Δευτέρα 25 Μαΐου 2020

Να φυλάς τα ιερά σου


Να φυλάς τα ιερά σου
Να φροντίζεις μέσα στην άγονη σκόνη
εσύ να μένεις καθαρός
Να επιμένεις
Οι μέρες που σου έλειψαν
να ξέρεις
έρχονται πάλι


Να παραφυλάς τις ασέληνες νύχτες

για τον εχθρό στο σκοτάδι
όμως όταν τελικά τον ανταμώσεις
δώστου το χώρο που ζητάει
δώστου αφηγήσεις
και ιλίγγους από ηρωικούς ανέμους
ως και την παρηγοριά της λήθης
αν το μπορείς


Όμως

μακριά απ'τα ιερά σου
τα κρύφια δώματα
τις αίθουσες με τα ακριβά σου


Κι όταν θα φεύγει

Πρόσεξε!
μην τον κοιτάξεις
το χέρι μην του δώσεις
Μην ξεχαστείς!
Το βλέμμα του
με κάθε κόστος ν'αποφύγεις


Όχι γιατι το Άγνωστο θα σε σαρώσει

Μα εκείνο που θ'αντικρίσεις
με τη γλυκύτητα του οικείου
θα σου ζεστάνει την καρδιά τόσο πολύ
που την αποστολή σου αρνείσαι
και αφήνεσαι νωχελικά
να ευεργετηθείς
με το μαυλιστικό ταξίδι στο Αχανές


Και μουδιασμένος

ως τα έγκατα
απ'τη θέρμη της καρδιάς σου
αναχωρείς
και αφύλαχτα μένουν τα ιερά σου
Κι εσυ απ'το ταξίδι αυτό
απρόσωπος θα επιστρέψεις...


Hidden Entrance

Παρασκευή 22 Μαΐου 2020

η ‘χρήση’ του άλλου...



Η σχέση, λέω καμιά φορά, είναι στάση και όδευση. Είναι μια πορεία αλλά με σημεία στάθμευσης και εποπτείας. Εάν τρέχεις διαρκώς, δεν βλέπεις… ακούς μονάχα την ανάσα σου και νιώθεις το βροντοχτύπημα του είναι σου στις φλέβες σου. Κι επειδή δεν βλέπεις, δεν σκέφτεσαι κι επειδή δεν σκέφτεσαι, δεν στοχάζεσαι… κι επειδή δεν στοχάζεσαι κάποια στιγμή αποξενώνεσαι από τους ίδιους τους καρπούς της όποιας σχέσης… δεν έχεις πια σχέση… είναι ένας κυνηγημένος…
Λέω ακόμα πως δέχομαι τέσσερα στάδια… επαφή – σχέση – συνάντηση – διύπαρξη… τούτος είναι ο δικός μου στοχασμός… η επαφή δίνει την κεραύνια εκκίνηση, η σχέση εργάζεται στους τρεις άξονες της δι-εαυτικής συνθήκης του επικοινωνείν (σώμα, νους, πνεύμα) και έπειτα ακολουθεί η συνάντηση… το μεγαλειώδες και συγκλονιστικό δι-αγαπάν που ενώνει οργανισμικά τους ανθρώπους σε χαμηλά και υψηλά επίπεδα… χωρίς συνάντηση δεν έχει κανένα νόημα η δυαδικότητα, το σχήμα καταρρέει σαν χάρτινος πύργος, φλεγόμενος μάλιστα… ο άνθρωπος γίνεται ερειπιώνας, ζει σε μια δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα, αναπνέει τα τοξικά γαστρικά υγρά του και… πεθαίνει…
Δεν συζητώ καν τη δι-ύπαρξη γιατί εκεί έχουμε άλλης τάξης μεγέθη… έχουμε άλλες ενέργειες, έχουμε το ορθάνοιχτο βλέμμα, τον συντονισμό με το Ρυθμό, την συνοδοιπόρευση με τη Ροή, τη βαθιά μύηση στα έγκατα του ζην… η μόνη γλώσσα που μπορεί να περιγράψει, ίσως, τις δυναμικές και τα σύμπαντα της διύπαρξης είναι βέβαια η ποιητική… ούτε η επιστημονική, ούτε η θεολογική, ούτε η φιλοσοφική… όλες τούτες είναι φτωχά υποσύνολα της ποιητικής γλώσσας…

Όμως τι σημαίνει η ‘χρήση’ του άλλου;

Σημαίνει ότι ο άλλος ακυρώνεται εξ αρχής, δεν αποτελεί πρόσωπο και εξυπηρετεί ως ‘χαρτοπετσέτα’ συναισθηματική ή σωματική ή διανοητική τις ανάγκες μου. Η συνθήκη είναι τόσο συνηθισμένη που δεν χρήζει καν περιγραφής.
Η από-προσωποποίηση του άλλου είναι ένας ευφυής ελιγμός του όλου τραυματισμένου οργανισμού για να αντέξει τις δυναμικές μιας πιθανής επαφής και αργότερα ‘σχέσης’. Εάν αποδεχθώ τον άλλο ως πρόσωπο, ως το όλον που είναι –αυτονοήτως και αδιαπραγμάτευτα- τούτο σημαίνει πως πρέπει κι εγώ να προτείνω το δικό μου πρόσωπο. Η επαφή δεν απαιτεί πρόταση, απαιτεί την κατανάλωση πρωτεικών ενεργειών που αν δεν εκτονωθούν απειλείται η ίδια η συγκρότηση του αρμολογημένου όντος. Η σχέση όμως απαιτεί την πρόταση. Την κίνηση προς τον άλλο… την ίδρυση μιας συνεργασίας εμπιστοσύνης, την αμοιβαία εκχώρηση ζωτικών χώρων… εάν ο άλλος είναι πρόσωπο αναγκάζομαι να αποκαλύψω και το δικό μου.
Προτιμότερο για πολλούς να μην το πράξουν. Κι έτσι απελπισμένα και με αβυσσαλέα δίψα, αναζητούν τον άλλο ως τροφή, εργαλείο, μηχανή ικανοποίησης αναγκών… κι αυτό το κάνουν επειδή λιμοκτονούν… όταν η πείνα κορεσθεί ικανοποιητικά ο άλλος παύει να έχει λόγο ύπαρξης… στην ουσία αποτελεί εμπόδιο… είναι μια χρησιμοποιημένη χαρτοπετσέτα και κανείς δεν κρατά στις αναμνήσεις του χαρτοπετσέτες…

Λέω λοιπόν, η σχέση είναι στάση και όδευση… διαρκής παρατήρηση, εποπτεία… το συναίσθημα με την πλημμυρική αρχαιώνια δράση του τα θολώνει όλα… ο νους όμως παραμένει εν εγρηγόρσει… δεν έχω διαλέξει τυχαία τις λέξεις που συνθέτουν από έναν άλλο, προσωπικό δρόμο το όνομά μου…
Νους ΗΜΕΡαυγής Τάνυσις Ηθείου Σώματος… (ΝΗΜΕΡΤΗΣ)


Γιατί ο νους οφείλει να οδηγεί το άρμα… όχι το άρμα το νου… 

Σάββατο 9 Μαΐου 2020

[όροι του σκοτεινού]

Smokey mountain
Stream of flowing water over rocks 
Randall Nyhof

Ώστε λοιπόν ο άνθρωπος δεν είναι ροϊκός… ίσως ο Ηράκλειτος να είχε άδικο… ο μεγάλος Σκοτεινός μπορεί να έσφαλλε… μπορεί ο άνθρωπος να μεταβάλλεται διαρκώς καθώς όλα γύρω του αενάως μεταβάλλονται, μεθίστανται, μεταποιούνται… ναι… όμως… ίσως εκείνος δεν ρέει ενιαία. Διαρρέει περισσότερο… κι αυτό έχει μεγάλη διαφορά… σχεδόν οντολογικής τάξης…

Θυμάμαι μια ομιλία στον Πόρο… εποχές προπαίδευσης, εποχές που τότε δεν μπορούσα να αξιολογήσω το ατίμητό τους… μας είχαν μαζέψει ως συνήθως στη μεγάλη αίθουσα… τούτο το πρωινό, βροχερό θυμάμαι, είχαν καλέσει έναν ψυχίατρο… δεν θυμάμαι το όνομά του ούτε το βαθμό του… θυμάμαι πως όλο σχεδόν το στρατόπεδο είχε στριμωχτεί στην πελώρια αίθουσα για ‘να ακούσει’ τα ενδιαφέροντα λόγια ενός ακόμη προσκεκλημένου γαλονά που δικαιολογούσε κάποια έξοδα του προϋπολογισμού του ΓΕΝ.

Θυμάμαι ακόμη τον εαυτό μου, κάπου εκεί, στο τέλος της αίθουσας, μακριά… στοχαζόμουν, ως συνήθως… είχα στο μυαλό μου άλλα... ο άνθρωπος είχε αρχίσει την ομιλία του στο αναλόγιο… οι ναύτες δεν έδιναν δεκάρα… σκέφτονταν χίλια δυο, μιλούσαν μεταξύ τους ή απλά ξεκουράζονταν… το πρόγραμμα όλων ήταν πολύ φορτωμένο και το σοκ της ναυτολόγησης ήταν πολύ νωπό… τι δουλειά είχαμε όλοι εμείς εκεί πέρα;

Θυμάμαι μια λέξη που με έβγαλε από τη βύθισή μου… fragmentation… ο άνθρωπος την είπε καθαρά… την τόνισε… βγήκα από τα μέσα μου και άρχισα να τον παρακολουθώ… πάτησα μάλιστα και σε ένα τραπέζι για να μπορώ να τον βλέπω καθαρά… μιλούσε για τον κερματισμό, το κομμάτιασμα του ψυχικού κόσμου… δεν καταλάβαινα τίποτα… ένιωθα αλλά ήθελα να καταλάβω… ο άνθρωπος κάτω από τρομακτικές πιέσεις της ζωής, κάτω από ειδικές συνθήκες, κάτω από φοβερό στρες μπορεί να χάσει τη συγκρότησή του… να ‘σπάσει’, να γίνει θραύσματα, να γίνει διακριτά τμήματα… ο άνθρωπος παύει να είναι ενιαίος, άλλωστε ποτέ δεν ήταν… παύει να έχει την αυτό-εικόνα του αμιγή, παύει να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως ένα όλο… γίνεται πολλοί, γίνεται fragments

Παραμέρισα τους γύρω μου, πάτησα πάνω σε κορμιά, έφτασα τελικά κοντά στον απορημένο αξιωματικό που με έβλεπε να τον πλησιάζω σαν μαγεμένος… χαμογέλασε νομίζω… ίσως όχι για μένα…

Τέλειωσε η ομιλία του και είχα παραμείνει μόνος μέσα στην πελώρια, άδεια πλέον αίθουσα να στοχάζομαι όλα αυτά τα σημαντικά που είχα ακούσει από αυτόν τον άνθρωπο…

Ώστε ο άνθρωπος δεν είναι κάτι ενιαίο, μονοπαγές, σταθερό και ανάλλακτο… τότε; Τότε ποιος σκέφτεται τώρα; Ποιος αντικρούει; Ποιος εποπτεύει όλη τούτη τη δράση; Με κείνες τις παράξενες και ασύμβατες με το χώρο και τις περιστάσεις σκέψεις, βγήκα από την αίθουσα και αναζήτησα κάποιους συναδέλφους για να ανταλλάξω δυο τρεις κουβέντες…

Σήμερα σκέφτομαι πως ακόμη και η έννοια του συνεχούς μπορεί να είναι ευόλισθη δομικής αμφισβήτησης… όμως από την άλλη… αν μετείχε κάποιος ολοκληρωτικά σε οποιοδήποτε βίωμα, θα επιβίωνε;

Μπορεί ο μεγάλος και ιδιότροπος Εφέσιος να γελούσε μόνος του όταν άφηνε τα αποτυπώματα των σκοτεινών στοχασμών του στις επόμενες γενιές… δεν έδινε δεκάρα, είναι βέβαιο… ή έτσι ήθελε να ξέρουν οι άλλοι τουλάχιστον… γιόρταζε τη μοναχικότητά του, επισκοπούσε από τα ύψη του το ανθρώπινο μελίσσι που πάσχιζε να επιβιώσει άλλη μια μέρα κάτω από τον ήλιο και ύστερα έκλαιγε για τη σκληρή μοίρα όλων μας… όλου του κόσμου, όλων των υποστατών και ψηλαφητών… όλης της κτίσης… ένα μοναχικό ταξίδι μέσα στο άπειρο του σύμπαντος…

δηλαδή του εαυτού…