Η γυνή να φοβείται τον άνδρα

Τελικά θα μπορούσα να είμαι
η γυναίκα μου.
Λόγω συμφωνίας χαρακτήρων
να με είχα παντρευτεί.
Με ωραία φωνή την οποία
και ακούω ευκρινέστατα.
Ευγενέστατος δε.
Και μαζί ευσυγκίνητος.
Τι λουλούδια θα μου 'κοβα. Με λουλούδια θα μ' έκοβα
και με λόγια που εγώ θα περίμενα.
Και θα ήξερα εγώ
μέχρι πότε να δίσταζα, με τι νάζια
ώστε ποτέ να μη με χάσω.
Θα με ζήλευα ύστερα: τόσο
όσο αυτοί που είναι βέβαιοι.
Κι όσο πρέπει και όταν
θα ενέδιδα.
Ευτυχώς με δυο χέρια
ώστε πάντα το ένα απ' τα δυο
να χαϊδεύεται.
Μετά ξέραν τα δυο
πού να χάιδευαν
και πώς.
Κι ένα μόνο παιδί
θα μου σκάρωνα-
εμένα.
Ομως πάνω κι απ' όλα:
όταν η ώρα θα 'ρχότανε
όχι όχι ένας ένας
αλλά όλοι μαζί
να χωρίζαμε.

Γιάννης Βαρβέρης

Σα να’χει από καιρό

τούτο το σώμα

σαν αίσθηση, σα λάμψη

ολοκληρώσει πια τη τροχιά του

μόνο το άγγιγμά της

με κάνει να επαναστατώ

όπως και η φωνή της

όταν διαπερνά τους πόρους

που ξαφνικά ανοίγουν και ανθίζουν πάλι

και στέκονται αρνητές

για λίγο

του θανάτου

Κι εκείνο το εφηβικό της χαμόγελο

που αιχμαλώτισε δροσιές και μνήμες

και έκρυψε λίγη ροή του χρόνου

στη τρυφερή αγκαλιά της...

Designed by lights

© Roby De Maria

Μόλις θελήσετε να γίνετε φυσικοί, καταντάτε χυδαίοι...

"Μόλις θελήσετε να γίνετε φυσικοί, καταντάτε χυδαίοι. Για εσάς, η Φύση είναι ένας εχθρός. Εμάς, τους τερπνούς θεούς της Ελλάδας, μας μετατρέψατε σε δαίμονες κι εμένα, σε ένα πλάσμα διαβολικό. Μπορείτε να με αναθεματίσετε και να με καταραστείτε ή να θυσιαστείτε εσείς οι ίδιοι μπροστά στο βωμό μου σαν φρενιασμένες μαινάδες. Και αν ένας από σας ξεθαρρέψει και φθάσει στο σημείο να φιλήσει το κόκκινό μου στόμα θα χρειαστεί να περπατήσει ξυπόλητος με ρούχα μετανοιωμένου αμαρτωλού μέχρι τη Ρώμη και κει μάταια να περιμένει να ξαναβγάλει φύλλα το δέντρο της ζωής, ενώ στα πόδια μου ατέλειωτα θα ανθίζουν τα τριαντάφυλλα, οι βιολέτες και οι μυρτιές. Αλλά το άρωμά τους δεν είναι για εσάς. Παραμείνετε στις βορινές ομίχλες σας και μέσα στα λιβάνια του χριστιανισμού. Αφήστε τον παγανιστικό μας κόσμο να αναπαύεται κάτω από τη λάβα και τα ερείπια. Μη μας ξεθάβετε. Δε χτίστηκε για σας η Πομπηία, οι βίλες, τα λουτρά και οι ναοί μας. Δεν έχετε ανάγκη από θεούς. Πεθαίνουμε από το κρύο κοντά σας..."

Leopold von Sacher Masoch, Η Αφροδίτη Με Τις Γούνες

Δωμάτιο

Γλυκό κορίτσι

στο απέραντο

και στενόχωρο

δωμάτιό μου

σε φιλοξενούν οι διάπυρες σκέψεις

που γραπώθηκαν απ΄τους τοίχους

κι έτσι

με κοιτάς

δίχως μάτια

μονάχα με τη στιγμή

που απειρώνεται

νωχελικά

σκαρφαλώνοντας στο στόμα μου

μονάχα με τη στιγμή

τη μικρή

και ασύνορη

που έκρυψα κάτω απ’τα σκεπάσματα

κι έχω δική μου…

φεβ12

Πίσω από τους λόφους

Κάποιες σκέψεις με αφορμή την πολύ ενδιαφέρουσα ρουμανική ταινία…

Δεν μπορείς να έχεις θρησκεία αν εξαιρέσεις το Απόλυτο. Και δεν μπορείς να έχεις εποπτεία αν εξαιρέσεις το σχετικό των αισθήσεων.

Και τι συμβαίνει στο ενδιάμεσο;

Τι υπάρχει στις ενδιάμεσες περιοχές;

Όλοι εμείς ίσως να είναι η απάντηση... όλοι εμείς που αναρωτιόμαστε για το Απόλυτο και παλεύουμε για την εποπτεία. Συνήθως με εργαλείο το νου και με σύμμαχο την καρδιά. Πολύ σπάνια τούτο το δεύτερο πλέον. Άλλωστε, δεν χρειάζεται. Όταν έχεις αγοράσει το ‘βελτιωμένο’ πακέτο της νοητικής θεώρησης, τι να το κάνεις το πολύπλοκο βίωμα που σου στερεί κάθε ψευδαίσθηση κυριαρχίας ‘των μέσων’;

Επικίνδυνα πράγματα αυτά και μάλλον μεσαιωνικά.

Ο αρκετά καλός σκηνοθέτης της ταινίας, πέρα από την ‘έμμεση’ αφήγηση που κάνει με τον πλέον… άμεσο τρόπο –αφήνοντας δηλαδή τα πράγματα να προοδεύουν και όχι να εξελίσσονται, κάτι που θα απαιτούσε την δική του παρέμβαση – επιτυγχάνει να προβάλει στον περίφημο ‘μέσο’ θεατή το παράλογο σε όλο του το μεγαλείο μη κρίνοντας το υπέρ-λογο της θρησκευτικότητας. Γιατί άλλωστε αυτό δεν είναι δική του δουλειά. Δεν είναι καν των ιερωμένων δουλειά. Αυτό είναι δουλειά του Απείρου.

Και στην αφήγηση αυτή, που είναι ροϊκή και ‘ήρεμη’, εμφωλεύει φυσικά η τραγικότητα και το ‘κακό’ όπως ακριβώς με μια κρυμμένη βόμβα σε μια σκοτεινή γωνιά ενός υπογείου σε κάποιο πολυσύχναστο, μοντέρνο κτήριο. Ανύποπτος ο κόσμος πηγαινοέρχεται στους πάνω ορόφους –του νου – και δεν έχει ιδέα τι κρύβει στον ‘κόρφο του’ τούτο το υπερ-σύγχρονο κτήριο. Μπορεί η βόμβα να σκάσει κάποια στιγμή, μπορεί να μην σκάσει και ποτέ…

Τι την πυροδοτεί;

Ο σκηνοθέτης παλεύει να δώσει την προφανή απάντηση… αλλά εκεί δεν είναι επαρκής και καταφεύγει στην θωράκιση της ‘μαζικής’ πίστης για να μην καταντήσει η ταινία του φτηνό θρίλερ με καλές προθέσεις βέβαια. Όμως καταφέρνει κάτι άλλο τη βοηθεία των καλών ερμηνειών, της προσεγμένης φωτογραφίας και του ‘μοναστηριακού’ ρυθμού. Να υπενθυμίσει ότι η αφήγηση είναι πάνω απ’όλα κι εκεί μπορεί να καταφύγει ο θεατής για να ανιχνεύσει εντός του τι είναι εκείνο που μπορεί να πυροδοτήσει την δική του βόμβα στο δικό του υπόγειο…

Αν εν τω μεταξύ, οι καλά εκπαιδευμένοι πυροτεχνουργοί του νου δεν την έχουν ανακαλύψει και δεν την έχουν αφοπλίσει.

Αυτό που δεν ξέρει όμως ο νους

Και δεν είναι εύκολο να το διδαχθεί όσο κι αν ‘μορφώνεται’ και αν 'καλλιεργείται' και αν εκλεπτύνεται

Είναι πως τα υπόγεια είναι συνήθως πολλά

Και οι βόμβες αμέτρητες…

Ο Μεγάλος Εναγκαλισμός...

την ιερότητα δεν μπορείς να την αγγίξεις

είναι εκείνη που επιλέγει να σε αγγίξει

αν αφεθείς

αν σιγήσεις

αν εμπιστευτείς το ρυθμό σου

στην διαπνοή του Απείρου...

την ιερότητα δεν μπορείς να την σκοτώσεις

μονάχα να την αγνοήσεις

για λίγο

κι έρχεται εκείνη η στιγμή

που σου ψελλίζει στο αυτί

ο Χρόνος

και το αίμα βροντάει στις φλέβες σου

όπως εκείνη το ορίζει

και το πνεύμα αναζητάει τα εγκατά του

όπως εκείνη το επιτρέπει

και τα μάτια σου

διαστέλλονται

κι ορθώνεται η ψυχή σου

έτοιμη

για το Μεγάλο Εναγκαλισμό...



[το μικρό βίντεο είναι απόσπασμα από την ταινία 'Ο Μεγαλέξαντρος', του Θ. Αγγελόπουλου]

Η τέχνη ν'αντικρίζεις το Άπειρο χωρίς να δειλιάζεις...

Strange, τ.35, Ιούλ-Αύγ. 2001