άκουγε κάθε μέρα
εμβατήρια
ήθελε τον πόλεμο στη ζωή του
ήθελε το αίμα
δάγκωνε τα χείλη του
φοβόταν πως θα πέθαινε γέρος
φοβόταν πως θα τον αγαπούσαν πολύ
φοβόταν πως περιείχε φως
άκουγε κάθε μέρα
ιαχές και κρόταλα
έκλεινε στο παρεκκλήσι της καρδιάς του
όσα απέμεναν ακόμα ζωντανά
να τον κρατούν στον εαυτό του
κι ύστερα
ξεχυνόταν στους λειμώνες
των άηχων μεταμορφώσεων
άκουγε
κάθε μέρα τον εαυτό του
να του μιλά
για το βαθύ κρεβάτι του θανάτου
και μαυλιζόταν
και ριγούσε από ηδονή...
ονειρευόταν
πως δεν ονειρευόταν πια...
ένα πρωινό
στεκόταν ξανά
στην κορυφή του εαυτού του
μόνος
όπως πάντα
είδε μακριά
το αχνοφέγγισμα
μιας αλλιώτικης αυγής
ερχόταν στ'αυτιά του
μια μελωδία παράξενη
κι ένα τραγούδι
παιδικές φωνές
και γέλια
και πειράγματα
η μαρτυρική ψευδαίσθηση
της ευτυχίας...
δάκρυσε
ως τα μύχια του είναι του
και είπε
ν'αγνοήσει
τον ίλιγγο της πτώσης...
Μάι2012
εμβατήρια
ήθελε τον πόλεμο στη ζωή του
ήθελε το αίμα
δάγκωνε τα χείλη του
φοβόταν πως θα πέθαινε γέρος
φοβόταν πως θα τον αγαπούσαν πολύ
φοβόταν πως περιείχε φως
άκουγε κάθε μέρα
ιαχές και κρόταλα
έκλεινε στο παρεκκλήσι της καρδιάς του
όσα απέμεναν ακόμα ζωντανά
να τον κρατούν στον εαυτό του
κι ύστερα
ξεχυνόταν στους λειμώνες
των άηχων μεταμορφώσεων
άκουγε
κάθε μέρα τον εαυτό του
να του μιλά
για το βαθύ κρεβάτι του θανάτου
και μαυλιζόταν
και ριγούσε από ηδονή...
ονειρευόταν
πως δεν ονειρευόταν πια...
ένα πρωινό
στεκόταν ξανά
στην κορυφή του εαυτού του
μόνος
όπως πάντα
είδε μακριά
το αχνοφέγγισμα
μιας αλλιώτικης αυγής
ερχόταν στ'αυτιά του
μια μελωδία παράξενη
κι ένα τραγούδι
παιδικές φωνές
και γέλια
και πειράγματα
η μαρτυρική ψευδαίσθηση
της ευτυχίας...
δάκρυσε
ως τα μύχια του είναι του
και είπε
ν'αγνοήσει
τον ίλιγγο της πτώσης...
Μάι2012
Das blaue Zimmer.
4 σχόλια:
Ήθελε τον πόλεμο, και είχε την "ειρηνική" πτώση, στο τέλος μια παράξενη ηχώ, μια μελωδία, που του έδειχνε κάτι άλλο. Να ήταν λάθος το πάθος του πολέμου; να ήταν αυτό όλο ένας αναπόφευκτος δρόμος..η έξαψη, η παράξενη μελωδία, η πτώση, όλα σε μια οικονομία της μοίρας; Κανείς δε θα μάθει, αλλά αυτή είναι η σειρά, και η μελωδία δεν είναι ψευδαίσθηση, όπως είναι η ψευδαίσθηση της ευτυχίας..Το μόνο που απο-μένει ως ερώτημα είναι αν υπήρξε ποτέ μάχη, να πάει, ή όντως δεν υπάρχει τίποτα απο αυτό; Κι αν υπήρχε, δεν θα ήταν το ίδιο; Αναπάντητα για πάντα ερωτήματα..ας ακούσουμε τη μελωδία!
ίσως γιατί αγαπημένε μου Ιωάννη, όταν σταματήσει η 'ενοχοποίηση' της τρυφερότητας, μένουμε ανυπεράσπιστοι και αμήχανοι... ίσως γιατί ο διαρκής 'πόλεμος' είναι ή ύστατη διαφυγή από την ακεράιωσή μας... ή ίσως γιατί η 'πτώση' δεν έχει παρά τις απολύτως δικές μας, πρώτες εγγραφές και κανενός άλλου...
σ'ευχαριστώ που με τίμησες ξανά... έχεις την αγάπη μου φίλε...
ονειρευόταν
πως δεν ονειρευόταν πια...
πόσο αληθινό..
Καλησπέρα Ηλέκτρα και σ'ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου!
Δημοσίευση σχολίου