Μπέρτολτ Μπρεχτ, Ιστορίες του κ. Κόινερ (Η διαλεκτική σαν τρόπος ζωής)

Εκδόσεις Θεμέλιο

Μετ: Πέτρος Μάρκαρης

Ενοδία Εκάτη

Μην μας ξεχάσεις

πριγκίπισσα με το κίτρινο πέπλο

έλα!

ενθουσιασμένη

να χορέψεις ανάμεσα στους νεκρούς

εμάς

όλους που σε επικαλούμαστε

έλα!

να μας γητέψεις

φιλέρημη

σκοτεινοβλέμματη

παράξενη οντότητα

όλων των κόσμων που αγάπησαν

το φως της ανάσας σου

έλα!

ακαταμάχητη, ανίκητη

της Νύχτας δέσποινα

της Νύχτας που αλυχτάει

της Νύχτας των σκύλων

της Νύχτας των νεκρών

έλα!

μέγιστη Άνασσα των κόσμων

άκουσέ μας!

λυπήσου μας

στέρξε μας!

οδήγησέ μας!

εδώ

στα σταυροδρόμια που σε συναντά κανείς

εδώ είμαστε ξανά

και σε εκλιπαρούμε

για μια σταγόνα Νύχτας

για ένα βλεφάρων άνοιγμα

για μιας στιγμής άπειρη ηδονή

να χορέψεις μαζί μας!

Νύμφη πανέμορφη!

που δεν ξεχνάς στις υπώρειες του ύπνου

τα παιδιά

που δεν φοβάσαι τις σκιές

και τα αρχαία δάση

νυχτοβάτισσα δεινή

έλα!

Γίναμε όλοι μας παιδιά ξανά

και στων ματιών σου τις ανταύγιες

στη τελευταία μας μάχη

ηρωικά αναλωνόμαστε

προσμένοντάς σε!

μάγισσα των βαθύτερων εαυτών

τα ίχνη σου ενδιαίτημα έχουμε

και κατοικία μας αιώνια

τον όλο αθανασία

χορό σου!

Φεβ 2010

Α_ ντα_ μ

Ο Αλεφ σκεφτόταν:

Είμαι εντός όμως κάποια στιγμή οφείλω να εξέλθω

Στο εντός μου κυοφορείται όλο το εκτός

Αν δεν δαπανήσω την απαιτούμενη ενέργεια για να αποτολμήσω το δύσκολο βήμα, κινδυνεύω να γίνω ολοκαύτωμα

Όλα εκείνα που κληρονόμησα θέλω να τα κληροδοτήσω

Θέλω να προβληθώ στο εκτός

Θέλω να εκπορευτώ

Θέλω να δοκιμάσω και να δοκιμαστώ

Δεν είμαι πια το όνειρο του εαυτού μου

Οφείλω να γίνω ο εαυτός του ονείρου μου…

Ο ΝΤΑλετ σκεφτόταν:

Βρίσκομαι εκτός

Απλώθηκα νωχελικά στην υλοποίηση

Η πρωτογενής δημιουργία μου βρίσκει μορφή

Μορφώνομαι

Μορφοποιούμαι

Δεν είμαι πια ο πρώτος αλλά οδεύω στον έσχατο

Έχω την απρόσιτη κληρονομιά μου

Αλλά οφείλω να την μετασχηματίσω σε δράση

Χωρίς τη δράση μου όλα όσα σκέφτομαι θα μείνουν σκέψη

Όλα όσα αισθάνομαι θα με πνίξουν

Όλα όσα ονειρεύομαι θα με αποσαρκώσουν

Κι έχω αίμα που τρέχει στις φλέβες μου

Κι έχω μάτια που διψούν να γραπώσουν το αύριο

Κι έχω ανάσες που δεν χωρούν στο σαρκίο μου

Θέλω να περπατήσω το δρόμο μου

Θέλω να υπάρξω αληθινά…

Ο Μεμ σκεφτόταν:

Το σκίρτημα της Δημιουργίας είναι η ωραιότερη μουσική που έχω ακούσει

Είμαι παιδί της πρωτόγονης και πρωταρχικής Ανάγκης

Μένει να αγκαλιάσω τη Δύναμη

Αλλά φοβάμαι

Έχω γονείς τις δονήσεις του Απείρου

Έχω αδελφούς τα χτυποκάρδια του Χρόνου

Έχω ομογάλακτους τους περιιπτάμενους φωτοδότες αστέρες της Νόησης

Κι όμως

Ακόμη φοβάμαι

Αν σφίξω άραγε δυνατά

Στα χέρια μου

Τούτο το σβώλο χώμα

Θα ματώσω;

Ο Αλεφ χαμογελούσε

Ο ΝΤΑλετ δρούσε

Ο Μεμ αγωνιούσε

Ο Αλεφ ονειρευόταν

Ο ΝΤΑλετ προσδοκούσε

Ο Μεμ πονούσε

Ο Αλεφ γεννιόταν

Ο ΝΤΑλετ γεννούσε

Ο Μεμ γερνούσε

Ο Αλεφ αγνοούσε

Ο ΝΤΑλετ αναρωτιόταν

Ο Μεμ αγνοούνταν

Ο Αλεφ αφομοίωσε τον εαυτό του και πέθανε

Ο ΝΤΑλετ αρνήθηκε τα πάντα και κατασκεύασε τον εαυτό του από την αρχή

Ο Μεμ αρνήθηκε τον εαυτό του, κατασκεύασε τη Θρησκεία κι έζησε για πάντα…

Οκτ2010

Παρόντες

Είμαστε άνθρωποι

Μες στη συμπόνια μας

Στριμωγμένοι ήχοι των πόλεων

Στοιβαγμένοι μετανάστες φόβοι

Από τις μαύρες χώρες της καρδιακής ανατολής

Αλλοτριωμένοι

Ζωντανοί ωστόσο

Και άλκιμοι εισέτι

Χαμογελαστοί…

Όπως οι γαμπροί

Και οι νύφες

Λίγο πριν παραδοθούν

Ευδαίμονες

απ’τον μυητικό τεμαχισμό τους

Στα ‘έσονται εις σάρκαν μίαν’

Άηχα φιλιά τους…

Είμαστε άνθρωποι

Μες στα παλτά μας

Κουρνιασμένοι οι ερωδιοί

Και οι παραδείσιοι παπαγάλοι

Όλων των παιδικών βιβλίων μας

Όλων των εφηβικών ονείρων μας

Όλων των νεανικών σκοταδιών μας

Όλων των ενήλικων θανάτων μας…

Και πάνω από τα κλουβιά

Με τα πρησμένα οικόσιτα κουνέλια

Που θα κακοποιήσουν τα υπέρβαρα παιδιά μας

Εμείς χαράζουμε οδούς

Και ορθώνουμε οικοδομήματα

Τέλειας βιοκλιματικής απόδοσης

Ώστε το ψύχος της ζωής μας

Να ισορροπείται έντεχνα

Και υπέροχα

Από την θέρμη

Των ευφυών κατασκευών μας

Είμαστε

Ωστόσο

Άνθρωποι

Και αρνητές μελίρρυτοι

Των πιο γενναιοφρόνων

Από τις μοναχικές προκρούστιες

Ευχές μας 

Οδεύουμε υπερήφανοι

Τυφλοί από πάντα

Αλλά ευθυτενείς

Στη προγραμματισμένη καύση μας

Παρόντες 

Πρώτη μας φορά

Συνειδητοί…

Ιαν 2010

Όραμα

Είχα

Ένα περίεργο όραμα

Ο Ιησούς

Αιμόφυρτος

Κατέρχεται απ΄το Σταυρό

Βαδίζει ανάμεσα στους έκπληκτους στρατιώτες

Πλησιάζει τη μητέρα Του

Της χαρίζει ένα βλέμμα απορίας

Πλησιάζει τον Ιωάννη

Του χαρίζει ένα χαμόγελο στοργής

Πλησιάζει έναν άγνωστο

Του χαρίζει σταγόνες απ’το αίμα Του

Συνεχίζει τον αργό βηματισμό Του

Κι ενώ σχίζεται ο ουρανός

Και σείεται η Γη

Εκείνος φτάνει αγέρωχος

Και σιωπηλός

Στο δέντρο που φιλοξενεί

Τον κρεμασμένο Ιούδα

Του αγκαλιάζει τα πόδια

Τον φιλά

Κάτι του ψιθυρίζει

Χαιδεύει τρυφερά

Το άψυχο κορμί

Τον λύνει

Τον παίρνει στ’Αγια χέρια Του

Και τον πηγαίνει ως τον Τάφο

Που ήταν προορισμένος για Κείνον…

Το στερέωμα πλένεται

Από βροχή και αίμα

Από οργή και ανάσες

Τα χώματα της σκέψης

Καθάρονται σε μια στιγμή

Απ’τη σιωπή όσων

Ευλογήθηκαν

Να Δουν…

Να καταλάβουν…

Κι ο Κύριος τον φίλο Του

αποθέτει στη πέτρα

τον σκεπάζει με καθαρό σεντόνι

τον σκεπάζει με στοργή

Του χαρίζει μια αιωνιότητα αγάπης

Δακρύζει ο Διδάσκαλος

Και η σπηλιά ανασαίνει

Σαν ζωντανός οργανισμός

Κι ύστερα βγαίνει

Επιστρέφει

Βαδίζει πάλι ανάμεσα στο κόσμο

Οι ποταμοί βροχής

Πλένουν το άχραντο κορμί

Οι αιώνες πάνω Του

Ρυτιδώνουν τον αέρα που αναπνέει

Και τα ρυάκια από νερό

Και αίμα

Γίνονται ύστερα από λίγο

Ιαχές

Ρομφαίες Πυρός

Και δέσμες άκτιστου Φωτός

Κι Εκείνος

Πλησιάζει το φοβισμένο Εκατόνταρχο

Και του ζητά

Απλά

Πολύ απλά

Να Τον καρφώσει πάλι

Στο Σταυρό Του…

Σεπ 2009

Πέδιλα

Τα πέδιλα στο χώμα

Αφημένα

Το ένα μακριά μου

Το άλλο δίπλα μου

Τα πόδια μαζεμένα

Το βλέμμα στο άπειρο

Η καρδιά στο στέρνο

Μέσα

Ακόμη

Ο ήλιος

Κρεουργεί πάλι το στερέωμα

Η σελήνη

σιωπηλή

ή απλά νυσταγμένη

Τα πέδιλα

Έχουν αποτυπώματα

Που αύριο θα λείπουν

Σκέφτομαι

Πως γίνεται μονάχα τα δικά σου

Να μην σβήνουν ποτέ…

Ο ήλιος

Σακατεύει τον εαυτό του

Και παλεύει να βγει απ’το βλέμμα μου

Εσύ

Παλεύεις μέσα μου να μείνεις…

τα λόγια σου

αθανάτισαν στα νύχτια δάχτυλα

ένα προς ένα

όλα μου τα σώματα…

άλλο ένα βράδυ

μακελειού έρχεται…

Σεπ 2009