά τους είναι η ίδια η ύπαρξη, η ευλογία και η κατάρα της, η καθημέρια αγωνία και η απόλαυσή της. Αλλά κληρονομιά τους είναι και η αναζήτηση του Αληθινού, του Κρυφίου, του Υπέροχου, του Όμορφου… άνθρωποι που δεν χωρούσαν στις συμβάσεις, που δεν άντεχαν το μέτριο, το εφικτό, το πεπερασμένο…
Επειδή υπήρξαν αυτοί οι αδελφοί, έχουμε βλέμμα εμείς… επειδή ψηλάφησαν τους κόσμους των ανθρώπων και των όντων, έχουμε χέρια εμείς… εμείς οσφράνθηκαν το φόβο και γεύτηκαν το αίμα, έχουμε αισθήσεις εμείς… επειδή τους μαστίγωσε το Ιερό Αρχαίο Ρίγος, έχουμε πόνο εμείς…
Κι επειδή αγάπησαν τόσο πολύ το Απόλυτο ώστε να αφανιστούν ερωτευμένοι
έχουμε έρωτα εμείς…
Ο H.R Giger έχει αναγνωριστεί σαν ένας από τους πρωτοπόρους καλλιτέχνες του Φανταστικού Ρεαλισμού. Γεννημένος το 1940 σε μια οικογένεια χημικών στο Chur της Ελβετίας, στα 22 του πήγε στη Ζυρίχη όπου και σπούδασε αρχιτεκτονική και βιομηχανικό σχέδιο στην Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών. Δεν αργεί, στα 1964 να παρουσιάσει τις πρώτες του καλλιτεχνικές δημιουργίες, κυρίως σχέδια σε μελάνι και ελαιογραφίες που παρουσιάζονται το 1966 στην πρώτη του έκθεση. Θα ακολουθήσουν εκδόσεις και διανομές σε όλο τον κόσμο και η πρώτη του poster edition το 1969. Λίγο μετά θα ανακαλύψει την αερογραφία και μαζί της, το απολύτως δικό του και ιδιαίτερο εικαστικό ύφος που οδηγούν στην δημιουργία των πλέον γνωστών έργων του, τους σουρεαλιστικούς Βιολογικο-μηχανικούς ονειρότοπους που αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της φήμης του.
Ως σήμερα, πάνω από 20 βιβλία έχουν εκδοθεί πάνω στην τέχνη του Giger.
Το πλέον γνωστό βιβλίο του Giger, το Necronomicon (αυτόματα γίνεται η παραπομπή βέβαια στο θρυλικό βιβλίο του πατέρα όλων H.P Lovecraft), εκδόθηκε το 1977 και από αυτό εμπνεύστηκε για την ταινία του Alien ο Ridley Scott. Η σύζευξη ήταν ευλογημένη και μοναδική. Από τη μια το αλλομορφικό σύμπαν του Giger και από την άλλη η συγκυρία της δημιουργίας μιας ταινίας που έμελλε να αποτελέσει επανάσταση. Πέρα από την εισπρακτική επιτυχία, δεν άργησε και η καλλιτεχνική. Τα σχέδια του Giger για το ίδιο το πλάσμα αλλά και για τον επιβλητικό και υποβλητικό εξωγήινο βιότοπο που διαδραματίζεται η ταινία, κέρδισαν το 1980 το Όσκαρ για τα Οπτικά Εφέ. Από κει και πέρα, όλα άλλαξαν στη ζωή του καλλιτέχνη.
Άλλες πολύ γνωστές δουλειές του Giger για τον κινηματογράφο, ήταν στο Poltergeist II και στο Alien3 and Species όπως και για τη θρυλική ταινία – που τελικώς δεν έγινε - του Alejandro Jodorowsky, Dune.
Από τα πρώτα βήματα της καριέρας του, ο Giger εργάστηκε επίσης με γλυπτά και είχε μια διαρκή επιθυμία να επεκτείνει τα πρωτογενή στοιχεία του καλλιτεχνικού του οράματος πέρα από τους περιορισμούς του χαρτιού σε μια τρισδιάστατη πραγματικότητα. Θα έπρεπε να περιμένει ως το 1988 όταν του δόθηκε η ευκαιρία να σχεδιάσει εξ ολοκλήρου το απολύτως δικό του ‘Γκιγκεριανό’ περιβάλλον στο Giger Bar στο Τόκιο (δεν υφίσταται πλέον). Το 1992, υπό την επίβλεψή του άνοιξε και το δεύτερο Giger Bar στην γενέθλια πόλη του, στο Chur.
Το HR Giger Museum, άλλο ένα όνειρό του, άνοιξε τις θύρες του στο κοινό τον Ιούνιο του 1998 στο Chateau St. Germain, στην ιστορική μεσαιωνική πόλη Gruyères, της Ελβετίας. Το μουσείο φιλοξενεί την μεγαλύτερη συλλογή των έργων του Giger (εικαστικά, γλυπτά, έπιπλα, σχέδια για τον κινηματογράφο) από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 ως σήμερα.ωΣτον τελευταίο όροφο του τετραώροφου συγροτήματος, εκτίθενται εξαιρετικά δείγματα της τεράστιας προσωπική συλλογής έργων του Giger με έργα των Salvador Dali, Ernst Fuchs, Dado, Bruno Weber, Günther Brus, Claude Sandoz, François Burland, Friedrich Kuhn, Joe Coleman, Sibylle Ruppert, Andre Lassen όπως επίσης και πολλών άλλων επιτυχημένων συγχρόνων καλλιτεχνών.
Το 1999, ο Giger, για να διευρύνει την προσέγγιση των νεώτερων επισκεπτών στις καλλιτεχνικές δημιουργίες του, εγκαινίασε την Giger Museum Gallery, έναν μεγάλο χώρο τριών αιθουσών στη γειτονική πτέρυγα του μουσείου. Εκεί, ανά εξάμηνο, παρουσιάστηκαν σε ατομικές εκθέσεις έργα των Ernst Fuchs, Hans Bellmer, Fred Knecht, Stelio Diamantopoulos, Martin Schwarz, Claude Sandoz, Günther Brus, François Burland, Victor Safonkin, Sybille Ruppert και άλλων.
Την άνοιξη του 2003, γιορτάστηκαν τα επίσημα εγκαίνια του H.R. Giger Museum Bar. Τα σχέδια του καλλιτέχνη για τον 400 ετών χώρο, δίνουν έμφαση στην προ-Γουθική αρχιτεκτονική. Τα τεράστια τόξα από σκελετούς που καλύπτουν την οροφή μαζί με πέτρινα έπιπλα του Μπαρ θυμίζουν το μεσαιωνικό χαρακτήρα του κτηρίου και δίνουν στο Μπαρ μια αίσθηση καθεδρικού ναού.
Τα τελευταία χρόνια, ο Giger έχει τιμηθεί με πολλές αναδρομικές εκθέσεις σε μεγάλα μουσεία. Το 2004 εξάμηνη έκθεση στο Museum Halle Saint Pierre του Παρισιού. Η έκθεση «Le monde selon H.R. Giger» (Ο κόσμος κατά τον H.R. Giger) ήταν η μεγαλύτερη που έλαβε χώρα με έργα του καλλιτέχνη, εκτός Ελβετίας.
Τον Δεκέμβρη του 2004, ο H.R. Giger έλαβε το βραβείο "La Médaille de la Ville de Paris", στο Δημαρχιακό μέγαρο του Παρισιού.
Άλλες αναδρομικές εκθέσεις ‘H.R. Giger in Prague” , το 2005 στο National Technical Museum of Prague, “Giger in Wien” , το 2006 στο Kunsthaus Wien στην Αυστρία κ.α.
Τον Ιούλιο του 2007 ο Giger τιμήθηκε με την πρώτη έκθεση στην γενέθλια πόλη του, στο
Bündner Kunstmuseum, στο Chur και τον Οκτώβριο του ίδιου έτους στην Βαλένθια, μια μεγάλη έκθεσή του στο The Polytechnic University.
Ακολούθησαν πολλές ακόμα τιμητικές εκδηλώσεις, εκθέσεις, παρουσιάσεις (Γερμανία, Φινλανδία, Αυστρία, ενώ στα πλάνα του καλλιτέχνη είναι εκθέσεις στην Πορτογαλία, Ρωσία, Χιλή, κ.α.).
Ο καλλιτέχνης ζει και εργάζεται στη Ζυρίχη με τη σύζυγό του, Carmen Maria Scheifele Giger που είναι και η διευθύντρια του H.R. Giger Museum.
