…Η Μαγεία σαν πρακτικό σύστημα δεν σχετίζεται τόσο πολύ με την ανάλυση, όσο με το να φέρει σε εκδήλωση τα δημιουργικά και ενστικτώδη τμήματα του ανθρώπου. Εάν η ανάλυση στοχεύει στην αποδοχή του ασυνείδητου και στη δυναμική του συνύπαρξη με το συνειδητό, τότε η Μαγεία μπορεί να θεωρηθεί μια τεχνική αντίληψης των βαθύτερων πεδίων του ασυνείδητου. Πρόκειται για πεδία δύναμης και αντίληψης των οποίων η αξία δεν μπορεί παρά να γίνει αμυδρά κατανοητή μέσω της ενατένισης των θρησκευτικών μορφών του παρελθόντος.

Σε ορισμένες σχολές Μαγείας, στις οποίες οι τελετές μύησης τελούνταν από Μύστες που γνώριζαν τέλεια από πολύ παλιά τη χρησιμοποιούμενη τεχνική, η μύηση αναπαριστούσε το θάνατο του ανώτερου Εαυτού και την αναγέννησή του μέσω ενός τεχνικού συστήματος Μαγείας και Διαλογισμού. Έτσι ο ανώτερος Εαυτός συμβολιζόταν στις μεγαλύτερες θρησκείες με μια ιερή μορφή  -έναν άνθρωπο που σχεδόν πάντα παρουσίαζαν ως τον Υιό του Θεού. Η ουσία των ηθικών διδαγμάτων αυτών των συστημάτων είναι η ανάπτυξη του Υιού μέσα μας. "Εκτός εάν ο Χριστός είναι γεννημένος μέσα σου..." "Κοίταξε μέσα, εσύ είσαι ο Βούδας"...

...Έτσι στη σχολή του Φρόιντ συναντάμε τη βασική έννοια της λίμπιντο, της οποίας ο ορισμός δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη σεξουαλική ορμή. Υπάρχει επίσης ένας κάπως ευρύτερος χωρισμός της ψυχικής δραστηριότητας σε κατηγορίες, όπως είναι η τριάδα: "Εκείνο", "Εγώ", "Υπερεγώ".

Στο σύστημα που εισηγήθηκε ο Δρ. Κ.Γκ.Γιούνγκ, συναντάμε και πάλι την ιδέα της λίμπιντο. Μόνο που εδώ δεν ορίζεται ως σεξουαλικότητα, αλλά έχει μια πλατύτερη φιλοσοφική σημασία, ως προς το ολικό ποσό της ψυχικής ενέργειας και ζωτικότητας που εκφράζεται σαν ένστικτο, επιθυμία και λειτουργία. Οι ικανότητες του νου περιγράφονται σύμφωνα με ένα τετραπλό πρότυπο, που λειτουργεί με θετικό ή με αρνητικό τρόπο. Πρόκειται για το συναίσθημα, τη σκέψη, την αίσθηση, και τις διαισθητικές λειτουργίες της ψυχής όπου η καθεμία είναι επιδεικτική μιας παθητικής ή μιας ενεργητικής ανταπόκρισης και εξαρτάται από το εάν το άτομο είναι εσωστρεφές ή εξωστρεφές. Το ίδιο το Ασυνείδητο θεωρείται πως έχει διπλή όψη. Το ένα τμήμα του έχει προσωπικό και ατομικό χαρακτήρα, ενώ το άλλο αποτελεί ένα μικρό μέρος εκείνου του τεράστιου ρεύματος δύναμης, αρχετύπων και εικόνων, το οποίο ονομάζεται Συλλογικό Ασυνείδητο. Πρόκειται για ένα παγκόσμιο και ενιαίο υπόστρωμα, που είναι κοινό για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μπορεί να θεωρηθεί ως το ιστορικό φόντο, μέσα από το οποίο όλες οι ψυχές και οι συνειδήσεις διάβηκαν και αναπτύχθηκαν. Αποτελεί την αρχέγονη βάση από όπου προήλθε η ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία κάθε φυλής, λαού και πολιτισμού. Είναι αυτό που οι αλχημιστές αποκαλούν Ανιμα Μούντι...

Μια μαθήτρια του Γιούνγκ, η Τζόαν Κόρι (Joan Corrie) συγγραφέας του έργου «Το Αλφάβητο της ψυχολογίας του Γιούνγκ», λέει τα ακόλουθα:

"Η άνιμα έχει επαφή με τα αντικείμενα της εσώτερης πραγματικότητας -τις εικόνες του συλλογικού ασυνείδητου- όπως η περσόνα συνδέεται με τα αντικείμενα της εξωτερικής πραγματικότητας. Η άνιμα είναι μια αρχετυπική μορφή, που θα μπορούσε σχεδόν να περιγραφεί ως το καταστάλαγμα των μακροχρόνιων εντυπώσεων του άνδρα περί γυναίκας -όχι οι συνειδητές εκλογικευμένες ιδέες του, αλλά το ασυνείδητα κληρονομημένο καλούπι, του οποίου εκείνη αποτελεί τη μήτρα"...

...Ανέκαθεν υπήρξε ένα αξίωμα του μαγικού συστήματος που αναφέρει πως όταν μια οντότητα σε φυσικό επίπεδο είναι ενεργητική, τότε σε πνευματικό επίπεδο είναι παθητική και το αντίστροφο. Σε πολλές απόκρυφες εργασίες συναντάμε την εξής δήλωση: "Άντρας ονομάζεται το θετικό μέλος των δύο φύλων. Στην πραγματικότητα μόνο το φυσικό του σώμα είναι θετικό. Το αιθερικό του σώμα είναι καθαρά αρνητικό...Από την άλλη, ενώ συνήθως υποτίθεται ότι από τα δύο φύλα το θηλυκό είναι το αρνητικό, στην πραγματικότητα το φυσικό του σώμα είναι αρνητικό, γιατί το αιθερικό του είναι ενεργητικό, αποτελώντας τον πραγματικό δημιουργικό πόλο των δύο φύλων".  Εύκολα μπορεί να αναγνωριστεί ότι κάθε άτομο είναι ερμαφρόδιτο από ψυχολογική άποψη...

...Ίσως, λοιπόν, θα έπρεπε να είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε ότι πέρα από το συνειδητό νου -τον οποίο ως τώρα εκλαμβάναμε σαν τη μόνη πραγματικότητα- υπάρχει μια απέραντη περιοχή έμπνευσης και ομορφιάς, η οποία είναι η εσωτερικά αγνή ουσία του νου. Εάν μπορούσαμε να ανοίξουμε τον εαυτό μας ή να αποκτήσουμε πλήρη συνειδητότητα αυτής της ουσίας ώστε να μπορέσει το περιεχόμενό της να αναδυθεί στη συνείδησή μας δίχως καμιά διαστρέβλωση, θα αρχίζαμε να αντιλαμβανόμαστε όσο ποτέ πριν την αληθινή φύση της ζωής και των προβλημάτων της.

"Σε μια τέτοια περίπτωση", παρατηρεί ο Γιούνγκ στο «Δύο Δοκίμια στην Αναλυτική Ψυχολογία», το "Ασυνείδητό μας παρέχει αυτή την προώθηση και βοήθεια, την οποία η όμορφη Φύση είναι πάντα έτοιμη να προσφέρει άφθονα στον άνθρωπο. Το Ασυνείδητο κλείνει μέσα του την εν δυνάμει σοφία που είναι εντελώς απρόσιτη για τη συνείδηση...δημιουργεί και αυτό μελλοντικούς συνδυασμούς όπως και η συνείδησή μας, μόνο που είναι πολύ ανώτεροι των συνδυασμών της συνείδησης, τόσο στον εξευγενισμό όσο και στο εύρος τους. Επομένως το Ασυνείδητο μπορεί να είναι ένας απαράμιλλος οδηγός για τον άνθρωπο".

Όταν εγκαθιδρυθεί μια τέτοια συνειδησιακή κατάσταση και καθετί που προηγούμενα ήταν ασυνείδητο μεταφερθεί στη σφαίρα της συνείδησης, τότε ολόκληρη η ζωή αλλάζει και εξελίσσεται, ενώ πριν αποτελούσε αντικείμενο φόβου και τρόμου. Σχεδόν κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του κάποιο αίσθημα κατωτερότητας και ανασφάλειας. Όλοι ψάχνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να υψωθούν πάνω από την κατωτερότητά τους και να ανακαλύψουν κάποιο ασφαλές στήριγμα που να μπορούν να καταφύγουν. Μόνο όταν φτάσουμε στην αντίληψη της "αγνής ουσίας του νου" είναι δυνατό να εξαφανιστεί στη πράξη το αίσθημα κατωτερότητας και να αποκατασταθεί το αίσθημα της ασφάλειας. Τότε θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τη ζωή και τους συνανθρώπους μας...

Μέσα στο σύμπαν υπάρχουν αρχέτυπες εικόνες -συγκλίνοντα σημεία που λειτουργούν σαν τερματικά ή σταθμοί δύναμης, μέσα από τους οποίους ρέει το ρεύμα της ζωής αναβλύζοντας από την πηγή, ώστε να μπορεί να αφομοιωθεί από τις χαμηλότερες μορφές ζωής. Τα αρχέγονα αυτά αρχέτυπα του Συλλογικού Ασυνείδητου είναι οι ψυχικές "μορφές με τις οποίες οι επαναλαμβανόμενες προγονικές εμπειρίες διαμόρφωσαν τον τυπικά ανθρώπινο τρόπο αντίληψης". Μιλώντας γενικά, αυτά τα αρχέτυπα, ο πρώτος ανθρώπινος ορισμός για τις πολλαπλές δυνάμεις της φύσης, συνιστούν όλα όσα εννοεί η Μαγεία με τους Θεούς, τους Αρχαγγέλους και τους Αγγέλους...

Άρα μια αγγελική ύπαρξη μπορεί να οριστεί σαν κοσμική δύναμη, της οποίας ο φυσικός φορέας εκδήλωσης στην ψυχική συνείδηση είναι μια μορφή δημιουργημένη από την ανθρώπινη φαντασία...

Israel Regardie  Η Μεσαία Στήλη

...Για να σχηματίσουμε μια σωστή εικόνα της Ιερής Επιστήμης, πρέπει να μελετήσουμε τα πρότυπα της και να προσπαθήσουμε να εισχωρήσουμε στις διάνοιες των μεγάλων μυστικιστών και των φωτισμένων. Τα έργα των τελευταίων μας δίνουν μαρτυρίες άμεσης γνώσης για τους κόσμους του υπεραισθητού...

...Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν παραδόσεις σχετικά με διάφορες υπερανθρώπινες οντότητες που δίδαξαν την απόκρυφη επιστήμη στις αρχαίες φυλές και ίδρυσαν τους πολιτισμούς τους...

...Η απόκρυφη επιστήμη, όπως και η κλασική μουσική, προορίζεται για τους λίγους εκείνους, που χάρη στην εκπαίδευση και τα φυσικά χαρίσματά τους έχουν τη δυνατότητα να την εκτιμήσουν...

...πρέπει να θυμόμαστε ότι ο αποκρυφισμός είναι κάτι περισσότερο από φιλοσοφία ή επιστήμη. Είναι μια απέραντη έκταση εμπειριών και πραγματώσεων που απαιτούν συστηματοποίηση και ερμηνεία.

 Μπορούμε να ορίσουμε τον αποκρυφισμό σαν μια προέκταση της ψυχολογίας, γιατί μελετάει ορισμένες ελάχιστα γνωστές όψεις του ανθρώπινου νου και της Φύσης.

...Για τον άνθρωπο που δεν αρκείται στις συμβατικές ερμηνείες μιας φιλοσοφίας και μιας επιστήμης περιορισμένης στη μαρτυρία των πέντε φυσικών αισθήσεων, ο αποκρυφισμός αποκαλύπτει μια πλούσια φλέβα χρυσού, που βρίσκεται εκεί για να εξορυχθεί. Οι θεωρίες του ρίχνουν φως πάνω σε κάθε πλευρά της ζωής. Ερμηνεύουν πολλά από αυτά που παραμένουν ανεξήγητα για την εγκόσμια πλευρά και τοποθετούν τη θρησκεία στη βάση της εμπειρίας και όχι της τυφλής πίστης...

...Λέγεται για τα Μυστήρια, ότι οι Μύστες οδηγούσαν τον υποψήφιο από βαθμό σε βαθμό και του αποκάλυπταν όλο και πιό απόκρυφα σύμβολα της Θειότητας. Στο τέλος, όταν έπεφτε και το τελευταίο πέπλο, μπροστά στο μαθητή αποκαλυπτόταν ένα κενό ιερό, ενώ μια φωνή ψιθύριζε στο αυτί του: "Δεν υπάρχει Θεός"...

...Η διαφορά ανάμεσα στον "αποκρυφίζοντα" και στον αποκρυφιστή, είναι ότι ο πρώτος πιστεύει πως το άδυτο του ιερού περιέχει το Θεό, ενώ ο δεύτερος γνωρίζει ότι ο Θεός βρίσκεται μέσα μας. Ο πρώτος πιστεύει στην αποκάλυψη, ενώ ο δεύτερος στη συνειδητοποίηση. Ο πρώτος πιστεύει σε κάποιο ιδιαίτερο μήνυμα από το Δάσκαλό του, σε κάποιο ειδικό μαντάτο από τα Ουράνια. Ο δεύτερος γνωρίζει ότι όλοι "εν Θεώ εσμέν". Ο πρώτος πιστεύει ότι το αστρικό πεδίο είναι αντικειμενική πραγματικότητα. Ο δεύτερος γνωρίζει ότι πρόκειται για αντικειμενική φαντασία...

...Δεν υπάρχει κανένας Βασιλικός Δρόμος προς τη Μύηση.  Υπάρχει μόνο το μονοπάτι που έχει ανοιχτεί από το διάβα αμέτρητων αναζητητών.  Πάνω σε αυτό πρέπει να παλέψουμε όσο καλύτερα μπορούμε, με μοναδικό οδηγό την ύψιστη συνειδητοποίησή μας...

...Αν θέλουμε να εξερευνήσουμε τα Μυστήρια με ασφάλεια πρέπει αρχικά να προσεγγίσουμε την πιο ευγενική μορφή τους, σαν μέρος ενός συστήματος πνευματικής αναγέννησης.  Και μόνο όταν έχουμε δεχτεί την πειθαρχία τους, έχουμε αφοσιώσει τον κατώτερο εαυτό στον ανώτερο, και η αφιέρωση έχει γίνει δεκτή, τότε, και μόνον τότε, μπορούμε να μελετήσουμε με ασφάλεια εκείνες τις μαγικές όψεις του αποκρυφισμού, που συνήθως ελκύουν τους μη φωτισμένους...

...Ο αποκρυφισμός δεν είναι παιγνίδι για παιδιά και δεν αποτελεί κρησφύγετο από την καθημερινότητα. Η έρευνά του προϋποθέτει δύναμη και αγνότητα. Ολοι όσοι έχουν αγγίξει το βαθύτερό του όραμα, ισχυρίζονται ότι δεν πρόκειται για χίμαιρα, αλλά για ένα πολύ αληθινό μονοπάτι προς το Φως. Ενα μονοπάτι στενό σαν τη κόψη του ξυραφιού!...

...Ο μαθητής που αναζητά με θέρμη την αλήθεια θα πρέπει να θυμάται ότι η απαίτηση για υπακοή είναι δυσοίωνο σημάδι. Αν αυτή η απαίτηση πρέπει μάλιστα να επικυρώνεται με κάποιο όρκο -και ιδιαίτερα με ανεπιφύλακτο όρκο- που δεν προβλέπει την απελευθέρωση του μαθητή από την υπακοή σε περίπτωση που φύγει από τη σχολή ή την ομάδα, ο νεόφυτος είναι σαν να δίνει επιταγή "εν λευκώ... 

Κάθε ισχυρό συναίσθημα είναι πηγή αστρικής δύναμης και δεν αποτελούν εξαίρεση ο φόβος και ο πόνος. Επιπλέον, επειδή το αίμα είναι ζωτικό υγρό, περιέχει μεγάλη ποσότητα εκτοπλάσματος ή, αλλιώς, αιθερικής ουσίας. Οταν χύνεται το εκτόπλασμα αυτό, διαχωρίζεται γοργά από το αίμα, το οποίο πήζει, και έτσι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για υλοποιήσεις. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι πρωτόγονοι προσφέρανε θυσίες αίματος σε ορισμένες θεότητες. Μόνο οι πιο χαμηλές οντότητες θα χρησιμοποιήσουν την αιθερική απόρροια του αίματος για να εκδηλωθούν. Οι ανώτερες οντότητες χρησιμοποιούν τον αιθέρα που απελευθερώνεται με την καύση ορισμένων πτητικών ουσιών -για αυτό το λόγο χρησιμοποιούνται λιβάνια στις μαγικές εργασίες...

...Ο αυθόρμητος φυσικός ψυχισμός είναι καρπός μιας εκπαίδευσης που πάρθηκε σε προηγούμενες ενσαρκώσεις. Αυτή η εκπαίδευση μπορεί να ήταν δύο ειδών: μπορεί να ήταν σχεδιασμένη για να δημιουργεί μαντικές ικανότητες ή μπορεί να ήταν αποτέλεσμα μύησης. Το πρώτο είδος δίνει τον παθητικό, αρνητικό ψυχισμό που συνήθως διαθέτουν άτομα χαμηλού επιπέδου. Το δεύτερο είδος συνδέεται πάντα με τις ιδιότητες του νου και του χαρακτήρα, πράγματα που φανερώνουν έναν δεσμό με την ψυχή.

 Οταν κάποιος έχει μυηθεί σε προηγούμενη ζωή και φτάσει σε ένα εξελικτικό σημείο της τωρινής του ενσάρκωσης που να είναι έτοιμος να ξαναβαδίσει την Ατραπό, τότε επιστρέφει στο παλιό του Τάγμα και μυείται ξανά. Από κει και πέρα δεν δίνεται καμιά δημοσιότητα στις ψυχικές του ικανότητες. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που δεν συμβαίνουν έτσι τα πράγματα και κάποιος, αν και είναι μυημένος, συνεχίζει να περιπλανιέται χωρίς οδηγό. Σε αυτές τις περιπτώσεις το πρόβλημα ανάγεται συνήθως στο παρελθόν, όταν αυτή η ψυχή είχε εκδιωχθεί από το Τάγμα της για κάποια παράβαση Αυτές οι ψυχές έχουν συχνά συνείδηση αυτής της κατάστασης και γνωρίζουν ότι για αυτή τη ζωή τούς είναι απαγορευμένες οι αποκρυφιστικές σπουδές...

...Υπάρχει μία μονάχα αληθινή Ατραπός που οδηγεί στη Μύηση. Είναι το μονοπάτι που άνοιξε η αιώνια παράδοση και το έχουν βαδίσει αμέτρητοι αναζητητές. Αυτή η ατραπός στα αρχικά της στάδια είναι διαφορετική για κάθε φυλή της ανθρωπότητας. Μετά το πέρασμα της Εξωτερικής Πύλης, όμως, όλες αυτές οι ατραποί συγκλίνουν και ενώνονται σε μια πλατιά λεωφόρο. Αυτός ο δρόμος της Μύησης δεν αποτελεί κανένα είδος εγκόσμιας οργάνωσης, αλλά μια εσωτερική μέθοδο που οδηγεί στην πνευματική επίτευξη.  Καμιά εσωτερική οργάνωση δεν έχει το μονοπώλιο των διδασκαλιών της και καμία δεν έχει τη δύναμη να προσφέρει  όλων  των  ειδών  τις  Μυήσεις.  Οι  εγκόσμιες  οργανώσεις  ποικίλουν  πολύ  τόσο στη δύναμη που διαθέτουν, όσο και στην αγνότητα που έχουν. Δεν πρόκειται ποτέ να αποτελέσουν τίποτε περισσότερο από ένα μέσο για κάποιο σκοπό, ένα σύνδεσμο αμοιβαίας βοήθειας και συντροφικότητας. Θα διαπράξουμε βασικό σφάλμα αν θεωρήσουμε ότι υπάρχει έστω και ένα σύστημα εκπαίδευσης που να προσφέρει τη Μύηση. Μόνο ο Μέγας Μυητής. Οποιος ή Ο,τι κι αν είναι Αυτός, μπορεί να απονείμει τη Μύηση. Και όλα τα ανθρώπινα συστήματα, εκπαιδευτικά ή τελετουργικά, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να προετοιμάσουν την συνείδηση του μαθητή για τον ερχομό εκείνου...

Dion Fortune (Υγιής Αποκρυφισμός)

Επιλεγμένα αποσπάσματα

Ένα τεράστιο ποτάμι λησμονιάς μάς παρασύρει σε ένα βάραθρο χωρίς όνομα...

E R N E S T  R E N A N

Π Ρ Ο Σ Ε Υ Χ Η   Π Α Ν Ω  Σ Τ Η Ν   Α Κ Ρ Ο Π Ο Λ Η

Ω ευγένεια! ω απλή και αληθινή ομορφιά! Θεά που η λατρεία σου σημαίνει λόγο και σοφία, εσύ που ο ναός σου είναι ένα αιώνιο μάθημα αυτογνωσίας κι ειλικρίνειας, φτάνω αργά στο κατώφλι των μυστηρίων σου. Φέρνω στο βωμό σου πολλές τύψεις. Για να σε βρω, μου χρειάστηκαν ατέλειωτες έρευνες. Τη μύηση που πρόσφερες στο νεογέννητο Αθηναίο μ'ένα χaμόγελο, εγώ την κατέκτησα  μετά από σκέψη και με πολλή προσπάθεια.

            Γεννήθηκα, θεά με τα γαλάζια μάτια, από γονείς βαρβάρους, κοντά στους αγαθούς κι ενάρετους Κιμμέριους που κατοικούν στην ακτή μιας σκοτεινής θάλασσας σπαρμένης βράχια, που πάντα τη χτυπούν οι καταιγίδες. Εκεί, μόλις που βλέπουμε τον ήλιο. Για λουλούδια έχουμε τα βρύα της θάλασσας, τα φύκια και τα χρωματιστά κοχύλια, που βρίσκει κανείς στην άμμο των μοναχικών όρμων.

            Τα σύννεφα μοιάζουν χωρίς χρώμα, ακόμη κι η χαρά είναι εκεί κάπως μελαγχολική....

            Οι πρόγονοί μου, όσο μπορούμε να θυμηθούμε, ήταν ταγμένοι στα μακρινά ταξίδια, μέσα σε θάλασσες που οι Αργοναύτες σου δεν γνώρισαν. Άκουσα, όταν ήμουν μικρός, τα τραγούδια των πολικών ταξιδιών. Νανουρίστηκα με τις μνήμες των πλωτών πάγων, των θαλασσών με τις ομίχλες, των άσπρων σαν το γάλα, νησιών με τα πουλιά που τραγουδούν με τις ώρες τους και που όταν σηκώνονται όλα μαζί σκοτεινιάζουν τον ουρανό.

            Ιερείς μιας ξένης λατρείας, που ήρθε από τους Σύρους της Παλαιστίνης ανέλαβαν να με εκπαιδεύσουν. Οι ιερείς αυτοί ήταν σοφοί και άγιοι. Μου έμαθαν τις μακριές ιστορίες του Κρόνου που έπλασε τον κόσμο, και του γιου του που λένε πως έκανε ένα ταξίδι πάνω στη γη. Οι ναοί τους είναι τρεις φορές ψηλότεροι από το δικό σου, ω Ευρυθμία, και μοιάζουν με δάση. Μόνο που δεν είναι στέρεοι: καταρρέουν μετά από πεντακόσια ή εξακόσια χρόνια. Είναι φαντασιώσεις βαρβάρων, που θαρρούν ότι μπορεί να γίνει κάτι καλό έξω από τους κανόνες που χάραξες εσύ στους μύστες σου, ω Λόγε. Αλλά αυτοί οι ναοί μου άρεσαν. Δεν είχα μελετήσει τη θεία τέχνη σου. Εκεί μέσα έβρισκα το Θεό. Έψαλλαν εκεί ψαλμούς που θυμάμαι ακόμη: "Χαίρε, αστέρα της θαλάσσης... Άνασσα των οιμωζόντων εν τη κοιλάδι ταύτη των δακρύων", ή "Ρόδον μυστικόν, Ελεφάντινε Πύργε, Χρυσέ Οίκε, Αστέρα της αυγής...". Ε, λοιπόν θεά, όταν θυμάμαι αυτά τα άσματα, η καρδιά μου λιώνει, γίνομαι σχεδόν αποστάτης. Συγχώρεσέ με που γίνομαι γελοίος. Δεν μπορείς να φανταστείς πόση γοητεία έβαλαν οι βάρβαροι μάγοι σ'αυτούς τους στίχους και πόσο μου στοιχίζει ν'ακολουθώ γυμνή τη Λογική.

            Κι ύστερα αν ήξερες πόσο δύσκολο έγινε να σε υπηρετεί κανείς! Κάθε ευγένεια έχει εξαφανισθεί. Οι Σκύθες κατέκτησαν τον κόσμο. Δεν υπάρχει πια πολιτεία ελεύθερων ανθρώπων, δεν υπάρχουν παρά βασιλείς από κατώτερο αίμα, μεγαλειότητες που θα σ'έκαναν να χαμογελάσεις. Βαρείς Υπερβόρειοι, αποκαλούν ελαφρόμυαλους αυτούς σε υπηρετούν... Μια φοβερή παμβοιωτία, μια συμμαχία όλων των ανοησιών απλώνει πάνω στον κόσμο ένα μολυβένιο καπάκι, κάτω από το οποίο ασφυκτιούμε. Ακόμη κι αυτοί που σε τιμούν, πόσο θα σου προκαλούν τον οίκτο! Θυμάσαι εκείνον τον Καληδόνιο, που εδώ και πενήντα χρόνια έσπασε με σφυριές το ναό σου για να τον πάρει στη Θούλη. Έτσι κάνουν όλοι...

            Θυμάσαι εκείνη την ημέρα, όταν ήταν άρχοντας ο Διονυσόδωρος, όπου ένας άσχημος κοντός Εβραίος που μιλούσε τα ελληνικά των Σύρων ήρθε εδώ, περιήλθε τον πρόναό σου, χωρίς να σε καταλάβει, διάβασε λαθεμένα τις επιγραφές σου και πίστεψε ότι βρήκε μέσα στον περίβολό σου ένα βωμό αφιερωμένο σ'ένα θεό που θα ήταν ο  ά γ ν ω σ τ ο ς  θ ε ό ς.  Ε, λοιπόν! αυτός ο μικρός Εβραίος κέρδισε. Για χίλια χρόνια, σε αποκαλούσαν είδωλο, ω Αλήθεια. Για χίλια χρόνια ο κόσμος ήταν έρημος, όπου δεν φύτρωνε κανένα λουλούδι. Όλο αυτό το διάστημα σιωπούσες, ω Σάλπιγγα, κήρυκα της σκέψης. Θεά της τάξεως, εικόνα της ουράνιας σταθερότητας, ήταν ένοχος όποιος σ'αγαπούσε και σήμερα που κατορθώσαμε να σε πλησιάσουμε μετά από τόση συνειδητή δουλειά, μας κατηγορούν, ότι διαπράξαμε έγκλημα ενάντια στο ανθρώπινο πνεύμα, σπάζοντας τις αλυσίδες  για τις οποίες αδιαφορούσε ο Πλάτων.

            Μόνο εσύ είσαι νέα, ω Κόρη, μόνο εσύ είσαι αγνή, ω Παρθένε. Μόνο εσύ είσαι υγιής, ω Υγεία. Μόνο εσύ είσαι δυνατή, ω Νίκη....

            Πρόνοια του Διός, θεϊκή εργάτρια, μητέρα κάθε δεξιότητας, προστάτιδα της εργασίας, ω Εργάνη, εσύ που είσαι η ευγένεια του πολιτισμένου εργάτη και τον ανεβάζεις τόσο ψηλότερα από τον οκνηρό Σκύθη. Σοφία, εσένα που γέννησε ο Δίας, αφού πρώτα συγκεντρώθηκε στον εαυτό του και ανέπνευσε βαθιά. Εσύ που κατοικείς εν τω πατρί σου, ενωμένη ολοκληρωτικά με την ουσία του. Εσύ που είσαι η σύντροφος και η συνείδησή του. Ενέργεια του Διός, σπίθα που ανάβεις και συντηρείς τη φωτιά στους ήρωες και τους μεγαλοφυείς κάνε μας τέλειους ιδεαλιστές...

            Ο κόσμος θα σωθεί, μόνο αν ξανάρθει προς εσένα, αποτινάσσοντας τους βάρβαρους δεσμούς του. Ας τρέξουμε, ας έρθουμε αθρόοι. Πόσο λαμπρή θα είναι η μέρα εκείνη, όταν όλες οι πόλεις που πήρανε κομμάτια του ναού σου, η Βενετία, το Παρίσι, το Λονδίνο, η Κοπεγχάγη θα επανορθώσουν τις κλοπές τους, θα σχηματίσουν ιερές θεωρίες για να επιστρέψουν τα λείψανα που κατέχουν λέγοντας: "Συγχώρεσέ μας Θεά! ήταν για να τα σώσουμε από τα κακά πνεύματα της νύχτας", και θα ξαναχτίσουν τους τοίχους σου υπό τον ήχο του αυλού...

            Ω Αρχηγέτιδα, ιδανικό που ο μεγαλοφυής ενσαρκώνει στ'αριστουργήματά του, προτιμώ να είμαι ο τελευταίος στον οίκο σου παρά πρώτος αλλού. Ναι, θα προσηλωθώ στο στυλοβάτη του ναού σου. Θα ξεχάσω κάθε διδαχή εκτός από τη δική σου. Θα γίνω στυλίτης πάνω στις κολόνες σου, θα κάνω το κελί μου πάνω στο θριγκό σου. Και το πιο δύσκολο: για χάρη σου θα γίνω, αν μπορώ, ανένδοτος μερολήπτης. Δε θ'αγαπώ παρά εσένα. Θα μάθω τη γλώσσα σου, θα ξεμάθω όλα τ'άλλα. Θα είμαι άδικος για ό,τι δεν σε αφορά. Θα γίνω ο υπηρέτης του τελευταίου των παιδιών σου. Τους τωρινούς κατοίκους της γης που έδωσες στον Ερεχθέα, θα τους υμνήσω, θα τους κολακέψω. Θα προσπαθήσω ν'αγαπήσω ως και τα ελαττώματά τους...Θα ξεριζώσω από τη καρδιά μου κάθε ίνα που δεν είναι λόγος ορθός και καθαρή τέχνη. Θα πάψω να αγαπώ τις αρρώστιές μου, να αρέσκομαι στον πυρετό μου. Στήριξε την σταθερή απόφασή μου ω Σώτειρα! Βοήθησέ με εσύ που σώζεις!...

            Αργά σε γνώρισα, τέλεια ομορφιά... Μια φιλοσοφία, διεστραμμένη αναμφίβολα, μ'έκανε να πιστέψω ότι το καλό και το κακό, ο πόνος και η χαρά, το ωραίο και το άσχημο, η λογική και η τρέλα μεταμορφώνονται από το ένα στο άλλο με αποχρώσεις τόσο ανεπαίσθητες, όσο εκείνες στο λαιμό της περιστέρας. Το να μην αγαπάς τίποτα, να μην μισείς τίποτα με τρόπο απόλυτο, αποτελεί σοφία. Αν μια κοινωνία, μια φιλοσοφία, μια θρησκεία κατείχε την απόλυτη αλήθεια, αυτή η κοινωνία, η φιλοσοφία, η θρησκεία θα είχε νικήσει τις άλλες και μόνο αυτή θα είχε επιζήσει σήμερα. Όλοι αυτοί, που μέχρι τώρα πίστεψαν πως είχαν δίκιο, απατήθηκαν, είναι φανερό. Μπορούμε να πιστεύουμε, χωρίς παράλογη αλαζονεία, ότι το μέλλον δε θα μας κρίνει όπως εμείς κρίνουμε το παρελθόν; Ιδού οι βλασφημίες που μου υποβάλλει το βαθιά χαλασμένο μου μυαλό. Μια φιλολογία, που θα ήταν όπως η δική σου πέρα για πέρα υγιής, θα προκαλούσε σήμερα μόνο την πλήξη.

            Χαμογελάς με την αφέλειά μου. Ναι, την πλήξη... Είμαστε διεφθαρμένοι, τι να κάνουμε; Θα προχωρήσω ακόμη πιο πολύ, ορθόδοξη θεά, θα σου ομολογήσω την μύχια διαστροφή της ψυχής μου. Λογική και ορθοφροσύνη δεν αρκούν. Υπάρχει ποίηση στον παγωμένο Στρυμώνα και στη μέθη του Θρακιώτη. θα έρθουν καιροί που οι οπαδοί σου θα θεωρούνται οπαδοί της πλήξης....

            Είσαι αληθινή, αγνή, τέλεια. Το μάρμαρό σου είναι άσπιλο...

            Ένα τεράστιο ποτάμι λησμονιάς μάς παρασύρει σε ένα βάραθρο χωρίς όνομα. Ω Άβυσσε, είσαι ο μοναδικός θεός. Τα δάκρυα όλων των λαών είναι αληθινά δάκρυα. Τα όνειρα όλων των σοφών κλείνουν ένα μέρος της αλήθειας. Όλα εδώ κάτω δεν είναι παρά σύμβολο και όνειρο. Οι θεοί παρέρχονται όπως και οι άνθρωποι και δε θα ήταν καλό να είναι αθάνατοι.

            Η πίστη που είχαμε δεν πρέπει ποτέ να γίνεται αλυσίδα. Ξοφλούμε το χρέος μας απέναντί της, όταν την τυλίξουμε με φροντίδα μέσα στο πορφυρό σάβανο όπου κοιμούνται οι νεκροί θεοί...

All in the name of liberty

There was a friend of mine on murder
And the judge's gavel fell
Jury found him guilty
Gave him sixteen years in hell
He said "I ain't spending my life here
I ain't living alone
Ain't breaking no rocks on the chain gang
I'm breakin' out and headin' home

Gonna make a jailbreak
And I'm lookin' towards the sky
I'm gonna make a jailbreak
Oh, how I wish that I could fly

All in the name of liberty
All in the name of liberty
Got to be free

Jailbreak, let me out of here
Jailbreak, sixteen years
Jailbreak, had more than I can take
Jailbreak, yeah"...............................................................................

AC/DC  'Jailbreak'

Law of Thelema

Τι Πραγματικά Σημαίνει ο Νόμος του Θελήματος του Άλιστερ Κρόουλυ;

Author: Γιώργος Ιωαννίδης

Ήταν στις 8, 9 και 10 Απριλίου του 1904, όταν ο Άλιστερ Κρόουλυ δεχόταν την αποκάλυψη του Νόμου της νέας εποχής του Ώρου από την ασώματη φωνή του Αϊβάς.
Το αποτέλεσμα αυτής της επαφής ήταν η σύνταξη του Liber Al vel Legis, του Βιβλίου του Νόμου, όπου αναγράφεται ανάμεσα στα άλλα, ο βασικός κανόνας της φιλοσοφίας του Κρόουλυ: «Κάνε αυτό που θέλεις, θα είναι όλος ο Νόμος. Αγάπη είναι ο Νόμος, αγάπη υπό το θέλημα».
Για αρκετούς τα παραπάνω λόγια μοιάζουν προκλητικά. Σε συνδυασμό με την εκκεντρική ζωή του συγγραφέα τους, οι περισσότεροι μελετητές των εσωτερικών σχολών αποφεύγουν το Νόμο του Θελήματος του Κρόουλυ, φοβούμενοι πως ενισχύει τον εγωισμό, τον ηδονισμό και γενικότερα γεννά φαινόμενα αναρχίας και Εωσφορισμού.
Στην πραγματικότητα όμως η έννοια της θέλησης (στο πρωτότυπο κείμενο εμφανίζεται άλλοτε ως will και άλλοτε ωςΘέλημα, λέξη γραμμένα στα Ελληνικά), δεν αφορά την ασυλλόγιστη εκδήλωση της όποιας απωθημένης επιθυμίας μας!
Ο Κρόουλυ είναι κατηγορηματικός σ’ αυτό: «Κάνε, όχι τις τυχαίες ευχές και επιθυμίες του συνειδητού νου, αλλά την αμετάβλητη ιδέα του εσώτερου εαυτού σου. Πρέπει να σκάψεις βαθιά μέσα σου και να ανακαλύψεις τι είναι – και να τον βγάλεις στο φως».
Η φιλοσοφία του Κρόουλυ μιλά για τον αληθινό πυρήνα του ανθρώπινου ψυχικού οργανισμού, για την ανακάλυψη τη δύναμης που δραστηριοποιείτε μέσα μας, γι’ αυτό που προσωπικά αποκαλώ Μυστικό Ήλιο.
Ασφαλώς, η σκέψη του είναι βαθιά επηρεασμένη από τους συλλογισμούς του Άρτουρ Σοπενχάουερ (1788-1860), ο οποίος μιλούσε για τη θέληση (βούληση - will) σαν μια κοσμική δύναμη που απλώνεται πέρα από τα όρια του ανθρώπου στο σύμπαν και διαπερνά όλα -είτε έμβια είτε ανόργανα- τα όντα του κόσμου.
Ο Θεοδόσης Πελεγρίνης, στο μνημειώδες Λεξικό της Φιλοσοφίας(2005) του, γράφει σχετικά με τη θέληση στον Σοπενχάουερ: «Πρόκειται για μια ορμή τυφλή -υπό την έννοια ότι δεν δρα βάσει κάποιου σχεδίου- απεριόριστη και ακατάπαυστη. Η έσχατη εξήγηση της φύσης αλλά και της συμπεριφοράς ειδικά του κάθε όντος θα πρέπει να αναζητηθεί στη βούληση. Η επιστήμη μπορεί να περιγράψει τις φαινομενικές μόνο εκδηλώσεις των όντων, αλλά την ουσία τους την αποκαλύπτει η βούληση, που ενυπάρχει σε αυτά. Η επιστήμη, π.χ. είναι σε θέση, αναφερόμενη στα χαρακτηριστικά του πεύκου, να περιγράψει τις συνθήκες υπό τις οποίες δημιουργείται κάτι τον τρόπο κατά τον οποίο αναπτύσσεται, αλλά αδυνατεί να απαντήσει στο έσχατο ερώτημα: γιατί το πεύκο, κάτω από συγκεκριμένες αιτίες, αναπτύσσεται έτσι; Η έσχατη αιτία, που θα μας επιτρέψει να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό, είναι η βούληση. Το πεύκο δημιουργείτε, υπάρχει και παρουσιάζει τα χαρακτηριστικά που έχει, επειδή η βούληση την οποία κλείνει μέσα του το προτρέπει να δημιουργείται, να υπάρχει και να εκδηλώνεται με τον τρόπο αυτόν - και, όχι, λ.χ. με τον τρόπο που δημιουργείτε, υπάρχει και εκδηλώνεται ο κάκτος».
Για αυτή τη δύναμη ακριβώς μίλησε ο Κρόουλυ, για τη θέληση που δένει ερμητικά όλα τα πλάσματα της ύπαρξης με όρους συμπάθειας και τα κατευθύνει σ’ ένα μονοπάτι αγάπης, δηλαδή συνοχής, δημιουργίας και ανάπτυξης.
Η αγάπη και η θέληση είναι έννοιες ίσες στη φιλοσοφία του Θελήματος (Thelema), αφού αριθμοσοφικά δίνουν και οι δυο τον αριθμό 93. Η αληθινή θέληση είναι εξέλιξη και δημιουργία, ενώνει και γεννά, είναι πατέρας κάθε τελειότητας, η δύναμη και η κατάσταση του τελειοποιημένου ανθρώπου.
Η θέληση του Κρόουλυ δεν διαφέρει με το τέλεσμα του Ερμή, και αν ορισμένοι επιμένουν πως οι δυο αυτές έννοιες είναι απόλυτα ξένες μεταξύ τους, τους παραπέμπω στη μυσταγωγική ανάλυση του πυθαγόρειου θεωρήματος από τον Γράβιγγερ στο βιβλίο του Πυθαγόρας (1998).
Εκεί, μέσα από τα αξιώματα της γεωμετρίας και τη «μαγεία» των μαθηματικών, αναπαριστάται με τον καλύτερο τρόπο η τελείωση του ανθρώπου, όταν η προσωπική θέληση ελαττώνεται ή πιο ορθά, συμπίπτει με τη θεϊκή πρόνοια. Έτσι, στο ορθογώνιο τρίγωνο των Πυθαγορείων, η οριζόντια πλευρά ή αλλιώς η θέληση του ατόμου, καθώς μειώνεται και πλησιάζει στο σημείο επαφής της κάθετης πλευράς (που εδώ συμβολίζει τη Θεία Πρόνοια), ελαχιστοποιεί την υποτείνουσα, τη γραμμή δηλαδή της Ειμαρμένης.
Τότε η βούληση του ανθρώπου γίνεται ένα με αυτήν του Θεού, τα δυο σημεία ταυτίζονται, ο μακρόκοσμος γίνεται ένα με το μικρόκοσμο και το άτομο τελειοποιείται, καθώς γίνεται μέτοχος της κοσμικής θέλησης. 

http://apopheneia.blogspot.com

κίνηση προς την αβεβαιότητα...

...Τι πράγμα είναι οι σχέσεις και πόσο εύκολα πέφτουμε στη συνήθεια κάποιας συγκεκριμένης σχέσης. Θεωρούμε τα πράγματα δεδομένα, αποδεχόμαστε τις καταστάσεις και δεν είναι ανεκτή καμιά αλλαγή, δεν δεχόμαστε καμιά κίνηση προς την αβεβαιότητα, ούτε για ένα λεπτό.

Όλα είναι τόσα καλά ρυθμισμένα, τόσο στέρεα φτιαγμένα, τόσο δεσμευμένα, που δεν υπάρχει καμία ελπίδα για λίγη φρεσκάδα, για μια καθαρή αναζωογονητική ανοιξιάτικη ανάσα.

Αν παρατηρήσουμε από πολύ κοντά, οι σχέσεις είναι κάτι πολύ πιο λεπτό, κάτι πιο γοργό κι από την αστραπή, πιο αχανές από κι από την γη, γιατί οι σχέσεις είναι ζωή.

Το να είναι κανείς ξεκάθαρος στις προθέσεις του είναι πολύ επίπονη δουλειά, η πρόθεση είναι σαν μια φλόγα, που προτρέπει κάποιον ακατάπαυτα να κατανοήσει.

Καλλιεργούμε καθετί το εξωτερικό δίνοντας πολύ λίγη προσοχή σε όσα βρίσκονται μέσα μας, αλλά το μέσα είναι που τρώει πάντα το έξω. Το σκουλήκι που καταστρέφει τη φρεσκάδα του μήλου βρίσκεται μέσα του.

Χρειάζεται μεγάλη νοημοσύνη σ’ έναν άντρα και μια γυναίκα για να ξεχάσουν τους εαυτούς τους και να ζήσουν μαζί, χωρίς να παραδοθεί ο ένας στον άλλο, χωρίς να κυριαρχηθεί ο ένας από τον άλλο.

Οι σχέσεις είναι το πιο δύσκολο πράγμα στη ζωή...

Τζ. Κρισναμούρτι “Γράμματα σε μια νεαρή φίλη”